ตอนที่96 ทำให้เขาตื่นตา
ถ้าหลินซินเยียนพูดแบบนี้ แล้วหลี่หลงก็ไป หลินซิน เยียนคนนี้จะต้องหมดหวังแล้วแน่ๆ วันนี้ฟังเขาพิจารณาถึง เรื่องความปลอดภัยของตน หัวใจก็รู้สึกเลื่อมใส “ไม่ต้อง กังวลนะ เจ้าแค่ไปรายงานข่าว ข้าวมีวิธีเอาตัวรอด”
หลี่หลงรู้สึกลังเลใจเล็กน้อย พอเห็นหลินซินเยียนนที่ยืน หยัดมากเลยยอมพยักหน้าตอบรับ
หลี่หลงทำตามที่หลินซินเยียนกำชับให้แกะใบประกาศ ไปให้บ้านตระกูลหนานกง ที่อยู่ของบ้านตระกูลหนานกง เป็นที่ที่สวยงามแบบนี้ จะต้องเป็นบ้านที่ร่ำรวยมากถึงจะ อยู่ระแวกนี้ได้
โดยทั่วไปแล้วประตูบ้านของครอบครัวที่ร่ำรวยนั้นจะ ต้องเป็นเจ้าของบ้านถึงจะเดินผ่านได้ ดังนั้นเมื่อหลี่หลงมา ก็จะต้องไปเคาะประตู ครู่เดียวก็มีคนออกมาเปิดประตู เมื่อ เห็นในมือของหลี่หลงมีใบประกาศอยู่เบ้ปากแล้วก็นำไป ประกาศไป “รอตรงนี้ก่อน ข้าจะไปรายงานท่านชาย”
คนผู้นั้นนำใบประกาศเดินไปยังห้องของท่านชาย เมื่อ เข้าไปถึงห้องก็เห็นใบมีดบินถูกขว้างออกมา ยังดีที่เขา หลบได้ทัน ถ้าช้าไปหนึ่งก้าว ชีวิตน้อยๆจะต้องตายแน่
“น้องเจ็ด ใบประกาศนี้ก็ถูกส่งออกไปแล้ว อย่างไรจะ
ต้องมีผู้กล้าหาญมองเห็น อีกไม่นานก็คงได้ข่าว เมื่อพบตัว
เขาแล้วค่อยระบายอารมณ์ก็ได้ ตอนนี้กลุ้มอกกลุ้มใจอยู่
ในห้องก็เปล่าประโยชน์”หนานกงเหยียนกับหนานกงถึงเล่นหมาก
“พี่สาม พี่ใหญ่ ท่านทั้งสองก็เข้าใจพูดนะ ชื่อเสียงของ พวกท่านไม่ได้ถูกทำลาย พวกท่านดูสิ เจ้าหมอนี่มัน ประสาทใช่ไหม คนปกติที่ไหนจะทำลายชื่อเสียงของข้า ให้ย่อยยับในระยะเวลาสั้นๆเช่นนี้ได้ ข้าเหมือนพวกชายรัก ชายหรือ เดิมท่านชายเกิดมาก็เหมือนดอกไม้บนพื้นดิน เขายังเล่นดินโคลน ยังจะกล้ามาพูดว่าข้าเป็นชายรักชาย ดีนะที่มันเป็นผู้ชาย ถ้าเป็นผู้หญิง ข้าจะกดนางไว้ใต้ร่างข้า สั่งสอนให้รู้จักสำนึกเสียบ้าง ว่าข้านั้นเป็นชายรักชายจริง หรือไม่”
หนานกงฉียังคงโมโหอยู่ไม่เบา ในมือยังคงมีมีดบิน เตรียมที่จะโยนออกไปด้านนอก คนที่เข้ามารีบร้อนวิ่งเข้า มาก้มหัวแล้วเรียก “คุณชายสาม มีคนมาแจ้งข่าวใบ ประกาศแล้ว เขาอยู่ประตูหลัง”
เมื่อหนานกงฉีได้ยินก็เก็บใบมีดของตัวเอง หันหน้าไปยัง คนทั้งสอง “พี่สาม พี่ใหญ่ ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีเรื่องสนุกให้ ทำแล้วละ พวกท่านสองคนจะนิ่งอึ้งอยู่ทำไม ไป ไป พวก เราไปชำระแค้นเจ้านั่นกันเถอะ”
คนสองคนที่หยุดอยู่ส่ายหัว ได้แต่เก็บหมากแล้วก็ลุกขึ้น
ยืน
หนานกงฉีเป็นหลานรักของท่านปู่ตระกูลหนานกง เขา เป็นลูกชายที่ได้รับการเลี้ยงดูด้วยความรักมาก เป็น ลูกชายที่ได้รับความรักมากกว่าคุณชายคนอื่นๆ ตอนเด็กๆ ก็เคยทำให้ท่านปู่หนานกงผิดหวังแต่เพราะว่ารักมากเกินไป เวลามีอะไรที่ดีๆก็จะให้เขาหมดทุกอย่าง วันนขอเลียง ของเขาถูกผู้อื่นทำลายไป จะไม่ให้ท่านปู่หนานกงโมโหได้ อย่างไร วันนี้เขาเลยกำชับพี่ใหญ่กับพี่สามว่า ไม่มีอะไร สำคัญไปกว่าการระบายอารมณ์โกรธที่เขามี
เมื่อหนานกงถิงและหนานกงเหยียนเริ่มมาร่วมทำการค้า กับหนานกงฉี ก็พยายามทำดีต่อหน้าท่านปู่หนานกงโดย การใช้เงินจำนวนมากส่งไปทางวังให้ออกใบประกาศมา ไม่ คิดเลยว่าจะได้ข่าวคราวในเช้าวันนี้
ทั้งสามคนและผู้คุ้มกันอีกสองคนเดินมายังประตูหลัง เห็นใบหน้าของผู้ชายที่ดูซื่อๆกำลังรออยู่ หนานกงฉีก็แทบ จะพุ่งตัวออกไป “เจ้าบอกว่าเจ้าเห็นคนที่อยู่ในรูปใช่หรือ ไม่ เจ้าต้องพูดความจริงนะ ถ้าหากเป็นข้อมูลเท็จ นอกจาก จะไม่ได้รางวัลแล้ว เจ้าจะต้องระวังหัวของเจ้าไว้ด้วย”
เมื่อหลี่หลงได้ยินดังนั้น ก็มีความรู้สึกกังวลภายในใจเล็ก น้อย เขาเห็นคนกลุ่มนี้มีพลังแห่งความโหดร้ายแพร่ออกมา ดูแล้วน่าจะสร้างความวุ่นวายให้หลินซินเยียนไม่น้อย เขาก็ นึกถึงสิ่งที่หลินซินเยียนกำชับไว้ แล้วก็ผายมือออกไป “ข้า เห็นคนในรูปนี้จริงๆ ขอเพียงแค่ท่านให้เงินข้า ข้าก็จะพา ท่านไปเดี๋ยวนี้”
“ข้าหนานกงฉีผู้สง่างามจะไม่ให้เงินเจ้าได้อย่างไร” หนา นกงฉีเค้นเสียงเย็น เขาโยนตั๋วเงินที่อยู่ในมือออกมา “เอ้า รีบพาพวกข้าไปสิ”
หลี่หลงนำตั๋วเงินเก็บไว้ในอกเสื้อ แล้วก็พาพวกเขาไป ทางตลาดค้าแรงงาน
ตลาดค้าแรงงานมีหลายส่งผสมปนเป บนถนนมพอคา หลายแบบ พ่อค้าทั้งหลายเมื่อเห็นเครื่องตกแต่งของคน ตระกูลหนานกง ก็มายืนออกันอยู่ด้านหน้าทีละคน คนมา ยืนด้านหน้าเยอะมาก หนานกงฉีมาแล้วยังพาผู้อารักขามา อีกสองคน เมื่อเดินอยู่ในถนนเส้นนี้แค่สามคนก็เดินคับ ซอยแล้ว
“เจ้าจำผิดหรือเปล่า เจ้านั่นอยู่ที่แบบนี้จริงๆหรือ” หนา นกงฉีจัดเสื้อของตัวเอง อยากระบายความโมโหไปบนร่าง ของหลี่หลง
“ถึงแล้ว จะถึงแล้ว” ภายในตาของหลี่หลงซ่อนยิ้มเย็น เอาไว้ มองพวกเขาเหมือนลูกหมา เขารู้สึกพอใจมากที่พา คนพวกนี้มาเดินบนถนนที่สกปรกแบบนี้ได้ “ผ่านแยกนี้ก็จะ ถึงแล้ว” หลี่หลงจงใจพูดเสียงดัง
หลินซินเยียนที่เดิมยืนรออยู่ที่ปากซอยแล้ว ได้ยินเสียง ของหลี่หลงก็รีบออกมาหน้าประตูแล้วเคาะประตู สั้นสาม ครั้งยาวสองครั้ง ทันใดนั้นก็มีคนออกมาเปิดประตูให้
มีเด็กรับใช้ที่ดูงดงามมาเปิดประตูให้ เมื่อเห็นหลินชิน เยียนยืนอยู่หน้าประตูก็ถามว่า “ท่านมาหาใคร”
“ข้าเป็นคนที่ท่านชายอู๋แนะนำมา” หลินซินเยียนไม่เคย เห็นหมูกินเนื้อเคยแต่เห็นหมูวิ่ง สถานที่นี้ดูเหมือนจะเป็น สถานที่เก็บความลับเลยไม่รับแขกจากข้างนอก จะต้อง เป็นคนที่คุ้นเคยในนี้แนะนำมาเท่านั้น
สาวใช้คนนั้นครุ่นคิดอยู่สักพัก ท่านชายอู่ก็มาที่นี่แล้ว ดังนั้นก็เลยเชื่อคำพูดของนาง ให้นางเข้าไปด้านในได้
ฉากละครนี้ตกอยู่ในสายตาของหนานกงฉีทั้งหมด
“ท่านชายอู่มาก่อนข้า เขาอยู่ที่ไหนหรือ เจ้าพาข้าไปหา เขาที พูดว่าจะมาเที่ยวกันสองคนเสียดิบดี เขามาถึงแล้ว มาเที่ยวก่อนได้ไง” ปากหลินซินเยียนบ่นไป แต่ก็ยัง กวาดตาประเมินรอบข้างตลอด
ในร้านนี้มีแต่เด็กรับใช้ที่สวย ไม่มีสาวใช้ที่อายุมากสัก คน แล้วก็ยังเห็นเด็กหนุ่มบางคนที่ใส่ชุดสง่างาม เสื้อคลุม ของเขาด้านบนเปิดกว้าง พูดได้ไม่เต็มปากเต็มคำว่าเป็นไป คนทั่วไป เด็กหนุ่มเหล่านั้นเมื่อเห็นหลินซินเยียนก็ถามไถ่ ทำให้แขกที่มารู้สึกสนิทสนม
หลินซินเยียนรู้สึกเลื่อมใสในตัวของคนที่เปิดร้านนี้ สามารถสอนให้หนุ่มหล่อพวกนี้มีมารยาท ไม่แปลกเลยที่ ท่านชายอู่จะอยู่ที่นี่ทั้งวันทั้งคืน
สาวใช้พาหลินซินเยียนไปที่ห้องส่วนตัว กำลังจะเคาะ ประตู หลินซินเยียนก็ยกมือห้ามไว้ก่อน “ให้ข้าเข้าไปเอง ข้าต้องการมาทำให้เขาตกใจ”
สาวใช้คนนั้นพยักหน้า เมื่อแขกคนอื่นอยู่ในห้อง ถ้าไม่มี เรื่องด่วนอะไรพวกเขาก็ไม่อยากจะไปรบกวน เมื่อแขก ถามหาพวกเขาต้องการจะกินข้าว เมื่อหลินซินเยียนพูด เช่นนี้เขาก็ต้องรีบลงไปได้แล้ว
หลินซินเยียนไม่รีบร้อน เดินไปที่หน้าประตูอย่างช้าๆ หู ฟังความเคลื่อนไหวด้านหลัง นางเข้ามาก่อนเร็วขนาดนี้ได้ ไงเนี่ย นางต้องรอจนกว่าหนานกงฉีจะมาถึงจะเคาะประตู เข้ามาได้
