ตอนที่229การร่วมมือกันของแม่ลูกแล ะกลอุบายของลูก
ประโยคสุดท้ายสุพจน์พูดพร้อมกับมอง ตาจันวิภาไปด้วย
จันวิภาเห็นถึงความรู้สึกลึกๆและความ ดื้อรั้นในแววตาของสุพจน์และยังมีควา มมั่นใจในตัวเองที่จะเอาชนะอีกด้วย
พอนึกถึงความเกลียดชังของสุพจน์ที่มี ต่อสุมิตรจันวิภาก็ถอนหายใจออกมาอ ย่างแผ่วเบาเธอก็เกลียดสุมิตรแต่กลับไ ม่สามารถทำได้อย่างสุพจน์ที่เลือดเย็น และใจแข็งดั่งหินแบบนี้
ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนสุพจน์จะต้องแก้แค้ นสุมตรแทนเธอไปแล้วตอนนั้นเธอจะไ ม่ขัดขวางและเห็นด้วยเสียอีกอีกทั้งยัง จะช่วยเหลือสุพจน์อย่างเต็มที่
แต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้จันวิภาทำร้ายจิ ตใจสุพจน์ไม่ใช่ว่าเธอไม่เข้าใจถึงเหตุ ผลที่สุพจน์พูดมาแบบนี้แต่เพราะว่าเธอ เป็นส่วนหนึ่งในเหตุผลนั้น
สุพจน์เกลียดสุมิตรมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่เป็นเพราะเหตุผลของเธอจึงทำให้ยิ่ งเกลียดสุมิตรมากขึ้นไปอีก
จันวิภารู้สึกเหนื่อยใจแทนสุพจน์คนที่ถู กเกลียดไม่ได้รับรู้ความรู้สึกอะไรเลยแ ต่คนที่ไปเกลียดเขากลับเจ็บช้ำใจเสียเ
เธออยากจะพูดกับสุพจน์ว่าอย่าทำเพื่อ เธอและอย่าเพิ่มความเกลียดชังที่มีต่อ สุมตรเลยแต่ว่าเธอกลับ มมคุณสมบัต อะไรที่จะไปวิจารณ์การกระทำของสุพ จน์เลย
สุพจน์ดูเหมือนว่าอยากไปกับเธอเขาม องจันวิภาอย่างจริงจังและพูดว่า”วิภาคุ ณไม่เกลียดสุมิตรที่เป็นคนฆ่าพ่อและน ราวิชญ์เหรอโอกาสดีดีครั้งนี้พวกเราสา มารถร่วมมือกันจัดการเขาได้”
พูดเสร็จสุพจน์รู้สึกว่าตัวเองบ้าไปแล้วแ น่ๆเขาอวดดีและเด็ดเดี่ยวลงมือด้วยตัว เองแต่ไหนแต่ไรไม่เคยคิดเกี่ยวกับคำเ ชิญต่อผู้หญิงแบบนี้
แต่เขารู้สึกอิจฉาจริงๆแล้วเขาอิจฉาสุมิ ตรทั้งที่สุมิตรทำแต่เรื่องไม่ดีต่อจันวิภา เขาก็ยังทำให้จันวิภาไปอยู่ข้างเขาได้แ ต่ไม่ว่าเขาจะทำอะไรให้จันวิภาไปมาก แค่ไหนจันวิภาก็กลับไม่เห็นเขาอยู่ในส ายตา
สุพจน์รู้สึกว่าตัวเองอิจฉาจนแทบบ้าไป แล้วแน่ๆ
จันวิภาที่ถูกสุพจน์พูดใส่แบบนั้นก็ตกใจ เธอกำลังคิดถึงเรื่องนี้สุพจน์ก็พูดมันออ กมาไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรจันวิภาก็อยา กจะพูดออกไปทันทีว่าเธอไม่อยากแก้ แค้นแล้ว
พอความคิดนี้ออกมาจันวิภาก็จมอยู่กับ ความคิดของตัวเองทำไมเธอถึงมีความ คิดแบบนี้ออกมามันเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนไ หนกันความเกลียดชังที่เธอมีต่อสุมิตรเ ริ่มค่อยๆน้อยลงเป็นเพราะตั้งแต่ตอนที่ รู้ว่านราวิชญ์ยังไม่ตายหรือเป็นเพราะว่ าการชี้นำที่เชื่อมโยงกันที่เมืองBทำให้เ ธอใจอ่อน เจของจนวภา มเพชความเร เ สม ดียงสาของตัวเองและก็ส่ายหน้าไปด้ว ยพร้อมกับพูดว่า”สุพจน์จริงๆแล้วพี่นรา วิชญ์ยังไม่ตายอุบัติเหตุในปีนั้นเป็นการ จัดฉากของเขาเองส่วนการร่วมมือ…… พจน์ฉันไม่อยากทำเรื่องที่ชั่วร้ายแบบนี้ อีกแล้วฉันเกลียดสุมิตรก็จริงแต่ฉันไม่อ ยากให้ครอบครัวเขาต้องมาตายด้วย….
คำพูดของจันวิภาสุพจน์ที่ฟังอยู่นั้นกลั บรู้สึกว่าเหมือนเธอให้อภัยสุมิตรยังไง ยังงั้นใจของเขาสงบขึ้นความโดดเดี่ยว บนใบหน้าเขายิ่งชัดเจนขึ้นสุดท้ายแล้ว จันวิภาก็ยังคงเลือกสุมิตรตอนนี้แม้แต่ก ารแก้แค้นเธอก็อยากจะล้มเลิกมัน
แต่นั่นคือการฆ่าพ่อเพื่อแก้แค้นนะ
สุพจน์พูดด้วยสีหน้าผิดหวังว่า“วิภาผมรู้ วคุณ เมตองพูดอะไรแล้ว
เขารู้อะไร
จันวิภามองไปที่สุพจน์อย่างสงสัยและ ฟังสิ่งที่เขาจะพูดต่อแต่สุพจน์กลับนั่งพิ งเบาะหนังที่ดูเหมือนกับเหนื่อยล้าและ ปิดตาลงโดยที่ไม่พูดอะไรออกมาอีกแ
ล้ว
เห็นแบบนี้แล้วจันวิภาก็ไม่ถามเซ้าซี้ต่อ เขารู้ว่าตัวเองกำลังเสียใจจึงไม่อยากพู ดถึงเรื่องแก้แค้นอีก
สุพจน์พาจันวิภามาส่งถึงใต้ตึกคอนโดจั นวิภาที่ตอนแรกชวนเขาไปกินข้าวด้วย กันแต่สุพจน์กลับมีเรื่องที่ต้องทำจึงไว้ ครั้งหน้าและปฏิเสธไป
จันวิภายืนมองรถที่กำลังแล่นไกลออก ไปอย่างเงียบๆในใจคิดว่าเวลาแห่งควา มสุขของพ อีกต่อไปแล้ว าสองคนจบลงแล้วเมม
หลังจากที่กลับประเทศมาสุพจน์ก็ไม่อ่ อนโยนกับเขาเหมือนที่อเมริกาอีกแล้ว ไม่มีทั้งความอ่อนโยนและรอยยิ้มพวกเ ขาสองคนดูเหมือนกลับไปตอนที่ได้รู้จั กกันเมื่อหกปีก่อนมิตรภาพและความเข้ าใจที่มีต่อกันเมื่อหกปีก่อนมันมีมากกว่ าตอนนี้ซะอีก
จันวิภาที่เห็นเพื่อนที่ดีของตัวเองแสดง ความอ้างว้างโดดเดี่ยวออกมาเธอจึงอ ยากจะช่วยแต่กลับไม่มีอะไรจะเอาไปช่ วยเขาได้ถ้าสุพจน์ไม่ได้ชอบเธอก็คงดี กว่านี้
จันวิภาเดินมาถึงห้องก็พบว่าหน้าจอคอ มพิวเตอร์ของตัวเองสว่างอยู่จันวิภารู้สึ กแปลกใจว่าก่อนออกจากห้องเธอปิดค อมพิวเตอรแล้วแตทาเมมนลงยงเบดอ
ยู่ล่ะ
พอเดินเข้าไปใกล้ๆเงาลางๆของนิเวศน์ ก็ปรากฏขึ้นมาตรงกลางหน้าจอจันวิภา ตกใจจึงมีปฏิกิริยาตอบกลับมานี่เป็นนิเ วศน์ที่เป็นคนจัดการกับคอมพิวเตอร์ขอ งเธอเองและวีดีโอคอลมาหาเธอ
“ ลูกรักในที่สุดลูกวีดีโอคอลมาหาแม่ช่ว งนี้เป็นอย่างไรบ้างสบายดีไหม”
พอเห็นลูกรักของตัวเองดูเหมือนว่าปัญ หาที่เกิดขึ้นในสองวันนี้ก็หายไปเลยจัน วิภายิ้มอย่างดีใจเธอนั่งหน้าคอมพิวเต อร์มองดูลูกรักที่กำลังอยู่ในวีดีโอคอล อ่าหน้าที่แดงแจ๋ดูไม่ผอมคงจะกินดีอยู่ ดีเสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ดูดี
ความสุขของจันวิภาก็ปรากฏขึ้นมานิเว คนทอยู นาเล็กๆ ง ยากที่จะได้เห็นหน้าแม่ของเขาจึงพูดว่ า”แม่ผมสบายดีครับแต่ทำไมแม่ถึงดูผ อมจังล่ะสีหน้าก็ดูไม่ค่อยดีเลย…
พูดจบทำให้น้ำตาของจันวิภาที่กลั้นไว้ไ ม่อยู่ไหลลงมาขอบตาแดงก่ำของเธอที่ กำลังมองนิเวศน์ด้วยความเป็นห่วงในใ จรู้สึกอบอุ่นจึงเอ่ยอย่างดีใจว่า”นิเวศน์ แม่ไม่เป็นอะไรแม่แค่หาลูกไม่เจอทำใ ห้แม่กินไม่ได้นอนไม่หลับหน้าแม่ถึงได้ เป็นแบบนี้ดังนั้นนิเวศน์ลูกรีบบอกแม่มา ว่าลูกอยู่ที่ไหนแม่จะไปรับลูกแล้วพาลู กกลับบ้านกัน”
พอได้ยินคำพูดจันวิภานิเวศน์ก็ส่ายหน้า อย่างแรงการแสดงออกของลูกน้อยแบ บนี้ดูเหมือนกับผู้ใหญ่ตัวน้อยที่กำลังจริ งจัง เสียงออนเย็นวา แมแ ม่ไม่ต้องโกหกผมหรอกครับผมรู้เรื่องแ ล้วรู้ว่าแม่ถูกผู้หญิงใจร้ายคนนั้นใส่ร้าย และยังเอาพ่อไปอยู่ด้วยได้อย่างหน้าไ ม่อายไม่ให้พ่อมาเจอแม่…
“ เดี๋ยวนะลูก…จันวิภาที่ฟังคำพูดของนิเ วศน์ก็ตกใจเธอก็พูดขัดนิเวศน์ขึ้นมาเธ อถามอย่างลังเลเล็กน้อยว่า”นิเวศน์ที่ลู กเพิ่งพูดเมื่อกี้บอกว่าพ่อถูกผู้หญิงใจร้ ายคนนั้นเอาไปอยู่กับเธองั้นเหรอหมา ยถึงพ่อของลูกวันนี้ไม่ได้เข้าบริษัทเหร อทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของผู้หญิงใจร้ายค นนั้นเหรอ”
อย่าบอกนะว่าเธอเข้าใจสุมิตรผิดไป
“ใช่ครับแม่”นิเวศน์ตอบกลับด้วยน้ำเสีย งที่มั่นใจและชัดเจนใบหน้ารูปไข่ของเข าดูโกรธมาก และอีกอย่างหนึ่งนะแม่เธ อเจรายมากเลย ในบลอยขา วลือของแม่ในบริษัทและตั้งใจไม่ให้พ่ อไปที่บริษัทให้แม่อับอายอยู่ในบริษัทเ พียงคนเดียวเป็นผู้หญิงแพศยาจริงๆ
พอได้ยินนิเวศน์พูดคำหยาบออกมาซึ่ง ไม่เหมาะสมกับอายุของเขาเลยจันวิภา จึงกระแอ้มเบาๆแล้วพูดสอนว่า“นิเวศน์ ลูกไม่ควรพูดคำนี้ออกมามันเป็นคำไม่ดี ลูกลืมที่แม่สอนลูกไว้ว่ายังไงไปแล้วเห รอ”
“ผมไม่ได้ลืมครับแม่”นิเวศน์รีบยืดตัวขึ้ นทันทีเขาพูดอย่างจริงจังว่า“แม่สอนลู กว่าถ้าเจอคำที่ตัวเองรู้สึกรังเกียจหรือไ ม่พอใจก็อย่าใช้คำนั้นกล่าวหาคนอื่นต้ องใช้การกระทำที่จริงใจไปรับมือกับเขา
