ตอนที่ 188กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ยะ! “นิเวศน์ส่งเสียงร้องออกมาอย่างตื่นเต้น
ธนภาคอุ้มนิเวศน์เดินออกประตูไปบนทางเดินเขายังจำได้ ว่าเด็กในวัยนี้ต่างก็ยังไม่แยกออกจากแม่ของพวกเขาจึงอดไม่ ได้ที่จะถามไปว่า “นิเวศน์หลานคิดถึงหม่ามีมั้ย?”
“คิดถึง” แทบจะไม่ต้องคิดนิเวศน์พูดโพล่งออกมา
เมื่อเห็นเขาตรงไปตรงมาเช่นนี้ธนภาคจึงยักคิ้วขึ้นมา ทันที” ในเมื่อหลานอยากนั้นทำไมตอนปกติไม่เห็นหลานงอแง อยากเจอแม่เลยล่ะ?”
“แหะๆ…….นิเวศน์ยิ้มออกมาอย่างเขินอายเขาทำท่าเป็น เด็กดีแล้วพูดขึ้น นั่นก็เพราะผมรู้ว่าหม่าจะไม่มาหาผมเพราะ มีเรื่องเยอะมากออกมาไม่ได้ดังนั้นนิเวศน์แค่รอให้หม่ามารับ กลับก็โอเคแล้วถ้าสร้างปัญหาล่ะก็หม่าจะเป็นห่วงเอา
เป็นเรื่องแปลกในฐานะที่เขาเป็นแฮกเกอร์ก็รู้ถึงสถานที่ อยู่ของฉันวิภามานานแล้วทำอะไรบ้างในหนึ่งวันติดต่อใคร บ้างเขารู้ทุกอย่างได้อย่างชัดเจน
มีเพียงอย่างเดียวที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงก็คือทำไมธนภาค ไม่เอาเรื่องของตนเองไปบอกกับหม่ามีทำไมเขาต้องปิดบังเรื่องนี้เอาไว้ที่แท้มีจุดประสงค์อะไรที่บอกให้คนอื่นไม่ได้กันแน่?
เมื่อเห็นธนาคดีกับตนเองขนาดนี้นิเวศน์จึงจงใจที่จะ ตรวจสอบคนๆนี้ก็พบว่าคนๆนี้เป็นคนดีจริงๆ ดังนั้นเขาจึงยิ่งคิด ปัญหาข้อนี้ไม่ออกเข้าไปใหญ่และก็ไม่กล้าไปถามเพราะเกรง ว่าพอถามออกไปแล้วจะไปเปิดเผยมันเข้า
ในเมื่อธนภาคไม่อยากพูดเขาก็คงจะมีปัญหาของตนเอง อยู่ให้เขาปิดบังต่อไปก็ได้
ขณะเดียวกันภายในใจนิเวศน์ก็ยังเห็นด้วยกับแผนการ ของธนภาคเช่นเดียวกันเขาไม่บอกเรื่องของตนเองให้หม่ามีรู้ หม่ามีก็จะได้ไม่ต้องมาหาเขาหาเขาไม่เจอหม่ามีก็จะอยู่ ประเทศจีนไปเรื่อยๆ อยู่ประเทศจีนก็ยิ่งมีโอกาสได้ติดต่อกับ ปาป๊ามากขึ้นไปอีก
นิเวศน์ครุ่นคิดอยู่ในใจเป็นไปได้ไหมที่ธนภาคเองก็คิด เช่นนี้เหมือนกัน ต้องการที่จะให้ปาป๊ากับหม่ามีจับคู่เข้า
กัน? !
ความคิดของธนภาคนิเวศน์ไม่อาจรู้ได้เลยจริงๆ ความคิด ของนิเวศน์ธนภาคเองก็ไม่อาจรู้ได้เช่นเดียวกัน
เมื่อธนภาคได้ยินการเข้าใจเรื่องราวของนิเวศน์ในใจก็ คงจะคิดถึงแม่จริงๆ ความรู้สึกผิดที่อยู่ภายในใจล้วนแต่ต้อง โทษเขาที่ไม่ปล่อยให้เด็กน้อยที่คิดถึงแม่ของตนเองไปเจอแม่ ใต้เพื่อที่จะเติมเต็มสุมิตรและจันวิภาแล้วกลับไปทำร้ายนิเวศน์ ไปโดยไม่รู้ตัว
แม้ว่านิเวศน์จะไร้เดียงสาท่าท่าที่เหมือนกับไม่กังวลอะไร อยู่ตลอดแต่ธนภาคก็ยังรู้สึกผิดอยู่ในใจลึกๆ ของเขา
เขาจะต้องหาเวลาให้เด็กคนนี้มากขึ้นแล้วชนเชยให้เขา อย่างดีเยี่ยม
ธนภาคพานิเวศน์ไปยังร้านราเม็งครั้งที่แล้วนั่นเป็นร้านรา เม็งที่จันวิภาพัชรีและตัวเขาเองชอบกิน ก่อนที่จะเข้าไปธนภาคได้อธิบายอย่างเจาะจงให้วิเทศน์
ฟัง…….นี่เป็นร้านราเม็งที่แม่ของเธอกับอาธนภาคชอบกินรา เม็งที่เถ้าแก่ทำนั้นอร่อยมากอากินมันไม่เบื่อมาหลายปีแล้ววัน นี้ก็เลยพาเธอมาลองหน่อย
หวนนึกถึงการทานข้าวด้วนกันครั้งที่แล้วธนภาคคิดถึงคน ที่ไม่พอใจเขาอย่างโจ่งแจ้งแต่พัชรก็อดกลั้นมาโดยตลอดจึง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆเขาพูดกับนิเวศน์อีกครั้งว่า “ที่ จริงร้านนี้นอกจากอากับแม่ของเธอจะชอบกินแล้วยังมีเพื่อนรัก ของแม่เธออีกคนที่ชอบกินเขาชื่อว่าพัชรีเขากับแม่เธอเป็น เหมือนกับพี่น้องกันมาสิบกว่าปีแล้วความรู้สึกลึกซึ้งกันเป็น อย่างมากรอเธอเจอแม่ในครั้งหน้าเธอก็ให้เขาพาไปหาป้าคน นั้นละกันเขาเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากเลยล่ะ
แม้แต่ธนภาคเองก็ยังไม่รู้ในขณะที่เขากำลังพูดอยู่ก็ได้มี ความรู้สึกที่ภาคภูมิใจอยู่เล็กน้อยราวกับกำลังแนะนำสิ่งของ ล้ำค่าของตนเองอยู่อย่างไรอย่างนั้น
ตัวเขาเองไม่รู้นิเวศน์ที่ฉลาดหลักแหลมสามารถฟังมันได้อย่างเข้าใจเขาพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าพร้อมกับพูดแซวออก มาอย่างอดไม่ได้ อาธนภาคจะต้องขอบป้าพัชรีแน่ๆเลย?”
“เปล่าสักหน่อย! “ธนภาคโดนนิเวศน์แซวเสียจนอึ้งไป แล้วรีบพูดแก้ตัวอย่างรวดเร็ว
ชอบพัชรี แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับปัญหานี้ มาก่อนหลายปีมาแล้วเขาอยู่คนเดียวมาโดยตลอดและลืม ความรู้สึกรักและชอบไปแล้ว!
เมื่อเห็นธนภาคใจลอยนิเวศน์ก็ไม่แซวเขาต่ออีก เอาน่า ผมล้อเล่นดูอาตื่นเต้นจริงๆ
ตอนที่ทั้งสองคนกำลังพูดอยู่ก็ได้เดินเข้าไปในร้านราเม็ง
พัชรีกำลังกินราเม็งอย่างมีความสุขทันใดนั้นจู่ๆก็ได้ยิน คนเอ่ยถึงชื่อของตนเองเธอมองหาแหล่งที่มาของเสียงคิดไม่ถึง เลยว่าจะได้เห็นธนภาคจูงเด็กชายวัยห้าขวบเข้ามาในร้านเธอ ตกใจเสียจนกลืนราเม็งเข้าไปไม่ทัน
ธนภาคเองก็เห็นพัชรีกำลังนั่งอยู่ทางด้านในเนื่องจาก นิเวศน์พึ่งจะพูดล้อเล่นไปในตอนนี้เขาก็เห็นพัชรีกำลังอึ้งอยู่ ช่วงหนึ่งจากนั้นจึงดึงนิเวศน์เข้ามาทักทาย
“ชายยบังเอิญจริงๆเธอก็อยู่ที่นี่ด้วย
อย่างไรก็ตามพัชรีก็ไม่ได้กินอาหารของเขาเลยเขาสะบัด ตะเกียบออกไปแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ นายพึ่งพูดชื่อ ของฉันออกมาพูดเรื่องอะไรที่ไม่ได้ของฉันอยู่หะ?”
หากเป็นปกติก็ว่าไปอย่างแต่วันนี้เขาพาเด็กมาด้วยคน หนึ่งพัชรียังเหวี่ยงสีหน้าใส่เขาอีกผู้หญิงคนนี้ตรงไปตรงมา
จริงๆ
ธนาคฉีกยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติอยากจะเอ่ยปาก พูดอธิบายแต่นิเวศน์ที่อยู่ข้างๆเขากลับแย่งเขาพูดก่อนพี่สาว ฮับพี่ชื่อพี่สาวพัชรีสินะฮับเราไม่ได้กำลังพูดถึงเรื่องแย่ๆของพี่ นะที่เราพูดกันคืออาธนภาคเขาชอบพี่สาว
ประโยคที่เรียบง่ายกลับทำให้คนทั้งสองหัวใจเต้นตุบตับ
เกือบจะในเวลาเดียวกันธนภาคและพัชรีต่างมองหน้าซึ่ง กันและกันจากนั้นจึงเบี่ยงสายตาหลบไปพร้อมกันไม่กล้าที่จะ มองอีกฝ่ายหนึ่งอีก
ภายในใจของธนภาคเครียดอยู่เล็กน้อยจับมือเล็กๆของ นิเวศน์จนแน่นอย่างไม่รู้ตัวแม้เขาจะโทษความไม่รู้ภาษาของ นิเวศน์แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงไม่ได้รังเกียจคำพูดของเขา
และพัชรีเองก็เริ่มที่จะถูกคำพูดของนิเวศน์ทำให้ตกใจ หลังจากที่ได้สติกลับมาเธอก็คิดว่านี่อาจเป็นเพียงคำพูดล้อเล่น ของเด็กน้อยจะไปมีผู้ชายมาชอบเธอได้อย่างไงกันล่ะ
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงถ้าหากธนาคชอบเธอเธอก็แทบอยากจะ
อ้วกแล้ว!
ถูกคนที่ตนเองเกลี ราชอบนั่นมันจะเป็นความรู้สึกแบบไหนกันนะ?
พัชรีมองนิเวศน์อย่างละเอียดก็พบว่าเด็กคนนี้ช่างดูคุ้น หน้าคุ้นตาเสียจริงจึงถามออกมาอย่างสงสัย “นี่เป็นลูกชายนาย หรอ?ลูกนอกสมรส แม่เด็กหนีไปแล้ว?”
เมื่อก่อนพัชรีก็ไม่ค่อยได้สัมผัสกับธนภาคมากมายนักดัง นั้นเธอจึงรู้เรื่องส่วนตัวของเขาไม่ค่อยชัดเจน “นี่คือ…….. ธนภาคก็นิ่งอึ้งไปเขาพึ่งพูดกับนิเวศน์ว่าพัช
เป็นเพื่อนรักกับจันวิภาดังนั้นตอนนี้จึงไม่สามารถอธิบายฐานะ
ของนิเวศน์ให้พัชรีฟังได้ปัญหาใหญ่เกิดขึ้นมาอีกแล้ว
หนึ่งหากพัชรีฐานะของนิเวศน์เข้าจะต้องบอกฉันวิภาแน่ แผนการของเขาก็จะต้องล้มเหลวเช่นนั้นหรือ?
สองเขาพึ่งจะบอกกับนิเวศน์ไปว่าพัชรีเป็นเพื่อนสนิทของ แม่เขาไม่รู้ว่านิเทศจะหลุดปากพูดออกมาเองหรือหรือเปล่า หากว่าตอนนี้ตนเองยอมรับว่านิเวศน์เป็นลูกของตนเองนิเวศน์ ก็จะเข้าใจเขาผิดไป
บ้าจริงๆ!
