ตอนที่ 30 กล่องแปลกประหลาด
หลินซินเยียนมองตามนิ้วที่เขาชี้ไป ชุดตัวนั้นเป็นชุด ผ้าปักด้ายทองตัวหนึ่ง ครึ่งบนเป็นขนเสือขาวที่ดู อบอุ่น ตรงขอบปักลายด้วยด้ายสีทอง ครึ่งล่างเป็นก ระโปรงขนสัตว์ ครึ่งขนสัตว์ครึ่งผ้าแพร ดูแล้วทั้งสวย ทั้งอบอุ่น
“เอาตัวนั้นแล้วกัน ! “หลินซินเยียนลูบหัวของอี้เชิง เบาๆ”อี้เชิงของเราตาดีจริงๆ ชุดนั้นข้าสวมแล้วต้อง เซิงขอ ดูดีอย่างมาก”
หลังจากที่ทั้งสองคนเลือกเสื้อผ้าอบอุ่นได้แล้วก็เดิน ออกจากร้าน หลินซินเยียนคิดไม่ถึงว่าเสื้อผ้าพวกนี้ นางต้องจ่ายเงินเกือบครึ่งหนึ่ง เมื่อเดินออกจากร้าน เงินที่ติดตัวมาก็เหลือไม่มาก
นางซื่อของเล่นให้อี้เซิง2-3อย่าง เด็กจะไม่มีของ เล่นในช่วงวัยเด็กได้อย่างไรกัน? นางไม่รีบกลับโรง เตี้ยมจึงเดินไปร้านขายของเล่นริมทาง ร้านหนึ่งที่อยู่ ห่างออกไปไกล
ร้านริมทางนั้นกำลังเก็บร้านอยู่ พอดีเมื่อเห็นลูกค้ามาก็หยุด”แม่นางอยากซื้ออะไรรึ? ในเมื่อข้าต้องเก็บ ร้านแล้วข้าจะลดราคาให้เจ้าสักหน่อย”
หลินซินเยียนพยักหน้าดึงมืออี้เชิงมาเลือกของใน ร้าน เดิมที่ตั้งใจมาเลือกของเล่นจู่ๆก็เห็นสิ่งของอย่าง หนึ่งตรงมุมตาของนาง เป็นประกายหยิบกล่องเครื่อง ประดับขึ้นมาพลิกไปพลิกมาดู
“แม่นาง ท่านชอบสิ่งนี้รี? หากเจ้าชอบจริงๆ ข้า จะขายให้เจ้า30ตำลึง”พ่อค้าเห็นนางชอบกล่องที่อยู่ ในมือ
“เจ้าได้สิ่งนี้มาจากที่ไหนรี ดูเหมือนว่าน่าสนใจ ดี”หลินซินเยียนถือกล่องอยู่ในมือแล้วพลั้งปากถาม ออกไป
“อย่าพูดถึงเลย เมื่อ 2-3วันมีชายแก่คนหนึ่งเดิน ชนร้านของข้า เขาไม่มีเงินชดใช้แน่นอน ข้าก็ไม่ยอม ปล่อยเขาไปเขานำสิ่งของนี้มาขัดดอก กล่องใบนี้ดู ไปดูมาก็สวยดีก็เลยปล่อยเขาไป คิดจะขายในราคา ดีๆแล้วข้าจะไม่สูญเสียเท่าไหร่ ใครจะรู้ว่ากล่องใบนี้ ข้างในมันจะว่างเปล่าไม่มีค่าอะไรเลยสักนิด แม้แต่ เด็กยังไม่ชอบเลยนี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วก็ยังขายไม่ ออก แม่นาง ข้าขายให้30สลึงไม่เอาเปรียบเจ้าอย่างแน่นอน”
พ่อค้ากลัวว่านางจะไม่ซื้อจึงพูดโน้มน้าวและหยิบ หน้าไม้เล็กอันหนึ่ง”หากเจ้าซื้อกล่องใบนี้ข้าจะให้หน้า ไม้เล็กอันหนึ่งด้วย”
หลินซินเยียนลังเลอยู่สักพัก”ได้ ข้าจะซื้อ”นางเลือก ของเล่นให้อี้ชิง2-3ชิ้นแล้วก็จ่ายเงิน
พ่อค้าดีใจจนยิ้มหน้าบาน พูดขอบคุณไม่หยุด หลิน ซินเยียนโบกมือและจูงมืออี้เชิงเตรียมจะเดินไป พอ นางหันหลังไปกลับมีแสงแวบหนึ่งผ่านมาตรงหน้า
“พ่อหนุ่ม ในที่สุดข้าก็หาเจ้าเจอ! เจ้าอยากจะตั้ง ร้านตรงไหนก็ตั้งเลยรึ ข้าวิ่งตามหาเจ้าไปทั่วเมืองถึง จะมาพบเจ้าที่นี่”
หลินซินเยียนเพิ่งจะก้าวเท้าเดินจากไป แต่พอได้ยิน ชายแก่ที่เพิ่งมาหยุดหน้าร้านและพูดคุยกับพ่อค้า นางก็รู้สึกสนใจอย่างอดไม่อยู่จึงหันหน้ากลับมามอง
พ่อค้าคนนั้นผลักชายแก่ออก”พวกเราพ่อค้าไม่เดิน เร่ขายไปทั่วจะทำการค้าขายได้อย่างไร?คนแก่อย่าง เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีก วันนั้นเจ้ามาชนร้านของข้า ชดใช้ด้วยของเล่นพังๆชิ้นหนึ่ง แล้วจากไปข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าเลย”
“ของเล่นพังๆชิ้นหนึ่ง? เจ้าบอกว่ากล่องของข้า เป็นของเล่นพังๆชิ้นหนึ่งรี? “ชายแก่ฉุนเฉียวขึ้นมา จนจับมือพ่อค้าคนนั้น”ข้าบอกว่าข้าจะมาเอาคืนไม่ใช่ รี? ข้าเอาเงินมาด้วย กว่าจะหาเจ้าไม่ใช่เรื่องง่าย รีบ เอามาแล้วคืนกล่องมาให้ข้า ข้าจะให้เงินเจ้า!
พ่อค้าคนนั้นกลอกตาบน”เจ้ามาช้าแล้ว ข้าเพิ่งขา ยังขา ยกล่องนั้นออกไป นุ่นไง แม่นางคนนั้น ข้าคืนให้เจ้า ไม่ได้แล้ว”
“อะไรนะ? “เมื่อชายแก่คนนั้นได้ยินก็ปล่อยมือพ่อ ค้าแล้วเดินตรงมาหาหลินซินเยียน เขาอยากจะไปตึง หลินซินเยียนเอาไว้แต่ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกันจึง กูมือไปมาแล้วเอ่ย”แม่นาง กล่องใบนั้นเจ้าให้ข้าได้ หรือไม่? ข้าจะจ่ายเงินให้เจ้าเป็นเงิน 2 เท่าเลย”
“หา..”หลินซินเยียนถือกล่องขึ้นมาแล้วส่ายหน้า อย่างรู้สึกเสียใจ”ไม่ขาย” พูดเป็นเล่น ข้างในกล่อง ใบนี้มีกลไกที่นางยังศึกษาไม่หมดทำไมต้องยอมให้ คนอื่นเอาไปง่ายๆ? จะว่าไปของสิ่งนี้นางก็จ่ายเงินซื้อ มาตามหลักแล้วมันควรเป็นของนางถึงจะถูกต้อง
เมื่อชายแก่คนนั้นได้ฟังก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมา ทันที”แม่นางกล่องใบนี้สำหรับเจ้าแล้วมันไม่มีค่า อะไร แต่สำหรับข้าแล้วมันสำคัญอย่างมาก เอาอย่าง นี้ ข้าจะให้เงินเจ้า2ตำลึงเป็นไง? II
“เงิน2ตำลึง? “หลินซีนเยียนยังตอบโต้อะไรไม่ทัน เมื่อพ่อค้าคนนั้นได้ยินกลับลุกขึ้นตะโกนออกมาใบ หน้าเต็มไปด้วยความเสียใจ”หากรู้เร็วกว่านี้ว่าจะได้ เงินชดใช้2ตำลึง ข้าคงไม่ขายไปหรอก”
“ตอนนี้มาพูดมันจะได้อะไรขึ้นมา เจ้าถอยไป เลย! “ชายแก่มองหน้าพ่อค้าอย่างโกรธเคือง เมื่อ เห็นหลินซินเยียนกำลังจะเดินไปก็รีบก้าวเท้าเดินตาม ไป”แม่นาง เจ้าขายให้ข้าเถิด เอาอย่างนี้หรือไม่? ข้าจะให้เงินเจ้า5ตำลึงเป็นเงินทั้งหมดของข้าเลย นะ! ”
ปากของหลินซินเยียนกระตุกมองไปที่กล่องใบและ เอ่ยกับชายแก่”แต่มูลค่ากล่องใบนี้ไม่เพียงคุ้ม5ตำลึง เท่านั้น พ่อค้าคนนั้นไม่รู้ค่าของสิ่งของ ชายแก่เจ้าคิด ว่าจะรังแกเพราะข้าไม่รู้ค่าของสิ่งของงั้นรี? ”
ชายแก่คนนั้นโดนหลินซินเยียนถาม ใบหน้าจึงแดง เล็กน้อย”ที่แท้แม่นางก็ต่อราคาเก่ง เช่นนั้น แม่นางท่านเสนอราคามาได้เลย”
“เออสักหนึ่งพันตำลึง? “หลินครุ่นคิด พลั้งปากบอกราคาไป ตอนแรกคิดจะหยั่งเชิงชายแก่ ใครจะไปรู้ว่าชายแก่คนนั้นลังเลอยู่สักพักก็พยักหน้า
“แม่นาง เงื่อนไขของท่านสูงมากเลย หากข้ามีเงิน มากมายขณะนั้นก็คงไม่เอากล่องใบนี้มาขัดดอกแล้ว ทว่าได้รับปากคนแล้ว กล่องใบนี้ข้าต้องได้คืนอย่างแน่นอน เจ้ารอก่อนเถอะ ข้าจะไปยืมเงินมา พอ ยืมเงินได้แล้ว ข้าจะเอามาเงินซื้อคืนให้ได้”ชายแก่ ทำหน้าลำบากใจแต่ยังคงมุ่งมั่นอยู่
ได้ หากพวกเจ้าอยากได้คืนก็มาหาข้า”หลินซิน เยียนบอกที่อยู่โรงเตี้ยมให้ชายแก่ แม้ว่ากล่องใบนี้ จะดูน่าสนใจแต่หลินซินเยียนสนใจเงินมากกว่า หาก ได้เงินจริง ของเล็กๆ ที่น่าสนใจเช่นนี้นางก็ยังตัดอดได้
แต่ชายแก่คนนี้ก็ดูเป็นคนรักษาคำพูดดี ไม่เช่นนั้น คงไม่รับปากให้ตนเองตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก เช่นนี้หรอก
หลังจากหลินซินเยียนกลับมาที่โรงเตี้ยมก็รีบขึ้น ห้องไปศึกษากล่องใบนี้ทันที หลินอี้เซิงก็เล่นของเล่นชิ้นใหม่ของตนเอง แม้เขาจะเล่นไปเล่นมาก็เริ่มรู้สึก ไม่สนุก เขามองไปยังหลินซินเยียนที่ตั้งใจศึกษากล่อง อยู่ เขาก็ก้มหน้าเล่นของเล่นต่อไป
หากเขาเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไปคนหนึ่ง นางก็จะ ดีใจ เขาคิดว่าเขาจะเก็บซ่อนความรู้สึกเย็นชานี้ไว้ คนเดียว
“แกร์ก”
ผ่านไปครึ่งชั่วยาม เสียงเบาๆจากกล่องก็ดังขึ้น หลินซินเยียนรู้สึกดีใจอย่างมาก นางจึงรีบเปิดดูข้าง ในกล่อง แม้ว่ากล่องใบนี้จะดูว่างเปล่า แต่ที่จริงมัน มีกลไกลับอยู่ข้างใน กลไกข้างในถือว่าออกแบบได้ ยอดเยี่ยมมาก นางเสียแรงไปมากถึงจะเปิดมันออก ได้
