ตอนที่319พานางกลับไป
ในห้องถูกจัดเก็บอย่างสะอาดเรียบร้อยเตียงนอน ก็เพิ่งปูเสร็จใหม่ๆแม้กระทั่งมุมก็ถูกซ้อนกันอย่างเป็น ระเบียบ
โม่จื่อเฟิ่งอุ้มหลินซีนเยียนทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อม กันแล้วกัดบนก้มขาวๆของนางทำให้หลินซึนเยียน อุทานอย่าง”ท่านอ่องท่านกอดข้าต่อหน้าผู้คนเช่นนี้ไม่ กลัวว่าพวกเขาจะคิดว่าท่านเป็นพวกนิยมเพศ เดียวกัน? ”
“แล้วอย่างไร? “โม่จื่อเฟิงตอบเสียงเย็นฮึดฮัดเขา แลบลิ้นออกมาแล้วเลียวนไปมาบนปากแดงๆของนาง รอยยิ้มที่ดูชั่วร้ายนั้น” ชื่อเสียงและสง่างามของข้า ไม่ใช่ได้มาแค่วันสองวันแม้แต่เจ้าเองเมื่อก่อนยังว่าข้า นั้นไม่เคยขาดหญิงงามหลับนอนกับหญิงสาวยัง มากกว่าข้าวที่เคยกินดังนั้นหลับนอนกับชายอีกสักคน ไม่ใช่หลักการของฟ้าดินที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้หรือ
หลินซึนเยียนยกมุมปากเล็กน้อยหากพบเจอชาย ที่ไม่มีเหตุผลและเอาแต่ใจเช่นนี้นางยังต้องพูดอะไร อีก”อย่างไรก็ตามท่านไม่เห็นแก่หน้าแล้ว ถ้าอย่านั้นข้า ก็ไม่ต้องเห็นแก่หน้าแล้วเช่นกัน”
โม่จื่อเฟิงได้ยินคำพูดของนางก็รู้สึกตลกดียกคาง ของนางขึ้นเบาๆแล้วเอ่ย : “หน้าของเจ้าตอนนี้เดิมที มันก็ไม่ใช่หน้าของเจ้าทิ้งก็ทิ้งไปสิแล้วอีกอย่างบัดนี้ข้า เป็นชายผู้น่าสงสารคนหนึ่งที่ถูกพระชายาทรงทอดทิ้ง กล้าพูดว่าข้านั้นไม่ใช่เพราะว่าโกรธแค้นถึงได้ เปลี่ยนจากความสนใจผู้หญิงมาชอบผู้ชายแทนเล่า”
“ใช่แล้วเรื่องของเซียวฉางเยว่นั้นเกิดอะไรขึ้นกัน แน่? “นางแค่ได้ยินว่าเซียวฉางนั้นจะถูกถอดถอนออก แต่ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือว่าต้องให้เขาซึ่งเป็นต้นเหตุเล่า ถึงจะเข้าใจ
โม่จื่อเฟิงพลิกร่างของนางไว้ใต้ร่างทำให้ผ้าห่มที่ เป็นระเบียบนั้นทับซ้อนกันเป็นก้อนเขาเอื้อมมือมาจับ แก้มนางใช้นิ้วเล่นผมที่ทัดข้างหูของนางอย่างไม่ตั้งใจ มากน้อยสายตานั้นส่องแสงวูบวาบ”เซียยวฉาง คนที่ไม่อยากให้นางเป็นชายาไม่ใช่”
“ท่านหมายความว่า….”หลินซีนเยียนตาค้างเต็ม ไปด้วยความตกใจ “ท่านหมายความว่านี่คือพระ ประสงค์ของฝ่าบาท?
โม่จื่อเฟิงใช้นิ้วจิ้มๆจมูกนางยิ้มตอบ: เจ้าฉลวด หลักแหลมเช่นนี้เสมอดังนั้นข้าถึงได้รู้สึกว่าเจ้ามีความ โส่วฝู้ถึงเป็นหนึ่งในขุนนางแต่ว่าลูกชาย เขายังมีทหารเซียวในมือหากว่าตระกูลเซียวอยู่ สงบเสงี่ยมเจียมตัวมันก็ดีจะโทษก็โทษตระกูลเซียว มากใหญ่ใฝ่สูงอยากให้เซียวฉางเยว่เป็นชายาอ่องอู่ เสวียนยังคิดจะร่วมอำนาจกับจวนอู่เซวียนอ่องเดิมที เขาก็นั่งบนบัลลังก์อย่างอกสั่นขวัญแขวนตระกูลเชียว ยิ่งล้ำเส้นเข้าไปอีกไม่ใช่รนหาที่ตายหรือ
การต่อสู้ทั้งหมดล้วนเกิดจากความขัดแย้งทางผล ประโยชน์
เหตุผลนี้เดิมทีก็เป็นการพัฒนาของสิ่งต่างๆหลิน ซีนเยียนเข้าใจอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าคนที่จะสามารถ เข้าใจและยอมรับเหตุผลนี้บนโลกนี้นั้นมีไม่มากนัก
ดังนั้นการลงมือตระกูลเซียวคือความหมายขอฝ่า บาท? “หลังจากกล่าวเสร็จนางถอนหายใจอย่างอดไม่ ได้บางเวลานางก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจเชียวฉางเยว่ทั้ง ชีวิตมอบความรู้สึกให้ผู้ชายผิดคนก็ว่าแย่แล้วท้าย ที่สุดยังทำให้เดือดร้อนทั้งตระกูล
“แน่นอน! มิฉะนั้นข้าจะถอนรากถอนโคนของ ตระกูลเซียวได้ง่ายดายเช่นนี้หรือถึงแม้ข้าจะมีอำนาจ ไม่น้อยแต่แผ่นดินนี้เป็นของเขาหากวันไหนที่ข้า คุกคามเขาเข้าเจ้าคิดว่าเขายังจะยิ้มเป็นมิตรเฉกเช่น ทุกวันนี้ ? ”
ตำแหน่งของท่านก็อันตรายเช่นกันหลินซีน เยียน รู้สึกกังวลเล็กน้อยจับเอวของเขาโดยไม่รู้ตัว
โม่จื่อเฟิงเห็นการกระทำของนางเช่นนี้มุมปาก แสดงรอยยิ้มออกมา”วางใจเถอะต่อให้ไม่มีตระกูล เชียวมองลงไปในราชวงศ์ยังมีเว่ยจุ้นหากเว่ยจู้สิ้นแล้ว ก็ยังมีศัตรูที่แข็งแกร่งอย่างประเทศเป่ยหมิงจมตีจาก ด้านนอกดังนั้นเขาจะไม่ทำข้าแน่พูดอีกรอวันใดที่ สามารถกำจัดเวยจุ้นได้ข้าก็ไม่ใช่คนที่เขาจะทำอะไร ก็ได้
หลินซีนเยียนฟังสิ่งที่เขาพูดนางจำขี้มาได้ว่าโม่จื่อ ยี่และโม่จื่อเฟิงอันที่จริงแล้วเป็นลูกพี่ลูกน้องกันแม่ ของพวกเขาต่างมาจากตระกูลลึกลับบางทีนี่อาจเป็น สิ่งที่ทำให้โม่จื่อเฟิงปฏิบัติต่อโม่จื่อยี่ด้วยท่าทีที่แปลกๆ
“เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่? “โม่จื่อเฟิงพูดเสียงต่ำและ เป่าลมที่ข้างๆหูนาง”อยู่ต่อหน้าข้าอย่าคิดถึงชายอื่นมิ ฉะนั้น.”
หลินซีนเยียนกำลังจะถามว่ามิฉะนั้นจะทำไมน่า เสียดายแค่เพียงนางอ้าปากเขาก็สอดแทรกเข้ามา
ระลอกคลื่นเคลือบคลุมทั่วห้องแม้กระทั่งแสง อาทิตย์ยังรู้สึกขวยอายขึ้นมากลางวันแสกๆแท้ๆมีชั่ว แวบเดียวเมฆดำบดบังดวงตะวันทั่วท้องฟ้าแปรเปลี่ยน กลายเป็นมืดครึ้ม
ในสวนแห่งหนึ่งที่ห่างจากลานของหลินซีนเยียน ไม่ไกลมากนักใบบัวเต็มสระพริ้วไหวไปตามสายลมน้ำ กระเพื่อมกระจัดกระจายทำให้รู้สึกเงียบเหงาอ้างว้าง อย่างไม่มีสาเหตุ
มีคนยืนอยู่บนขอบสระน้ำในมือพับใบอ่อนของใบ บัวเขามองหยดน้ำบนใบบัวแกว่งไปมาแล้วร่วงหล่นบน
พื้น
ข้างหลังของเขายังมีชายหนุ่มตามมาด้วยความ กระวนกระวายใจชายหนุ่มอดกลั้นไว้ไม่อยู่เอ่ยด้วย ใบหน้าเป็นกังวล : “คุณชายผู้หญิงสามารถ เปลี่ยนแปลงชะตาของท่านได้ปรากฏตัวแล้วดังนั้น นายท่านให้คนมาส่งข่าวคราวให้ท่านโดยเฉพาะว่าต้อง เร่งพานางกลับไปด้วยเร็วท่านก็รู้ทั้งตระกูลรอนางผู้นี้ มา10กว่าปีแล้ว….
หลื่อวิ๋นซ่านไม่มีเสีบงตอบรับใดๆเพียงแค่ใช้แรง เบาๆใบบัวนั้นก็ถูกบีบเป็นก้อนสักครู่เขาถอนหายใจ แล้วพูดว่า: “ข้ารู้แล้วข้าจะจัดการให้เร็วที่สุด”
ชายหนุ่มนั้นถึงได้รู้สึกโล่งใจพยักหน้ารับหลังจาก นั้นจึงขอตัวแล้วออกไป
ในสวนนั้นหลี่อวิ๋นซ่านจ้องมองเงาสะท้อนของ ตนเองในสระน้ำใบหน้าที่ตื่นตระหนกเป็นใครไม่ สามารถรับรู้ได้ผู้หญิงที่ถูกลิขิตผู้หญิงเพียงคนเดียว เท่านั้นสามารถแก้ซะตากรรมของคนทั้งตระกูลได้จริง หรือ
คำถามของเขาไม่มีผู้ใดตอบเขาได้เขาก็ไม่เคย คาดหวังว่าจะมีผู้ใดมาตอบเช่นกัน
สามชั่วยามติดต่อกันเหล่าหลิวยืนเฝ้าอยู่หน้า ประตูลานของหลินซีนเยียนเขาไม่วางใจที่จะไปจริงๆ ถึงแม้ภายในลานนั้นจะเป็นคนที่เขาเคารพภักดีมาก ที่สุดอย่างอู่เซวียนอ่อง
“เหล่าหลิวหากเจ้ายังเดินวนอยู่เช่นนี้ตาของข้า คงจะลาย”หัวหน้าโรงงานถูกเหล่าหลิวเดินวนไปมาจน ทำให้ปวดตาไปหมดทนไม่ได้จึงได้ตะโกนเสียงต่ำ “ข้าทนไม่ได้นีอู่เซวียนอ่องก็เข้าไปตั้งสองสามชั่ว ยามแล้วเจ้าว่าเขาพูดคุยกันอย่างไรทำไมถึงได้นาน เยี่ยงนี้
เหล่าหลิวถามคำถามนี้แต่ทำให้หัวหน้าโรงงานมี การสนับสนุนอย่างฮึกเหิมกล้ามเนื้อบนใบหน้ายิ่ง กระตุกมากขึ้น”เหล่าหลิวในฐานะที่เป็นผู้ชายข้าก็ได้ เพียงแค่นับถือสมรรถภาพคงทนของท่านอ่อง….”
“สมรรถภาพคงทน!หากข้างในเป็นผู้หญิงละก็ข้า เหล่าหลิวนับถือแน่แท้แต่ว่าข้างในนั้นเป็นน้องชายข้า เหล่ายิ่งพูดก็ยิ่งเป็นกังวล”นี่มันกี่ชั่วยามแล้วร่างกาย ของน้องหลินจะทนได้หรือทำให้เสียเกียรติก็ช่างยัง ต้องให้เล่นถึงขั้นพิการไม่ได้การละข้าทนไม่ไหวแล้ว ข้าต้องไปหามีด!
เหล่าหลิวพูดเสร็จก็หันหลังจากไป หัวหน้าโรงงาน ฟังที่พูดสักพักถึงได้สติหลังจากนั้นรีบไล่ตามไป นั้น คืออู่เซวียนอ่อง หามีด มีดมีประโยชน์? อย่าเดือดร้อน ถึงโรงงานอาวุธเป็นดีที่สุด
