ตอนที่212สุมิตรกลั่นแกล้งมากเกินไปแ
ล้ว
.………..จันวิภาจ้องมองสุมิตรแล้วกัดฟัน
เธอคิดไม่ถึงเลยว่าสุมิตรจะใจมืดบอดไ ด้ขนาดนี้ก็เพราะเรื่องนั้นในวันนี้ตอนเช้ าตรู่เขายังจำได้มาจนถึงตอนนี้ !
หึเธอจงใจที่จะไม่ทำสิ่งที่สุมิตรต้องกา
ร!
จันวิภายืดตัวตรงแม้ว่าทุกชอปปิ้งจะแข วนไว้อยู่บนร่างกายทั้งใบเล็กใบใหญ่เธ อก็ยังก้าวเดินไปทางด้านหน้าของสุมิต รอย่างทะนงตน เมื่อเห็นจันวิภามีท่าทีเช่นนี้พจรินทร์ออ กตัวแทนสุมิตร สุมิตรคุณดูสิเลขาคนนี้ ช่างห้าวหาญจริงๆไม่สู้ไล่เธอออกไปเ ลยดีมั้ยแล้วอธิบายให้เพื่อนของคุณฟัง ก็น่าจะเข้าใจได้
เมื่อเห็นท่าทางของพจรินทร์ไม่พอใจสุ มิตรจึงแสยะยิ้มที่มุมปากหัวเราะแล้วพู ด”เธอต้องเปลี่ยนมุมมองการมองปัญห า……เธอไม่รู้สึกหรอว่าการหยอกล้อเข าเล่นมันสนุกจะตาย?”
สุมิตรพึ่งจะพูดจบพจรินทร์ก็ยิ้มเธอใช้นิ้ วแหย่ไปที่หน้าอกของสุมิตรพูดเสียงห วาน“สุมิตรคุณนี่แย่จริงๆเลย ! ”
สุมิตรหัวเราะ“ฉันแย่อย่างไงเธอไม่ได้ ชอบฉันหรอ?ผู้ชายไม่เลวผู้หญิงไม่รัก นะ” พจรินทร์อาจเสียจนไม่กล้ามองสุมิตร
สุมิตรจูงพจรินทร์ไปนั่งที่ร้านชานมที่อ ยู่ข้างๆรอจนกระทั่งจันวิภาหอบถุงช๊อป ปิ้งไปวางไว้ในรถจากนั้นจึงวิ่งมาแล้วถึ อมันกลับไปอีกรอบไปกลับเช่นนี้อยู่สอ งรอบตอนที่จันวิภามาถึงร้านชานมที่อยู่ มิตรพักอยู่ก็มีท่าทางเหนื่อยเสียเหลือเ กิน
เมื่อเห็นจันวิภากลับมาด้วยสองมือที่ว่า งเปล่ายังไม่ทันที่เธอจะได้นั่งสุมิตรก็ยึ นขึ้นแล้วพูดกับพจรินทร์”น่าจะพักกันพ อแล้วพวกเราไปเดินกันต่อเถอะ”
“เอ๋นายรอฉันนั่งพักหน่อยสิ ! “จันวิภา ประคองเก้าอี้เธอยังไม่ทันที่จะได้หายใ จหอบออกมาสุมิตรก็พูดว่าจะเดินไปเสี ยแล้ว? ทั้งหมดนี่จงใจที่จะลงโทษเธอสินะ?
สุมิตรได้พิสูจน์แล้วจากข้อเท็จจริงเขาจ งใจลงโทษเธอจริงๆ
สุมิตรหันกลับมามองอย่างเฉยเมย”คุณ เลขาคุณควรที่จะเตรียมตัวฟังคำสั่งขอ งเจ้านายทุกเมื่อนะเจ้านายพูดว่าไปเธอ กล้าขัดขืนหรอ?”
“แต่ฉัน…..”อย่างน้อยก็ให้เวลาเธอดื่ม น้ำสักหน่อยก็ได้ !
จันวิภาอยากที่จะด่าคนเสียจริงอย่างไร ก็ตามสุมิตรก็ไม่ให้โอกาสเธอได้ด่าเลย พูดประโยคนี้จบก็หันตัวแล้วเดินออกไป กับพจรินทร์
จันวิภาโกรธเสียจนควันออกหูเธอใช้มื อข้างหนึ่งตบไปที่หน้าอกมืออีกข้างพยุ งเก้าอี้เอาไว้เธอกระหายน้ำอยากที่จะดื่ หันสายตากลับมามองเห็นที่นั่งของสุมิ ตรมีกาแฟอยู่แก้วหนึ่งเธอลังเลอยู่นิดห น่อยแต่เพราะความกระหายจันวิภาจึงเ ดินตรงไปยกกาแฟที่สุมิตรพึ่งดื่มไปขึ้น มาจากนั้นจึงได้ดื่มลงไป
“อิ๊กๆๆๆ”กาแฟที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่งยังอุ่ นอยู่เลยถึงเป็นเช่นนั้นก็ถูกจันวิภากินไ
ปจนหมด
หลังจากที่จันวิภาดื่มกาแฟจนหมดก็ไม่ ได้กระหายถึงขนาดนั้นแล้วแล้วเดินตา
มหลังของสุมิตรไป
ตอนที่สุมิตรอยู่ตรงมุมห้องก็ได้ไปเห็น การกระทำของจันวิภาเข้าริมฝีปากยิ้มอ อกมาอย่างสังเกตได้ยากยิ่งจากนั้นจึงเ องหน้าแล้วถามคำตอบคำกับพจรินทร์ “ฉันเดินไม่ไหวแล้วถ้านายอยากจะไล่ฉั นออกฉันก็ไม่มีความคิดเห็นงานนี้ฉันไ ม่ทำมันแล้ว ! “วิ่งไปลานจอดรถรอบที่ สามแล้ววางกระเป๋าช้อปปิ้งในขณะเดีย วกันสุมิตรกับพจรินทร์ก็ได้ให้เธอแบก ของเต็มตัวจันวิภายอมแพ้เสียแล้ว
จนกระทั่งทั่วทั้งตัวของจันวิภาเต็มไปด้ วยถุงช้อปปิ้งอีกครั้งเธอยืนโกรธอยู่กับ ที่อย่างไม่พอใจวางกระเป๋าช็อปปิ้งทั้ง ตัวไว้บนพื้นก้าวท้าวยาวไปทางม้านั่งข้
างถนน
ไม่ว่าสุมิตรจะด่าเธออย่างไงเธอก็ไม่เดิ นแล้ว
คนเราก็ต้องมีขีดจำกัดสิจริงมั้ย ! นี่มัน ก็หลายครั้งแล้วแม้ว่าสุมิตรจะมีเงินที่ส ามารถเล่นได้จันวิภาเองก็ไม่มีแรงที่จะ
ไปเล่นตามเขา !
สุมิตรได้ยินคำพูดของจันวิภาเขามองจั นวิภาด้วยใบหน้าที่แฝงไว้ด้วยรอยยิ้มเ อ่ยถามเธออยากลาออก?”
“ใช่”จันวิภาพยักหน้าตอบโดยที่ไม่คิด
“ได้”ผิดปกติสุมิตรพยักหน้ายินยอม ! การตอบสนองของสุมิตรเช่นนี้ทำให้จัน วิภาตกใจเธอจ้องมองสุมิตรอย่างไม่เชื่ อสายตาอยากที่จะเห็นอะไรบางอย่างอ อกมาจากตัวเขา
อย่างไรก็ตามสุมิตรทำเพียงแค่ยิ้มให้เธ อนัยน์ตาราวกับกำลังพูด : เธอเข้าใจดี.
โอ้จริงสิ ! หนึ่งล้าน! ความหมายแฝงที่อยู่นัยน์ตาของสุมิตร ทำให้จันวิภาราวกับโดนน้ำมนต์สาดเธ อสั่นเทาราวกับว่าความเหนื่อยล้าของร่ างกายจะหายไปครึ่งหนึ่ง
ใช่แล้วถ้าหากเธอลาออกล่ะก็ก็ต้องจ่า ยค่าปรับจำนวนหนึ่งล้านหยวนแต่ทว่าเ ธอในตอนนี้ไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้ น
เมื่อเห็นจันวิภาในที่สุดก็กระจ่างแจ้งสุมิ ตรจึงยิ้มออกมาแล้วเอ่ยถาม“เธอยังคิด จะลาออกอีกมั้ย?”
“หึใจอำมหิต ! “แม้ว่าจันวิภาจะเป็นคน ที่ตระหนักได้ถึงความเลวทรามของสุมิ ตรไม่น่าแปลกใจที่บุคคลประเภทนี้สาม ารถทำธุรกิจขนาดใหญ่ได้ไม่มีแผนการ ก็ยังเข้ากันได้ยาก “ในเมื่อไม่อยากลาออกงั้นก็รีบถือของ ให้ฉันสิ ! “รอยยิ้มของสุมิตรมาบรรจบ กันในทันทีเขาออกคำสั่งด้วยใบหน้าที่ แข็งทื่อ
จันวิภาใช้สายตาที่เปี่ยมไปด้วยความอำ มหิตจ้องมองเขาจากนั้นจึงหยิบถุงช้อป ปิ้งที่อยู่บนพื้นขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่เต็ มใจแขวนไว้ทั่วร่างกาย
นับว่าเธอดวงซวย !
พจรินทร์มองจันวิภาด้วยสายตาที่สนุก สนานอยู่ตลอดเอ่ยปากพูดออกมาข้างๆ อย่างไม่สะทกสะท้าน“คนบางคนนี่ไม่พึ่ งพาตนเองจริงๆถ้ารู้มาก่อนว่าจะเป็นเช่ นนี้ทำไมไม่ทำมาตั้งแต่เนิ่นๆล่ะ? ”
คำพูดเมื่อครู่นี้ระหว่างจันวิภากับสุมิตรเ
ธอได้จนมันจนหมดแต่กลับไม่รู้ถึงเงิน หนึ่งล้านนั่นดังนั้นเธอจึงยิ่งเห็นด้วยกับ สุมิตรถึงสาเหตุที่ถึงตายเธอก็ไม่ลาออ กในเมื่อเป็นเช่นนี้เลขาคนนี้จะต้องมีคว ามสนใจในตัวสุมิตรอย่างแน่นอนมิเช่น นั้นก็คงไม่ถูกสุมิตรทำอย่างโหดร้ายจน ถึงขนาดนี้แต่ก็ยังจะเต็มใจเป็นทาสให้เ ขาอีก
ดวงตาของพจรินทร์หันกลับมาคิดหาวิ ธีที่จะทำให้จันวิภาออกจากข้างกายขอ งสุมิตรไป
จันวิภายืนแบะปากอยู่ด้านหลังทำเป็นเ หมือนไม่ได้ยินคำพูดของพจรินทร์แล้ว เดินตามหลังของทั้งคู่ต่อไปและไม่สนใ จท่าทางที่สนิทสนมมุ้งมิ้งกันอย่างน้อย ภายในใจก็ยังสบายขึ้นมาหน่อย
มิเช่นนั้นล่ะก็ตลอดทั้งวันเธอคงจะอึดอั ดจนระเบิดออกมาสุมิตรและพจรินทร์แ สดงความรักต่อหน้าเธอเป็นครั้งคราวมั นน่ารังเกียจเสียจนขนบนร่างกายของเ ธอลุกซู่หวนคิดถึงจูบนั้นเมื่อเช้าวันนี้จัน วิภาก็รู้สึกแย่แล้ว
แต่ครั้งนี้สุมิตรยังถือว่าใจดีไม่ไปช้อปปิ้ งกับพจรินทร์อีกต่อไปและตัดสินใจไป ทานอาหารกลางวัน
หากได้ยินถึงอาหารกลางวันจันวิภาเอง ก็ลืมไปแล้วว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนเ ธอยังคิดว่ามันถึงตอนค่ำแล้วเสียอีก ! แต่เมื่อรอจนกระทั่งขึ้นรถจันวิภากลับพ บว่าคนที่ข่มขื่นยังคงเป็นตนเองที่นั่งด้า นหลังและกระโปรงหลังรถถูกกระเป๋าช้ อปปิ้งที่พจรินทร์ซื้อยัดเอาไว้จนเต็มจัน วิภาแทรกเข้าไปนั่งเบาะหลังได้อย่างย ากยิ่งเหงื่อไม่ไหลไม่ได้เลยจริงๆ
ไม่รู้ว่าสุมิตรค้นพบความดีของตนเองห อย่างไงเวลาต่อมาเขาไม่ได้เจาะจงเป้ าหมายไปที่จันวิภาแล้วแต่กลับเปลี่ยนเ ป็นวิธีอื่นแทนไม่สนใจ
ถึงเวลาสั่งอาหารเขาถามเพียงแค่จริ นทร์ตอนเสิร์ฟอาหารเขาช่วยแต่พจริน ทร์จัดการผ้าเช็ดปาก
ท่าทีของสุมิตรที่มีต่อพจรินทร์มันช่างแ ตกต่างกับจันวิภาราวฟ้ากับเหว
ก็ดีเขาอยากจะทําให้เธออับอายไอ้
บ้าน !
