ตอนที่ 145 ผมคือลูกในไส้ของคุณ
สุมิตรสังเกตเห็นนิเวศน์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก็รู้ว่าเขาไม่ พอใจกับอาหารที่เลขานุการนำมาให้ อาหารที่ไม่ดีต่อสุขภาพอ ย่างเคเอฟซี ปกติเขาไม่ค่อยได้แตะอยู่แล้ว
เลขานุการผู้ไม่ได้ระมัดระวังมากพอ ภายนอกเขาดูเป็น เจ้านายที่ไม่เจ้ากี้เจ้าการ สุมิตรแสดงสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย แล้วตำหนิเลขานุการที่ละเลยหน้าที่ทันที “นี่เธอเอาของพวกนี้ มาทำไม สั่งข้าวมันยากนักหรือไง?”
ตั้งแต่เลขาทํางานที่บริษัทมาไม่เคยโดนสุมิตรตำหนิมา ก่อน คำตำหนิที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้เธอหวาดกลัวจนหน้าซีด
ไม่เข้าใจว่าทำไมสุมิตรถึงโกรธ หรือเป็นเพราะอยู่ต่อหน้า เด็กคนนี้ เธอตอบกลับด้วยสีหน้ากระสับกระส่าย “ขออภัยค่ะ ท่านประธาน ดิฉันจะเอาไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้ค่ะ!”
ขณะพูดก็ยกถังเคเอฟซีชุดแฟมิลีมีลออกมาจากห้อง ทำงาน ภายในใจแน่ใจอยู่อย่างหนึ่งคือเด็กชายคนนี้ต้อง สำคัญกับท่านประธานแน่นอน!
ไม่อย่างนั้นเขาไม่ตำหนิเธอกับเรื่องเล็กน้อยขนาดนี้
เมื่อเลขาเดินออกไป นิเวศน์ก็ค่อยๆกระโดดลงมุ่งไปทางโต๊ะทำงานของสุมิตร ยันมือเล็กไว้บนโต๊ะ แล้วมองสุมิตรด้วย ท่าทางสํารวจ
นิเวศน์เคลื่อนตัวเข้าใกล้สุมิตรถึงได้เห็นดวงตาเขาอย่าง ชัดเจน ดวงตาคู่นี้ยิ่งดูยิ่งคุ้น อย่างกับเคยเห็นที่ไหนมา
สุมิตรนึกถึงตัวเองตอนตื่นนอนเมื่อเช้าที่กระจกพลันมอง นิเวศน์อย่างเข้าใจถ่องแท้ ดวงหน้าเอยอย่างตกใจ “เธอ
ดวงตาคู่นี้ ไม่ใช่ว่าเห็นตัวเองในกระจกหรอกหรือ! เด็ก คนนี้คือใครกันแน่ นึกไม่ถึงเลยว่าดวงตาจะเหมือนของเขา
อย่างกับแกะ
เหมือนมาก เหมือนเกินไปแล้ว! ไม่เพียงแต่ดวงตาเท่านั้น แต่ลักษณะโครงคิ้วก็เหมือนด้วย
แต่ทว่าคล้ายกับเขาเพียงแค่ดวงตาเท่านั้น ใบหน้า เปล่งปลั่งนี้สุมิตรรู้สึกไม่คุ้นเลย
ได้เห็นท่าทางของพ่อตนที่เผยออกมาอย่างรอคอย นิเวศน์ ฉีกยิ้มกว้างพลางพูดเสียงหวาน “ผมชื่อนิเวศน์ เป็นลูกชายคุณ ครับ!”
สุมิตรเมื่อได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะหลุดขำเล็กน้อย พูดกับ นิเวศน์อย่างไม่ยี่หระ “ฉันยังไม่ได้แต่งงานเลยนะ ไม่คิดเลยว่า ตัวเองมีลูกโตขนาดนี้แล้ว!
แล้วไม่กี่ปีมานี้เขา ก็ไม่ได้เดทกับผู้หญิงคนไหนเลย ไม่ ต้องพูดถึงความเป็นไปได้ที่ว่าจะมีผู้หญิงคนไหนมาท้องกับเขา
“คุณไม่เชื่อผมหรือครับ?” นิเวศน์จ้องเขม็งตาขวางด้วย สีหน้าที่เปลี่ยนไป
ทำไมฉันต้องเชื่อเธอด้วย?” สุมิตรเอ่ยถามกลับเบาบาง
“ผม…… นิเวศน์พูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าเขาจะ ประเมินพ่อเขาไป แต่ว่าไม่มีปัญหาเพราะก่อนมาเขาได้ เตรียมการและคำพูดมาอย่างดี
นิเวศน์ชี้ไปที่ดวงตาของตนแล้วพูดด้วยความมั่นใจ “ตาคู่ นี้ คุณไม่คุ้นเลยหรือครับ?”
“แค่ดวงตาเหมือนฉันมันไม่ได้พิสูจน์อะไรได้” สุมิตรแม่มือ ออกพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “เธอรู้ได้อย่างไรว่าเป็นลูกชายฉัน?”
“คุณแม่ผมบอกครับ” นิเวศน์แผ่มือพลางไขว้ไว้ด้านหลัง ศีรษะ แล้วพูดด้วยสีหน้าจองหอง
สุมิตรเลิกคิ้วเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว แม้ว่าเขาจะสน อกสนใจเด็กชายนามว่านิเวศน์ แต่คำพูดคำจาของนิเวศน์ยิ่ง ทําให้สนใจขึ้นไปอีก “แม่เธอคือใคร?
แม่ผมก็คือภรรยาคุณไงครับ!” นิเวศน์ตอบกลับอย่าง
กํากวม
“งั้นหรือ?” สำหรับเขาคำพูดของนิเวศน์ก็เหมือนเด็กเล่น ชนธรรมดาคนหนึ่ง สุมิตรยกยิ้มบางๆพลางเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “ฉันไม่มีภรรยาหรอก มีเพียงคู่หมั้นคนหนึ่งเท่านั้น แต่ยังไม่ ได้แต่งงานกัน
เจริญศรีคือคู่หมั้นที่หมั้นหมายกันเมื่อห้าปีก่อน แต่เขายัง ไม่ได้แต่งงานกับเธอ ช่วงนี้เธอก็เริ่มมาเร่งเขาให้แต่งงานกับ
150
“ไม่ครับ คุณมีภรรยา เธอชื่อจันวิภาซึ่งเป็นแม่ของผม! นิเวศน์โต้กลับสุมิตรพลางยืนยันมือวางไว้บนโต๊ะ กล่าวพร้อม จ้องหน้าสุมิตรอย่างจริงจัง
“จนวิภา?”
ได้ยินคำพูดนิเวศน์ ป สุมิตรรู้สึกขำขึ้นมา ชื่อนี้เขาไม่เคย ได้ยินมาก่อนเลย ไม่ต้องพูดถึงว่าเขามีลูกวัยขนาดนี้กับเธอ พลันกล่าวออกไป “โทษทีนะ ฉันไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย แล้วฉันก็ไม่รู้จักเธอด้วย
ปฏิกิริยาของสุมิตรในสายตาของนิเวศน์นั้นกลายเป็น ผู้ชายที่ไม่มีความรับผิดชอบ ไม่ยอมรับว่าตัวเองเคยมีลูกกับ แม่เขา
เมื่อครู่นิเวศน์รู้สึกดีกับเขา แต่เพราะประโยคที่เขาเอ่ยมา ความรู้สึกก็พังทลายลง แกล้งทำเป็นไม่รู้จักเนี่ยนะ เป็นลูกผู้ ชายจริงๆหรือเปล่า?!
“ลูกผู้ชายกล้าทํา ก็ต้องกล้ารับสิครับ ดูเหมือนว่าคุณจะ ลืมไปแล้วว่าหกปีก่อนเคยมีวันไนท์สแตนด์กับแม่ผมจนมีผมขึ้น คุณลืมวันพวกนั้นไปหมดแล้วหรือ?” นิเวศน์ตะโกนลั่นออกมาด้วยความโกรธ
เมื่อนิเวศน์ โกรธหน้าต่หน้าแดง คำพูดพวกนั้นของ นิเวศน์ สุมิตรคิดว่าเป็นการก่อกวนของเด็กชายคนหนึ่งจึง หัวเราะไม่หยุด
สุมิตรมองแก้มของนิเวศน์ พลันเอื้อมมือไปบีบแก้ม ตามอำเภอใจ แอบชมในใจว่าสัมผัสเนียนนุ่มดี แต่ปากกลับ พูดว่า “อย่าโกรธเลยนะ ฉันไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้นที่เธอพูดถึง จริงๆ ฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหกปีก่อน สูญเสีย ความทรงจำบางส่วนไป หากมีคนที่เธอพูดขึ้นจริงๆ ก็คงมีนั่น แหละ”
“คุณว่า…อะไรนะ?!” แก้มนิเวศน์ที่ถูกสุมิตรบีบอยู่นั้น ทำให้เขาพูดไม่ชัดเจนนักเลยฝีมือสุมิตรอย่างโกรธๆ ไม่พอใจ ที่ทำไมผู้ชายชอบมาบีบแก้มเขานัก
เมื่อสุมิตรถูกนิเวศน์ตีเข้าที่มือ ใจพลันเต้นเป็นจังหวะ ใจลอยคิดราวกับว่าเคยมีใครสักคนที่เขาที่มือหลายครั้งนับไม่ ถ้วน จากนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นไม่ใส่ใจ
เป็นใครกันแน่นะ……..
ไม่ว่าสุมิตรจะนึกอย่างไรก็นึกหน้าคนคนนั้นไม่ออก หาก เขาบังคับตัวเองให้นึกเรื่องเมื่อหกปีก่อน มันจะทำให้เขาปวด หัวอาจถึงขั้นเกิดอาการใจสั่น!
ในใจสุมิตรคิดอย่างไรนิเวศน์ไม่อาจรู้ได้ ตอนนี้เขาโมโห มาก จะมีอะไรแย่ไปกว่าการได้พบว่าพ่อของตนเองเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้
ที่สุมิตรประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เขาก็สืบทราบตั้งแต่ อยู่ที่อเมริกาแล้ว รวมถึงทราบเรื่องที่เขามีคู่หมั้นแล้วด้วย
แต่ในเนื้อหาข่าวที่เขาสืบหาไม่ได้บอกว่า มิตรเสียความ ทรงจำ ตอนนี้มีเพียงความเป็นไปได้สองประการคือสุมิตร โกหกไม่มีเนื้อหาในข่าวผิดพลาด ข่าวที่เขาได้มานั้นเป็นเรื่อง เท็จ!
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหนก็ไม่อาจลบความไม่พอใจภายใน ใจของนิเวศน์ได้ หากว่าสูญเสียความทรงจำจริง ทำไมหลายปี ที่ผ่านมาเขาไม่คิดถึงแม่เขาเลย ไม่รักแม่เขาแล้วหรือ?
นิเวศน์ผู้น่ารักกระโดดลงมาจากเก้าอี้ พูดกับสุมิตรอย่าง ตรงไปตรงมาว่า “จันวิภาคือภรรยาของคุณจริงๆครับ หากคุณ ไม่เชื่อ ผมขอเวลาก่อน ผมจะทำให้คุณเชื่อเอง
