ตอนที่232การเติบโตของโม่จื่อเฟิง
ห้องนอนของโม่จื่อเฟิง จัดไว้อย่างเรียบง่ายแต่ ดูหรูหรา ผนังห้องมีรูปที่เก่าแก่อยู่หลายรูป พื้นห้องมี แจกันที่สูงเกือบครึ่งตัวคน ดูเหมือนเรียบง่ายไม่มีอะไร แต่ราคาของประดับทุกสิ่งก็สามารถทำให้คนตะลึงได้
จำได้ว่าครั้งแรกที่หลินซีนเยียนได้ฟังจินมู่พูดถึง ของพวกนี้ นางตกตะลึงพูดไม่ออกไปพักหนึ่ง
ข้างเตียง หลินซีนเยียนใช้ผ้าสะอาดเช็ดแขนที่มี ลอยเหลืออยู่ แผลนั้นได้ผ่านการรักษาจากท่านหมอ แล้ว ทำการมัดแผลไว้อย่างง่ายๆ แม้ว่าเลือดจะหยุด ไหลแล้ว แต่ว่าแผลนั้นเห็นแล้วก็ทำให้คนกลัวอยู่ดี
“รู้อย่างนี้ไม่น่ารีบให้หมอหลวงเฉินกลับไปก่อน เลย” โม่จื่อเฟิงมองนางและพูดออกมา
หลินซีนเยียนส่ายหัว “เจ้ายังจะมาพูด ข้าไม่เคย เห็นใครเอามีดแทงตัวเองเยี่ยงเจ้า”
โม่จื่อเฟิงหัวเราะชอบใจ ที่แท้เจ้าเป็นห่วงข้าใช่ หลินซีนเยียนกลอกตาใส่เขา ไม่ได้พูดโต้ตอบ
หรือไม่
อะไร เป็นห่วงหรอ จริงๆก็เป็นห่วง ยังไงเขาก็เป็นพ่อ ของจิ่ง ถ้าเกิดเขาเป็นอะไรไป คนที่น่าสงสารก็คือวี่ จิ่ง แต่ว่า เพราะวี่จิ่งจริงๆหรือ
นางก้มหน้าทำงานในมือต่อ เช็ดคราบเลือดที่หลง เหลืออยู่ออกให้หมด แล้วซักผ้าให้สะอาดตากไว้ที่ราว ข้างๆ จากนั้นก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียง หันหน้าเข้า หาโม่จือเฟิง ตอนนี้จะบอกข้าได้หรือยังว่ามันเกิดอะไร ขึ้นกันแน่
โม่จื่อเฟิงมองนางด้วยความลึกซึ้ง “ต่อหน้าผู้คน มากมาย เจ้าโผเข้าหาข้า เจ้าคิดอะไรอยู่ ไม่กลัวข้าฆ่า เจ้าหรืออย่างไร? ”
เขาไม่ได้ตอบคำถามของหลินซีนเยียน แต่กลับ ถามกลับมาด้วยประโยคนี้
หลินซีนเยียนถอนหายใจยาวๆ คุยกับโม่จื่อเฟิงก็ แบบนี้ เขามักจะต้องได้คำตอบในสิ่งที่เขาต้องการ อยากรู้ถึงจะยอมตอบคำถาม “สถาการณ์แบบนั้น ข้า ไม่มีเวลามาคิดอะไรมาก และข้าคิดว่ายิ่งปล่อยเวลาให้ นานไป หลังจากนี้โอกาสที่ข้าจะได้เจอเจ้าก็จะยิ่งน้อย ลง ข้าก็เลยลองเสี่ยงสักครั้ง แต่ทว่าดูจากผลลัพธ์แล้ว ข้าคิดถูกแล้วที่เสี่ยง ผู้ชายที่วันวันมีความต้องการบน ร่างกายของข้าอย่างไม่จบไม่สิ้น ถึงแม้ว่าจะไม่มีสติ แต่ข้าเชื่อว่าร่างกายยังไงก็ซื่อสัตย์”
“หีๆ “โม่จื่อเฟิงได้ยินนางพูดแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะ หัวเราะ คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะมีผู้หญิงหน้าไม่อายเยี่ยง เจ้า
หลินซีนเยียนขี้เกียจเถียงด้วย แค่เพียงเพราะ เรื่องนี้นางเป็นคนหน้าไม่อายเชียวรึ ถ้าอย่างนั้นเขาวันวันบนร่างกายของนางทำอะไร เขามีความสุขกับมัน แล้วยังมาทำเป็นรักษาภาพพจน์สุภาพบุรุษ หลอกลวง
“แต่ทว่าเจ้าเข้าใจข้าที่สุด ! “โม่จื่อเฟิงอื้อมมือไป เชยคางของนาง เอาหน้าเข้าไปใกล้หน้านาง มอง เข้าไปในตานางเป็นระยะ “และเจ้ายังความรู้สึกเร็วอีก ด้วย”
หลินซีนเยียนเบิกตามอง นี่เขายอมรับแล้วใช่ไหม ว่าสองวันมานี้เขาไม่ปกติ จริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้น กันแน่
โม่จื่อเฟิงถอนหายใจ ในแววตามีประกายความ เคียดแค้นแผ่ออกมา ไม่คิดเลยว่าอวิ้นเสี่ยวยิงจะเป็น พวกเดียวกับพวกนั้น เจ้าก็รู้ในร่างกายของข้ามีพิษ แปลกๆอยู่ พิษนี้จริงๆมันคือแบบครึ่งพิษครึ่งยาสั่ง พิษ แบบนี้จำเป็นต้องได้รับการปลดปล่อยอารมณ์ทางเพศ มิเช่นนั้นจะมีอันตรายต่อร่างกายและตายในที่สุด และ เพราะครึ่งหนึ่งเป็นยาสั่ง ข้าจึงได้ถูกบังคับเป็นแน่
เป็นพิษที่แปลกขนาดนี้เลยหรือ? หลินซีนเยียน รู้สึกว่ามันแปลกมาก นี่เป็นครั้งแรกทีโม่จื่อเฟิงเอ่ยปาก บอกนางเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเขา นั้นแสดงว่าเขาทำใจยอมรับได้แล้ว ทำไมถึงยังมีคน ลอบวางยาเขา แถมยังเป็นยาพิษที่เกี่ยวกับเรื่องอย่าง
ว่า
แบบนี้ยิ่งทำให้คนคิดไม่ตก หลินซีนเยียนปกติก็ ชอบคิดฟุ้งซ่านอยู่แล้ว ได้ฟังถึงตรงนี้ก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการตาม หรือจะเป็นผู้หญิงที่แอบชอบโม่จื่อเฟิง ที่เป็นคนวางยา แบบนี้โม่จื่อเฟิงก็จะรักนางหลงนาง เพียงคนเดียว อวินเสี่ยวยิงในครั้งนี้ก็เช่นเดียวกันมีท่า ทางแปลกๆ
เหมือนเขาดูออกว่านางกำลังเหม่อลอย โม่จื่อเฟิง เคาะหน้าผากนางไปที่หนึ่ง คิดอะไรอยู่น่ะ มันไม่ใช่ เรื่องอย่างที่นางคิด
หลินซีนเยียนแลบลิ้นใส่เขาอย่างไม่พอใจ เอามือ ของเขาที่เชยคางของนางออก นางลุกขึ้นไปรินชาร้อน ส่งให้เขา คือ ข้าไม่รีบ ท่านค่อยๆเล่าก็ได้ ข้าอยากฟัง เรื่องของเจ้า
