ตอนที่ 158 หญิงที่มาอาละวาดถึงบ้าน
“ร้าว……..จัง มีของกินแล้ว! ” นิเวศน์พูดออกมาอย่าง ดีใจ ราวกับเด็กน้อยได้ยินว่ามีของกินแบบนั้น
ธนาภาคยิ้มแบบขำๆ เด็กยังไงก็ยังเป็นเด็ก ง่ายที่จะ ตอบสนองความสุขของพวกเขา ดีจัง
ธนาภาคพานิเวศน์ลงมายังร้านอาหาร ระหว่างนั่งรออยู่ นั้น เขาถามขึ้นว่า – “เวศน์ เธอบอกว่าวันนี้หม่ามีเธอจะ กลับมาจากเมืองนอกไม่ใช่เหรอ นี้ก็วันหนึ่งแล้ว ทำไมไม่ ได้ยินข่าวคราวหม่ามีเธอเลยละ?”
ได้ยินอย่างนั้น นิเวศน์แกล้งทำหน้าแล้วมือทั้งสองข้าง มาประสานกันไว้ ดวงตาดวงน้อยๆมองไป กำลังคิดคำตอบ อยู่ – “อืม……..หรือว่าเธออาจจะยุ่งมากๆ หรืออาจจะมาไม่ ได้แล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เลยเลทเวลากลับมามั้งครับ คุณอา ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ หม่ามีผมไม่หลงหรอกครับ
ธนาภาคกั้นไว้ไม่อยู่ เขาคำพูดของนิเวศน์ที่ใสซื่อพูด ออกมา เขายังกล้ากลับมาประเทศคนเดียวได้เลย ต้องกังวลจันวิภาเดินหลงอีกเหรอ? เขายัง
พยายามกันไม่ให้ออกมา ธนาภาคไอเบาๆ รับ เปลี่ยนสีหน้า “พูดอย่างนี้แล้ว งั้นเธอมีเบอร์หม่ามีเธอไหมล่ะ เดี๋ยวฮาลองโทรถาม ให้เธอรู้ว่าตอนนี้เธออยู่กับอา ไม่ ต้องให้เธอเป็นห่วงด้วย
นิเวศน์ติดครู่หนนิ่ง พยักหน้า จากนั้นก็ท่องเบอร์โทร ของจันวิภาออกมา
“นี่เธอจำหมายเลขโทรศัพท์หม่ามีเธอแบบนี้?” นิเวศน์ที่ พูดเบอร์ในวิภาออกมาอย่างไม่หยุด ทําเอาธนาภาคตกใจ หน่อยๆ
“อยู่แล้วครับ นิเวศน์ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ พูดอย่างมั่นใจ ออกมา: “หม่ามีบอกว่ากันไว้เผื่อผมหลงทาง เพราะอย่างนี้ เลยให้ผมท่องเบอร์ของเธอเอาไว้ครับ”
“อย่าง นีเอง หม่ามณะอมีไหวพริบนะเนี่ย”ธนาภาค ได้ยินนิเวศน์พูดอย่างนั้น พูดชมใหญ่
ส่วนนิเวศน์ก็รู้อยู่แก่ใจดีว่า นี่เป็นคำพูดของฉันวิภาซะ
ที่ไหน จริงๆแล้วเขาฉลาดมาตั้งแต่เกิด เขาท่องเบอร์ของจัน วิภาแถมยังท่องกลับหลังได้ตั้งนานแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็รู้ตั้งนานแล้วว่าหม่ามีของเขากลับมา ตั้งนานแล้ว อีกอย่างยังเข้าทำงานที่บริษัทตะวันกรุ๊ปจำกัด
ที่อยู่ของจันวิภาทั้งหมดก็เป็นเพราะความฉลาดด้านคอม ของนิเวศน์ เรื่องทั้งหมดนี้นิเวศน์ไม่สามารถบอกธนาภาคใต้ก็ แค่นั้น
ธนาภาคกำลังโทรไปหาจนวิภา และอีกอย่างจนวิภาก็ไม่รับ ผ่านไปสักพัก เขาหมดหวังแล้ววางโทรศัพท์ลง
อย่างเสียใจ : “หม่ามีของเธอไม่รับสาย
พูด
ได้ยินเช่นนั้น ทันใดนั้นนิเวศน์ก็ยักไหล่ขึ้น พูดขึ้นว่า : “อาจเป็นเพราะหม่ากำลังยุ่ง รอเธอมีเวลลาค่อยโทรบอก ก็ได้ครับ”
ก็คงต้องปืนอย่างนั้น ธนาภาคตอบกลับอย่าง
เสียดาย
ในขณะเดียวกัน กับข้าวก็เสิรฟ์มาพอดี นี่เป็นอาหารที่ นิเวศน์ชอบมากที่สุด ธนาภาคกลีบอาหารให้นิเวศน์ เจ้าเด็ก นี่ก็ดีใจขึ้นอย่างชอบใจ
ธนาภาคมองดูนิเวศน์แล้วยิ้มเบาๆ เสียใจอยู่เล็กน้อย
เด็กเป็นของสุมิตร ก็จริง ไม่ยอมบอกเพื่อนสนิดอย่างเขา
เปล่า?!
แต่ว่า
นิเวศน์แน่ๆ
ถ้าบอกสุมิตร นั่นก็คือจันวิภา
ภายในใจมีความ
ถ้าหากเขาจะซ่อนแบบนี้จริงๆ แบบนี้เขาจะทำเกินไปหรือ
นี่ก็ต้องส่งผลกระทบต่อแม่ของ
ถ้าสุมิตรถามขึ้นมา เขาก็คงหนีไม่พ้นที่ต้องบอก
เวลาถ้าเขารู้ความจริงข้นมา ก็ไม่รู้ว่าจะยอมรับได้หรือเปล่า
ถึง
ยังจำตอนที่สุมิตรเพิ่งออกจากโรงพยาบาลตอนนั้นได้ มี ครั้งหนึ่งเขามองภาพของวันวิภา ถามว่าเธอคือใด ทำไมรู้สึกคุ้นๆเธอจัง จากนั้นก็ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรอกมา คิดอย่าง ละเอียด คิดจนปวดหัวถึงขั้นสลบไป
ตั้งแต่ครั้งนั้น ธนาภาคก็เก็บของที่เกี่ยวกับจันวิภา ทั้งหมดที่อยู่ในบ้านของสุมิตรซ่อนไว้หมด เพราะคุณหมอบ อกว่าทางที่ดีที่สุดห้ามให้เขาพยายามจำอะไรขึ้นมาอีก
ทุกวันนี้เขาเลยทําเป็นไม่รู้เรื่อง ทนโกหกสุมิตร ถ้าหาก เขาก็จะรับผิด
วันหนึ่งความจำของเขากลับมาทั้งหมด ถึงจะโทษเขาว่าผิด
มองดูนิเวศน์แสนน่ารัก ทั้งหมด แล้วแกล้งให้เขายิ้ม
วันที่สอง
จันวิภาตื่นตั้งแต่เช้ามายังบริษัท กำลังทำตารางงานวันนี้ ที่ต้องใช้ ก็มีคนหนึ่งท่าทาง โมโหมากๆ เดินออกมาจากลิฟต์
มาหยุดอยู่ตรงหนาเลขา ยังเอากระเป๋าแบรนเนมมาวาง ไว้อย่างแรง พูดอย่างโมโหถามขึ้นว่า “สุมิตรอยู่ไหน ฉันจะ
เจอเขา!”
จันวิภาขมวดคิ้วขึ้น มองดูทั้งตัวเธอใส่แต่แบร์นเนม ผม สีส้มทั้งหัว แต่งหน้าจัดมาเต็ม น้ำหอมที่ฉีดจนเยอะเกินไป จากที่ไกลๆก็ได้กลิ่นแล้ว เห็นแล้วก็ทำให้คนไม่ชอบ
ธนาภาคพยายามไม่คิดเรื่อง
“คุณผู้หญิงคะ
อย่างจำใจ
“นัดไว้ ยังต้องนัด
ผู้หญิงคนนั้นได้ยินแล้ว จากนั้นก็ก้มดูจนวิภา มอง
อย่างแรงๆ • “เธอรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร? ฉันจะเขายังจะ
ต้องนัดไว้?”
“คุณผู้หญิงคะ”
จันวิภาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ในขณะเดียวกันก็ได้กลิ่น น้ำหอม ทำให้เธอไม่อยากจะสูดเข้า และรู้สึกอึดอัดอย่าง บอกไม่ถูก • “ถ้าไม่ได้นัดไว้ คุณก็พบท่านประธานไม่ได้
ค่ะ”
“นี่เธอนึกว่าเธอเป็นใครกัน? แค่เลขากระจอกๆ ขัดฉันเหรอ?!” ผู้หญิงคนนั้น ด่านวิภาบลาๆ
จันวิภาหมดคำจะพูด ได้แต่เงียบๆฟังผู้หญิงคนนี้ว่า ถึง จะถูกผู้หญิงคนนี้ด่าก็เถอะ
จะบ้าตาย นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย ตั้งแต่เช้าก็โดนใครไม่รู้ ดำ และยังเป็นเพราะสุมิตร มีสิทธิ์อะไรมาพูดแทนสุมิตรล่ะ มีเรื่องอะไร ก็ไปหสุมิตร ทำไมต้องมาใสอารมณ์ใสเธอด้วย
จันวิภายืนขึ้นมองหน้าผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่พอใจ ทั้ง
กล้า
คุณได้นัดไว้ไหมคะ?” ในภาคนถามสองต่างไม่ยอมกันแพ้ ผู้หญิงคนนั้นจ้องมองอย่างร้าย ส่วน จนวิภาได้แต่เก็บความโกรธไว้ในใจ
สุดท้าย เหญิงคนนั้นก็แพ้ เธอมองจันวิภาอย่างแค้น พูดอย่างโกรธๆ: “มองอะไรไม่ทราบผู้หญิงแก่ๆอย่างเธอไม่ เคยเห็นคนสวยเหรอไง?!”
จนวิภามองดูเธอ จากนั้นหยิบโทณศัพท์ที่บนโต๊ะอย่าง
ใจเย็น โทรออกไป
เห็นในวิภาไม่สนใจเธอ และยังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร อีก รู้ว่าเธอกำลังเรียกคนมา พูดอย่างกลัวออกมา “เธอ…….. คิดจะทําอะไร?ฉันบอกไรให้นะ ฉันเป็นคุณหญิงของตระกลู
ใหญ่นะ!ถ้าเธอทำอะไรฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันไม่ปล่อยเธอไว้
แน่!
จันวิภาไม่สนใจโทรต่อ หลังจากโทรติดแล้ว เธอก็พูด
ว่า – “มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่หน้าห้องท่านประธานมาโวยวาย รีบให้ยามมาด่วน
“เธอ!” ผู้หญิงยิ่งโกรธใหญ่ เธอใช้กระเป๋าจะโยนไป
แต่มาคอดๆแลเวกระเป๋าไม่คุ้มที่จะโดนตัวเธอ เลยวางลง
พูดออกมาอย่างไม่พอใจ “นี่เธอกล้าเรียกยามมา?!
