แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ตอนที่ 137 จูบของคนเมา
อาจจะเป็นเพราะว่าในวิภาโมโห เลยทำให้รู้สึกโหด
เหี้ยม ทุกคำพูดของเธอมัน แทงใจสุมิตร มันแทงเข้าไปใน กระดูกเขา ทำให้เขาตายทั้งเป็น
ฟังที่จันวิภาพูดแล้ว สุมิตรอยากจะพูดอะไรซะหน่อยนึง แต่ก็เหมือนมีอะไรติดไว้ในคอ พูดไม่ออกกลืนไม่ลง ชีวิตทำให้ คนทรมาน แม้กระทั่งหายใจยังรู้สึกยากเย็น
สุมิตรอึ้งสักพัก ข้างในตาเขาแดง ฝืนหัวใจที่เจ็บปวด ทำกับบ้านผม คุณก็……
แล้วพูดกับฉันวิภา” แต่… ผมก็ให้อภัยคุณและแม่คุณที่
ความหมายแปลว่า ผมสามารถปล่อยวางความแค้นใน อดีต ให้โอกาสคุณอีกหนึ่งครั้ง แล้วทำไมคุณจะปล่อยวาง ความแค้นในตอนนี้ไม่ได้ และให้โอกาสผมอีกครั้ง
พูดจบ จันวิภาอึ้งไปเลยทันที แล้วเธอก็นึกได้ นี่มันเป็น
สองเรื่อง แล้วหัวเราะเยาะอย่างเฉยชาให้สุมิตร : ” เรื่องนี้นาย ผิดตั้งแต่แรก! เรื่องแม่ฉันกับครอบครัวเธอ มันเป็นเรื่องของคน รุ่นที่แล้ว ฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น นายจะไรกับ พวกเขานักหนา! ตอนนี้นายเอาเรื่องนี้มาต่อรองกับฉัน คู่ควรไหม?!” นาย
สุมิตรรู้สึกผิดอย่างพูดไม่ถูกแล้วถอยหลังไปสองก้าว เขา มองจันวิภาที่อยู่ตรงหน้า เหมือนจะเริ่มไม่รู้จักเธอ
หรือเพราะว่า เขาไม่เคยรู้จักกันวิภาที่แท้จริงมาก่อนเลย แล้วก็ไม่เคยห่วงใยเธออย่างจริงจัง ก็เลยไม่รู้ว่าทำไมจันวิภา ถึงโกรธแค้นเขาขนาดนี้ จำขึ้นใจขนาดนั้น ทั้งหมดนี้ เป็น เพราะว่าเขาต้องได้รับจริงหรอ?
หรือเขาจะยอมแพ้แบบนี้หรอ?!
ไม่มีทาง!!!
สุมิตรไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!!!
“ไม่!” สุมิตรมันไงน่ะขึ้นมองจันวิภา ใบหน้าที่แน่วแน่ “ฉันวิภา ไม่ว่าตอนนี้คุณจะเกลียดผมขนาดไหน ผมก็จะไม่มีวัน ทอดทิ้งคุณ! เชื่อผม ผมยอมใช้ทุกอย่างเพื่อแลกกับสิ่งที่คุณ เคยโดนทําร้าย! ไม่ยอมให้อภัยก็ไม่เป็นไร ผมรอ! ถึงแม้จะให้ ผมรอดทั้งชีวิตผมก็จะรอจนถึงวันที่คุณให้อภัย!
สถานการณ์ที่การหยุดชะงักแล้วจากไปด้วยไม่ดี วันที่สอง สุมิตรมาโรงบาลเพื่อมาเยี่ยมจนวิภาเหมือนเคย กระตือรือร้น มากกว่าแต่ก่อน
ตอนนี้จนวิภาเห็นเขาก็โมโห เมื่อคืนทั้งสองได้คุยกันแล้วไม่ใช่หรือไง หรือว่าเขายังไม่ตายใจอีก ?!
วันนี้ที่สุมิตรมา ก็เพื่อคืนหยกนั้นให้กับเจ้าของ ตอนแรกที่ ไม่คิดจะตอบเธอ พอเห็นหยกนี้ก็ห้ามไม่ไหวที่น้ำตาจะตก
นี่เป็นของสืบทอดตระกูลที่พ่อเธอเก็บไว้ให้เธอ และก็เป็น ของสิ้นเดียวที่พ่อให้เธอ มาวันนี้พ่อได้จากไปแล้ว แต่เธอยังมี ชีวิตอยู่บนโลกนี้คนเดียว
รับหยกมาจากมือสุมิตร เหมือนกับจับของที่ทำให้เจ็บ ปวด จันวิภาจับโดนหยกทีไรน้ำตาก็หล่นลงมาอย่างห้ามไม่
อยู่ : ” พ่อ…………..
มองเห็นจนวิภาร้องไห้อย่างโศกเศร้า ทั้งในใจสุมิตรเจ็บ ปวดมาก อยากเดินเข้าไปกอดเธอไว้ในอ้อมกอด แต่ก็รู้ว่าตอน นี้จนวิภาไม่อยากให้เขาจะต้องตัวเธอ
“อย่ามายุ่งกับฉัน !! “นวิภาตะโกน
ในความอึดอัด สุมิตร แค่อยากจะบอกเรื่องทั้งหมดของ พ่อเธอให้เธอได้รับรู้ : “ ที่จริงวันนั้นที่เธอเห็นเอกสารแจ้งความ ตายของพ่อเธอ ฉันถึงเพิ่งรู้ว่าพ่อเธอเสีย…….. เรื่องพ่อเธอฉันก็ รู้สึกไม่โอเค ความตายได้ล่วงลับไปแล้ว เธออย่าเศร้าไป
ต่อมา ขึ้นไปถ่ายหลังจีนวิภา
ไอ้น วันนั้นเขาไม่ได้พูดแบบนี้
คำพูดของสุมิตรทำให้ฉันวิภาได้สติกลับมาจากความเจ็บปวด เธอเช็ดน้ำตาออก เอามือ มิตรออก “นายอย่าแต่ ดิฉัน! ฉันไม่ได้ต้องการความตอแหลปลอบใจจากนาย นาย เคยบอกฉันเอง ฉันจำได้ดี
“วันนั้นที่ฉันพูดแบบนั้น เป็นเพราะว่าฉันกำลังโกรธอยู่ แล้วพูดมั่ว…… สุมิตรยังไม่ทันพูดจบ แต่ก็ถูกจั่นวิภาแทรก อย่างไม่มีเยื่อใย
“สุมิตร นายพูดจบหรือยัง? ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันก็จะไม่มา ยืนขวางหน้าขวางตาเค้าแบบนี้ แล้ว ก็จะไม่พูดแบบนี้! ไป จะ ไปไหนก็ไป! ฉันไม่อยากเจอนาย!” ใบหน้านวิภาเย็นชามาก ตอนนี้ไม่ว่าสุมิตรจะพูดอะไรก็ตามแต่เธอก็ไม่เชื่อทั้งนั้น นิสัย ชั่วร้ายของเขา มันถูกฝังลึกลงไปในสมองจันวิภามีหมดแล้ว ไม่ ว่ายังไงก็ไม่มีวันลบเลือนไปได้
จนวิภาไม่ทันพูดจบ สุมิตรก็เดินจากไปอย่างเศร้า เธอ เห็นว่าเขาเชื่อฟังเธอแล้วก็ยอมไปด้วยดี ก็เกิดมีความในใจ ขึ้นมา
ถ้าหากพ่อฟังหน่อย ถึงแม้จะเป็นแค่คำเดียว เรื่องมันก็ไม่
มาถึงวันนี้
ในมือจันวิภาจับหยกไว้ ความเหงาในใจกลับไม่ยอมเริ่ม ค่อยๆ โผล่มา เธอก้มหน้าไว้ ให้น้ำตาไหลออกม
พ่อ…….หนูคิดถึงพ่อมาก……..
จนวิภาเสียใจแป๊บเดียว ทันใดนั้นร่างกายเธอก็ถูกจับไว้ วินาทีต่อมา มีรูปร่างที่แข็งแรงได้ทับเธอไว้ จูบปากเธอไว้แน่นมาก
มาแบบโหดร้าย บางทีก็อบอุ่นบางทีก็ร้าย เหมือนกับจะ กลืนกินเธอทั้งตัว แล้วค่อยๆ ชิมรสชาติในปาก
“ฉัน…………………อย่าร้องไห้……..อย่าไล่ผมเลย…… ในจังหวะที่หายใจอยู่สุมิตร ได้ฉุยโอกาส มือเธอที่เต็มไปด้วย ประสบการณ์นั้นลูบไล้ไปทั้งตัวจันวิภา พยายามให้เธอมี อารมณ์ก่อนที่เธอจะดันเขาออก ออยเธอให้สุดขีด
หลังจากจั่นวิภาคราง เกิดมีอารมณ์ขึ้นมา ให้ตายเถอะ เธอถูกสุมิตรหลอกล่อ……..
แต่เมื่อวันวิภานึกถึงลูกในท้องของตัวเอง ก็ตกใจ แล้วเริ่ม
ดันสุมิตรออก
สุมิตร ถ้าเล็กไปนะ…………………………
วางใจได้ ในวิภา ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ฉันรู้ว่าข้าง ในท้องเธอยังมีลูกของเรา สุมิตรพูดอย่างอ่อนโยน เขาใน ตอนนี้ขอแค่อยากให้เธอให้อภัย
ใช่สิ่ ลูกของเราสองคน……..
จันนิภาอึ้ง ยังไม่ทันได้สติกลับมา ท่าทางของสุมิตรก็อ่อน โยนขึ้น สติของเธอเริ่มค่อยค่อยๆจางหาย เธอไม่เคยสัมผัส กับความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้ของสุมิตรมาก่อน อ่อนโยนจนถึง สุดขีด
จันนิภาหักห้ามไม่อยู่ จึงได้จูบลงไป
สุมิตรเห็นเธอเป็นคนจูบ ตาสว่างขึ้น ตกใจไปหมด จบไว้
อย่างอบอุ่น
ทั้งสองเริ่มค่อยๆสับสนไปกับรอยจูบบนี้…….
