ตอนที่195ฉันไม่ได้ชอบนาย
“ฉันพูดมาเยอะขนาดนี้จริงๆ แล้วฉันต้องการพิสูจน์สิ่ง หนึ่งว่าฉันน่ะไม่ได้ชอบนายเลย! แล้วก็ไม่คิดจะไปยั่วนาย ด้วย! ไม่ว่าฉันจะพูดอย่างไงมันก็ดูไม่ได้เลวร้ายอะไรผู้ชายคน ไหนก็ทำไม่ได้งั้นหรอ?จะไปยั่วผู้ชายที่มีคู่หมั้นแล้วไปเป็นมือที่ สามทำไมกัน?นายก็อย่ามาฉันอย่างนั้นและฉันก็กำลังพูด เรื่องจริงอยู่
จันวิภาพูดออกมาด้วยลมหายใจรวดเดียวไม่มีหอบหลัง จากพูดจบสีหน้าของเธอก็ดูปกติและยังเผยให้เห็นการ แสดงออกซึ่งพอใจในตัวเอง
สุมิตรจ้องมองจันวิภาด้วยความตกใจอยู่เล็กน้อยเมื่อก่อน เขาไม่รู้เลยว่าเลขาของเขาจะพูดได้อย่างจัดจ้านขนาดนี้
หลังจากที่ได้ยินจันวิภาพูดจนจบสุมิตรก็เหมือนกับจะคิด อะไรขึ้นมาได้เขาพยักหน้าอย่างโล่งอกจากนั้นจึงตบไหล่ของ เธออย่างยินดีปรีดาหัวเราะแล้วพูดขึ้น ความหมายเธอฉัน เข้าใจดีในเมื่อเธอไม่ชอบฉันงั้นพรุ่งนี้เธอก็แต่งชุดธรรมดามา ทำงานแล้วกันวางใจเถอะฉันก็ไม่ได้ชอบเธอเหมือนกัน
“จันไร้ซึ่งคำจะพูด
คำพูดที่เธอพูดออกไปเมื่อสักครู่นี้มันช่างเหมือนกับสีขอให้ควายฟัง?
อ่าวนาคนๆนี้ทำไมถึงได้เข้าใจยากขนาดนี้กันนะ
จันวิภารู้สึกได้ถึงความพ่ายแพ้เธอไม่ต้องการแต่งตัวตาม ปกติในสถานการณ์ปัจจุบันเลยแม้แต่น้อยไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอไม่ต้องการให้สุมิตรสนใจเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของ เธอ…….เพราะอะไรถึงไม่สามารถรับรูปร่างภายนอกของเธอได้ เขามีความคิดที่จะยอมรับการเผชิญหน้ากับเธอ?
ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังต้องฟื้นฟูใบหน้าเดิมของเธอและยัง ต้องจัดการกับเจริญศรีที่มาตามตอแยอีกเมื่อคิดถึงจันวิภาเอง ก็อารมณ์ไม่ดี!
คิดไปคิดมาจันวิภาจึงตัดสินใจที่จะพยายามต่อสู้เพื่อ ตนเองอีกครั้ง “ท่านประธานคะฉันไม่อยากเปลี่ยน……. “ฉันให้เธอเปลี่ยนเธอก็เปลี่ยนนี่คือคำสั่ง! “สุมิตรพูด
ด้วยน้ำเสียงปฏิเสธ
“ขอถามหน่อยมีสิทธิ์อะไร?”จันวิภามองเขาด้วยสีหน้าที่
นิ่งสงบ
“เพราะฉันเป็นเจ้านายของเธอ! “สุมิตรพูดประโยคนี้ ออกมาอย่างข่มเหง
อย่างไรก็ตามหลังจากที่จันวิภาได้ยินคำพูดนี้เธอเต็มไป ด้วยความคับข้องใจทันใดนั้นเอง ก็ได้ระเบิดมีนออกมา ใน เมื่อนายทนทานขนาดนี้เอาฐานะสูงต่ำมากดขี่ฉันนั้นฉันก็จะให้นายตามหวัง!
จนวิภาคลึงตามองสุมิตรด้วยความโกรธแล้วพูดออกมา อย่างไม่ไว้หน้า ในเมื่อเป็นเช่นนี้งั้นฉันก็จะยื่นใบลาออก! ฉัน ไม่ทำงานนี้แล้ว! ”
จันวิภายังไม่เชื่อว่าสุมิตรจะมองเธอที่รูปร่างภายนอก จนถึงตอนนี้!
เมื่อได้ยินดังนั้นสุมิตรจึงหน้าแข็งทื่อแล้วพูดอย่างไม่ ยินยอม “ฉันไม่อนุญาต”
แม้ว่าสุมิตรจะพูดอย่างนั้นก็ตามแต่ก็ไม่อาจหวนคืนการ
ตัดสินใจที่จะออกของจันวิภาได้ “นายหยุดฉันไว้ก็ไม่มี ประโยชน์ฉันไม่ทำแล้ว! ฉันจะส่งจดหมายลาออกไปที่ สํานักงานของนายในภายหลังรอฉันก่อนเถอะ!
พูดจบจนวิภาก็เดินผ่านสุมิตรไปพุ่งตรงไปยังโต๊ะทำงาน ของตัวเองหยิบปากกากับกระดาษขึ้นมาแล้วเขียนลงบน กระดาษ
สุมิตรจ้องมองจันวิภาที่กำลังเขียนอยู่ด้วยสายตาที่เยือก เย็นแล้วพูดเตือนด้วยความหวังดี แม้ว่าเธอจะเขียนมามันก็ ไม่มีประโยชน์หรอกฉันไม่รับมัน
“นายทำอะไรไม่ได้! “จันวิภาเหลือบตามองเขาอย่าง รวดเร็วจากนั้นจึงก้มศีรษะตัวเองลงเขียน
“ใช่หรอ?”สุมิตรหัวเราะพูดออกมาอย่างไม่รีบร้อน” ในเมื่อเป็นเช่นนี้ฉันก็จะดูว่าเธอจะส่งจดหมายนั้นมาที่มือฉันได้ อย่างไงถ้าจดหมายฉบับนี้ส่งมาไม่ถึงมือฉันวันนี้ก็ไม่นับว่าเธอ ลาออก! ”
เมื่อได้ยินดังนั้นในวิภาก็รู้สึกแปลกประหลาดกับคำพูด ของเขาทันใดนั้นเองสุมิตรก็เดินไปทางสำนักงานไม่มองเธอ แม้แต่น้อย
จนวิภาเม้มปากดูเหมือนว่าเขาจะวางแผนชั่วอะไรเอาไว้ ไม่เป็นไรแม้ว่าเขาจะไม่รับตนเองก็แค่ขัดมันใส่ไปในมือเขาก็ พอ
หลังจากนั้นสามนาทีก็เข้าไปยังสำนักงานของสุมิตรจัน วิภาสะบัดใบลาออกด้วยสีหน้าที่โมโหแล้วพูดอย่างโกรธ แค้นใบลาออกให้นาย! งานที่น่าเกลียดนี่ฉันไม่ทำมัน แล้ว!”
อย่างไรก็ตามสุมิตรกลับไม่ได้หยิบมันใบลาออกตกลงสู่ พื้นเขาแค่ขมวดคิ้วขึ้น”ฉันพูดแล้วว่าถ้าใบลาออกไม่ได้มาส่ง ถึงในมือฉันก็ไม่นับว่าเป็นการลาออกอย่างเป็นทางการ
จนวิภาอยากจะพูดว่าใครจะสนกันล่ะแม่คนนี้เงินเดือนก็ ไม่เอาแล้ว! ประโยคที่อยู่เบื้องหลังของสุมิตรถูกปากของเธอ ปิดเอาไว้อยู่
“ถ้าเธออยากออกไปเชื่อฉันในประเทศจีนนี้ไม่มีบริษัท ไหนเก็บเธอไว้หรอกและฉันไม่ว่าจะหาเธอจนสุดขอบโลกก็จะ พาเธอกลับมา…….
เขาต้องการหาเธอ? !
“นาย! “จันวิภาถลึงตามองด้วยความโกรธสุมิตรช่าง
ก้าวร้าวและเด็ดขาดเสียจริง!
อยากที่จะพูดอะไรบางอย่างแต่เมื่อคิดถึงสุมิตรเมื่อก่อนที่ ไม่เลือกวิธีการแล้วก็รู้ได้ว่าเขาพูดจริงแล้วก็ทำจริงถ้าเกิดไปชั่ว
โมโหเขาผลที่ตามมาจะเป็นหายนะ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเขานึกถึงเรื่องเมื่อหกปีก่อนขึ้นมา ได้เช่นนั้นผลที่ตามมาก็จะยิ่งเลวร้ายกว่าเดิมอีก
จันวิภาไม่อยากจะไปคิดถึงเรื่องเศร้าโศกที่เกิดขึ้นให้มาก เกินไปยิ่งไปกว่านั้นลูกชายของตนเองก็อยู่ในมือเขาเมื่อคิดถึง ตรงนี้เธอก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมาอีก
จ้องเขม็งใบลาออกที่อยู่บนพื้นในวิภารู้สึกปวดร้าว!
เธอลังเลที่จะหยิบมันขึ้นมาสุมิตรเองก็ไม่ได้มองใบลา ออกที่อยู่บนพื้นแล้วพูดออกมาประโยคหนึ่งเบาๆ “เอากาแฟมา
ให้ฉัน”
กาแฟ กาแฟอะไรวะตอนนี้เรื่องสำคัญก็คือการลาออก
ไม่ใช่หรือไง?
จันวิภาถึงกับจุกแล้วพูดออกมาเบาๆ “ตอนนี้ฉันต้องการที่
จะลาออก”
ยากเย็นเสียจริงสุมิตรพูดด้วยใบหน้าที่ผ่อนคลาย ฉันรู้ไปเอากาแฟมาก่อน
“ฉันไม่ไป! ฉันจะลาออก! ”
เมื่อได้ยินดังนั้นสุมิตรจึงกวาดสายตามองเธออย่างไม่ พอใจ เรื่องที่ควรพูดเมื่อกี้นี้ฉันก็พูดไปแล้วอย่าให้ฉันต้องพูด อีกตอนนี้เธอยังเป็นเลขาของฉันอยู่ ยังต้องรับใช้ฉัน
กาแฟ! ”
จันวิภาเกลียดเสียจนคันยิบๆ ท้ายสุดเธอก็หันตัวกลับไป เทกาแฟให้เขาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไง
ยกกาแฟมาที่ด้านหน้าของสุมิตรจันวิภาครุ่นคิดหยิบ ใบลาออกที่อยู่บนพื้นจากนั้นจึงส่งให้กับมือของสุมิตรใหม่อีก ครั้งแล้วพูดอย่างหัวชนฝา “ฉันจะลาออกรบกวนท่านประธาน อ่านด้วยค่ะ”
สุมิตรยิ้มเยาะออกมา”ฉันไม่ยินยอมให้เธอลาออก!
“ทำไม! พนักงานจะอยู่หรือจะไปก็เป็นสิทธิ์ของตัวเอง นายไม่มีสิทธิ์มาควบคุมอิสรภาพของฉัน!
ครั้งนี้จนวิภาโกรธจนถึงที่สุดแล้วเธอไม่เข้าใจจริงๆมันก็ แค่ลาออกไม่ใช่หรอกับพนักงานคนเดียวก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทำไมสุมิตรถึงต้องหมกมุ่นขนาดนั้นกัน!
ความโมโหของจันวิภาในสายตาของสุมิตรมันไม่คุ้มค่าที่ จะกล่าวถึงเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เยาะเย้ย “ฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงเข้ามาที่บริษัทได้ก็เพราะว่าเจริญศรีแนะนำมาแต่ด้วยเหตุนี้เธอ เลยอาจจะยังไม่ได้อ่านคู่มือของพนักงานอย่างละเอียดและได้ รับการฝึกอบรมที่ถูกต้อง
คำพูดของสุมิตรทำให้จนวิภาที่ได้ยินเหงื่อแตกออกมา เธอพูดอย่างไม่เข้าใจ นายหมายความว่าไง?”
สุมิตรพูดอย่างคัดค้าน “มีกฎดังกล่าวอยู่ในคู่มือพนักงาน ตำแหน่งปัจจุบันของเธอทำงานยังไม่ครบสามปีเต็มหากเริ่มที่ จะมีความคิดลาออกแล้วต้องจ่ายค่าเสียหายสิบเท่าคือหนึ่ง ล้านและเธอก็เซ็นต์สัญญาตอนที่เข้าบริษัทมาคู่มือพนักงาน ฉบับนี้จะมีผลทันที”
พูดจบสุมิตรก็มองจันวิภาด้วยสายตาที่หยอกล้ออยู่เล็ก น้อยหัวเราะแล้วพูดเอาเงินมาหนึ่งล้านเธอก็ไปได้
