ตอนที่ 12 ไม่ไม่ใครกล้าพูดคำว่าไม่
“ร่างกายอ่อนปวกเปียกเช่นนี้ดูเหมือนว่าต่อไปคงต้อง ฝึกให้มากๆหน่อย” โม่จื่อฟงทำหน้าเย็นชาอีกครั้งใช้ ขากระตุกตรงท้องม้า ม้าพุ่งไปหาหลินซินเยียนอีกนิ ดก็จะชนร่างของนางแล้ว โม่จื่อฟงที่อยู่บนหลังม้ายื่น มือลงมาดึงนางขึ้นมานั่งข้างหน้าตนเอง
การเคลื่อนไหวที่เป็นขั้นตอนทำให้หลินชินเยียน ตกใจจนหน้าซีดขาว กว่านางจะตั้งสติได้ข้างหูก็ได้ยิน เสียงเกือกม้าวิ่งต่อเนื่องกันเป็นระลอก
บนถนนใหญ่ม้าสิบกว่าตัวออกวิ่งอย่างเต็มแรง จนฝุ่นทรายกระจายฟุ้งไปทั่วเกิดเสียงสั่นสะเทือน
หลินซินเยียนถูกโม่จื่อฟงทำเป็นเหมือนสิ่งของที่ วางอยู่ข้างหน้าไม่ได้สนใจนางเลยสักนิด แม้พวก ทหารที่อยู่ด้านหลังก็ไม่มีใครเกิดความรู้สึกแคลงใจ ใดๆเลย ในสายตาของพวกเขา อ๋องอู่เสวียนใน สภาพแบบนี้ถึงจะดูปกติดีทุกอย่าง
วิ่งมาสอง-สามชั่วยามระหว่างทางได้เปลี่ยน ม้าใครั้ง ตอนที่ท้องฟ้าใกล้มืดในที่สุดพวกเขาก็มาถึงหมู่บ้านเล็กติดชายแดน หมู่บ้านนี้อยู่ใกล้ชายแดนแม้ จะไม่ใช่หมู่บ้านใหญ่แต่ก็มีความเจริญอยู่มาก ถึง จะเป็นเวลาที่ควรเข้านอนแล้วบนถนนก็ยังมีผู้คนมา กมาย ร้านค้าขายของก็ยังตะโกนเรียกคนเข้ามาซื้อ ของ
ตอนที่พวกของอ๋องอู่เสวียนหยุดตรงหน้าเรือนหลัง หนึ่งในหมู่บ้านหลินซินเยียนก็เป็นลมล้มพับไป
โม่จื่อฟงลงจากหลังม้าจับคอเสื้อของหลินซินเยียน แล้วโยนนางไปทางจินมู่”หาคนมาช่วยทำความ สะอาดนาง”
ชายหญิงไม่ควรอยู่ใกล้ชิดกัน จินมู่รับตัวนางอย่าง ไม่เต็มใจเพื่อที่จะเลี่ยงโดนตัว เขาจึงยื่นแขนสองข้า งออกไปทำให้หลินซินเยียนนอนอยู่บนแขนของเขา เพราะเกรงว่าจะไปสัมผัสโดนส่วนอื่นของร่างกายนาง
จินมู่ยังคงหวาดผวาอยู่ครั้งที่แล้ว เขาได้ออกความ เห็นสตรีผู้นี้ไป ท่านอ๋องเกือบจะให้เขาไปที่ชายแดน ตอนเหนือที่ทุรกันดาร ถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่กล้าพูด ตามอำเภอใจแล้ว
การกระทำของเขาทำให้โม่จื่อฟงมองแล้วขำ”ก็แค่ของเล่น ใจกล้าของเธอเล็กเกินไปหรือเปล่า”
กล้ามเนื้อที่หน้าของจินมู่กระตุกเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ ตอบรับอะไร พอเห็นสีหน้าขาวซีดของหลินซินเยียน บนปากเริ่มเป็นสีม่วง เขาลังเลไปสักพัก”ท่านอ๋องเชิญ หมอมาตรวจอาการให้นางดีหรือไม่”
โม่จื่อฟงไม่ได้หันหน้ากลับเพียงเดินเข้าไปในเรือ นก่อน”ตรวจอะไร ไม่ตายง่ายๆหรอก”
จินมู่ซะงักไปช่วงหนึ่งไม่ได้พูดอะไรเพียงอุ้มหลิน ซินเยียนด้วยแขนที่แข็งที่อแล้วเดินตามเข้าไปในเรือน ในเรือนมีสาวใช้ที่จัดเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว หญิงแก่ที่เป็นคนดูแลที่นี่เห็นจินมู่พาสตรีเข้ามาแล้ว ใบหน้าก็ไม่ได้ปรากฏความรู้สึกประหลาดใจ สาวใช้ ที่ยืนอยู่ด้านหลังของนางก็ไม่มีใครสักคนเกิดความ รู้สึกประหลาดใจหรือสงสัยแต่อย่างใด
เรือนที่อยู่ในหมู่บ้านเล็กที่ติดชายแดน คนที่นี่ล้วน ทนิล้วน ฝึกฝนมาอย่างเคร่งครัด ทุกคนต้องวางตัวสงบเสงี่ยม เรียบร้อย
หญิงแก่รับหลินซินเยียนจากจินมู่และพาสาวใช้ สองคนเข้าไปในห้องอาบน้ำ แม้ว่าหลินซินเยียนจะมีสีหน้าขาวซีดแต่ยังมีลมหายใจอยู่ พวกนางก็ไม่ได้ สนใจอะไรเพียงคิดว่านางเป็นสิ่งของที่ต้องทำความ สะอาด
ค่ำคืนในช่วงฤดูหนาวมักจะทำให้คนหนาวสั่นจน ฟันกระทบกัน
ในห้องนอนได้เตรียมเตาผิงไว้สามเตา ถ่านไฟที่ลุก โชก หน้าต่างได้เปิดแง้มไว้ ลมหนาวได้พัดเข้ามาใน ห้องอุณหภูมิในห้องไม่ได้ลดต่ำลงแต่กลับทำให้ อากาศในห้องดูสดชื่นขึ้น
หลินซินเยียนถูกความหนาวปลุกให้ตื่นขึ้นมา นาง ลืมตาขึ้นเห็นสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นตา นางไม่ได้ร้อน รนอะไรแต่กลับประเมินสถานการณ์อย่างใจเย็น
บนตัวของนางสวมชุดผ้าแพรบางคล้ายกับปีกของ จักจั่น ชุดผ้าแพรบนตัวของนางส่องสว่างระยิบระยับ ผ้าห่มที่พับอย่างดีกลับไม่มีคนใจดีห่มผ้าให้นางเลย
นางหนาวสั่นไปทั้งตัวยื่นมือไปหยิบผ้าห่มขึ้นมาคิด อยากจะใช้ผ้าห่มคลุมตัวให้ร่างกายอบอุ่น ปลายนิ้ว ยังไม่ได้แตะโกนผ้าห่มก็มีคนเปิดประตูห้อง
เป็นคนที่สวมเสื้อคลุมสีดำ
โม่จื่อฟงที่สวมเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกเดินเข้ามา ในห้อง สายตาของเขามองไปยังชุดผ้าแพรที่ดูยั่วยวน บนร่างของนางสักพักมุมปากก็ยิ้มอย่างเย้ยหยัน
เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงถอดเสื้อคลุมขนสัตว์โยน ไปข้างๆ จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าเตาผิงอยู่ที่ตรงกลาง ห้องยื่นมือออกมาผิงไฟ
ความทรมานที่อยู่บนหลังม้าไปชั่วยาม ร่างกาย ของหลินซินเยียนก็เหมือนจะแตกสลาย ยิ่งตอนที่ตื่น ขึ้นมาก็ถูกคนจับแต่งตัวยั่วยวนไม่บอกก็รู้ว่าคนที่แต่ง ตัวให้นางคิดอยากจะให้ทำอะไร
เมื่อหันไปมอง โม่จื่อฟงอีกที เขาในตอนนี้ใบหน้าที่ บวมเป่งได้ดีขึ้นหมดแล้วเหลือเพียงแต่ใบหน้าที่หล่อ จนทำให้คนรู้สึกอึดอัด
“เจ้าคิดจะทำอะไร”หลินซีนเยียนหยิบผ้าห่มขึ้น มาคลุมร่างของตนเอง ผ้าห่มใยไหมชั้นดีสักพักก็ ทำให้หลินซินเยียนรู้สึกอบอุ่นขึ้น
โม่จื่อฟงหันหน้ากลับไปมองนางด้วยสายตาที่เย็น ชา”ข้าเคยบอกไหมว่าร่างกายของเจ้าทำให้ข้าพอ
ใจอย่างมาก”
ตอนนี้เขาแทนตัวเองว่า ข้ามีอยู่ช่วงหนึ่งที่หลินซิ นเขียนรู้สึกว่าเขาในตอนนี้กับเขาตอนที่เจอในป่าครั้ง แรกต่างกันอย่างมาก คล้ายกับดูเยือกเย็นขึ้น
“เช่นนั้นแล้วยังไงเจ้าเตรียมจะกักขังงั้นรี? “หลิน ซินเยียนไม่คิดว่าเขาจะพูดตรงๆเช่นนี้ ในสังคมที่เข้ม งวดเรื่องมารยาทและศีลธรรม บุรุษจะไม่ให้เกียรติ เวลาพูดคุยกับสตรีสองแบบคือสตรีที่ปล่อยเนื้อปล่อย ตัวกับของเล่นที่ตนเองได้เลี้ยงเอาไว้
เช่นนั้นในสายของเขา นางคือของเล่น?
“กักขัง? “โม่จื่อฟงเลิกคิ้วขึ้นเหมือนจะไม่ชอบคำ พูดเช่นนี้อย่างมาก”เจ้าคู่ควรให้อ๋องอู่เสวียนกักขัง เลยรี? ”
“เช่นนั้นเจ้าคิดจะทำอะไร? “ยากที่ได้เห็นหลินชิ นเยียนที่สุขุม ควบคุมสีหน้าของตนเองไม่ได้ นางรู้จัก อ๋องอู่เสวียนเป็นอย่างดี เพราะว่ารู้จักดี นางถึงรู้สึก หวาดกลัวด้วยอิทธิพลของบุรุษผู้นี้แล้วไม่ต้องเปลือง แรงอะไรก็สามารถทำให้ชีวิตของนางอยู่ไม่สู้ตายไป ซะดีกว่า
โม่จื่อฟงเดินมานั่งลงข้างเตียง”ข้าเพิ่งจะบอกไปร่างกายของเจ้าทำให้ข้าพอใจอย่างมาก เช่นนั้น ก่อ นที่ข้าจะเบื่อเจ้า ร่างกายของเจ้าเป็นของข้า”
เขาพูดอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านคล้ายกับเป็นเรื่อง ปกติ น่าเสียดายเมื่อเข้าหูของหลินซินเยียนกลับเป็น เรื่องที่คาดไม่คิดมาก่อน
“เจ้าพูดใช่ก็คือใช่งั้นรึ? “จอมเผด็จการยิ่งนัก!
โม่จื่อฟงเพียงยิ้มอย่างเดียว เขายื่นมือมาดึงผ้าห่ม ของหลินซินเยียนออก ร่างกายที่สมบูรณ์แบบได้ สะท้อนเข้าไปในดวงตาของเขา ทำให้ช่วงหนึ่งรู้สึกว่า ลมหายใจของเขาร้อนผ่าว”ในที่แห่งนี้อย่าพูดแต่เจ้า หากเป็นผู้อื่น ข้าพูดเป็นของข้าไม่มีผู้ใดกล้าพูดว่า คำว่าไม่””
“เจ้า!”หลินซินเยียนโกรธจนพูดอะไรไม่ออก แต่ ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาลุกขึ้นอย่างโกรธเพื่อหนีไปจากเขา ใครจะรู้ว่าในชั่วขณะนั้นที่มือก็ถูกเขาจับและดึงลงมา จากนั้นทั้งตัวก็ถูกเขาทับเอาไว้
“โม่จ่อฟง! เจ้าจะทำเช่นนี้ไม่ได้นะ! “หลินซิน เยียนโกรธเคืองอย่างมาก เขาคิดว่านางเป็นตัวอะไร คิดอยากทำอะไรก็ทำงั้นรึ?
โม่จื่อฟงก้มหน้าลงมาสูดดมกลิ่นหอมระหว่าง เส้นผมของนางอย่างเบาๆ”เหตุใดถึงไม่ได้ ข้าชอบ ร่างกายของเจ้านี่เป็นความฝันของหลายสตรี ทั้งนั้น สตรีที่เคยติดตามข้า ข้าไม่เคยทำให้ผิดหวัง เจ้าชอบ ความร่ำรวยไม่ใช่รี? ข้าร่ำรวยล้นฟ้า รอข้าเบื่อเจ้า ก่อนเจ้าอยากได้เท่าไรข้าจะให้เจ้าเท่านั้น”
ตอนที่เขาพูด นิ้วมือก็ลูบไล้จากใบหน้าเลื่อนลง ไปที่ริมฝีปากของนาง เขาพูดข้างหูของนาง”แต่ทว่า ข้าชอบในนี้ของเจ้า”
ค่ำคืนนี้ความโศกเศร้ารุมเร้าหัวใจ ท่ามกลางสา ยลมที่หนาวเย็นเสียงร้องครวญครางของบุรุษและ เสียงตะโกนอย่างเจ็บปวดของสตรีได้ผสมผสานกัน
คืนนั้นพวกสาวใช้ที่ยืนเฝ้าอยู่ในลานบ้านต่างก็ หน้าซีดขาว ตอนที่อ๋องอู่เสวียนมาถึงพวกนางต่างก็ ดีอกดีใจ แต่ทว่าในขณะนี้พวกนางรู้สึกโชคดีอย่างยิ่ง คนที่อ๋องอู่เสวียนชื่นชอบไม่ใช่พวกนาง
