ตอนที่ 130 ไม่มีวันยกโทษให้สุมิตร
ความโลภของมะลิวัลย์ มันทำให้โลกทัศน์ของเธอต้อง ปรับเปลี่ยนใหม่อยู่เสมอ
จนวิภาครุ่นคิด หากมะลิวัลย์ปรากฏกายต่อหน้าเธอใน ตอนนี้ เธอจะต้องฉีกกระชากเขาจนชีวิตหาไม่แน่ๆ!
“จั่นวิภา………วิภา! เธอไม่เป็นไรนะ?” ธนภาคอื่นมือ ออกมาเขย่าจนวิภาที่อยู่ข้างหน้าอย่างกังวล คิดว่าเป็นเพราะ ความลับของตนเองถูกค้นพบ จึงตกใจเสียจนไม่ตอบสนอง
จนวิภาเอามือมาขวางธนภาคที่อยู่ด้านหน้า หัวเราะแล้ว พูดอย่างง่ายๆ “ฉันไม่เป็นไร ไม่เป็นไร
เมื่อเห็นเช่นนี้ ธนภาคจึงพูดอย่างกังวลใจ “เธอวางใจ เถอะ หลังจากถามความเห็นเธอแล้ว จะแก้ไขอีกครั้งว่าจะเอา เรื่องนี้ไปบอกกับสุมิตรหรือไม่….สุดท้ายนี่มันก็เป็นความลับ ของเธอเอง ถ้าเธอไม่อยากพูด ฉันก็จะเคารพความเห็นเธอ
จันวิภาส่ายหัว แล้วพูดอย่างไม่สนใจ “ไม่เป็นไร ฉันเคย พูดกับเขาไปแล้ว เขาจะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่ ฉันในตอนนี้ไม่ ต้องการความเชื่อจากเขาอีกแล้ว”
“ตอนนี้ฉันมีหลักฐานอยู่ในมือ หลักฐานที่ยืนยันว่าเธอ เป็นแมวป่าตัวน้อย” ธนภาคพูดออกมาอย่างร้อนรน
เมื่อได้ยินดังนั้น จันวิภาแหงนตาขึ้นมองธนภาค เป็นเวลา นาน เธอจึงยิ้มอย่างมั่นใจ “นายคิดว่าฉันในตอนนี้ ยังต้องการ ความไว้วางใจจากสุมิตรอีกหรอ? นายคิดว่าสุมิตรจะยัง หวงแหนฉันอยู่อีกหรือไง?”
“เธอ…….หมายความว่าไง?” ธนภาคอย่างงูๆปลาๆ เขา มองจันวิภาที่หัวเราะเยาะอย่างประหลาดใจ
ความจริงที่ว่าสุมิตรไม่ได้แต่งงานกับเธอ บางทีแม้แต่ธน ภาคก็อาจจะไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำ
จันวิภาครุ่นคิดอยู่ในใจ เปิดปากแล้วพูดออกมาอย่าง ผ่อนคลาย “ฉันจะหมายความว่าไงมันก็ไม่สำคัญหรอก ธนภาค นายแค่จำเอาไว้ นับแต่นี้ ฉันได้แยกตัวออกจากสุมิตรจริงๆ แล้ว น้ำและไฟเข้ากันไม่ได้! สิ่งเหล่านั้นที่เขาทำกับฉัน ฉันจะ ไม่มีวันให้อภัยเขาเป็นอันขาด! ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ธนภาคจึงจมลงสู่ห้วงความคิด
เป็นเวลานาน เขามองจันวิภาอย่างรอบคอบ พยายามที่จะ เอ่ยปากหน้าให้สุมิตร “แต่สุมิตรเปลี่ยนตัวเองไปมากเลยนะ เพื่อเธอ เธอพยายามยกโทษให้เขาไม่ได้เลยหรอ? ที่ผ่านไป แล้วก็ผ่านไป การใช้ชีวิตจมอยู่กับอดีตมีแต่จะทำให้เธอเจ็บ ปวดมากขึ้น”
“อดีตแม้ว่าจะผ่านไปแล้ว แต่สิ่งเหล่านั้นมันก็เคยเกิดขึ้น จริงๆ! “ทันใดนั้นเอง จู่ๆ จนวิภาก็ลุกขึ้นนั่งอย่าง กระวนกระวายผิดปกติ เธอดึงหมอนด้านหลังของเธอออกมา และโยนมันลงบนพื้น จ้องมองธนภาคอย่างโกรธแค้น “นาย ต้องการให้ฉันแกล้งทําเป็นไม่สนใจ! นายต้องการให้ฉัน ลืม?! ฟันราวิชญ์ของฉันตายไปแล้ว ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้ มิตรแน่! ”
……..เธอ ใจเย็นลงก่อน! ” เผชิญหน้ากับจันวิภาที่จู่ๆก็ โกรธขึ้นมา ธนภาคค่อนข้างประหลาดใจอยู่เล็กน้อย เขายืน ขึ้นมาและต้องการที่จะปกป้องจันวิภา คิดไม่ถึงว่าจะกลับทำให้ เธอโกรธมากขึ้นไปอีก
“ธนภาค! ฉันจะบอกนายให้นะ นับจากนี้ไปอย่างเอ่ยถึง เขาต่อหน้าฉันอีก! ไม่งั้นฉันจะไม่จบกับนายแน่! ”
“ฉันเกลียดเขา! ฉันเกลียดเขาอยู่ตลอดๆๆ แม้จะตายไป ก็ไม่มีวันยกโทษให้สุมิตร! ! ! ”
จันวิภายิ่งพูดยิ่งโกรธ สุดท้ายราวกับเธอคิดอะไรได้บาง อย่าง จึงดึงแขนเสื้อผู้ป่วยขึ้นมา แล้วยกแขนขึ้นให้ธนภาค “นายดู! แผนเป็นบนแขนฉัน มันเป็นสิ่งที่เขาทิ้งไว้ให้ตอนเขา รังแกฉัน! และยังมีนี่ กับ…..
พูดไปพูดมา จู่ๆสีหน้าของวันวิภาก็ขาวซีด เธอก้มตัวลง จับท้องเอาไว้ ในปากครางออกมาด้วยความเจ็บปวดไม่หยุด หย่อน “เจ็บ…….ฉันเจ็บท้อง……
เมื่อธนภาคเห็นนวิภาไม่โกรธแล้ว ผ่อนคลายได้เพียงไม่ นาน กลับแปรเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของ เธอ ธนภาคตกใจแล้วรีบเรียกหมอเข้ามา
หมอกับพยาบาลรีบมาอย่างรวดเร็ว พยาบาลที่อยู่ข้างใน กำลังมองดูอาการของนภา นภาคถูกพยาบาลผลักออกมา ข้างนอกห้องผู้ป่วย
รออย่างใจจดใจจ่ออีกครั้ง ธนภาคที่อยู่ข้างนอกตำหนิ ตนเองอยู่ตลอดเวลา เขารู้ว่าฉันวิภาเกลียดสุมิตร แต่ก็ยังจะ ช่วยพูดให้เพื่อนรักของตนเองอีก ต่อไปพอแล้ว หากว่าเกิด อะไรขึ้นกับจันวิภาหรือเด็กขึ้นมา นี่จะเป็นครั้งแรกที่สุมิตรไม่ ปล่อยเขาไปแน่!
โชคดีที่ครั้งนี้หมอออกมาอย่างรวดเร็ว ธนภาคจึงเข้าไป มองดูสถานการณ์ของจันวิภาอย่างร้อนรน แต่กลับถูกหมอ กีดกันเอาไว้ข้างนอก
“ตอนนี้อย่าพึ่งเข้าไปครับ ให้คนท้องได้พักผ่อนก่อน หมอพูดด้วยน้ำเสียงที่ตำหนิ “และ ไม่ใช่ว่าผมบอกพวกคุณ หลายต่อหลายครั้งแล้วหรอ กว่าอย่าไปกระตุ้นอารมณ์ของคน ท้อง นี่มันจะไม่ดีต่อเด็กที่อยู่ในท้องเธอ! หรือพวกคุณอยากจะ ให้เด็กที่อยู่ในท้องตายก่อนเกิดออกมากันครับ? ! ”
เมื่อพูดถึงตอนท้าย มันก็ร้ายแรงมากที่สุดแล้ว
ธนภาคก้มหัวยอมรับผิด ต้องโทษเขา ทั้งหมดต้องโทษ เขา รู้อยู่เต็มอกว่าจันวิภากำลังพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล แต่ก็ยังให้เธอเผชิญหน้ากับความจริง ธนภาครู้ดีว่าการกระทำ ของตัวเองเป็นดั่งน้ำมันที่ราดลงบนเปลวไฟ เมื่อเห็นท่าทีที่จริงใจของธนภาค น้ำเสียงของหมอจึงผ่อน คลายลง แล้วพูดอย่างเสียใจ แต่ก็น่าเสียดาย ที่จริงวันนี้เป็น วันตรวจวันสุดท้ายแล้ว ถ้าทารกไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็คงจะ กลับไปพักรักษาตัวที่บ้านได้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องขึ้นอีก แล้ว…………..วันรุ่นสมัยนี้หน่อ
พูดไปพลาง เขาก็เดินผ่านคนไป
ธนภาคยืนอยู่นอกห้องด้วยความลำบากบากใจ คิดอยู่ นาน จึงโทรเรียกสุมิตรมาดู
ถึงอย่างไรสุมิตรก็เป็นพ่อของเด็ก เขาจำเป็นต้องรู้ถึง ความปลอดภัยของลูกตนเอง แม้ว่าเขาจะไม่รู้เรื่องจริงในตอน
ธนภาคเห็นสุมิตรที่วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน ในมือถือกระ เป๋าช้อปปิ้งเอาไว้อยู่ ข้างในน่าจะเป็นของที่ซื้อมาให้ในวิภา
เมื่อเห็นเช่นนั้น ธนภาคจึงอดไม่ได้ที่จะพูดหยอกล้อ “นาย บอกว่านายเป็นคนที่ยุ่งมาก วันๆวิ่งมาแต่โรงพยาบาลหรอ? หาพี่เลี้ยงมาดูแลจนวิภาเถอะ เรื่องดูแลผู้หญิงท้อง นายไม่เคย
ทํามาก่อน”
“ฉันชอบ” สุมิตรหายที่ยังไม่ได้หายใจหอบออกมา รีบเอ่ย ถามสถานการณ์ของจันวิภา “เป็นไงบ้าง? เธอไม่เป็นไรใช่
มั้ย?”
“เธอไม่เป็นไร หมอบอกเธอมีอารมณ์มากไปหน่อย จึง ทำให้ทารกที่อยู่ในท้องถิ่น จากนี้ก็ต้องระวังหน่อย” ธนภาคพูด อธิบายกับสุมิตร
เมื่อได้ยินดังนั้น สุมิตรจึงกวาดสายตามองธนภาค และไม่ ตำหนิเขา ทำเพียงแค่พยักหน้ารับรู้
นี่คือความไว้วางใจที่มีต่อธนภาค
รู้ว่าเพื่อนรักไว้วางใจตนเองแน่นอน ธนภาคเงียบอยู่ครู่ หนึ่ง สมองของเขาหมุนเร็วขึ้น อยากจะเล่าเรื่องที่จันวิภาเป็น แมวป่าตัวน้อย ให้สุมิตรฟัง
แต่แล้วก็นึกถึงนิสัยของสุมิตรขึ้นมาอีกครั้ง เช่นอารมณ์ ของเขา หากรู้ความจริงเขาจะต้องรู้สึกผิดอย่างแน่นอน และจะ ทำดีกับฉันวิภามากขึ้นเป็นทวีคูณ บางทีอาจจะถึงขนาดขอร้อง ให้เธออภัยให้เขาและทําอะไรบางอย่างที่มันมากเกินไป
ตามอารมณ์ที่รุนแรงของจันวิภาในตอนนี้ ความจริงที่เขา จะพูดออกมาในตอนนี้มีแต่จะทำให้อะไรมันแย่ลง
ถอนหายใจออกมาเบาๆจากในใจ ธนภาคตัดสินใจที่จะ รอให้อะไรๆมันดีขึ้นมาก่อน แล้วเขาค่อยพูดความจริงออกมา อีกครั้ง
มองไปที่ไฟทางเดิน เรือนร่างสวมสูทสีดำ เห็นได้ชัดว่ามัน น่าจะเคร่งขรึม สุมิตรที่เหี้ยมโหดหาใดเปรียบ แต่ในตอนนี้ กลับถือกระเป๋าช้อปปิ้งเอาไว้อยู่ สายตากวาดมองไปทางห้อง ป่วยไม่หยุดหย่อน ธนภาครู้สึกเสียใจจริง ๆ กับความรู้สึกของ พวกเขาสองคน
