ตอนที่ 243 ถูกวางยาพิษ(3)
ดังนั้นตอนกินข้าว หลินเทียนเฉิงเดิมก็วางมาดต่ำมากอยู่ แล้วก็วางมาดให้ต่ำลงไปอีก เขาออกไปคีบอาหารวางไว้ใน ถ้วยของหลินซีนเยียน”พรุ่งนี้ก็จะออกเรือนแล้ว แต่งงานมี พิธีเยอะมาก เจ้าสาวหลายคนไม่มีแม้แต่เวลากินข้าว วันนี้ ลูกกินเยอะๆหน่อย พรุ่งนี้จะออกเรือนแล้ว มีพิธีการ มากมาย อาจจะไม่มีเวลากินข้าว ดังนั้นกินเยอะหน่อย พรุ่ง นี้จะได้มีแรงนะ”
หลินซีนเยียนขมวดคิ้ว เอาอาหารที่เขาคีบให้คีบกลับไป ไว้ที่ถ้วยของเขา”ข้าไม่ชอบกินอันนี้ ข้าคีบกินเองดี กว่าแม่ทัพหลิน ท่านกินเถอะ”
ถึงแม้จะไม่ได้เรียกเขาว่าพ่อแต่ถ้าเทียบกับท่าทางเมื่อ
ตอนกลางวันแล้วท่าทางของหลินซีนเยียน
ครั้งนี้ถือได้ว่าเกรงใจมากแล้ว
หลินเทียนเฉิงรู้สึกตกใจนิดๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ที่เป็นมิตร เขารู้ แค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้นเอง แค่บุญคุณ เล็กๆน้อยกับคำพูดหวานๆก็ทำให้ใจอ่อน คิดอย่างนี้แล้ว เขาก็คืบอาหารที่อยู่ในถ้วยขึ้นมากินยังพูดไปกินไป
ว่า: “ได้ๆ ข้ากินๆ”
มุมปากหลินซีนเยี่ยนยิ้มอย่างอบอุ่นอยู่ตลอดเวลา พยัก หน้า ถึงจะเตรียมคีบอาหารขึ้นมากิน ใครจะไปคิดว่า ตะเกียบเพิ่งจะวางบนกับข้าวก็เห็นหลินเทียนเฉิงเอามือกด ไว้ที่ท้อง ทั้งหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดใหญ่ร้องเรียกออกมา”อาหาร อาหารพวกนี้ผิดปกติ!
“อะไรนะ? “หลินซีนเยียนก็ตกใจจนโยนตะเกียบทิ้ง รีบ เข้าไปพยุงหลินเทียนเฉิงและหันไปกำกับชิงจู่ว่า: “รีบไป ตามหมอมา!
พ่อบ้านกับทหารรักษาความปลอดภัยของจวนหลินเดิมก็ รอรับใช้อยู่ข้างนอกประตู พอได้ยินเสียงในห้องก็วิ่งเข้ามา ทุกคนพอเห็นหลินเทียนเฉิงถูกวางยาพิษก็ตื่นตระหนกรีบ ไปเรียกหมอ
หลินเทียนเฉิงปวดจนหน้าตาบิดเบี้ยว ถูกประคองข้นไป พักผ่อนที่เตียงนุ่มๆ หลินซีนเยียนกลับถอนหายใจส่าย หน้า”ใครกันที่วางยาพิษลงไปในอาหาร?อาหารพวกนี้ เตรียมไว้ให้ข้ากินทั้งหมด คนนั้นๆต้องการทำร้ายข้าแน่ๆ แค่คงคิดไม่ถึงว่าแม่ทัพหลินจะมากินข้าวเป็นเพื่อนข้ากลับ ถูกทำร้ายเข้าโดยไม่รู้สาเหตุ”
นางพูดอย่างนี้เสร็จก็หันไปมองชิงจู่ด้วยความกังวล “ชิง จู่ เจ้ารีบไปจัดเก็บของ จวนหลินอันตรายเกินไปแล้ว รอสัก พักหมอมาแล้ว ถ้าแม่ทัพหลินไม่เป็นอะไรมากละก็ พวกเรา ก็เดินทางกลับจวนอ๋องกันจักดีกว่า”
ชิงจู่กำลังจะขานรับกลับพบว่าหลินเทียนเฉิงกำลังฝืน ความเจ็บยื่นมือออกมาจักหลินซีนเยียนไว้ เขาส่ายหน้า อย่างสุดชีวิต ร้อนรนอยากจะพูดแต่กลับรู้สึกทรมานมาก ภายในอีกเดียวก็เปลี่ยนเป็นเสียงร้องทรมานคำรามออกมา
เขาคือแม่ทัพ คือนักรบ เวลานี้เป็นเวลาที่ต้องรักษาภาพ
ลักษณ์การเป็นนักรบให้มั่งคงแต่กลับดันร้องส่งเสียงเจ็บปวดทรมานออกมาทำให้ดูเหมือนความองอาจห้าวหาญ ของเขามีไม่มากพอ ทหารและสาวใช้ที่อยู่รอบๆเห็นแล้วถึง จะไม่กล้าจะแสดงออกมาแต่ในใจก็มีความรู้สึกดูถูกแฝง
อยู่
หลินซีนเยี่ยนสายตาหัวเราะเยาะแวบขึ้นมา สร้างความ
น่าเชื่อถือของคนหนึ่งๆยากแต่ถ้าจะทำลายไม่ใช่เรื่องยาก ไม่ใช่หรือ? “ แม่ทัพหลิน ไม่ต้องรีบ มีอะไรจะพูดรอหมอมาก่อนค่อย
ว่ากัน”เธอแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจว่าหลินเทียนเฉิงจะพูด
อะไร
ที่จริง ไม่ต้องคิดเธอก็รู้ ก็แค่ไม่อยากจะให้เธอกลับจวน ตอนนี้ก็เท่านั้นเอง
เพราะถ้าเกิดตอนนี้เธอกลับไปก็จะทำให้อู่เซวียนอ๋องรู้ เรื่องที่มีคนวางยาพิษเธอเรื่องนี้หรอ? อู่เซวียนอ๋องไม่กี่วัน มานี้ก็มีความกดดันมากพอที่จะทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ ออกแล้ว กำลังเอาใจหลินซีนเยียนให้สำเร็จรอตัดการถูก กดขี่ขมเหงพวกนั้นออกไป ถ้ามีปัญหาอะไรตอนนี้ขึ้นมาอีก ตำแหน่งแม่ทัพก็อาจจะทำต่อไปไม่ได้แล้ว
หลินเทียนเฉิงอยากจะพูดแต่ก็ได้ร้องโอดครวญด้วย เสียงอันน่าอนาถออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้ คนที่อยู่บริเวณ รอบๆเหมือนจะกลั้นไว้ไม่ไหวนิดๆ มีทหารสองคนที่อยู่ตรง มุมห้องแสดงการเหยียดหยามออกมา
ผู้ชายเลือดออกไม่ร้องไห้ คนเป็นแม่ทัพฝั่งซ้ายร้องเสียง
โอดโอยออกมาเหมือนกับผู้หญิง จะทำให้เขาเคารพนับถือได้ยังไง?
หมอมาอย่างรวดเร็ว เอากล่องยาวางไว้บนขอบเตียงแล้ว นั่งลง ตรวจพบสถานการณ์ของหลินเทียนเฉิงหน้าตาก็ซีด ขึ้นมาคุกเข่าลงบนพื้น”ประทานโทษท่านแม่ทัพ ประทานโทษท่านแม่ทัพ ท่านแม่ทัพถูกวางยาพิษ…
“ถูกวางยาพิษ ก็รีบแก้พิษสิ รีบสั่งยา ขอโทษหมายความ ว่ายังไง?”หลินซีนเยี่ยนมองด้วยความโกรธ เสียงขู่ ท่าทาง อารมณ์ออกหมด ขู่จนหมอกลัวก้มหัวไม่หยุด
” ไม่ ไม่ใช่ข้าไม่สั่งยาแต่พิษยามันแรงเกินไป ข้าเป็น เพียงแค่หมอธรรมดาๆคนหนึ่ง มีวิธีแก้พิษเยอะอย่างนั้น ที่ไหนกัน ตอนนี้ถ้าเกิดมีตำรับยาแก้พิษโดยเฉพาะหรือไม่ ก็มีสมุนไพรวิเศษที่สามารถแก้พิษได้ทุกโรค บางทีอาจจะ สามารถลองรักษาได้”หมอก้มหัวที่สั้นระริกอยู่ตอบ
หลินซีนเยียนเดินไปเดินมาในห้องกวาดสายมองคนที่อยู่ รอบๆในห้อง คนในจวนหลินไม่เคยพบเจอศึกครั้งใหญ่ ขนาดนี้มาก่อน ตกใจจนสติฟังซ่าน เสียสติไม่มีความคิด เห็นใดๆ
“หรือไม่ก็ให้ข้าไปหาท่านอ๋อง ให้เขาเชิญหมอที่อยู่ในวัง มารักษา”หลินซีนเยียนขมวดคิ้ว ใบหน้าแสดงออกถึงความ
กังวล
หลินเทียนเฉิงจับเขาไว้แน่น ส่ายหน้าอย่างสุดชีวิต
“แม่ทัพหลินนี่มันเวลาไหนกันแล้ว ท่านยังจะระแวงเยอะ ขนาดนั้นทำไม?ไม่หาหมอในวังละก็ จะไปหาหญ้ามหัศจรรย์ได้ที่ไหน?”หลินซีนเยียนส่ายหน้าไปพยายามจะ สะบัดมือเขาไป
แต่กลับพบว่าปฏิกิริยาการสอบสนองของหลินเทียนเฉิง เยอะกว่า มือหนึ่งจับมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย อีกมือหนึ่ง ก็พยายามชี้ไปข้างนอก
หลินซีนเยียนหันไปมองตามทางที่เขาชี้มองเห็นข้างใน จวนที่ว่างเปล่าเหมือนไม่มีอะไรเลยสักอย่าง เขาทำหน้า งงงวย สักพักหนึ่งจึงเห็นพ่อบ้านที่อยู่ข้างๆตะโกนทำเสียง เข้าใจดังขึ้นมา
“ข้ารู้แล้ว แม่ทัพกำลังบอกว่าในของออกเรือนของพระ ชายามีสมุนไพรวิเศษที่สามารถแก้พิษได้! 1
หลินซีนเยียนก้มลง เหมือนจะกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ แต่ที่ จริงแล้วกำลังซ่อนสายตาหัวเราะเยาะ หลินเทียนเฉินคิด จะขโมยของออกเรือนเธอจริงๆ เขาเงยหน้า สายตา หัวเราะเยาะนั้นได้หายไป พยักหน้า พูด: “ใช่แล้ว ของ ออกเรือนของข้ามีสมุนไพรหายากอยู่หลายชนิด ถึงของ ออกเรือนมูลค่าจะสูงแต่ก็ไม่สำคัญเท่าชีวิตคน ชิงจู่ เจ้าไป เลือกมาเม็ดหนึ่ง นอกจากเม็ดนั้นเม็ดอื่นหยิบอะไรมาก็ได้ อย่างหนึ่ง”
ชิงจู่พยักหน้า รีบออกไปหยิบของกับคนดูแลจวน
หลินเทียนเฉิงเห็นแล้วจึงยอมปล่อยมือที่จับซีนเยียน ออก แต่ก่อนหน้านี้เขาตื่นเต้นเกินไปทำให้เขาไอเป็นเลือด ออกมา
หมอที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นเห็นก็รีบลุกขึ้นมาฝังเข็มควบคุม อาการของเขา
“นายท่าน นายท่าน นายท่านเป็นยังไงบ้าง”ฮูหยินที่เพิ่งรู้ ข่าวอาการของหลินเทียนเฉิงวิ่งร้อนรนเข้ามา เขาเข้ามา ห้องมาถึงก็จ้องเขม็งมองหลินซีนเยียนแล้วฟุบตัวลงไปนั่ง ข้างๆหลินเทียนเฉิง “นายท่าน นายท่านเป็นอะไรไป อย่า มาขู่ให้ข้าตกใจอย่างนี้นะ ทุกคนที่นี่ยังต้องหวังพึ่งท่านอยู่ นะ”
“คุณนายหญิงอย่ากังวลไปเลย พระชายาให้คนไปเอายา
แก้พิษมาแล้ว”หมอคนนั้นเห็นฮูหยินก็รู้ทันทีว่าเป็นภรรยา ของแม่ทัพจึงรีบพูดอธิบายให้เขาฟัง หน้าตาดูประจบนิดๆ
“แก้พิษ?”ฮูหยินพอได้ยินหน้าก็เปลี่ยนสี “แม่ทัพถูก วางยาพิษ ถูกวางยาพิษอะไร?”
หมอคนนั้นถูกท่าทางของเขาขู่จนตกใจได้แต่ฝืนพูดขึ้น มาว่า: “ข้าน้อยมีความสามารถจำกัด ไม่ทราบว่าตกลงนี่ คือพิษอะไรกันแน่ แม่ทัพกินอาหารพวกนั้นลงไปถึงได้โดน ยาพิษ ข้าน้อยคิดว่าแค่มีสมุนไพรวิเศษ แม่ทัพก็น่าจะไม่ เป็นอะไรแล้ว”
“น่าจะ? “ได้ยินคำพูดของหมอคนนั้น ฮูหยินโกรธจนหน้า แดง นางลุกขึ้นอย่างใจร้อน
ไม่สนใจสิ่งใดๆแล้ว รีบสั่งให้แม่นมว่า ข้ามียาแก้พิษที่มา จากหมอคนอื่น เจ้าไปเอามาเดี่ยวนี้ ฮูหยินส่งสายตาให้แม่นม แม่นมคนนั้นรับคำสั่งแล้วลุกขึ้นไปหยิบยาทันที
บ้านของฮูหยินห่างออกไปจากที่นี้ไม่ไกลแม่นมจึงกลับ มาเร็วมาก เขาถือกล่องเล็กๆกล่องหนึ่งมาตรงหน้าฮูหยิน ฮู หยินรีบหยิบเม็ดยาที่อยู่ข้างในกล่องออกมา ทำท่าจะป้อน ยาให้หลินเทียนเฉิง
หลินซีนเยียนยิ้มมุมปากจับมือของเขาแน่น “นายหญิง แม่ทัพร่างกายสูงศักดิ์ คุณป้อนยาให้ท่านมั่วอย่างนี้ถ้าเกิด อะไรขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ?”
ฮูหยินเห็นหลินซีนเยียนก็โมโหขึ้นมา สะบัดมือออกแล้ว ตะโกนว่า: “ท่านแม่ทัพคือสามีของข้า ข้าจะทำร้ายเขาได้ อย่างไร?ทั้งหมดนี่เป็นเพราะเจ้านางจิ้งจอก! กลับมาข้าจะ มาคิดบัญชีกับเจ้า! ”
สายตาของหลินเทียนเฉิงลังเลนิดหน่อยแต่ยังไงก็เป็น
ภรรยาที่อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบกว่าปี ดังนั้นตอนที่ฮูหยิน ป้อนยาให้เขา เขาก็ยังเลือกที่ตัดสินใจกินยาลงไป ฮูหยินยกน้ำอุ่นมาให้หลินเทียนเฉิง ตอนที่กำลังป้อนน้ำ ให้เขาหลินเทียนเฉิงจู่ๆก็ไอออกมาเป็นเลือดกระเด็นไปที่
หน้าของฮูหยินทำให้สภาพของเธอดูแย่มาก
“กรี๊ด!
” เสียงร้องของฮูหยินดังลั่นบ้าน
หลินเทียนเฉิงสายตาเหม่อลอยแล้วฟุบตัวลงกลับไป นอนที่เตียงอีกครั้ง ปากบิดเบี้ยวพูดอะไรไม่ออกได้แต่ใช้ สายตาอันโหดเหี้ยมมองไปที่ฮูหยิน
“หมอรีบมาดูเร็วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”หลินซีนเยียนถาม เธอได้ถอยออกมาอยู่ห่างๆ ก่อนหน้านี้แล้วจึงไม่โดน เลือดกระเด็นใส่ตัวเลยสักนิด
หมอขึ้นมาตรวจ สีหน้าดูมึนงงและตกใจมากขึ้น”นี่ นี… ทำไมพิษในร่างกายของแม่ทัพถึงได้ยิ่งอยู่ยิ่งรุนแรงขึ้น ละ? ”
พอหมอพูดอย่างนี้ฮูหยินก็โซเซล้มลงไปที่พื้น ส่ายหน้า ทำท่าไม่อยากจะเชื่อ ปากบ่นพึมพำ: “มันจะเป็นไปได้ยัง ไง นี่มันคือยาแก้พิษของโรคนี้ชัดๆ! นี่มันคือยาแก้พิษ ของโรคนี้ชัดๆ ! ยาเม็ดสีแดงคือยาพิษ เม็ดสีดำคือยาแก้ พิษ จะผิดไปได้ยังไงกัน? ”
