ตอนที่187ผมต้องการแค่ปาป้าสุมิตร
วิเทศน์ที่อยู่ในวีดีโอยังคงสวมใส่ชุดสุดเท่สีหน้าแจ่มใส ท่าทางมีกระจิตกระใจเป็นอย่างมากเขามองแม่ที่เศร้าโศกอยู่ เล็กน้อย ในวีดีโอแล้วรีบเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย หม่ามี เป็นไงบ้าง? ทำไมสีหน้าถึงแย่ขนาดนั้น? ตอนนี้ผมสบายดีว่าแต่ หม่าล่ะสบายดีมั้ย?”
เมื่อได้ยินวิเทศน์พูดว่าตัวเขาเองสบายดีใจที่แขวนอยู่ของ จันวิภาจึงวางลงเธอไม่อยากทำให้ลูกชายเป็นห่วงยิ้มออกมา แล้วส่ายหัว”ไม่เป็นไรสีหน้าแย่ที่ไหนกันเมื่อคืนหม่ามนอนไม่ ค่อยหลับน่ะบวกกับห้องไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่สีหน้าก็เลยดูแย่
รู้ดีว่าแม่กำลังปลอบใจตนเองวิเทศน์ยังคงพยักหน้าอย่าง ว่านอนสอนง่ายแต่ภายในใจกลับไม่พอใจเล็กน้อยไม่ใช่ว่า ตนเองส่งแม่ให้กับพ่อแล้วงั้นหรือทำไมเขาถึงดูแลแม่ได้แย่ ขนาดนี้!
ไม่ได้การถ้ามีโอกาสจะต้องสั่งสอนพ่อสักหน่อยแล้วให้ เขาไม่กล้าที่จะทำเลวกับหม่ามีของตนเอง
วิเทศน์ยังพบการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของวันวิภาเขา พูดด้วยความเฉยเมยอยู่เล็กน้อย หม่าทำไมถึงเปลี่ยนไปน่า เกลียดขนาดนั้นหรือว่าไม่กี่วันมานี้หม่ามียังไม่เจอปป้า
เมื่อได้ยินดังนั้นจันวิภาจึงลูบใบหน้าของตนเองเธอยิ้มไป ให้วิเทศน์ด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยดีนัก “ลูกไม่เข้าใจนี่เป็นกลยุทธ์ พิเศษของหม่ามีที่เห็นน่าเกลียดอย่างนี้คือตั้งใจทำไม่เชื่อลูก ลองดู”
พูดจบจนวิภาก็ดึงกาวเนื้อที่ติดอยู่บนหน้าออกไปหลังจาก ที่วิเทศน์มองก็อดไม่ได้ที่จะแกว่งมือเล็กๆ ใบหน้าน้อยๆ ขมวด คิ้วขึ้นมาแล้วพูดด้วยหน้าตาที่เฉยเมย” น่าเกลียดอะหม่ามี อย่าให้ผมดู! ”
“คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าเป็นหม่า! ! ! “จันวิภาไม่ พอใจแล้วเก็บกาวเนื้อกลับไปด้วยท่าทางที่ไม่มีความสุข
จันวิภากลับไปที่ห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดกาวเนื้อที่อยู่ บนใบหน้าทั้งหมดจนสะอาดจึงจะกลับมาอยู่ตรงหน้า คอมพิวเตอร์ใหม่อีกครั้งมองดูลูกชายที่รักของตนเองแล้วเอ่ย ถามขึ้นมาทันที “จริงนิเวศน์ตอนนี้ลูกอยู่ไหน?เรากลับอเมริกา ด้วยกันเถอะแม่อยากไปจากที่นี่แล้วแม่ไม่อยากอยู่ที่ประเทศ จีนแล้ว”
ในที่สุดก็ได้เห็นแม่ที่สาวสวยของตนเองใบหน้าของวิ เทศน์เบิกบานใจหม่ามีนี่สวยหยกย้อยจริงๆ หลังจากที่ได้ยินคำ พูดของแม่ตนเองใบหน้าน้อยๆ จึงแข็งทื่อขึ้นมาทันทีส่ายหัว พร้อมกับพูดว่า”ไม่กลับไปผมต้องการปาป้าช่วงนี้จะไม่กลับ ไป! “
เมื่อเห็นนิเวศน์เริ่มงอแงเป็นเด็กๆจันวิภาจึงพูดอย่างไม่รู้จะทำอย่างไง “ลูกต้องการปาป๊าหม่ามีหาปาป้าให้ลูกได้นะ!
ใครจะรู้ว่านิเวศน์ยังคงส่ายหัวอยู่แล้วพูดออกมาอย่างดื้อ ดึง “ผมต้องการแค่ปาป๊าของตัวเองหม่ามีผมรู้ว่าหม่ามีเป็น เลขาของปาป๊าไปแล้วนี่เป็นโอกาสที่ดีของทั้งสองคนเลยสู้ๆนะ ผมเชียร์หม่ามีนะ!
โอกาส ……
เมื่อคิดถึงเรื่องวันนี้ตอนเช้าแล้วจันวิภาจิตตกอยู่ครู่หนึ่ง โอกาสที่ไหนกันล่ะเธอไม่มีโอกาสตั้งแต่แรกแล้ว
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องระหว่างเธอกับสุมิตรไฉนเลยมันจะ ง่ายดายปานนั้น!
ไม่อยากแสดงอารมณ์ด้านลบของตนเองต่อหน้าลูกชาย สุดที่รักจนวิภาจึงพูดโน้มน้าวอย่างไม่เต็มใจนัก “นิเวศน์อย่า สร้างปัญหา! เรากลับอเมริกากันเถอะลูกไม่คิดถึงวันวายที่ สวยงามตอนอยู่อเมริกาหรอ? ไม่คิดถึงวันวานที่พวกเราออกไป เที่ยวด้วยกันหรอ?”
“ผมคิดถึง…..นิเวศน์พยักหน้าอย่างจริงจังก่อนที่จันวิภา จะทันเบิกบานใจเขาก็พูดขึ้นมาอีกว่า “แต่ผมคิดถึงตอนที่หม่ามี อยู่ด้วยกันกับปาป้ามากกว่า
คำพูดที่จันวิภาพูดไปเมื่อครู่นี้ว่างเปล่าไปเสียแล้วอารมณ์ ที่ดื้อดึงของนิเวศน์ได้รับสืบทอดมาจากเธอเต็มๆถ้าเป็นเรื่องที่เขาตัดสินใจแล้วแม้จะมีวัวสิบตัวมาลากก็ดึงกลับไปไม่ได้น วิภาเข้าใจได้อย่างลึกซึ้งมานานแล้ว
จนวิภายังอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ทางด้านของ นิเวศน์ดูเหมือนกับจะมีเรื่องเร่งด่วนอะไรอย่างนั้นจู่ๆสีหน้าของ เขาก็เปลี่ยนไปแล้วพูดกับจันวิภาอย่างรีบร้อน “หม่ามีผมมีธุระ
นิดหน่อยต้องวางสายแล้วบ๊ายบายจับ…….
เสียงจูบสุดท้ายจบลงวีดีโอของนิเวศน์ก็หายไปเจ้าเด็กคน
นี้จู่ๆก็มาจู่ๆก็ไป
จันวิภายังไม่ทันได้พูดอะไรเรียกก็ไม่กลับมาจิตใจของเธอ ย่ำแย่ตนเองยังไม่ทันได้ถามเลยว่าเขาอยู่ที่ไหนกันแน่อยู่กับสุ มิตรหรือเปล่า? หรืออยู่ที่อื่น
คิดถึงเรื่องที่นิเวศน์พูดกับเธอเมื่อครู่นี้จนวิภาเองก็ไม่รู้จะ ต้องทำอย่างไรลูกชายอยากให้เธอกับสุมิตรอยู่ด้วยกันแต่
นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไร?
บาดแผลของเมื่อหกปีก่อนสุมิตรที่เสียความทรงจำและยัง คู่มั่นของเขาเจริญศรีอีกถ้าหากว่าไม่มีเรื่องอะไรแปลกๆเกิดขึ้น พวกเขาทั้งสอง ก็จะถูกกำหนดให้แต่งงานด้วยกันอย่างแน่นอน
เพราะหกปีนี้มันก็ได้เปลี่ยนไปมากโขแล้วเรื่องราว มากมายได้ผ่านไปมันแตกต่างไปไม่เหมือนเดิม
และเรื่องของเธอกับสุมิตรมันไม่มีทางเป็นไปได้
นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ลูกชายสุดที่รักขอร้องเธอเธอไม่อาจ ปฏิเสธได้เมื่อคิดถึงสิ่งนั้นที่ลูกชายอยากจะทำมันจันวิภา อึดอัดใจเสียจริง
ช่างเถอะๆ ไม่ต้องคิดอะไรให้มากมายแล้วก้าวไปทีละขั้น
แล้วกัน
กลับมาพูดถึงทางด้านของนิเวศน์อีกครั้งเขารีบปิดวีดีโอ อย่างรวดเร็วเนื่องจากธนภาคกลับมาแล้วเขาไม่อยากให้ธน ภาครู้ว่าตนเองยังติดต่อกับหม่ามีอยู่ดังนั้นจึงทำได้แต่เพียงตัด การเชื่อมต่อการสื่อสารวีดีโอที่กินเวลาไม่มากนี้เสีย
ไม่เป็นไรต่อไปคงมีเวลามากขึ้นกว่านี้
ธนภาคกลับมาบ้านทุกวันเดินมาที่ห้องของนิเวศน์เป็น
ปกติมองดูสถานการณ์ของเขาเพื่อป้องกันไม่ให้เขาเบื่อ
นอกจากนี้เขายังตั้งใจหาพี่เลี้ยงมาให้ให้เธอช่วยดูแลเกี่ยวกับ อาหารสามมือของเขาในหนึ่งวัน ธนภาคเดินเข้าไปในห้องของนิเวศน์เห็นว่าเขากำลังเล่น คอมพิวเตอร์อยู่เดินเข้าไปลูบหัวเขาแล้วถามขึ้นมาอย่างอ่อน
โยนนิเวศน์วันนี้อยู่บ้านมีความสุขดีมั้ย?”
พึ่งจะวีดีโอคอลกับหม่ามีเมื่อกี้นี้ทำไมจะไม่มีความสุข
“มีความสุขบนิเวศน์ยิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจเขาหยักหน้าให้ธนภาคอย่างดีใจแล้วพูดถาม “อานภาคทำไมวันนี้กลับมาเร็ว จังเลย?ว่างหรอ ?”
“อื้มว่างแล้ว”ธนภาคสูบหัวนิเวศน์อย่างเจ็บปวดสองสาม วันนี้ยังเขาไว้อยู่แต่ในบ้านมันแย่มากเลยวันนี้ตอนบ่ายไม่มี งานเขาจึงตั้งใจกลับบ้านมาพานิเวศน์ออกไปเล่นข้างนอก
เด็กน้อยชอบที่จะละเล่นอยู่แล้วอยู่ในบ้านนานขนาดนี้มัน จะไม่ดีนักดังนั้นธนภาคจึงยิ้มแล้วพูดออกไปวิเทศน์วันนี้ตอน บ่ายพวกเราออกไปเล่นกันดีมั้ย?”
“ออกไปเล่น?! “เมื่อได้ยินคำนี้นิเวศน์ก็ดีใจเป็นอย่าง มากเขาตื่นเต้นเสียจนกอดแขนของธนภาคเขย่าไปมาแล้วพูด ขึ้น ดีจังเลย! ในที่สุดนิเวศน์ก็จะได้ออกไปเล่นแล้ว! เย้! ”
มาถึงประเทศจีนได้สองสามวันแล้วเขายังไม่ได้ออกไป เล่นข้างนอกเลย!
ในที่สุดวันนี้ธนภาคก็พาเขาออกไปเล่นข้างนอกนิเวศน์มี ความสุขออกมาจากใจไม่ว่าจะพูดอย่างไรเขาในวัยนี้ก็ชอบ การเล่นเป็นที่สุดแม้ว่าอายุทางจิตใจของเขาจะเกินอายุทาง สรีรวิทยาที่แท้จริงไปแล้ว
เมื่อเห็นนิเวศน์มีความสุขเช่นนี้ธนภาคจึงรู้ว่าไม่กี่วันมานี้ เขาคงทนไม่ไหวจริงๆอุ้มเขาขึ้นมาอย่างเอ็นดูหัวเราะแล้วพูด ขึ้นไปเถอะเราออกไปกินมื้อใหญ่กันก่อน จากนั้นค่อยพาห ลานออกไปเดินเล่น
