ตอนที่220เกี้ยวพาราสีแค่เล่นๆเท่านั้น
“เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไง….…..
คำพูดที่สุมิตรพูดออกมาทำให้พจรินทร์ ซึมกระทือไปโดยปริยายในฐานะที่เป็น ผู้หญิงที่มีศักดิ์ศรีเธอไม่ยอมให้ตัวเอง จบลงด้วยวิธีที่น่าอึดอัดใจเช่นนี้ยิ่งกว่า นั้นเธอเป็นผู้หญิงที่มีความเคารพตนเอ งอย่างแรงกล้า
ความคิดอันนับไม่ถ้วนที่อยู่ในสมองขอ งพจรินทร์ได้แปรเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ วท้ายที่สุดพจรินทร์มองมาทางสุมิตรยั งคงทำท่าเหมือนกับได้รับบาดเจ็บแต่อ ารมณ์กลับเด็ดเดี่ยวและเยือกเย็นเธอ กำลังต่อสู้ครั้งสุดท้ายสำหรับความสัม พันธ์นี้“คุณไม่กล้าทำกับฉันอย่างนี้หรอ กเราทั้งคู่มีโครงการความร่วมมือเป็นโ ซ่ตรวนถ้าคุณปฏิเสธฉันฉันก็จะไปบอก กับพ่อฉันว่าให้ปล่อยโครงการความร่ว มมือของคุณในครั้งนี้ไปซะด้วยวิธีนี้คุณ จะสูญเสียเงินเป็นจำนวนมาก”
ใบหน้าที่แท้จริงของพจรินทร์นั้นถูกเผ ยออกมาแล้วแต่เธอไม่สนใจเพื่อความ สัมพันธ์นี้เธอไม่กลัวที่จะใช้โครงการค วามร่วมมือเพื่อขู่สุมิตร
เมื่อได้ยินดังนั้นสุมิตรจึงหรี่ตาลงเขาพู ดด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะอบอุ่นเท่าไห ร่นัก”เรื่องนี้คุณรินอย่าได้กังวลสำหรับ ปัญหาความร่วมมือฉันได้เซ็นต์สัญญา กับคุณพ่อของคุณเมื่อคืนนี้แล้วฉันเชื่อ ว่าเงินค่าเสียหายนั้นมีมูลค่าสูงมากเขา คงจะไม่ยินดีจะปล่อยไป”
และคุณพ่อของคุณก็ยังรู้เกี่ยวกับสถา นการณ์ในครอบครัวของฉันสำหรับควา มรู้สึกของคุณรินฉันก็ได้แจ้งให้คุณพ่อ ของคุณทราบตั้งแต่ต้นจนจบแล้วเขาแ สดงท่าทีเข้าใจเป็นอย่างดีเพื่อความสง บสุขของทุกคนฉันแนะนำให้คุณรินอย่า หมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้อีกเลย”
ทำไมถึงเป็นอย่าง…… …..มาใบหน้า ของพจรินทร์จึงหม่นหมองราวกับขี้เถ้า ตอนแรกเธอภูมิใจและมั่นใจและก็ค่อย ๆรักษาอาการเอาไว้ไม่อยู่ทีละเล็กทีละ น้อยเธอมองไปทางพื้นอย่างเหม่อลอย มันเต็มไปด้วยความเจ็บและคาดไม่ถึง
พจรินทร์ที่เป็นเช่นนี้จู่ๆก็ทำให้จันวิภาป วดใจขึ้นมาเล็กน้อยดูเหมือนว่าเธอจะเ ห็นตนเองเมื่อหกปีก่อนตนเองในตอนนั้ นแล้วก็เหมือนกับเธอจะคิดว่าทั้งหมดนี้ มันน่าจะแน่วแน่แล้วผลลัพธ์มักจะเกินค วามคาดหมายการสิ้นสุดของเรื่องราวมั กจะทำให้ตนเองยอมรับได้ยาก
ดึงแขนของสุมิตรที่อยู่ด้านหลังอย่างอ ดไม่ได้ให้เขาไม่ต้องพูดอะไรออกไปอี ก
สุมิตรรู้สึกได้ถึงเสื้อผ้าที่สั่นไหวเขาเอีย งหน้ามองจันวิภาอย่างเงียบสงบรู้ว่ากา รเบาะแว้งกันในครั้งนี้ควรจะสิ้นสุดลงเสี ยที
สุมิตรจับมือของจันวิภาเขามองพจรินท ร์ด้วยท่าทางที่เยือกเย็นแล้วพูดขึ้น”เรื่อ งที่ควรพูดฉันก็พูดออกไปชัดเจนแล้วร บกวนคุณพจรินทร์อย่างมายุ่งกับฉันอีก เลยหวังว่าคุณจะพบเนื้อคู่ของคุณได้ใน เร็ววันลาก่อน” พูดจบสุมิตรก็จูงจันวิภาเข้าไปในห้องปิ ดประตูโดยที่หน้าก็ยังไม่แม้แต่จะหันก ลับมามองแยกกับพจรินทร์ที่อยู่ทางด้า นนอก
คำพูดที่เด็ดขากของสุมิตรจันวิภากลับไ ด้ยินถึงความเยือกเย็นไร้อารมณ์ของเข าสุมิตรไม่มีทางที่จะทำดีกับผู้หญิงโดย ไม่หวังผลหญิงสาวที่สวยเซ็กซี่ก็ไม่ใช่ ว่าเขาจะไม่เคยเจอเขาจะมีอารมณ์เกี่ย วกับผู้หญิงที่เพิ่งพบหน้าได้อย่างไร
เมื่อคิดถึงตรงนี้จันวิภาจึงกลับมาคิดถึง ตนเองโศกนาฏกรรมของพจรินทร์เกิด ขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอบางทีสุมิตรเองอา จจะคำนวณถึงตนเองอยู่ในใจแล้วจึง ทำดีกับเธอเช่นนี้……..
ความรู้ความเข้าใจที่ลึกซึ้งนี้ทำให้ภายใ นใจของจันวิภารู้สึกเยือกเย็นใช่เธอต้อ งตื่นขึ้นมาและอย่าให้ถูกสุมิตรล่อลวงไ ด้อีกต่อไปทำได้ไม่ดีเธอก็จะกลับไปที่โ ศกนาฏกรรมเมื่อหกปีก่อน !
เมื่อคิดถึงตรงนี้จันวิภาก็สะบัดมือของสุ มิตรเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยค วามเยาะเย้ย”คิดไม่ถึงเลยว่าประธานข องเราจะไร้ความรู้สึกขนาดนี้ผู้หญิงที่ดี ขนาดนั้นยังถูกคุณทิ้งอย่างนี้อย่างน้อย เธอก็ชอบคุณจริงๆ……
เมื่อได้ยินดังนั้นสุมิตรจึงเหลือบมองจัน วิภาและไม่สนใจท่าทีที่เย็นชาของเธอเ ดินอ้อมเธอไปยังโซฟาแล้วพูดด้วยน้ำเ สียงที่นิ่งสงบ”ถ้างั้นแล้วจะทำไมฉันไม่ ได้ชอบเขาถ้ามีผู้หญิงที่ชอบฉันทุกคน บนโลกนี้ฉันต้องรับผิดชอบพวกเขาหม ดทุกคนเลยหรองั้นตอนนี้ฉันจะไม่อยู่ใ นกลุ่มผู้หญิงแล้ว” คำพูดของสุมิตรนั้นสมเหตุผลแต่มันก็เ ยือกเย็นและไร้ความรู้สึกจันวิภารักษาร ะยะห่างกับเขาเอาไว้มองเขาอย่างเย็น ชาเอ่ยถาม“ในเมื่อเป็นเช่นนี้นายจะให้ค วามหวังเขาทำไม?ทำไมถึงทำดีกับเขา ขนาดนั้นไม่รู้หรอว่านี่มันมีความหมายอ ะไรกับผู้หญิงล่อลวงงั้นหรอ?ในเมื่อนา ยไม่ชอบเขาก็ไม่ควรที่จะหลอกลวงเขา อย่างนี้”
“ฉันให้ความหวังเขา?”สุมิตรยิ้มเยาะเย้ ยที่มุมปากท่าทางของเขาเหมือนกับไม่ สนใจอะไรหัวเราะเยาะแล้วพูด”ฉันคิดว่ าเธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาดเข้าใจว่าฉันแค่ หยอกเธอเล่นไม่นึกเลยว่าเธอจะคิดจริ งจัง…..เล่นไม่สนุกเลยจริงๆ”
เล่น……
คำพูดของสุมิตรทำให้หัวใจของจันวิภา ตกลงมาในโรงศพน้ำแข็งที่แท้ในสายต าของเขาที่ดีกับผู้หญิงก็เพราะแค่เล่นส นุกที่เขาเล่นสนุกนี่มันมีความสุขมากงั้น หรอ?
งั้นแล้วเธอล่ะไม่ใช่ว่าในสายตาของเขา จันวิภาเองก็เป็นผู้หญิงอย่างนั้นเหมือน กัน?
จันวิภารู้สึกว่าทั่วทั้งตัวเย็นยะเยือกจนไ ม่อาจรับรู้ได้เธอใช้ความพยายามอย่าง มากจึงจะบังคับให้ตนเองเอ่ยปากพูดอ อกมา”สุมิตรแม้ว่าฉันจะมองนายออกน ายนี่เป็นคนสารเลวตั้งแต่ต้นจนจบเลยจ ริงๆนายไม่สมควรที่จะถูกคนอื่นชอบเล ย!”
คำพูดของจันวิภาทำให้สุมิตรตกตะลึงเ ขาไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมจู่ๆจันวิภา ถึงโกรธขึ้นมาขนาดนี้เขาครุ่นคิดถึงคำ พูดเมื่อครู่นี้ของตนเองทันใดนั้นก็หัวเร าะออกมาเขาใช้สายตาที่หยอกล้อมอง ไปทางจันวิภาแล้วเอ่ยถาม”ที่แท้เธอก็ จริงจัง?ไม่ใช่ว่าเธอเคยพูดไปแล้วหรอ ว่าเธอไม่ได้ชอบฉันน่ะ?”
แท้จริงแล้วคำพูดของเขานี้เพียงแค่ต้อ งการหยอกล้อจันวิภาเท่านั้นอยากจะใ ห้ยอมรับว่าเธอชอบตัวเขาไม่ได้ดูถูกเธ อเลย
แต่ในสายตาของจันวิภารอยยิ้มที่หยอ กล้อของสุมิตรนั้นมันกลับยิ่งทำให้ใจเธ อเยือกเย็นเมื่อครู่นี้เธอยังสงสัยว่าสุมิต รคงจะไม่ทำกับเธอเหมือนเช่นเขาตอน นี้สุมิตรกลับเอ่ยปากพูดยอมรับออกมา
ความหมายของคำพูดสุมิตรมันไม่ใช่เข าคงเห็นว่าเธอเป็นเพียงเกมฉากหนึ่ง ! จากนั้นตอนนี้ก็มาถามเธอว่าจริงจังงั้น หรอ?
ก็ดี ! ที่แท้สุมิตรตั้งแต่ต้นจนจบก็แค่หย อกล้อเธอเล่น ! เธอคิดว่าหลังจากที่สุ มิตรเสียความทรงจำไปเขาจะเปลี่ยนไป เป็นดีขึ้นเสียอีก !
ตอนนี้เมื่อมองดูแล้วเธอตาบอดจริงๆ ! เชื่อคนผิด !
จันวิภาโกรธเสียจนร่างกายสั่นเทานิ้วมื อของเธอชี้ไปทางประตูการพูดไม่อาจ ควบคุมระดับเสียงได้เธอเกือบจะใช้คำ พูดตะคอกออกมา”สุมิตร ! นายไสหัวไ ป ! ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก ! ”
จิตใจของผู้หญิงยากที่จะไตร่ตรองครั้ง นี้สุมิตรไม่เข้าใจความคิดในใจของจันวิ ภาจริงๆถูกจันวิภาตะคอกใส่เช่นนี้สีหน้ าของเขาก็ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก สุมิตรนั่งตัวตรงเดินมาข้างจันวิภามองจั นวิภาอย่างวางตัวเอ่ยถามออกมาด้วย น้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะมีความสุขนัก“จันวิ ภาทำไมเธอถึงโกรธขนาดนี้?ฉันจะทำ กับพจรินทร์อย่างนั้นนั่นมันก็เป็นเรื่องข องฉันไม่ใช่ว่าเธอบอกว่าไม่ชอบฉันงั้น หรอในเมื่อไม่ชอบฉันทำไมเธอถึงปวด ใจกับเรื่องของฉัน?”
จันวิภาเบิ่งตามองสุมิตรโกรธเสียจนตา แดงเจ้าสารเลวคนนี้กล้าที่จะตำหนิเธอ อย่างมั่นใจ ? !
