ตอนที่224ค่อยทำเวลาไม่มีคน
จันวิภารู้สึกหมดหวังอย่างมากเธอไม่มี ความสุขเลยสักนิดเธอจึงพูดด้วยสีหน้า เรียบเฉยว่า”ก็แค่เพื่อนธรรมดาคนหนึ่ง พูดไปนายก็ไม่รู้จักหรอก”
“จริงหรอ?”สุมิตรไม่เชื่อคำพูดของเธอเ ขามองไปยังจันวิภาที่อยู่ๆก็อารมณ์ไม่ ดีสายตาของเขาเหมือนมองเธอออกไ ด้อย่างทะลุปรุโปร่งแล้วพูดขึ้นว่า”ถ้าผ มไม่รู้จักเพื่อนของคุณคนนั้นแล้วลูกชา ยของเขาจะมาหาผมที่บริษัทได้อย่างไ รทำไมเขาไม่ไปหาคนอื่นล่ะ”
ทั้งหมดที่สุมิตรพูดมาล้วนความจริงทั้ง หมดนั่นทำให้จันวิภาต้องรีบหาข้ออ้างเ ฉพาะหน้าเธอคิดได้สักพักก็พูดขึ้นอย่า งไม่สบอารมณ์ว่า“ใครจะไปรู้ล่ะลูกชาย เขาอาจจะบ้าไปแล้วก็ได้มั้ง”
ณคฤหาสธนภาค
“ฮัดชิ้ว!”นิเวศน์ที่กำลังเล่นคอมอยู่ๆก็จ ามขึ้นเขาถูแขนของเขาแล้วจึงพลิกตัว ไปมาเพื่อหารีโมตแอร์ในใจคิดว่าคงเป็ นเพราะแอร์เย็นเกินไป
“งั้น…….สุมิตรมองไปยังจันวิภาด้วยสา ยตาแฝงความหมายอันลึกซึ้งบางอย่าง แล้วจึงไม่สืบสาวความจริงอีกต่อไปใน ขณะเดียวกันเรือก็เข้าจอดเทียบที่ท่าพ อดีสุมิตรจึงรีบพาเธอออกไปด้านนอก
แทนที่เธอจะสนใจที่ถูกเขาลากออกไป เธอกลับจ้องมองไปที่แผ่นหลังกว้างๆ องเขาภายในใจตัดสินใจอย่างแน่วแน่แ ล้วว่าเธอต้องหาข้ออ้างเพื่อเปิดโปงธา ตุแท้ของเขาให้ได้ดูซิว่าเขาจะซ่อนลูก ชายของตัวเองไปได้ถึงเมื่อไหร่กัน!
ความจริงแล้วสิ่งที่จันวิภากังวลที่สุดคือ สุมิตรได้ดูแลนิเวศน์อย่างดีหรือไม่ได้ป ฏิบัติกับเขาเหมือนลูกที่เกิดจากการแต่ งงานไหมเพราะถึงอย่างไรนิเวศน์ก็เป็น ลูกชายของเขาเขาจะปฏิบัติกับนิเวศน์เ ป็นพิเศษไหม?
ส่วนสุมิตรเองจะไม่อยากรู้สักนิดเลยหร อว่าใครเป็นแม่ของนิเวศน์คิดไม่ถึงเลย ว่าเขาจะไม่ตามหาเธอ…..
จันวิภาและสุมิตรต่างคิดถึงเรื่องที่เก็บไ ว้ในใจเมื่อกลับมายังโรงแรมก่อนจะแย กกันสุมิตรก็อดใจไม่ได้ที่จะจูบหน้าผา กของเธอแล้วจึงแยกย้ายกันไป เมื่อจันวิภากลับมาถึงห้องเธอก็รีบวิ่งไป ยังห้องน้ำและพยายามถูรอยจูบของสุมิ ตรออกภายในใจก็คิดว่าเขาช่างนิสัยไม่ ดีเจ้าชู้แบบนี้เล่นไปทั่วจริงๆไม่กี่วันก่อ นก็พจรินทร์ตอนนี้ก็เป็นเธออีก!
สุมิตรคนเก่าไม่มีทางเป็นแบบนี้อย่างน้ อยที่สุดในตอนนั้นเขารักเดียวใจเดียวกั บผู้หญิงที่รักอิสระไม่ผูกมัด
แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เธอหรอกหรอ?
จันวิภามองไปที่ตัวเองในกระจกทันใด นั้นเธอก็ตบไปที่หน้าของตัวเองเพื่อบอ กให้ตัวเองไม่คิดถึงคนเลวคนนั้นอีกเพ ราะถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปในที่สุดสุมิตร ต้องทำให้เธอไขว้เขวแน่ !
แต่ทว่ามันกลับไม่ช่วยอะไร
วันที่2สุมิตรมาเคาะประตูห้องของเธอแ ล้วยังแสดงออกว่าอยากพาเธอไปเที่ย วจันวิภาพยายามจะบ่ายเบี่ยงแต่สุดท้า ยก็ถูกสุวัตรลากออกไปอยู่ดี
พวกเขาทั้งสองมาเที่ยวที่เมืองBเป็นระ ยะเวลา2วันในระหว่างนั้นพวกเขาก็ได้ไ ปพายเรือตามกระแสน้ำชมอควาเรียมดู หนังเหมือนว่าภายในสองวันนี้พวกเขา ได้ทำสิ่งต่างๆเหมือนที่คู่รักเขาทำกันอี กครั้ง
ช่วงสองวันนี้จันวิภาพยายามเตือนตัวเอ งในใจอยู่ตลอดว่าห้ามตกหลุมพรางขอ งเขาเด็ดขาดพวกเขานั้นไม่ใช่คู่รักพวก เขาเป็นแค่คนที่พบกันโดยบังเอิญไม่นา นก็ต้องลาจาก
เธอตั้งใจอย่างแน่วแน่มากภายในใจพย ายามบอกตัวเองว่าพวกเขาไม่ใช่เนื้อคู่ กันจะได้ไม่ถูกสุมิตรล่อลวงได้ เมืองA
เมื่อลงจากเครื่องบินจันวิภามองไปยังเ มืองที่คุ้นเคยแห่งนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะ ร้องในใจว่าในที่สุดเธอก็ได้เป็นอิสระแ ล้ว!
แต่ยังไม่ทันจะได้ออกจากสนามบินสุมิ ตรก็เดินมาจับมือเธอเหมือนที่ผ่านมาทั้ งสองเดินคู่กันไปเมื่อตอนที่อยู่ที่เมืองB สองวันนั้นทำให้สุมิตรเคยชินกับเรื่องแ บบนี้ไปแล้ว
ส่วนจันวิภาเองเพราะว่าเธอได้กลับมามี อิสระอีกครั้งเธอจึงมีความสุขมากและเ พราะว่าท่าทางของสุมิตรที่เปลี่ยนไป
“ผู้อำนวยการคะ….ตอนนี้พวกเราอยู่ใน ที่สาธารณะแล้วยังอยู่ที่เมืองAอีกคุณ ทำแบบนี้มันจะดีเหรอคะ”จันวิภาพูดขึ้น ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
ต่อหน้าคนอื่นๆสุมิตรฟังคำพูดของจันวิ ภาพร้อมสีหน้าที่เรียบเฉยแต่เขากลับหั นหน้ามามองเธอพร้อมสายตาที่แฝงไป ด้วยรอยยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า“คนเยอะก็ ไม่เป็นไรหรอก”
“จันวิภาก้มหน้ามองมือที่จับกัน อยู่ของพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะกังวลว่า รอบๆจะมีปาปารัสซี่คอยตามอยู่รึเปล่า
แม้สุมิตรไม่ได้เกี่ยวข้องกับข่าวอื้อฉาว และเธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ งแต่เพียงเพราะว่าข่าวอื้อฉาวที่กลุ่มปา ปารัสซี่โจมตีนั่นมันก็สามารถทำให้เธอ ปวดหัวได้
ครั้งที่แล้วตอนอยู่ที่สนามบินสุมิตรจอด รถที่ไว้ที่ลานจอดจึงให้เธอยืนรอแล้วเ ขาก็ขับมารับหลังจากที่ขึ้นรถทั้งคู่ก็ไป กินข้าวด้วยกันเมื่อกินเสร็จสุมิตรจึงพาเ ธอกลับไปส่งที่คอนโด
2สองวันนี้ไม่ว่าสุมิตรจะพูดอะไรไม่ว่าเ ธอจะเห็นด้วยหรือไม่เธอก็ต้องทำตาม ที่เขาบอกทุกอย่างจนเธอเคยชินกับมัน แล้วไม่ว่าเขาจะสั่งอะไรเธอก็มีหน้าที่แ ค่ต้องทำตามเพียงเท่านั้น
เพราะต่อให้คัดค้านไปก็ไม่มีประโยชน์
ยังดีที่ตอนกินข้าวและเดินตามถนนไม่มี อะไรเกิดขึ้นจันวิภากลัวว่าจะมีคนรู้จักเ ห็นเธอและสุมิตรอยู่ด้วยกันถึงตอนนั้นเ รื่องราวต่างๆก็คงไม่อาจจะแก้ได้แล้ว
เมื่อเขามาส่งเธอถึงคอนโดสุมิตรครั้งนี้ เขาเปลี่ยนไปเขาช่วยเธอย้ายของขึ้นไ ปชั้นบนจากนั้นก็พูดขึ้นว่า”วันนี้เธอพัก ผ่อนให้สบายเถอะพรุ่งนี้ค่อยเริ่มงาน”
“อือ”จันวิภาตอบเขาอย่างใจลอยเธอค วักเอากุญแจออกมาเพื่อจะไปเปิดประตู ด้วยท่าทางอันเรียบเฉยของจันวิภานั้น ทำให้สุมิตรไม่พอใจเขาดึงร่างของเธอ เข้ามาพร้อมจูบเธอจนเขาพอใจแล้วจึง ปล่อยเธอออกจากนั้นจึงยิ้มแล้วพูดว่า” เธอเข้าไปเถอะ ”
สุวัตร!”จันวิภาอดไม่ไหวจึงตะโกน ไปว่า“นี่มันเมืองAนะที่ไหนก็มีคนรู้จักคุ ณช่วยสำรวมหน่อยได้ไหมถ้าคนอื่นมา เห็นเข้าพวกเราจะแก้สิ่งที่เกิดขึ้นก็คงไ ม่ได้หรอกนะ!ถึงตอนนั้นเดี๋ยวก็มีข่าวฉา วอีกคนที่จะปวดหัวน่ะคือฉัน ฉันไม่อยา กคิดถึงเวลาเดินไปตามถนนแล้วมีแต่ค นด่าว่าเป็นเมียน้อยหรอกนะ”
“ถ้านายยังเคารพฉันอยู่คราวหลังนายช่ วยอย่าทำอะไรที่จะทำให้คนอื่นเข้าใจผิ ดได้มั้ย!
สุมิตรฟังสิ่งที่จันวิภาพูดด้วยสีหน้าเคร่ง ขรึมผ่านไปสักพักเขาจึงพูดประโยคนึง ขึ้นมาว่า”ได้ถ้างั้นค่อยไปทำในที่ที่ไม่ค
น”
..สุมิตรกำลังทำให้จันวิภาโกรธจนแท บกระอักเลือด
เธอมองบนใส่สุมิตรแล้วจึงเปิดประตูเข้ าไปในห้องพร้อมปิดประตูเสียงดังใส่เข า
เมื่อจันวิภาปิดประตูใส่เขาเขาจึงยิ้มออ กมาพร้อมสายตาที่แฝงไปด้วยอะไรบา งอย่างเขายืนอยู่หน้าประตูสักพักแล้วจึ งค่อยเดินออกไป
วันที่2
จันวิภากลับเข่าสู่การทำงานปกติของเธ อทุกอย่างเหมือนปกติไม่มีอะไรเปลี่ยน แต่เมื่อสุมิตรเดินออกมาจากลิฟท์เธอก็ อดไม่ได้ที่จะมองไปยังลิฟท์ตรงหน้า
สุมิตรก็ปกติดีเหมือนแต่ก่อนเขามองมา ที่เธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยแล้วจึงเดินเข้า ไปในห้องทำงาน
เมื่อเห็นสุมิตรทำตัวเป็นปกติภายในใจข องจันวิภาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกให ญ่ไม่รู้ทำไมในใจของเธอลึกๆกลับรู้สึก หดหู่
