ตอนที่ 100 ส่งมาเอง
เป็นอย่างที่คิดไว้ เมื่อเอ้อร์ยารอจนทนไม่ไหว รถม้าคน หนึ่งก็มาจอดอยู่ที่หน้าประตูร้านชาดไห่ถัง แม่นางที่งดงาม ก็ลงมาจากรถม้าโดยมีสาวใช้ประคอง
“มาแล้ว” หลินซินเยียนพูด
เอ้อร์ยางง “แม่นางรอนางหรือ นางเป็นใครกัน” )
หลินซินเยียนยิ้ม แต่รอยยิ้มไม่ได้ยิ้มไปถึงตา “เซียวฉาง
เยว่ ผู้หญิงที่จวนอู่เซวียนอ่องที่กำลังจะรับราชโองการ แต่งงานด้วยอย่างไรละ” “อา” เอ้อร์ยาติดตามหลินซินเยียนมาก็ไม่ใช่ระยะเวลา
สั้นๆ นางรู้ ทุกครั้งที่มาหาตอนกลางคืนผู้ชายที่ทำให้แม่ นายของนางต้องเจ็บปวดใจทุกข์ทรมานคนนั้นก็คืออู่เซวีย นอ๋อง โม่จื่อเฟิง และผู้หญิงที่กำลังเดินเข้าไปในร้านชาด ไห่ถังก็คือผู้หญิงที่จะแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นนะหรือ
ไม่รู้เพราะเหตุใด หัวใจของเอ้อร์ยาถึงได้รู้สึกเจ็บปวด แล้วเจ้านายของนางเล่าจะรู้สึกเช่นไร
“ทำไมเจ้าถึงทำหน้าเช่นนั้น ปวดใจแทนข้าหรือ” หลินซิน เยียนเห็นท่าทางของเอ้อร์ยา ก็ทนไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียง เย็น เอ้อร์ยาของนางเป็นคนที่เก็บความคิดไม่เป็น คิดอะไร ทุกอย่างล้วนปรากฏอยู่บนใบหน้า “เจ้าคิดว่า ข้าเต็มใจที่ จะแต่งให้กับชายที่มีผู้หญิงรายล้อมซ้ายขวาอย่างนั้นหรือเจ้าคิดว่า ข้าจะอยากแต่งให้กับผู้ชายที่เคยมีคนอืนโช่งาน มาแล้วอย่างนั้นนะหรือ”
“เขาทำเช่นนี้กับท่าน กลับไม่ให้ท่านมีหน้ามีตา เขาทำ เช่นนี้ไม่ถูกต้อง ” ความรู้สึกโกรธของนางแน่นอยู่ภายใน อกที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอย่างไม่ยุติธรรมกับนายของตน ไม่ ว่าคนนั้นจะมีเกียรติมากแค่ไหน แต่ทำให้เจ้านายของนาง เสียใจนางก็รู้สึกว่าไม่เป็นธรรมอยู่ดี
หลินซินเยียนยกมือขึ้นลูบหัวของสาวใช้ แล้วพูดว่า “ไม่ เป็นไร แต่ไหนแต่ไรข้าก็ไม่อยากให้เขาทำให้ข้ามีหน้ามีตา เพราะว่า ข้าไม่มีค่าพอ ดังนั้นไม่จำเป็นหรอก ดังนั้นนะเอ้ อร์ยา ไม่ต้องเสียใจ เพราะว่าข้าไม่เสียใจเลย เอาละ พวก เราควรเข้าไปได้แล้ว”
เอ้อร์ยาพยักหน้า ลุกขึ้นแล้วเดินตามหลินซินเยียนไป แต่ก็ยังทนไม่ได้ต้องพูดเสียหน่อย “ถ้าหากท่านอู่เซวียนอ๋ องแต่งกับเมียจริง แล้วท่านเดินเข้าไปแบบนี้ ถ้าถูกเขาจับ ได้ งั้นพวกเราไม่เป็น..”
นับตั้งแต่โบราณเป็นต้นมา ผู้หญิงที่ไม่มีหน้ามีตาถูกพบ อย่างเป็นทางการ จะมีจุดจบที่น่าเวทนา ถึงแม้ว่าเอ้อร์ยา จะไม่เคยแต่งงาน แต่ก็เคยพบเจอในพี่สาวคนหนึ่งใน หมู่บ้าน พี่สาวคนนั้นถูกคหบดีในพื้นที่ย่ำยี แต่ก็ไม่ได้ มีหน้ามีตา หลังจากนั้นนางก็ถูกพบตัวนางก็ถูกตีจนตายต่อ หน้าคนทั้งหมู่บ้าน
ผู้หญิงที่ร่างกายไม่สะอาด ไม่มีหน้ามีตา ก็ถูกตีจนตาย ไม่มีใครกล้าพี่จะลุกขึ้นพูดประโยคเช่นนี้
ไม่เป็นไร ข้ารู้ว่าตัวเองมีความสำคัญแคเหน หลินซินเยียนพูด ขาของนางก็ก้าวเข้ามาในร้านชาดไห่ถัง แล้ว
ภายในร้าน ชาดที่วางเรียงไว้มีไม่มาก อาจเป็นเพราะไม่ ได้มีจุดมุ่งหมายไปที่คนธรรมดา ดังนั้นก็เลยมีแค่สินค้าที่ เป็นสัญลักษณ์ของร้านเท่านั้น
ไม่นานก็มีพนักงานเดินเข้ามาต้อนรับ แค่เห็นโฉมหน้า ของหลินซินเยียนก็ตกตะลึง เขาก็มีท่าที่ประจบสอพลอขึ้น ทันที “เชิญแม่นางขึ้นไปห้องด้านบน ท่านอยากดูชาดแบบ ไหน ข้าจะให้คนนำไปให้ท่านค่อยๆเลือกที่ห้อง”
ท่าทางของหลินซินเยียนสุขุม เดินตามพนักงานขึ้นไป แล้วพูดว่า “เอาชาดที่แพงที่สุดในร้านเจ้ามาให้ข้าก็พอ เงิน เล็กน้อยแค่นั้นไม่คนามือของจวนอู่เซวียนอ๋องของพวกเรา หรอก”
“จวนอู่เซวียนอ่อง” แววตาของพนักงานฉายแวว ประหลาดใจ นางมองไปทางอีกห้องโดยไม่รู้ตัว ไม่นาน นางก็พาหลินซินเยียนเข้าไปนั่งในห้องรับรองแล้ว
นางเพิ่งจะนั่งลง กำลังจะดื่มชาก็ได้ยินเสียงพนักงาน เคาะประตูเข้ามา แต่ในมือของพนักงานไม่ได้ถือชาดเข้า มาด้วย แต่กลับพาคนอีกคนนึงเดินเข้ามาด้วย
หลินซินเยียนรู้ได้ทันทีเลยว่า จะต้องเป็นพระชายาของอู่ เซวียนอ๋อง ที่มีแต่คนพยายามจะไปประจบประแจง เพียง แค่เอ่ยประโยคเดียวถึงจวนอู่เซวียนอ่อง ก็มีคนจำนวนมาก
แอบเข้าไปรายงานข่าว
แตว่า มาเจ
“ข้าเข้าใจว่าเป็นใครนะหรือ ที่แท้ก็เป็นหญิงที่ทำหน้าที่ อุ่นเตียงให้ท่านอ๋อง” เซียว อวิ๋นฉิน ออกเสียงตัดสินคนก่อน นางยืนอยู่ด้านหลังของเซียวฉางเยว่ โจมตีมาที่นาง โดยตรง
นางพูดว่าสาวใช้อุ่นเตียง คำไม่กี่คำนี้นั้นบาดใจเหลือเกิน ทำให้สายตาที่ประจบสอพลอของพนักงานร้านค้าที่พา หลินซินเยียนเข้ามาก็หายไป
แค่เสียดาย หลินซินเยียนไม่ได้ใส่ใจ นางมีเกียรติ แล้ว ไม่ต้องการให้พนักงานที่แจ้งข่าวมาปกป้องคุ้มครองหรือ รับรองความเป็นจริง
“คิดจะไปหรือ ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก” เซียวอวิ๋นฉินเดิน มาขวางตรงหน้าของหลินซินเยียน
หลินซินเยียนถอยหลังหนึ่งก้าว หัวหน้าไปมองเซียวฉาง เยว่ “แม่นางเซียว แม่นางผู้นี้หมายความว่าอย่างไร”
เซียวฉางเยว่อยู่ต่อหน้าคน แต่เดิมก็เป็นคนสุภาพอ่อน โยน นางไม่รีบร้อนตอบคำถามของหลินซินเยียน “แม่นาง หลิน ได้ยินมาว่าท่านอ่องจัดที่อยู่ให้เจ้าอยู่นอกวัง คนของ ข้าหาพบตั้งนานแล้ว แต่ว่าท่านอ๋องปกป้องเจ้าอย่างดี ท่าน ไม่ให้ข้ามาตามหาท่าน ตอนนี้เจ้าเดินทางมาถึงที่นี่เพื่อที่จะ ต้องการให้ข้าโมโหใช่หรือไม่ ถึงอย่างไรอีกไม่นานข้าก็จะ ต้องแต่งกับท่านอู่เซวียนอ่องเป็นพระชายาแล้ว ถ้าหาก ท่านอ๋องเลี้ยงดูบ้านเล็กนอกวัง ถ้าเรื่องแดงออกไป ชื่อ เสียงของข้าคงดูไม่ดี”
“เรื่องแบบนี้ ทำไมท่านไมไปพูดกับ หากแม่นางเซียวทำให้ท่านอ่องไล่ข้าไป ข้าก็ขออยู่ต่อไม่ ได้”หลินซินเยียนยิ้มเย็น ลากเอ้อร์ยาให้ถอยหลังโดยไม่รู้
ตัว
“ไม่ ข้าจะไปพูดได้อย่างไร ในฐานะพระชายาต้องใจ กว้างอุดกลั้นได้ ต่อให้ไม่มีเจ้า ต่อไปในอนาคตท่านอ๋องก็มี ผู้หญิงอื่นอยู่ดี ข้าจะแสดงท่าทีว่าอิจฉาริษยาได้อย่างไร” เซียวฉางเยว่ส่ายหัว แล้วก็ยิ้มออกมา “แต่ว่าพวกเราพบกัน โดยบังเอิญถ้าหากว่าข้ากับเจ้ามีเรื่องกัน ท่านอ่องก็จะไม่ พูดอะไรไม่ใช่หรือ”
เรื่องแบบนี้ เซียวฉางเยว่รู้ว่าจะรับมืออย่างไร นางจัดการ กับเรื่องผู้หยิงของโม่จื่อเฟิงมาไม่น้อย นางเข้าใจว่าการ กระทำของโม่จื่อเฟิงที่มีต่อหลินซินเยียนนั้นต่างออกไป นางไม่กล้าทำให้หลินซินเยียนตายแล้วจะยังไม่กล้าทำนาง เจ็บอีกหรือ
จากสายตาที่แสดงเจตนาของเซียวฉางเยว่ เซียวองุ่นฉิน ก็นำสาวใช้สองคนมาจับหลินซินเยียนกดอยู่บนพื้น แล้วก็ กำหมัดต่อยเตะ
เอ้อร์ยาตกใจกลัวเสียขวัญ เมื่อได้สติก็โผเข้ามาโจมตี น่าเสียดาย เซียวอวิ๋นฉินมีกำลังไม่เยอะ ดังนั้นแค่เพิ่มเอ้อร์ ยาเข้ามา หลินซินเยียนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง เช่นนั้นก็ต้อง แล้วกันไป
เอ้อร์ยาพยายามดูแลหลินซินเยียนอย่างเต็มที่ แต่ว่า เป้า หมายของเซียวฉางเยวไม่ใช่นาง ดังนั้นนางดูแลไม่ไหวตรงกันข้าม หลินซินเยียนถือโอกาสช่วงเวลาที่วุ่นวาย ปกป้องนางไว้ใต้ร่างของตน
เซียวฉางเยว่นั่งดื่มชาไป ชาหอมซื่ออี้ นางยิ้มอย่างอ่อน โยน เมื่อเห็นหลินซินเยียน คล้ายกับว่ากำลังมองมดที่กำลัง ดิ้นรนใกล้ตาย ยิ่งนางถูกตีจนน่าสมเพชมากเท่าไหร่ ยิ้มของนางก็อบอุ่นมากขึ้นเท่านั้น รอย
