ตอนที่184คืนนี้ฉันก็จะอยู่ที่นี่
…..คิดไม่ถึงเลยว่าประธานใหญ่สุมิตรจะย อมลดเกียรติมานวดเท้าให้เธอ ? !
นี่มัน
ยังไม่ทันที่เธอจะมีท่าทีตอบสนองสุมิตรก็ได้นว ดเท้า เคล็ดของเธอย่างอ่อนโยน
จันวิภารู้สึกว่าโลกทั้งใบมันได้เปลี่ยนไปแล้ว !
เธอกำลังฝันอยู่ใช่หรือไม่?มันมีเพียงแต่ในควา มฝันเท่านั้นที่สุมิตรจะอ่อนโยนกับเธอเช่นนี้มัน อะไรขนาดนี้
ใบหน้าของจันวิภาตกตะลึงสุมิตรนั่งลงบนพื้นแ ละยวดเท้าให้เธอด้วยใบหน้าที่นั่งสงบมันช่างเป็ นภาพที่น่าเหลือเชื่อตกตะลึงเสียจนยากที่จะเป็ นตัวเองไม่น่าเชื่อไม่เชื่อว่า มิตรจะดีกับตนเอง ได้ถึงขนาดนี้
เวลาผ่านไปราวสิบห้านาทีแล้วจึงจะหยุดลงจัน วิภาอดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจไม่กล้าใช้แรงมากเ พราะเกรงว่าจะไปทำลายเวลาที่หาได้ยากยิ่ง เ ค่อยๆมองดูใบหน้าที่สงบนิ่งและจริงจังของสุมิต รหัวใจของจันวิภาดูเหมือนว่าจะเต้นหนักเป็นพิเ
ศษ
เธอมองสุมิตรที่นั่งลงเพื่อนวดเท้าให้เธอการเค
ลื่อนไหวอ่อนโยนเป็นอย่างมากและไม่ทำให้ต นเองรู้สึกไม่สบายตรงไหนเลย
กาลเวลาผ่านพ้นไปมันเป็นช่วงเวลาที่ดี
อย่างไรก็ตามความฝันมักจะต้องตื่นขึ้นอยู่เสมอ รอจนกระทั่งสุมิตรช่วยนวดขาให้เธอเสร็จจนวิภ าจึงจะค่อยๆ ส กลับมา
เธอขมวดคิ้วภายในใจยุ่งเหยิงกับท่าทีในตอนนี้ ของสุมิตรอยู่เล็กน้อย
ดังนั้นจันวิภาจึงกัดฟันในท้ายที่สุดแล้วก็อดไม่ไ ด้ที่จะเอ่ยถามออกมาเบาๆ นาย……..ไมจู่ๆ นาย ถึงทําดีกับฉันขนาดนี้?”
“ฉัน?ท่าดีกับเธอ?”
ใครจะรู้หลังจากที่สุมิตรได้ยินก็เหมือนกับได้ยิน เรื่องตลก น่าขำขันอย่างไรอย่างนั้นเขาหัวเรา ะช่าๆออกมา
จันวิภาค่อนข้างที่จะทำอะไรไม่ถูกมองสุมิตรที่หั วเราะจนเสร็จแล้วพูดจาออกไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ ค่อยดี ฉันแค่อยากจะให้ขาเธอรีบดีขึ้นเพราะพร งนี้จะต้องออกไปเมืองBแล้วก็ได้จองตั๋วเครื่องบิ นไปแล้วตอนแปดโมงเช้าถ้าขาเธอยังไม่ดีอยู่ก็ คงจะต้องคลานตามฉันไปที่สนามบิน
จันวิภาเข้าใจได้ทันทีที่แท้ก็เพราะงานเธอควรจ ะโกรธ ถึงจะถูกสุมิตรหยอกล้อเธอเสียงขนา ดนั้นทั้งยังจะใช้เธอขนาดนี้อีกเพียงแค่หวังว่าเ ธอจะสามารถเดินทางไปทำธุรกิจได้
.….จันวิภาจ้องมองสุมิตรจู่ๆก็พูดอะไรไม่ออก
แต่ไม่รู้ว่าทำไมภายในใจจึงรู้สึกห่อเหี่ยวอย่างไ ม่ทราบสาเหตุรู้สึกหมดกำลังใจอยู่เล็กน้อยๆอ ารมณ์ทั้งหมดก็หายไป
ไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจสุมิตรอีกสำหรับคำพูดขอ งเขาจันวิภาก็ทำเป็นหูหนวกเธอคว้าหมอนที่อยู่ ด้านข้างกอดมันแล้วยัดหน้าลงไปข้างใน สุมิตรรู้สึกแปลกประหลาดใจเล็กน้อยเขามักจะ พูดอย่างนั้นเป็นปกติจนวิภาก็จะต้องโกรธเขาอ ย่างแน่นอนจากนั้นคนทั้งสองก็จะทะเลาะกันอยู่ หลายประโยคคิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้เธอจะเงียบเช นนี้และยังทำท่าทางเหมือนไม่มีความสุขอีก
เพื่อที่จะหันเหความสนใจของจันวิภาจึงแกล้งถ มออกมาอย่างไม่ใส่ใจ เธอกินข้าวหรือยัง? เ ธอแล้วเหมือนกับฟัง น
สุมิตรพูดเช่นนี้จันวิภาจึงฉุกคิดได้ว่าตนเองยังไ ม่ได้ทานอาหารเย็นของวันนี้เลยอาหารที่กินไป ตอนเที่ยงก็ได้ย่อยไปหมดแล้วจู่ๆท้องก็รู้สึกหิว ขึ้นมานิดหน่อย
จันวิภาจ้องมองสุมิตรเม้มริมฝีปากแล้วส่ายหัวอ ย่างช้าๆ
เมื่อเห็นเช่นนี้มุมปากของสุมิตรจึงแสยะยิ้มออก มาอย่างอดไม่ได้เขายิ้มแล้วพูด” ในเมื่อเป็นเช่น นี้ก็สั่งอาหารเถอะ”
“ไม่ต้อง“จันวิภาห้ามปราบเขาอย่างไม่สนใจ ฉั นจะทำกินเองที่บ้านไม่อยากสั่งจากร้านมากกิน พูดจบก็ลุกออกจากโซฟาแล้วเดินกระเพลกไป ที่ห้องครัว
“อ๋อ?เธอทําอาหารเป็น?”สุมิตรจ้องมองจันวิภา ด้วยความสนใจแล้วเดินตามหลังจันวิภามาคิดๆ
“ฉันทําเป็นแน่นอนนายคิดว่าฉันเหมือนนายหรื อไง?”จันวิภาตอบกลับอย่างไม่พอใจ
สุมิตรหัวเราะออกมาเบาๆแล้วพูด”ผู้หญิงท่าอา หารได้เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วผู้ชายทำอาหารไม่เ ป็นถือเป็นเรื่องปกติเช่นเดียวกันทำไมเธอถึงเอ าฉันไปเปรียบเทียบกับเธอ”
จันวิกาเบะปากไม่อยากจะสนใจเขาอีก
สุมิตรเป็นผู้ชายทั่วไปที่คิดว่าผู้หญิงจะต้องทำง านบ้านและก็เป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายก็ออกไปทำง านนอกบ้านอย่างขันแข็งความคิดที่เก่าแก่นี้ทำใ ห้เธอไม่พอใจเลยจริงๆ
อย่างไรก็ด จันวิภาเองก็ชอบผู้ชายที่ทำอาหาร เป็นด้วยจากนั้นเธอก็จะสามารถเพลิดเพลินกับ มันได้ทํางานหนักก็ต้องทำทั้งสองคนทำไมถึงพู ดว่าทํางานหนักคนเดียวเป็นเรื่องปกติไปได้นะ
สุมิตรเป็นเช่นนี้มีหลายที่ที่จั่นวิภามองไม่เห็นเก ลียดเขาจริงๆเลย
อย่างไรก็ตามสุมิตรก็มองดูจันวิภาที่เดินกระเผล กๆอยู่ทางด้านหลังเขาอยากที่จะอุ้มจันวิภาเดิน ไปจริงๆ
เมื่อคิดถึงความรู้สึกของผิวที่เนียนนุ่มเมื่อคืนนั้น สุมิตรก็ได้จ้องมองจันวิภา สวมชุดนอนอยู่ในบั านทันใดนั้นจู่ๆ งขึ้นมา ก็ได้มีความรู้สึกโหยหาอย่างหนึ่
แม้แต่ในบ้านจั่นวิภาก็ยังเปลี่ยนการแต่งหน้าอย่ างจงใจเกรงว่าสุมิตรจะบุกพังประตูเข้ามาแต่แม้ ว่าจะเป็นเช่นนี้ในบ้านเธอก็ไม่อาจจะสวมใส่ชุด ทำงานได้ดังนั้นเธอจึงสวมชุดนอนมีเผยส่วนเว้ านูนของเรือนร่างเธอออกมาอย่างชัดเจนแล้วยั งเผยผิวที่ขาวราวกับหิมะออกมา
สุมิตรมองจันวิภาที่กำลังยุ่งอยู่กับงานในครัวอยู่ างพึงพอใจมองดูเธอเช่นนี้มันช่างแตกต่างกับ ายแก่ที่เขาเห็นในบริษัทถ้าไม่มองใบหน้ามองเ พียงแค่เรือนร่างแล้วล่ะก็มันช่างละม้ายคล้ายค ลึงกับหญิงสาวในวัยยี่สิบกว่าๆ
สุมิตรตัดสินใจเงียบๆอยู่ในใจหากว่ามีเวลาเขาจ ะพาจันวิภาไปแต่งตัวให้ดีๆสักหน่อยถ้าหากแต่ งตัวขึ้นมาเธอจะต้องเป็นผู้หญิงที่สวยงามจนหา ตัวจับยากอย่างแน่นอนสุมิตรเชื่อมั่นในสายตาข องตนเองว่าเขามองคนไม่ผิด
ทางด้านของจันวิภากำลังยุ่งอยู่ในห้องครัวสุมิต รนั่งอยู่บนโต๊ะด้านนอกจ้องมองเธอที่กำลังยุ่งอ ยู่ด้วยความอภิรมย์งานประเภทนี้กินเวลาหนึ่งวั นกลับบ้านมาก็มีคนทําอาหารเย็นให้คุณกินมันก็ ไม่ได้แป
แม้ว่าจะค่อนข้างจืดชืดและแปลกสุมิตรก็เพลิดเ พลินกับวันเช่นนี้เป็นอย่างมากพูดขึ้นมาแล้วแต่ ไหนแต่ในมาเขาก็ไม่เคยรู้สึกว่ามีคนที่เขาแขว นใจเอาไว้ให้อยู่ในบ้านในบ้านที่เธอคุณกลับมา ทําอาหารเย็นให้คุณจากนั้นก็กินข้าวด้วยกันนอ นด้วยกัน…….
สุมิตรครุ่นคิดไปมาจู่ๆก็พบว่าตนเองคิดไปไกลแ ล้วจึงสะบัดความคิดอันแปลกประหลาดที่อยู่ใน หัวออกไปรู้สึกว่าตนเองจะเป็นจอมมารไปแล้วก ระฆังคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมีความคิดที่จะแต่งงา นกับผู้หญิงแก่ๆคน…….
ตนเองบ้าไปแล้วจริงๆ
จนวิภาทําอาหารสามอย่างและซุปหนึ่งถ้วยเสร็ อย่างรวดเร็วการทําอาหารก็งั้นๆไม่ได้น่าเกลียด และก็ไม่ได้อร่อยดังนั้นวิเทศน์จึงไม่ปล่อยให้เธ อทําอาหาร…….ห้องครัวเช่นนี้ทําไมมันถึงได้กระ ตุ้นความต้องการที่จะกินของผู้คน
พูดขึ้นมาจนวิภาก็ไม่ได้ทำอาหารมาหลายปีแล้
แม้ว่าจะไม่ชอบบนโต๊ะกินข้าวจันวิภาก็อดไม่ได้ ที่จะแอบจ้องมองสุมิตรอยากจะมองท่าทางดอน ที่เขากินอาหารฝีมือตนเอง
อย่างไรก็ตาม มิตรกลับกินข้าวด้วยใบหน้าที่สง บนิ่งและไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
ที่แท้มันอร่อย ! หรือไม่อร่อยกันแน่!
จันวิภารู้สึกสับสนอยู่ในใจแต่กลับไม่กล้าเอ่ยปา กถามออกไปและดูไม่เหมือนว่าเธอจะสนใจใน ด..มาก……. ไม่ได้ ! ถามไม่ได้ ! ถ้าถามเธอก็แพ้ !
หลังจากที่สุมิตรกินข้าวจนอิ่มและวางตะเกียบล งบนชามข้าวจึงจะพูดออกมาเบาๆ ก็ไม่เลว
นี่มันดีหรือว่าไม่ดี ? !
แม้ว่า มิตรจะพูดออกมาด้วยท่าทางเช่นนั้นพูด ออกมามันก็เหมือนกับไม่ได้พูดนั่นแหละภายใน ใจของจั่นวิภาแอบมีความสุขอยู่เล็กน้อยในเมือ จะพูดแล้วเช่นนั้นก็เหมือนกับว่าเขาชื่นชมตนเอ งสินะ
ไม่ทันรอให้จันวิภาได้มีความสุขสุมิตรจึงพูดต่อ ขึ้นมาอีกว่า”คืนนี้ฉันจะอยู่ที่นี่นะพรุ่งนี้ตอนเช้าค อยรีบไปสนามบินเมื่อถึงเวลาแล้วฉันจะออกไป พร้อมกับเธอประหยัดเวลาไปๆมาๆของฉัน………
