ตอนที่405เรื่องลับของตระกูลหนึ่ง
มิน่าล่ะก่อนหน้านี้คนในตระกูล เตือนข้าให้ระวังเจ้าวันก่อนๆนี้เจ้า ท่าทางอ่อนปวกเปียกข้าพูดจาแย่แค่ ไหนเจ้าก็ไม่ต่อปากสักคำตอนนี้ดู เหมือนว่าคงเพราะทหารยังมาไม่ถึง เจ้าก็เลยอดทนไว้นายท่านบอกว่า หลายปีมานี้เจ้าสร้างอำนาจของ ตนเองขึ้นมาส่วนหนึ่งตอนแรกข้าก็ไม่ ได้สนใจอะไรเด็กกำพร้าคนหนึ่งของ ตระกูลจะสร้างคนที่ใช้การอะไรออก มาได้?ตอนนี้ดูเหมือนว่าเป็นข้าเองที่ ดูถูกเจ้าเกินไป”
โม่จื่อเฟิงยิ้มบางๆไม่พูดอะไรไม่ เหลือบไปมองที่เขากำลังสู้กันแม้หาง ตาแต่มองไปยังผู้อาวุโสปุ๋ยด้วยแวว ตาลึกล้ำ”ผู้อาวุโสปุ๋ยเหตุใดจึงทำตัว ห่างเหินกับข้าเช่นนี้เล่า?แม้ว่าข้าจะไม่ ศรัทธาในตระกูลหรงแต่ภายในตัวก็มี สายเลือดของตระกูลหรงอยู่ครึ่งหนึ่ง อำนาจที่ข้าสร้างขึ้นมาไม่ใช่เพื่อให้ ตระกูลตัวเองใช้รึไง?ในมือของข้ามี ของที่ตระกูลต้องการอยู่ดังนั้นตระกูล ก็เลยเก็บชีวิตของข้าไว้แต่ว่าผู้อาวุโส ปี๊ยกลับ…ในความคิดของข้าเจ้าแค่คน เดียวไม่ถือว่าเป็นตัวแทนของทั้ง ตระกูลหรอกนะหากว่าเกิดอะไรไม่ คาดคิดขึ้นมาตอนที่เจ้าอยู่ข้างนอกนี้ เจ้าว่าตระกูลจะเลือกกำจัดเจ้าทิ้ง เพราะของในมือข้าหรือไม่?”
คำพูดของเขาทำให้หญิงชรา โกรธเป็นฟืนเป็นไฟนางเคาะไม้เท้า อย่างแรงพูดอย่างโมโหว่า:”ไอ้เด็ก เมื่อวานซืนอย่ามาพูดเหลวไหลนะ!ข้า เป็นผู้อาวุโสสามของตระกูลหรงเกิดที่ ตระกูลหรงอย่าว่าแต่เจ้าที่เทียบข้าไม่ ติดเลยต่อให้บาดเจ็บขึ้นมาจริงๆ ตระกูลข้าจะต้องไม่เก็บชีวิตเด็กเมื่อ วานซืนอย่างเจ้าไว้แน่!”
อ้อ?”โม่จื่อเฟิงไม่ได้เก็บความ ” โกรธของนางมาใส่ใจแต่อย่างใดแค่ พูดอย่างเย็นชาเข้าไปอีกว่า:”แต่ทำไม ข้ากลับได้ยินมาว่าตำแหน่งผู้อาวุโส ของผู้อาวุโสปี้ยนี้ได้มาจากการ สืบทอดของพ่อเจ้าหากไม่ใช่เพราะ ตำแหน่งผู้อาวุโสมันสืบทอดจากรุ่นสู่ รุ่นได้ด้วยความสามารถของผู้อาวุโส ปุ๋ยเกรงว่าอยู่ในตระกูลหรงแค่ตรวจ สอบคุณสมบัติก็คงไม่ผ่านแล้วแหละ มั้ง?หากว่าผู้อาวุโสปุ๋ยมีความสำคัญ ขนาดนั้นอย่างที่ตัวเองพูดจริงทำไม หลายปีที่ผ่านมานี้ถึงไม่มีใครมาสู่ขอ ถึงบ้านสักคนเลยล่ะ?”
บางทีอาจเป็นเพราะคำพูด สุดท้ายของโม่จื่อเฟิงทิ่มแทงความ เจ็บปวดในใจของหญิงชราเข้านาง โมโหสุดขีดหายใจแรงยกไม้เท้าขึ้น กะจะฟาดไปที่โม่จื่อเฟิงหลายปีที่ผ่าน มาไม่มีใครมาสู่ขอนางเลยถือเป็น ความอัปยศของนาง
ในตระกูลหรงถือเอาความ สามารถเป็นหลักตำแหน่งของนางแม้ จะสูงส่งเป็นถึงผู้อาวุโสแต่ความ สามารถกลับไม่เท่าไหร่แล้วตั้งแต่เด็ก ยิ่งถูกพ่อแม่เลี้ยงดูอย่างเอาใจเข้าไป อีกพ่อแม่ก็มีตำแหน่งสูงส่งในตระกูล หรงดังนั้นก็เลยเคยชินที่ไม่เห็นผู้อื่น อยู่ในสายตาเหล่าชายชาตรีที่เก่งกาจ ที่ผ่านการคัดสรรมาอย่างดีแห่งตระ กูลหรงใครเล่าจะชอบพอนางแล้ว สถานะของนางก็ไม่ใช่ว่าจะแต่งงาน กับใครไปเรื่อยก็ได้เพราะแบบนี้ถึง ลากยาวจนเป็นยายแก่ที่ไม่มีใคร ต้องการ
ไอ้เด็กเมื่อวานซืนวันนี้ข้าจะตีเจ้า ให้ตายไอ้มารผจญแห่งตระกูลหรง!”ผู้ อาวุโสปุ๋ยเงื้อมไม้เท้าสูงขึ้นพุ่งเข้าไป ตรงหน้าของโม่จื่อเฟิงในสายตาของ นางคนที่แทบจะไม่มีสายเลือดอย่าง โม่จื่อเฟิงไม่ควรที่จะมีชีวิตอยู่บนโลก ใบนี้ขณะนี้องครักษ์มังการของเขา กำลังต่อสู้อยู่กับชายเสื้อขาวสองคน อยู่มาช่วยชีวิตไม่ทันอยู่แล้วนางไม่ เชื่อหรอกว่านางจะฆ่าคนพิการหนึ่ง คนไม่ได้!
สายตามองไปที่ไม้เท้าที่กำลังจะ ฟาดลงมาบนหัวของโม่จื่อเฟิงเห็นได้ ชัดว่าผู้อาสุโสปุ๋ยใช้กำลังทั้งหมดที่มี พละกำลังจากภายในร่างกายทั้งหมด เทลงบนไม้เท้าพุ่งมาเร็วแรงราวกับ พายุทอร์นาโดเรี่ยวแรงขนาดนี้ไม่ต้อง พูดถึงโม่จื่อเฟิงที่ขยับไม่ได้เลยแค่ ยอดฝีมือธรรมดาๆคนหนึ่งก็เกรงว่าจะ
หลบไม่พ้น
โม่จื่อเฟิงหัวเราะหึมองตรงไปที่ ผู้อาวุโสปุ๋ยที่พุ่งเข้ามาแววตาไม่มี ความกลัวแม้แต่น้อย
มิหนำซ้ำในตอนที่ไม้เท้านั้นใกล้ จะฟาดลงมาบนหัวของโม่จื่อเฟิงจู่ๆ เขาก็ยิ้มออกมานั่นเป็นรอยยิ้มของ หมาจิ้งจอกเป็นรอยยิ้มว่าเป็นไปตาม แผนการชั่วร้ายได้สำเร็จ
ชั่ววินาทีนั้นผู้อาวุโสปุ๋ยใจเต้น แรงจะชักไม้เท้ากลับแต่ว่านางดันใช้ กำลังทั้งหมดที่มีก็เลยหยุดไม่ทันแล้ว ได้แต่มองตาค้างไม้เท้าที่กำลังจะ ตกลงบนหัวของโม่จื่อเฟิงขณะนั้นก็ ถูกดาบยาวเล่มหนึ่งมากั้นเอาไว้ไป
ดาบยาวดันไม้เท้าให้ออกไป เสียงแหบที่ดังชัดเจนเสียงหนึ่งดังขึ้น ในหูของผู้อาวุโสปุ๋ยจนทำให้นาง สะดุ้งตกใจอย่างหนักทำให้กระดูก ของนางค่อยๆเจ็บแปลบขึ้นมา
“พ่ะพี่สอง…”ผู้อาวุโสปุ๋ยคิดไม่ถึง เลยว่าผู้ที่ปรากฏตัวต่อหน้าของตนนั้น จะเป็นผู้อาวุโสสองของตระกูลหรงห รงจ
จากนาทีนี้เป็นต้นไปเจ้าไม่ใช่ผู้ อาวุโสของตระกูลหรงอีกต่อไป”หรงจ วี้เป็นชายแก่คนหนึ่งที่มีอายุกว่าห้าสิบ ปีแต่ก็ดูไม่ได้แก่เลยรูปร่างสูงใหญ่ แถมยังดูกระปรี้กระเปร่า
“ไม่นี่มันเรื่องอะไรกันทำไมท่าน ถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”ผู้อาวุโสปุ๋ยยกไม้เท้า ขึ้นโกรธจนสั่นไปทั้งตัว”ท่านพูดว่าข้า ไม่ใช่ผู้อาวุโสสามของตระกูลหรงข้าก็ ไม่ใช่แล้ว?ท่านมีสิทธิอะไร?”
“ก็สิทธิของสิ่งนี้ไงล่ะ”หรงจวี้ควัก ตราสัญลักษณ์อันหนึ่งออกมาวินาทีที่ ผู้อาวุโสปี้ยเห็นตรานั้นเข้าทั้งเนื้อทั้ง ตัวก็เข่าอ่อนจนทรุดถอยหลังไปสอง สามก้าว”ตราสัญลักษณ์ของนาย ท่าน…นายท่านในท่านมางั้นหรือ? นายท่านไม่ใช่ให้ข้ามารับผิดชอบ ภารกิจนี้หรอแล้วทำไม…
หรงจวี้ส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ ออกมา”จนถึงตอนนี้เจ้ายังไม่รู้อีกหรอ ว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่
“ผู้อาวุโสสองถ้าเช่นนั้นให้ข้า อธิบายให้ผู้อาวุโสฟังเถอะ”โม่จื่อเฟิง หัวเราะหึมองผู้อาวุธปุ๋ยอย่างกับมอง มดตัวหนึ่ง”สมองอย่างเจ้าได้นั่งถึง ตำแหน่งผู้อาวุโสแห่งตระกูลหรงเจ้า คิดว่าทุกคนจะพอใจงั้นรึ?ผู้ที่เป็นเลิศ ในตระกูลหรงมีตั้งมากมายทำไมถึง ให้ขยะหนึ่งตัวขึ้นมาเป็นผู้อาวุโส? หลายปีที่ผ่านมาตระกูลหรงเคยให้เจ้า รับผิดชอบภารกิจเร่งด่วนอะไรบ้าง? ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ค่อยรู้แน่ชัดแต่ก็พอ จะเดาได้ว่าคงไม่มีหรอกแต่ในครั้งนี้ที่ ให้เจ้ามาข้าน่ะสำหรับตระกูลหรงแล้ว ไม่ใช่ไม่สำคัญอย่างที่เจ้าว่าหรอกนะ กลับกันซะอีกข้าน่ะสำคัญมากซะยิ่ง กว่าที่เจ้าคิดไว้เสียอีกแต่เจ้าแค่นี้ก็ยัง ดูไม่ออกแถมยังมาชวนทะเลาะอยู่ หลายครั้ง” ในตอนที่โม่จื่อเฟิงกำลังพูดก็ ส่ายหน้าเล็กน้อยแต่ว่ารอยยิ้มชั่วร้าย ที่มุมปากกลับยิ่งทำให้คนที่เห็นโมโห หนักเข้าไปอีก”ครั้งนี้ที่ส่งเจ้ามาเพราะ จะให้เจ้าทำพลาดไงล่ะเจ้าทำพลาด ถึงจะทำให้ตระกูลมีข้ออ้างที่จะยุ่งกับ เจ้าไม่ใช่รึไง?หากว่าเจ้าอยู่เฉยๆไม่ มาสร้างความรำคาญให้ข้าก็จบแล้ว แต่เจ้าก็ยังคงดื้อดึงที่จะมาหาเรื่องข้า ในตอนที่เจ้าปากไวพูดอะไรไม่คิดข้าก็ นิ่งไว้ยิ่งข้านิ่งเท่าไหร่เจ้าก็ยิ่งได้ใจ ใหญ่เจ้าดูสิครั้งนี้ไม่ใช่ว่าอดไม่ได้ที่ จะลงไม้ลงมือกับข้างั้นรึ?แต่ว่าตระกูล หรงไม่อยากให้ข้าตายดังนั้น…”
เจ้าเป็นเด็กกำพร้าที่นังผู้หญิงนั่น คลอดออกมาทำไมข้าจะต้องทำดีกับ เจ้าด้วยล่ะข้าอยากจะสั่งสอนเจ้าต่อว่า เจ้าทำให้นังผู้หญิงคนนั้นไม่ว่าจะอยู่ นรกขุมไหนก็กังวลจนอยู่อย่างไม่ เป็นสุข! “ผู้อาวุโสปุ๋ยแม้ว่าจะแก่ปูนนี้ แล้วแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยวางความ เกลียดแค้นที่อยู่ในแววตายิ่งฉายเด่น ออกมา
สีหน้าของโม่จื่อเฟิงค่อยๆนิ่งขรึม ขึ้น”ที่แท้ก็แป็นแบบนี้นี่เองดูเหมือนว่า เมื่อก่อนเจ้ากับท่านแม่จะมีอะไร เกี่ยวข้องกันดูเจ้าที่อัปลักษณ์อย่างนี้ก็ ไม่แปลกที่จะอิจฉาริษยาท่านแม่ของ ข้ายังไงข้าสมัยหนุ่มๆก็หน้าตางดงาม มิใช่น้อย”
“หุบปาก!หน้าตางดงามอะไร
ไม่ใช่ว่าก็แค่ใบหน้าของปีศาจจิ้งจอก ไง?หากไม่ใช่เพราะนางใช้เสน่ห์ ยั่วยวนจะทำให้ศิษย์พี่ของข้าหักหลัง ตระกูลหรงจนมีจุดจบโดนโทษม้าแยก ร่างหรอ…
หุบปาก! ทรงจฟังผู้อาวุโสปี้ย พูดถึงตรงนี้ก็หวาดหวั่นขึ้นมาเล็กน้อย อย่างชัดเจนสายตาแหลมคมชักดาบ ยาวออกมาแล้วแทงเข้าที่หน้าอกของ ผู้อาวุโสปี้ยทันที
