ตอนที่214เธออยากไปจากฉัน?
ความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งนั้นก็คือพจ รินทร์โกหกสุมิตรไม่ได้พูดแบบนั้นกับเ ธอทั้งหมดนี้เธอพูดมันด้วยตัวเอง !
อย่างไรก็ตามท่าทีของของสุมิตรที่มีต่ อพจรินทร์นั้นก็ช่างคลุมเครือทันใดนั้น จู่ๆจันวิภาก็ไม่อาจเข้าใจสถานการณ์ได้
เพียงชั่วครู่ตัวของจันวิภาเองก็ยุ่งเหยิง เสียจนปวดหัว
เมื่อเห็นใบหน้าที่ลังเลของจันวิภาภายใ นใจของพจรินทร์จึงภูมิใจเป็นอย่างมา กผู้หญิงคนนี้คิดอย่างที่เธอต้องการจริ งๆมีความคิดที่ไม่ควรมีกับสุมิตรอีกประ เดี๋ยวเธอจะต้องยุ่งเหยิงกับเงินจำนวนนี้ แน่นอน
พจรินทร์หัวเราะเยาะเธอหยิบเช็คอีกห้ าแสนออกมาจากในกระเป๋าสะบัดมันไป ที่ด้านหน้าจันวิภาแล้วพูดเยาะเย้ย”ทั้ง หมดคือหนึ่งล้านห้าแสนมากกว่านี้ไม่ไ ด้แล้วฉันว่าเธอน่าจะฉลาดหน่อยนะฉัน ให้สัมปทานที่ใหญ่ที่สุดแก่เธอแล้ว !
จันวิภาจ้องมองพจรินทร์ที่สะบัดเช็คมา กทันใดนั้นก็ยิ้มขึ้นมายิ้มอย่างแปลกปร ะหลาด“คุณพจรินทร์เงิน…..…….
“จันวิภาเธอทำอะไร?”
จันวิภายังไม่ทันพูดจบจู่ๆก็ถูกเสียงที่ทุ มต่ำพูดมาขัดจังหวะจันวิภาและพจรินท ร์พร้อมใจกันมองไปยังที่มาของเสียงอ ย่างตกตะลึงเห็นสุมิตรที่ใบหน้าเคร่งขรึ มอย่างเหนือความคาดหมาย
จันวิภาอยากที่จะเอ่ยปากพูดอธิบายพจ รินทร์ก็รีบพูดโต้ตอบออกมา”สุมิตร ! ทำไมคุณกลับมาเร็วจังเลยล่ะคะ ! ”
คำพูดถูกขัดจังหวะเอาไว้อีกครั้งจันวิภา จ้องมองไปทางพจรินทร์อย่างไม่พอใจ แต่กลับเห็นสีหน้าที่ขาวซีดของเธอคา ดว่าน่าจะตกใจ
สุมิตรไม่สนใจการแสดงออกที่ตกตะลึง ของพจรินทร์เขามองเช็คที่อยู่ในมือขอ งจันวิภาด้วยใบหน้าที่สงบนิ่งแล้วเอ่ยถ ามด้วยเสียงที่นิ่งสงบ เธอกำลังทำอะไ 5?”
จ้องมองสีหน้าของพจรินทร์ที่ตกใจเสีย จนราวกับจะกลายเป็นผีอย่างไรอย่างนั้ นและความโกรธของสุมิตรที่ระเบิดขึ้น มาอีกจนวิภารู้สึกว่าวันนี้สามารถเห็นเรื่ องสนุกที่แตกต่างกันไม่แน่ว่าความโกร ธของเธอในวันนี้จะสามารถโต้ตอบกลั บไปได้
ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะในใจจันวิภายื่น มือกลับมาเธอยกเช็คที่อยู่ในมือไปทาง สุมิตรพูดด้วยน้ำเสียงที่คมชัด“อย่างที่น ายเห็น”
“ฉันถามว่าเธอรู้มั้ยว่าเธอกำลังทำอะไร อยู่ ! ”
การตอบสนองเบาๆของจันวิภาได้ไปกร ะตุ้นสุมิตรเข้าให้แล้วไม่มีการเตือนล่วง หน้าสุมิตรตะคอกใส่จันวิภาด้วยเสียงที่ ดัง
“นายจะตะคอกทำไม ? ! “จันวิภาถูกต ะคอกเสียจนใบหน้าตกตะลึงความไม่พ อใจที่อยู่ภายในใจก็ได้ถูกสุมิตรหยิบมั นขึ้นมา
วันนี้เธอถูกสุมิตรพุ่งเป้ามาทั้งวันช่วงบ่า ยไม่มีเวลาหยุดพักเลยตอนนี้เมื่อเห็นพ จรินทร์เอาเช็คให้เธอเขายังไม่โทษว่าเ ป็นความผิดของพจรินทร์คิดไม่ถึงเลยว่ าจะพุ่งเป้ามาที่เธอเป็นคนแรก !
จันวิภาโกรธเสียจนหน้าแดงแท้จริงแล้ วเธอผิดอะไรกันแน่ ! ทำไมถึงถูกสุมิต รปฏิบัติเป็นพิเศษเช่นนี้ !
จันวิภาโกรธสุมิตรก็ยิ่งโกรธสีหน้าเขาเ ขียวปี้ชี้ไปยังเช็คที่อยู่ในมือของจันวิภา แล้วตะคอกอย่างโกรธแค้น“นี่มันหมาย ความว่าไงที่เธอหยิบเช็คสองใบนี้ขึ้นม
1?” สายตานั่นแฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดและ สิ้นหวังเขาแทบรอไม่ไหวที่จะกลืนกินจั นวิภาลงไป
จันวิภาถูกสุมิตรตะคอกจนสีหน้าไม่พอ ใจเธออดไม่ได้ที่จะกัดฟันแล้วพูดออก ไปอย่างโมโห”นายยังจะมาถามฉันอีก หรอว่ามันหมายความว่ายังไง ! ผู้หญิง ของนายส่งเช็คให้ฉันแล้วให้ฉันไสหัวไ ปตอนนี้ฉัน……
จันวิภายังอยากที่จะทะเลาะกับสุมิตรอ ยู่ทันใดนั้นเองจู่ๆก็คิดอะไรขึ้นมาได้จึงรี บเอาเช็คกลับมาดวงตาทั้งสองจ้องมอ งเขา”ประธานสุมิตรตอนนี้ฉันเห็นด้วยกั บคำขอของเธอแล้วรับเงินแล้วก็ไสหัวไ ปไม่ใช่ว่าคุณเห็นฉันขัดลูกตาอยู่ตลอด หรอกหรอ?ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ฉันเป็นเ ลขาหรอกหรอ?ก็ดีตอนนี้ฉันจะชำระค่า เสียหายให้คุณแล้วจะจ่ายให้คุณเพิ่มอี กห้าสิบเปอร์เซ็นต์ฉันขอลาออกบ้ายบา
ตะคอกจบจันวิภาสะบัดเช็คที่อยู่ในมือห นึ่งล้านห้าแสนไปทางสุมิตรลุกขึ้นมาอ ยากจะเดินเชิดออกไปด้วยความโกรธ
อย่างไรก็ตามแต่กลับถูกสุมิตรดึงเอาไ ว้เหล่ตามองสุมิตรเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อ สายตา”คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะรับปากเงื่ อนไขของเขา?เธอต้องการจะไปจากฉั นจริงๆหรอ?”
จันวิภาไม่หันหน้ากลับมาดังนั้นเธอจึงไ ม่เห็นความเจ็บปวดและความเย็นชาบน ใบหน้าของสุมิตรเธอเงยหน้ายืดอกแล้ วจ้องมองไปข้างหน้าไม่ให้ตนเองรู้สึก ยาจนอยากร้องไห้สูดลมหายใจเข้าออ กลึกๆแล้วพูดด้วยใบหน้าที่เด็ดเดี่ยวใ ช่ฉันไม่ทำงานนี้แล้วนายอยากจะไปหา ใครก็ไปหาเถอะแม่คนนี้จะไม่ติดตามน ายไปเล่นสนุกอีกต่อไปแล้ว ! เชิญนาย จู๋จี๋กับคนรักนายต่อไปเถอะ ! ”
พูดจบจันวิภาก็สะบัดมือของสุมิตรอย่า
งแรง
จันวิภาหลุดพ้นจากพันธนาการแล้วเธอ ย่ำเท้าออกไปจากร้านอาหารโดยที่ไม่ หันหน้ากลับมามอง
หลังจากจันวิภาออกไปสุมิตรก็ยืนอยู่ที่เ ดิมด้วยสีหน้าที่เยือกเย็นอารมณ์ของพ จรินทร์นั้นที่กระวนกระวายเป็นทุนเดิมอ ยู่แล้วตอนนี้เปลี่ยนเป็นไม่เข้าใจและสง สัย
เธอลุกขึ้นมาจากที่นั่งเดินไปเขย่าแขน ของสุมิตรแล้วเอ่ยถามอย่างเบาๆ“สุมิต ร……คุณเป็นอะไรไป?” สุมิตรสะบัดมือของพจรินทร์ออกไปอย่ างไร้เยื่อใยสายตาเขาจ้องมองพจรินท ร์อย่างเยือกเย็นแล้วเอ่ยถาม“เธอให้เงิ นเขาไปทำไม?”
เมื่อเห็นว่าสุมิตรโกรธเพราะเรื่องนี้ควา มไม่สบายใจที่อยู่ในใจของพจรินทร์ก็ไ ด้ลอยขึ้นมาอีกครั้งเธอกัดฟันหลังจาก ครุ่นคิดไปครู่หนึ่งจึงพูดด้วยใบหน้าที่ไร้ เดียงสา’ไม่ใช่ว่าสุมิตรเคยพูดว่าไม่ชอ บเลขาคนนี้หรอกหรอฉันเห็นว่าวันนี้คุ ณไม่อยากจะเห็นหน้าเธอซะขนาดนั้นคิ ดถึงความหน้าด้านไม่ยอมลาออกของเ ธอแล้วคงจะทำให้คุณรำคาญ………ฉันไ ม่ได้ทำเพื่อคุณหรือไงฉันชอบคุณนะไม่ อยากเห็นคุณลำบากใจดังนั้นฉันก็เลยใ ห้เงินเธอให้เธอออกไปจากคุณ”
“อีกอย่างตอนนี้ไม่ใช่ว่าเธอลาออกไป แล้วหรอกหรอสุมิตรคุณไม่ต้องโกรธแ
ล้ว.………….
พูดจบพจรินทร์ก็เดินเข้าไปใกล้สุมิตรอี กก้าวหนึ่งแล้วยยื่นมือโอบไปที่แขนขอ งสุมิตรอีกครั้ง
สุมิตรมองเธออย่างเย็นชาดึงมือของพ จรินทร์ออกอย่างไม่รู้สึกรู้สาแล้วพูดด้ว ยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ”เรื่องของฉันไม่ต้อ งให้เธอมายุ่งวันหน้าเธออย่าได้ลงมือต ามใจเหมือนอย่างวันนี้อีกนะ”
การกระทำเล็กๆน้อยๆของสุมิตรเช่นนี้มั นแสดงให้เห็นหลายสิ่งหลายอย่าง
ในใจของพจรินทร์ตกตะลึงรู้ว่าการกระ ทำของตนเองในวันนี้ทำให้สุมิตรผิดหวั งจริงๆในขณะเดียวกันภายในใจของเธ อก็ไม่พอใจอยู่เล็กน้อยไม่พอใจต่อจันวิ
ภา
ก็แค่เลขาเพียงแค่คนเดียวสุมิตรถึงกับ ต้องเอาจริงเอาจังกับเธอเลยหรือไงลา ออกไปหาคนใหม่มาแทนก็ได้แล้วและเ มื่อครู่นี้เห็นการอยู่ด้วยกันของสุมิตรกับ จันวิภาแล้วคนฉลาดอย่างพจรินทร์รู้สึก ว่าระหว่างสองคนนี้มันไม่ได้ง่ายขนาด นน
พจรินทร์มลางสังหรณ์บางอย่างเลขาค นนี้สำหรับสุมิตรแล้วการกำรงอยู่มันแต กต่างกันพอคิดถึงความเป็นไปได้เช่นนี้ พจรินทร์จึงมีความคิดที่จะเป็นศัตรูกับจั นวิภาอยู่เล็กน้อย
ร่วมกับการปรากฏตัวที่ยอดเยี่ยมของจั นวิภาเป็นผู้หญิงที่อดอิจฉาไม่ได้ยิ่งไม่ ต้องพูดถึงผลที่ตามมาของผู้หญิงคนนั้ นที่อยู่ด้วยกันกับผู้ชายบ่อยๆสิ่งนี้ทำให้ พจรินทร์ต้องระวังจันวิภาเอาไว้เมื่อครู่ นี้เหตุผลที่เธอให้เงินจันวิภาไปก็เพื่อใ ห้เธอไสหัวไปไกลๆและยังมีเหตุผลนี้อ ยู่ข้างใน
ดูเหมือนว่าตอนนี้การระวังของเธอจะถู กต้องเสียแล้วโชคยังดีที่เมื่อครู่นี้จันวิภ าถูกบังคับให้ออกไปมิเช่นนั้นก็คงจะต้อ งปล่อยให้เธออยู่ข้างกายสุมิตรต่อไปแ ละไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตามมา
หึ ! เป็นเพียงแค่เลขาจะมาสู้กับเธอได้
ไง !
