ตอนที่320ไปพบหมอ
หลังเที่ยงดวงตะวันออกมาอีกครั้งในฤดูหนาวนี้ให้รู้สึกมีกลิ่นอาย
ของหล่านหยางหง
ถูกโม่จื่อเฟิงพับกลับไปกลับมานานขนาดนี้หลินซีนเยียนเหมือน ร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆเพิ่งลุกจากเตียงสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จก็ได้ยิน เหล่าหลิวเอะอะโวยวายอยู่ด้านนอกประตู”น้องหลินข้าเหล่าหิวมาช่วย เจ้าแล้ว!ก็แค่ชีวิตไม่ใช่เหรอถ้าต้องตายเหล่าหลิวก็จะไป!”
เขายกมืดวิ่งเข้ามาข้างหลังเขาตามมาด้วยหัวหน้าโรงงานที่มีสีหน้า ตกใจและเหนื่อยหอบหลังหัวหน้าโรงงานก็มียามไม่กี่คน
หลังจากนั้นไม่นานยังดีที่นางตื่นขึ้นมาก่อนมิฉะนั้นหากคนหลายนี้
เข้ามาเห็นสภาพของนางที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยละก็นั้นมันยิ่งกว่าตาย
เสียอีก
“เอ่อู่เซวียนอ่องเล่าเหล่าหลิวเห็นในห้องมีแต่หลินเซียนเยียนคน เดียวถามอย่างแปลกใจ
หลินซีนเยียนรีบเอามีดยาวออกจากมือของเขาแล้ววางลง”อู่เซวีย นอ๋องพูดคุยกับข้าสักพักเรื่องของเล่นลูกชายก็ออกไปแล้ว
เหล่าหลิวเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง”จริงหรือ”
หัวหน้าโรงงานโกรธกัดฟันกรอด เหล่าหลิวแรงเยอะก่อนหน้านี้ห้าม เขาไม่ทันกลัวจริงๆว่าเขาทำร้ายอู่เซวียนอ่องหากแต่ตอนนี้รู้ว่าอู่เซียน อ๋องออกไปแล้วถึงได้รู้สึกโล่งใจเขาถีบบนหัวเข่าของเหล่าหลิวตะคอก ว่า”ท่านเป็นถึงอู่เซียนอ่องจะไปที่ใดยังต้องรายงานเจ้าเหล่าหลิวข้า นับถือในความตรงไปตรงมาของเจ้าฝีมือก็ไม่เลวถึงได้ปล่อยปะละเลย ไปบางใครจะคิดว่าเจ้านั้นไม่รู้ผิดชอบชั่วดีพวกเจ้ามาลากเขาออกไป โบย20ไม้แล้วค่อยมาว่ากันใหม่! ”
ก่อนหน้านี้อารมณ์อยู่เหนือเหล่าหลิวกลายเป็นคนกล้าหาญตอนนี้ อารมณ์จางลงเวลานี้ก็หน้าซีตแค่ได้ยินว่าจะโดนโบยลงไปคุกเข่า ขอร้องอ้อนวอนหัวหน้าโรงงานทันทีแต่ว่าครั้งนี้หัวหน้าโรงงานกลัวไม่ น้อยทำใจแข็งจะลงโทษเหล่าหลิวต่อให้หลินซีนเยียนเอ่ยปากขอร้อง แทนหัวหน้าโรงงานก็ไม่สนใจ
เหล่าหลิวโดนโบยเสร็จถูกส่งกลับไปที่ห้องของตัวเองเวลานั้นหลัง ของเขาเต็มไปด้วยเลือด
หลินซินเยียนไปหาท่านโจวเพื่อขอยาจินช่วงไปให้เหล่าหลิวแล้ว
ไหว้วานเสี่ยวซื้อไปจัดยาให้เขาหลังจากนั้นค่อยออกไป
ท้องฟ้าเริ่มมืดหลินซีนเยียนก็มาลานของเซียวฟานเวลาเดิมแต่ว่า หลังจากที่เห็นผิวหนังมนุษย์นั้นมันยังติดอยู่ที่ใจดังนั้นเมื่อเวลาที่เห็น เซียวฟาก็ควบคุมใบหน้าที่ว่างเปล่านี้ไม่ได้
โชคดีที่ผู้เฒ่าของลานของเซียวฟ่านไม่ค่อยอยู่มีเพียงผู้ดูแลกับ เสี่ยวซื้อสองคน
เมื่อนางมาถึงในห้องเห็นเซียนฝานอยู่หลังโต๊ะกำลังวาดภาพนี้เป็น ครั้งแรกที่นางได้เห็นภาพวาดของเซียวฝานยังน้อยในช่วงเวลานี้นี้เขา ก็ดูปกติดี
นางมาถึงข้างโต๊ะหนังสือกัมมองสิ่งที่เซียวฝ่านวาดแวบเดียวแม้ว่า
สภาพจิตใจจะสูญเสียความสามารถของเขาในการสร้างอาวุธยังคงอยู่
ธนูบนภาพวาดทำให้ดวงตาหลินซีนเยียนเปล่งประกาย คนที่มีความสามารถและไร้คู่แข่งเช่นนี้พระเจ้าทำไมถึงโหดร้ายกับ เจ้าอย่างนี้เล่าหลินซีนเยียนเอ่ยเบาๆ
เสียงจางลงเซียวหลินเหมือนว่าได้ยินเสียงเงยหน้าขึ้นมามองแววตา ของเขายังคงนิ่งเฉยแต่ว่าดวงตาของเขาจ้องมองที่ใบหน้าของหลินง ซีนเยียนตลอด
นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาจ้องมองนางแวบเดียวก็เรียกว่ามองแล้วเพราะ ว่านัยน์ตาของเขายังคงเหม่อลอยไม่มีระยะจากจุดศูนย์กลางของ กระจกเว้าใดๆ
อย่างไรก็ตามการกระทำนี้ก็ทำให้หลินซีนเยียนดีใจมากแล้วอย่าง น้อยก็พิสูจน์ว่าสภาพจิตใจของเขาพัฒนาไปในทิศทางที่ดี เมื่อเสี่ยวซื้อสองคนนั้นไม่สนใจพวกเขาหลินซีนเยียนกระซิบข้างหู ของเซียวฟ้าน: “ศิษย์พี่ข้าขอโทษท่าน”แม้ว่าเซียวฝ่านอาจจะไม่ เข้าใจคำพูดของนางแต่ว่านางยังคงพูดไว้ก่อน
นางเพิ่งพูดจบก็หยิบแก้วชาบนโต๊ะกระแทกลงบนพื้นหลังจากนั้นนำ เศษแก้วกรีดข้อมือขอเซียวฝ่าน
เลือดก็ไหลออกจากข้อมือของเซียวฝานทันทีดูเหมือนว่าเขาไม่รู้สึก อะไรใดๆเลยทั้งสิ้นเพียงแค่มองด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
ผู้ดูแลและเสี่ยวซื้ออีกสองคนได้ยินเสียงเลยรีบเข้ามาก็เห็นว่าหลิน ซีนเยียนใช้ผ้าปิดข้อมือของเซียวฝ่านไว้แต่เลือดก็ยังคงไหลไม่หยุด
“รีบพาเซียวต้าเจียไปพบหมอเร็วเขาได้รับบาดเจ็บ! “หลินซีนเยียน โวยวายด้วยความร้อนรนกระวนกระวาย
ผู้ดูแลได้ฟังเช่นนี้ทำให้เรื่องยุ่งยากเขาไม่เชื่อฟังที่จะเร่งพาไปพบ หมอ”ทำเช่นนั้นไม่ได้ท่านเซียวเคยพูดไว้ว่าห้ามมิให้เซียวต้าเจียออก จากลานแม้แต่ก้าวเดียวข้าไม่กล้าพาเขาออกไป ”
“นี่มันเวลาไหนแล้ว! “หลินซีนเยียนโวยวายอย่างร้อนใจ: “เจ้าไม่ เห็นแผลที่ข้อมือของเซียวต้าเจียหรือข้อมือได้รับบาดเจ็บหลังจากนี้ยัง จะสามารถสร้างอาวุธหรือวาดภาพหรือไม่หากเพราะได้รับการรักษา ล่าช้าไปทำให้เกิดโรคอย่างอื่นตามมาเมื่อถึงเวลานั้นไม่ใช่เพียงท่าน เซียวแม้แต่หัวหน้าโรงงานก็จะเอาชีวิตพวกเจ้าพวกเจ้าไม่รู้หรือว่า เซียวต้าเจียเป็นคนที่ใต้เท้าหลี่และหัวหน้าโรงงานให้ความสำคัญ! เชียวต้าเจียเป็นช่างฝีมือที่เทียบเท่าช่างทอง”
ช่างทองนั่นคือทั่วทั้งประเทศหนานเยว่ก็ไม่สามารถหาออกมาได้อีก แล้ว!ผู้ดูแลนั้นไม่สามารถหาเหตุผลหรือคำพูดได้มาแย้งกับสิ่งที่หลิน ซีนเยียนข่มขู่ได้ คนรับใช้ที่อยู่ข้างๆสองคนนั้นเริ่มคล้อยตามและโน้ม น้าวถ้าหากว่าเกิดไรขึ้นกับเซียวต้าเจียคนในที่นี้ก็ไม่สามารถอยู่อย่าง เป็นสุขได้
ไม่ได้ดั่งใจผู้ดูแลได้แต่กัดฟันแล้วพยักหน้า “อย่างไรก็ตามแต่ลาน ของหมอห่างจากนี้ไม่ไกลมากนักพวกเรารีบไปก็ไม่แน่ว่าจะรักษามือ ของเซียวต้าเจียได้….
“ข้ารู้ว่ามีคนหนึ่งสามารถรักษาได้ข้าจะพาพวกเจ้าไป! “หลินซีน เยียนรีบเอ่ยปาก ทันทีที่เห็นผู้ดูแลยังลังเลอยู่แล้วพูดต่อว่า: “วางใจ เถิดข้าก็กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเซียวต้าเจียเช่นกันถึงเวลานั้นข้าก็ ไม่รอดจากการลงโทษ! ตอนนี้พวกเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว! ”
ผู้ดูแลรู้สึกว่าที่นางพูดนั่นมีเหตุผลถึงได้ตกลงแล้วเรียกคนรับใช้ สองตนนั้นไปช่วยพยุงเซียวาน
ยใต้การเดินนำของหลินซีนเยียนเพียงชั่วครู่ก็มาถึงที่พักของ ภาย ท่านโจวหลินซีนเยียนกับท่านโจวได้นัดหมายกันก่อนแล้วดังนี้เมื่อทุก คนมาถึงท่านโจวก็รออยู่หน้าประตู
วางเซียวฟ่านให้อยู่บนเตียงของตนเองท่านโจวถึงได้เริ่มการจับ ชีพจรสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนเพียงแค่ลึกเข้าไปดวงตานั้นประหลาด ใจโดยไม่รู้ตัว
“เขารักษาได้จริงหรือ? “ผู้ดูแลคิดไม่ถึงว่าหลินซีนเยียนจะพาเซียง ต้าเจียมาให้ชายชราที่ถูกทำร้ายเท้าและขาของเขาก็ไม่ดีรักษา”นี่ ไม่ใช่เรื่องตลกพวกข้าจะมีชีวิตอยู่สงบหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับการรักษามือ ของเซียวต้าเจียว”
หลินซีนเยียนก็กังวลอย่างไรก็ตามก็ยังเก็บอาการเอาไว้: “ฝีมือการ แพทย์ของท่านผู้นี้ดีกว่าหมอที่อยู่ในโรงงานอาวุธหลายเท่าเจ้าวางใจ เกิดหลายปีมานี้ก็เป็นเขาที่รักษาให้กับข้า”
ผู้ดูแลเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งไปถามท่านโจวอีกครั้ง”ท่าน บาดแผลของ เซียวต้าเจียร้ายแรงหรือไม่มือนี่ยังใช้การได้หรือไม่? “
