ตอนที่205เลขาคือภาระ
พจรินทร์ยังคงมีความคิดของตนเองอยู่ ในใจบางทีจันวิภาอาจจะไม่ใช่เลขาที่สุ มิตรพูดออกมาจากในปากก็ได้แต่เป็นผู้ หญิงที่เขาเก็บเอาไว้อย่างลับๆโอกาส ที่จะออกเดินทางมาทำธุระนอกสถานที่ ก็ได้ใช้ชื่อของเลขาพาเธอออกมาเที่ยว คนฉลาดมักจะคิดถึงความเป็นไปได้ที่ห ลากหลายอย่างไรก็ตามคนที่ฉลาดบาง ครั้งก็อาจจะไม่เป็นที่พอใจมากนัก
เมื่อได้ยินคำพูดของพจรินทร์สุมิตรจึงป ล่อยมือที่จับจันวิภาเอาไว้ออกและรู้สึก ตกใจว่าตนเองทำตัวสนิทสนมกับจันวิภ าจนลืมฐานะในทสาธารณะ
เขาทำจิตใจให้ปกติแล้วพูดด้วยสีหน้าที่ ปกติ“คุณพจรินทร์คิดมากเกินไปแล้วเธ อเป็นเพียงแค่เลขาคนหนึ่งของผมบาง ทีอาจจะเป็นเพราะขี้อายก็เลยดูโง่ไปห น่อยดังนั้นมีหลายที่ที่ฉันจะต้องดูแลเข าอย่างใกล้ชิด”
นายสิโง่ !
จันวิภาที่ยืนอยู่ด้านหลังของสุมิตรจ้อง มองเขาอย่างไม่พอใจแล้วเม้มปากของ ตนเองอย่างอัดอั้น
หากไม่ใช่ว่าอยู่ต่อหน้าพจรินทร์จันวิภา ก็คงจะโต้ตอบเขาไปนานแล้ว
เมื่อได้ยินดังนั้นพจรินทร์จึงใช้สายตาที่ แปลกประหลาดจ้องมองมายังจันวิภาส ายตาราวกับจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง“ในเ มือเธอโง่ขนาดนแล้วทําไมประธานสม ตรถึงไม่รีบเปลี่ยนเลขาอีกล่ะคะ มันไม่ ได้ทําให้งานของคุณเหนื่อยเพิ่มมากขึ้ นงั้นหรอคะ?”
มองดูไม่รู้ว่าพจรินทร์ฉลาดเกินไปหรือ ว่า อิจฉาเกินไปพูดเสียจนสุมิตรไม่ต้อ งการที่จะพูดเล่นกับเธออีก
คําพูดทุกคําของพจรินทร์ล้วนแล้วแต่ งตรงมาหาเขาหากไม่ใช่เพราะว่าโครง การความร่วมมือล่ะก็สุมิตรก็คงจะชักสี หน้าแล้วเดินออกไปนานแล้ว
แต่สุมิตรก็คือสุมิตรแมพจรินทร์จะพุ่งต รงมาทางเขาโลกนี้นอกเสียจากจั่นวิภา แล้วก็ยังไม่มีผู้หญิงคนไหนที่สามารถ ทำให้เขาพูดไม่ออกได้กระทั่งทำให้เข าสูญเสียความควบคุม
สุมิตรโมโหอยู่เพียงเล็กน้อยพอคิดอีก ทีจึงได้หัวเราะออกมาเขาจ้องมองจันวิ ภาอย่างมีนัยยะแอบแฝงแล้วพูดออกม าอย่างเมินเฉยอยู่เล็กน้อย”จนปัญญาจ ริงๆนี่เป็นคนที่พรรคพวกคนสนิทของฉั นแนะนำมาถ้าฉันทิ้งเธอก็ไม่ต้องรอให้ พรรคพวกฉันมาหาที่หน้าประตูเธอก็ร้อ งไห้ฟูมฟายออกมาฉันก็เลยไม่กล้าที่จ ะทิ้งเธอน่ะ”
คำพูดของสุมิตรนั้นช่างไร้เดียงสาควา มหมายของการเสียดสีชัดเจนมากมันเ ป็นที่แน่ชัดเลยว่าน้ำเสียทั้งหมดถูกสาด ไปทางจันวิภา
พูดจบทั้งสามคนก็เดินเข้าไปในลิฟท์จั นวิภาฉวยโอกาสชั่วพริบตาตอนที่พจริ นทร์หันหลังกลับหยิกสุมิตรที่หันหลังอ ยู่อย่างรวดเร็วดูเหมือนว่าจะโกรธเขา
แขนของสุมิตรเจ็บแต่ในใจกลับรู้สึกตล กขบขันประจวบเหมาะกับตอนที่พจริน ทร์หันมาคุยกับเขาอีกครั้งสุมิตรจึงรีบ ทำใบหน้าแข็งทื่อแล้วฟื้นฟูความเยือกเ ย็นตามปกติ
ในสายตาของพจรินทร์แฝงไว้ด้วยควา มไม่พอใจอยู่เล็กน้อยเธอกวาดสายตา มองจันวิภาอย่างเฉยเมยจึงจะยิ้มหวาน แล้วมองไปทางสุมิตรยิ้มแล้วพูด“ดิฉัน บอกแล้วที่แท้ก็มีความสัมพันธ์ที่สนิทส นมกัน…….ประธานสุมิตรอยากจะไปทาน อาหารที่ไหนดีคะ?เราเป็นเมืองติดชาย ทะเลอุดมไปด้วยอาหารทะเลฉันรู้จักร้า นอาหารที่มีกุ้งมังกรตัวใหญ่อยู่ที่หนึ่งก็ ไม่เลวเหมือนกันอยากจะไปลองทานดู มั้ยคะ? ” สุมิตรรักษาท่าทางสุภาพเอาไวเขาพย กหน้าพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา”คุณริน เป็นเจ้าถิ่นที่นี่และยังเป็นคนท้องถิ่นอีก ผมก็ควรที่จะฟังความคิดเห็นของคุณริ นสิ”
คำพูดของสุมิตรทำให้พจรินทร์พึงพอใ จเป็นอย่างมากเธอยิ้มอย่างภาคภูมิใจเ รือนร่างแทบจะสัมผัสกับสุมิตรแล้วพูด หยอกล้อกับสุมิตรอย่างหลากหลาย
และสุมิตรเองก็ไม่รู้ว่าวันนี้ไปกินยาอะไ รผิดมาท่าทีที่มีต่อพจรินทร์นั้นดูจะสงบ นิ่งเป็นอย่างมากกระทั่งสามารถเรียกไ ด้ว่าเป็นสุภาพบุรุษอย่างแท้จริงสำหรับ การสัมผัสร่างกายและคำพูดหยอกล้อข องพจรินทร์เขาไม่ปฏิเสธมันทั้งหมดแต่ กลับตอบรับอย่างเพลิดเพลินเป็นอย่าง
มาก จันวิภาทำได้เพียงแค่เดิมตามหลงไปอ ย่างคันปากยิบๆสุมิตรกลับสบายใจเพร าะคำพูดตามอำเภอใจของเขาจึงถูกพจ รินทร์เข้าใจผิดทั้งยังโดนเธอดูถูกอีก อะไรที่เรียกว่าความสัมพันธ์ที่สนิทสนม กันล่ะเธอเชื่อมั่นอย่างชัดเจนในความส ามารถของเธอเอง…….ไม่ถูกแม้ว่าจะเป็ นเพราะเจริญศรีเธอถึงได้เข้ามาในบริษั ทได้แต่เขาก็ไม่ควรให้เธอขายหน้าต่อ ผู้หญิงคนอื่นสิจริงมั้ยและผู้หญิงคนนี้ก็ ยังคิดว่าเธอเป็นศัตรูความรักอีกด้วย ! สุมิตรพูดออกไปเช่นนี้ทำลายภาพลักษ ณ์ของเธออย่างสมบูรณ์จันวิภาโกรธเสี ยจนแทบจะบ้าไปเสียแล้ว
เธอก่นด่าสุมิตรอยู่ทางด้านหลังไม่หยุด หย่อนหลังจากที่ออกจากบริษัทของพร รินทร์จนวิภาจึงแสดงท่าทางท เมสบาย ออกมาแล้วอยากจะขอกลับไปก่อน
แต่อย่างไรก็ตามสุมิตรกลับไม่ไว้หน้าเ ธออีกครั้งเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่งุนงง วั นนี้ก่อนที่เธอจะออกมายังพูดกับฉันอยู่ เลยว่าอยากกินอาหารทะเลทำไมตอน นี้ถึงไม่สบายสะแล้วล่ะ?ไม่สบายตรงไ หนพูดออกมาให้ฉันฟังสิ?”
………..ฉันปวดท้อง ! “จันวิภาอดไม่ได้ที่จ ะกรอกตาของตนเองในใจวันนี้สุมิตรกิ นยาผิดขวดหรือไงทำไมถึงทำดีกับเธอ นัก !
ที่แท้เขาก็มองไม่ออกว่านางพจรินทร์ค นนั้นแค่อยากอยู่กับเขาตามลำพังหรือไ งในตอนนี้ตนเองที่เป็นก้าวขวางคอก็ค วรที่จะรีบออกไปไม่ใช่หรือไงแม้ว่าสุมิ ตรจะไม่อยากให้ตนเองออกไปแต่จันวิ ภาเองก็ไม่คิดที่จะอยู่ต่ออย่างเคียดแค นเช่นเดียวกัน !
พจรินทร์มองดูสายตาของเธอมันเหมือ นกับต้องการจะกินเธออย่างไรอย่างนั้น ทำเมินเฉยไม่ได้แล้ว
ใครจะรู้ว่าจันวิภาพึ่งจะพูดจบสุมิตรก็มอ งเธอด้วยสายตาที่แปลกใจแล้วพูดเยาะ เย้ยออกมาเล็กน้อย“ฉันจำได้ว่าเธอไม่ ได้เป็นโรคกระเพราะนะ
ได้ถ้ามาอย่างนี้กลยุทธ์ของจันวิภาถูกสุ มิตรทำลายจนหมด
จันวิภาจ้องมองสุมิตรอย่างกระตือรือร้ นไม่เข้าใจจริงๆว่าวันนี้เขาเป็นอะไรเขา มองสายตาคู่นั้นที่คิดจะฆ่าคนนั่นไม่ออ กจริงๆหรือ ! แม้ว่าจะมองไมออกแตนายกควรดูสีหน าที่ทุกข์ระทมของฉันด้วย !
จันวิภาร่ำไห้อยู่ในใจรู้สึกไม่เข้าใจสถา นการณ์ของสุมิตรแล้วพูดออกมา”ท่าน ประธานคะ……ฉันไม่ไปไม่ได้หรอวันนี้จู่ ๆก็ไม่อยากไปกินแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปนะ” ตอนที่พูดจันวิภายังคงเผยท่าทางที่สง่ างามและน่าสงสารให้สุมิตรได้เห็น
เธอไม่เชื่อว่าเธอจะแสดงออกได้ชัดเจ นขนาดนี้สุมิตรยังจะมองความหมายขอ งเธอไม่ออกอีก
อย่างไรก็ตามวันนี้สุมิตรคงจะกินยาผิด ขวดไปจริงๆเขาไม่เพียงแต่ไม่ได้รับกา รแจ้งเตือนของจันวิภาเท่านั้นสีหน้าเขา เองก็ยังคงเงียบสงบด้วยแล้วพูดออกม าด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ”จันวิภาเธอทำ อะไร?ฉันเป็นเจ้านายหรือว่าเธอเป็นเจ้า นายเรียกเธอไปกินข้าวอะไรมันจะยากเ ย็นขนาดนี้อยากจะให้ฉันไล่เธอออกงั้น หรอเธอถึงจะยอมฟังแต่โดยดี ? ! ”
***
จันวิภาพูดไม่ออก
สุมิตรบ้าไปแล้วสุมิตรโง่จริงๆ
จันวิภาบอกกับตนเองเช่นนี้อยู่ในใจไม่ หยุดหย่อนเธอไม่รู้ว่าสุมิตรไม่เข้าใจสา ยตาของเธอจริงๆหรือแสร้งทำเป็นไม่เ ข้าใจในทางตรงกันข้ามจันวิภาเองก็มอ งความคิดที่อยู่ในใจเขาไม่ออกเช่นเดีย วกันเพราะการแสดงออกของสุมิตรนั้นเ หมือนปกติ !
ปกติเสียจนจันวิภารู้สึกว่าเขาไม่ปกติ
ดังนั้นจันวิภาจึงทำได้เพียงแค่เดินตาม หลังของสุมิตรไบอยางชุมชนระหว่างท างก็ต้องทนกับสายตาที่ดูถูกดูแคลนขอ งพจรินทร์และก็ทําท่าทีเหมือนกับว่าเธ อเป็นอากาศ
จันวิภาเกลียดเสียจนมันฟินยิบๆถ้าไม่ใ ช่เพราะโครงการความร่วมมือนั่นล่ะก็เธ อก็คงจะไม่เหมือนกับลูกชายที่กำลังโด นด่าจนไม่กล้าพูดออกมา
นางสารเลว ! โมโหเธอจริงๆ !
