ตอนที่ 16 แม่น่าสงสาร แต่เขาน่ากระทืบ
“ไม่ดื่มแล้ว ไม่ดื่มแล้ว ดื่มจนอื่นแล้ว”เพื่อยืนยันคำ พูดของตนเองนางจึงเรอออกมาอย่างไม่ห่วงภา พลักษณ์ ลุกขึ้นยืนอย่างเก้ๆกังๆ จากนั้นก็เดินออ กมาจากโรงน้ำชา
นางเอกที่เดินทางข้ามภพมามีเพียงนางคนเดียวที่ จนถึงขนาดดื่มน้ำชาแทนข้าว
หลินซินเยียนเพียงเดินตลาดกลางคืนไปเรื่อยๆ อย่างน่าเวทนา ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเงินติดตัวเลยสักแดง เดียวจึงพักที่โรงเตี้ยมไม่ได้ หากสามารถหาที่พักที่กัน
ลมกันฝนได้แค่นี้ก็พอใจแล้ว
ในตอนกลางคืนตลาดกลางคืนของหมู่บ้านเล็กนี้ เป็นที่โด่งดังไปทั่วและครึกครื้นอย่างมาก
แม้มาอยู่ในโลกนี้มาสามปีแล้ว แต่หลินซินเยียนยัง ไม่เคยเดินตลาดกลางคืน เมื่อเห็ มื่อเห็นสิ่งของมากมาย หลากหลายที่ตั้งอยู่ข้างทางจึงรู้สึกสนใจอย่างมาก
“ห้ามพลาดเด็ดขาด ลูกผสมชนเผ่าหมานมีหน้า ตางดงามและมีพละกำลังมาก ในแคว้นหนานเยว่มีเพียงคนเดียว!
ในที่โล่งไกลๆมีคนจำนวนมากยืนรวมตัวกัน ท่า มกลางกลุ่มคนมีเวทีตั้งอยู่ บนเวทีมีชายหนุ่มสวมชุด ผ้าฝ้ายกวักมือเรียกลูกค้า
“มีชนเผ่าหมาน! “คนบนถนนได้ยินต่างก็สนใจแห่ กันเดินรุมเข้าไปในพื้นที่ตรงนั้น
หลินซินเยียนไม่ได้สนใจแต่ถูกกลุ่มที่กรูกันเข้า มาเบียดจนดันตัวนางไปเดินข้างหน้า นางสงสัยจึง ไปจับมือพี่สาวคนหนึ่งและถาม”คนเผ่าหมานคือใคร กัน พี่สาวรู้หรือไม่? ”
พี่สาวคนนั้นจ้องหน้านาง”แม้แต่ชนเผ่าหมานก็ไม่รู้ ๘ๆ จัก เจ้าเพิ่งเคยมาเขตชายแดนรี? II
“ได้ติดตามท่านพ่อกับท่านพี่มาเปิดหูเปิดตา ไม่ เคยได้ยินมาก่อนรบกวนพี่สาวช่วยบอกกล่าวให้ ทราบด้วย”ออกข้างนอก ใครจะไปโง่บอกว่าตนเอง มาคนเดียว
ทางข้างหน้าคนเยอะมาก คนที่อยู่ด้านหน้าไม่ขยับ เขยื้อนเลย พี่สาวคนนั้นเห็นว่ายังไงก็เบียดเข้าไปไม่ ได้อีกนานจึงเล่าให้หลินซินเยียนฟัง
“ชนเผ่าหมานเป็นชนเผ่าที่พิเศษอาศัยอยู่แถว หนองน้ำลึกลับที่อยู่ระหว่างแคว้นหนานเยว่กับแคว้น เป่ยหมิง ได้ยินว่าคนเผ่าหมานมีพละกำลังมหาศาล ล้วนเป็นนักรบ แต่กำเนิดเพียงแต่มีประชากรน้อยมาก และไม่ยอมสวามิภักดิ์แคว้นหนานเยว่หรือแคว้น เป่ยหมิงจึงได้ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวที่หนองน้ำ”
ในขณะที่พี่สาวกำลังพูดอยู่นั้น ทั้งสองคนก็ถูก เบียดจนเข้าไปใกล้หน้าเวที เมื่อมองบนเวทีก็เห็นเด็ก อายุหกเจ็ดขวบคนหนึ่งที่โดนขังอยู่ในกรงเหล็ก เด็ก คนนั้นทั้งตัวดำ สนิทผมเผ้ายุ่งเหยิง มีคราบโคลนติด บนใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรกที่ไม่รู้ว่าคือ สิ่งใด เหลือเพียงดวงตาที่ใสแจ๋วจ้องมองเห็นคนที่ยืน รายล้อมอย่างไร้ความรู้สึก
เด็กไม่ได้ร้องไห้ไม่ได้โวยวาย เพียงนั่งกอดเข่า อย่างเงียบๆ ตรงมุมหนึ่งสายตาของเขาได้ดึงความ สนใจของหลินซินเยียน ในทันทีสายตานั้นราวกับไม่ แยแสและสิ้นหวังอย่างมากซึ่งไม่ควรเกิดขึ้นกับเด็ก
เลย
ชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายยืนอยู่หน้ากรง ในมือถือ แส้ลายหนามเขาตวัดแส้อย่างโหดเหี้ยมไปที่กรุงเหล็กจึงทำให้เกิดเสียงดังสนั่น
“พี่น้องทุกคนมาดูกันเร็ว นี่คือลูกผสมชนเผ่าหมาน เจ็ดปีก่อนคนเผ่าหมานมาขโมยหมูแพะวัวที่หมู่บ้าน ของข้าไปแล้วยังข่มขืนตรีในหมู่บ้านข้าอีก! ตอนนั้น เหล่าสตรีในหมู่บ้านข้าต่างก็โดนพวกคนเผ่าหมาน ปู่ยี่ปู่ย่า คนเผ่าหมานคือศัตรูคู่แค้นของหมู่บ้านข้า!
ชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายตวัดแส้ฟาดด้วยในขณะ พูดเพื่อแสดงถึงไม่พอใจในความอยุติธรรม”คนเผ่า หมานมีพละกำลังมหาศาล สตรีส่วนใหญ่โดนพวกมัน ปู้ยี่ปู่ยำจนตาย แต่มีสตรีไม่กี่คนที่รอดมารับความจริง ไม่ไหวไม่ก็ฆ่าตัวตายไม่ก็เป็นบ้า!พี่สาวของข้าเองก็ เป็นหนึ่งในผู้เคราะห์ร้ายเป็นบ้ามาหกปีเต็มๆถึงจะได้ สติ พอได้สติก็ไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย!
ชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายพูดมาถึงตรงนี้สายตาที่ โกรธแค้นจนลุกเป็นไฟ เขาตวัดแส้ไปที่กรุงอีกครั้ง เพียงครั้งนี้ราวกับระบายความแค้นเขาเจตนาตวัดแส้ ไปในทิศทางที่เด็กอยู่ในกรง ถึงจะมีลูกกรงกั้นไว้อยู่ แต่ที่แขนของเด็กก็โดนตีจนเนื้อปริแตกออกมาทันที
เด็กคนนั้นเหมือนจะคุ้นชินกับการถูกตีด้วยแส้แล้ว จึงไม่ได้ร้องไห้ออกมาสักแอะ เพียงนั่งขดตัวอยู่ตรงมุมนั้นอย่างทนไม่ไหว
“ตอนนี้พี่สาวของข้าตายแล้วเหลือไว้เพียงมารหัว ขนเผ่าหมาน! อย่ามองเป็นเพียงแค่ลูกผสมอายุ หกขวบ แต่มันมีพละกำลังมากงานหนักงานสกปรก ในบ้านให้มันทำได้ มันทนมือทนเท้าได้ดี ไม่ให้ข้าว มันกินวันหนึ่งมันก็ไม่ตาย เถ้าแก่ทุกท่านหากใครซื้อ มันไป มันสามารถช่วยระบายความแค้นให้ท่านได้ ข้ารับรองว่ามันไม่กล้าโกรธเคืองท่านอย่างแน่นอน หากเถ้าแก่ท่านไหนสนใจให้ลองมาทดสอบดูได้ตอน นี้เลย”
เมื่อชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายพูดขึ้น คนจำนว นมากที่อยู่ด้านล่างเวทีต่างก็แสดงท่าทางสนใจมอง ไปที่เด็กคนนั้นอีกครั้งอย่างดูถูกเหยียดหยาด ในสาย ตาของพวกเขาเด็กคนนั้นไม่ใช่เด็กต่อไปอีกแล้วเป็น เพียงมารหัวขนที่เหลือหลังจากพวกเผ่าหมานฆ่า คนปล้นสะดมไป
มีเพียงหลินซินเยียนที่เริ่มมีสีหน้าซีดขาว เป็นเพียง เด็กคนหนึ่งที่เกิดมาก็โดนญาติของตนเองเกลียดเข้า ไส้ทั้งยังถูกทรมานจากญาติอีกหลายครั้ง ตั้งแต่ลืม ตาดูโลกก็มีชีวิตที่ทุกข์ทรมานแล้ว
แต่ทว่าเขาไม่มีความผิดอะไรเลย
เขาคือสิ่งที่เหลือหลังจากท่านแม่ของเขาถูกคน หยามเกียรติ ท่านแม่ของเขาเป็นคนที่น่าสงสาร แต่ว่า เขาได้กลายเป็นสิ่งที่ทุกคนต่างก็รังเกียจ!
“ข้าให้100ตำลึง มารหัวขนตัวนี้ข้าอยาก ได้! “ในกลุ่มคนมีเสียงตะโกนเสนอราคาเป็นคนแรก เป็นชายวัยกลางคนรูปร่างกำยำล่ำสัน หน้าตาเหี้ยม โหด เขาตะโกนและข้อมือของเขาก็สั่นไปพลาง”ไอ้ พวกชั่วช้ากล้ามาปล้นหมู่บ้านและกล้าขึ้นใจสตรี แคว้นหนานเยว่ของเรา เห็นที่ข้าจะเอามารหัวขนเผ่า หมานกลับไปสั่งสอนให้มันรู้แล้วรู้รอด! II
“ข้าให้150เงินตำลึง! ซื้อมารหัวขนตัวนี้กลับไป ระบายความโกรธแทนคนแคว้นหนานเยว่ของพวก
เรา! ”
“ข้าให้200เงินตำลึง!
เสียงตะโกนเสนอราคาดังขึ้นจากการโน้วน้าวของ ชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายที่ใช้คำพูดให้คนอยากซื้อ เพื่อทวงคืนความยุติธรรมให้กับบ้านเมือง เช่นนั้น ราคาจึงเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ สูงขึนเรี
ใบหน้าของชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายยิ้มจนหุบไม่อยู่ ในมือที่ถือแส้ตวัดไปที่ร่างของเด็กอยู่ตรงมุมใน กรง” ใช่แล้วไอ้มารหัวขนนี่ก็ควรกลายเป็นของเล่น เพื่อระบายความแค้นพวกเรา!
เมื่อมาถึงขั้นนี้ เด็กที่นั่งขดตัวอยู่ตรงมุมราวกับเป็น ร่างที่ไร้วิญญาณ บนตัวมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด กลับไม่มีเสียงร้องสักแอะ ดวงตาที่เบิกโพลงกว้างตั้ง แต่แรกคล้ายกับต้องการจ้องมองทุกสิ่งที่เกิดขึ้นอย่าง ชัดเจน
“ข้าให้500เงินตำลึง! “ในที่สุดก็มีชายแก่อายุ ประมาณเกือบร้อยปีตะโกนเสนอราคา ชายแก่คนนั้น ผอมจนหนังหุ้มกระดูก คนติดตามสองคนประคองเขา เดินมาข้างหน้าเพื่อเข้ามาดูใบหน้าของเด็กที่อยู่ใน กรงอย่างชัดๆ”รูปร่างเล็กเช่นนี้ถือว่างดงาม ไม่เลว ไม่เลว”
หลินซินเยียนอดคิดไม่ได้ชายแก่คนนี้ดูเหมือนเป็น ผู้มีปัญญาไม่เหมือนกับคนอื่นที่เสนอราคาไปก่อนหน้า นี้ หากเด็กคนนี้โดนเขาซื้อไปคงจะไม่ถูกทรมาน
“นี่ไม่ใช่คหบดีหลิวของหมู่บ้านหรอกหรือ? “พี่สาว ที่ยืนอยู่ข้างๆเปิดปากพูดอย่างสงสัย ตอนที่พูดยังถ่มน้ำลายแสดงความไม่พอใจ” ใกล้จะเข้าโลงอยู่แล้วยัง ไม่ยอมรับว่าแก่อีก ได้ยินมาว่ารับเลี้ยงเด็กหนุ่ม บำเรอไม่รู้ตั้งเท่าไร”
เด็กหนุ่มบำเรอ?
หลินซินเยียนใจเต้นแรงมองไปที่ชายแก่คนนั้นอีกที ที่แท้ในสายตาของเขาก็แสดงออกถึงความปรารถ นาอย่างเห็นได้ชัดไม่มีความเมตตากรุณาใดๆ
