แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ตอนที่442 ก็แค่หลอกเจ้า
โม่จื่อเฟิงเคร่งขรึม เนิ่นนานก็ไม่ได้เอ่ยคำอีก
หนีหว่านเองก็ไม่ส่งเสียง ทำเพียงแต่งกายให้ตนเองอย่างเงียบเชียบ
เวลา ไหลผ่านไประหว่างสองคน แต่ใครกลับไม่ได้ทำลายความเงียบเช่นนี้ลง
หลังจากรู้ว่าครึ่งชั่วยามแล้ว ขบวนขันหมากก็มาถึง ถึงจะว่าขบวนขันหมาก อันที่จริงก็เป็นเพียงสาวใช้และบริพารในชุดแดงเจ็ดแปดคนเท่านั้น อย่างไรเสีย ก็เป็นแค่การรับอนุของหรงอวี๋น ไม่ใช่พิธีขอสู่เจ้าสาวโดยแท้จริงเสียหน่อย เกี้ยวเจ้าสาวไม่อาจเข้าจากทางประตูหลักได้ ทำได้เพียงส่งคนเข้าไปจากทางประตูหลังเรือนหลักตระกูลหรงอย่างเร่งด่วนเท่านั้น
หนีหว่านหยัดกายขึ้น หยิบผ้าคลุมศีรษะสีแดงปิดหน้าให้ตัวเอง นางไม่ได้เหลียวหลังกลับ มุ่งตรงไปดึงเปิดประตูแล้วเดินออกไป
“หนีหว่าน” ตอนที่นางกำลังจะก้าวออกจากธรณีประตูนั้น เสียงของโม่จื่อเฟิงก็ดังลอยมาจากด้านหลัง “ขอบใจ”
คำสองคำ แต่กลับกล่าวแทนความรู้สึกทั้งหมดของเขาแล้ว
หนีหว่านบีบมือที่กำชุดมงคลแน่น ชั่ววินาทีนี้ขอบตาเปียกชื้นโดยสมบูรณ์ ทว่า นางขบเรียวปากล่างแน่น ไม่ได้เปล่งเสียงสักแอะ เพียงแค่ก้าวเท้าข้ามธรณีประตูไปขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวต่อไป
ไร้ซึ่งเสียงแซ่ซ้องแสดงความรื่นเริง มีเพียงขบวนคนเจ็ดแปดคนที่แบกเกี้ยวแดงตัดผ่านทางเดิน กลุ่มคนตามทางเดินจะเหลือบมองสักแวบเป็นช่วงๆ เห็นว่านายน้อยรับอนุกลับไม่ได้มีความสนอกสนใจเพิ่มขึ้นแต่อย่างใด ถึงอย่างไรรูปโฉมและพลังนั้นนายน้อยตระกูลหรงล้วนมีแล้ว ก็เป็นแค่เมล็ดพันธุ์เจ้าสำราญอันหนึ่ง ต้องตาแม่นางคนหนึ่งเข้าก็อาจรับมาในหับห้อง เหล่าสาวใช้ของตระกูลหรงนี้ ก็ล้วนสะคราญโฉมทั้งนั้น น้อยนักที่จะไม่ใช่อนุของนายน้อยตระกูลหรง
เนื่องจากไม่มีพีการเซ่นสรวงบูชา ดังนั้นหลังจากเกี้ยวเจ้าสาวเข้าสู่เรือนหลักแล้วก็ถูกแบกเข้าภายในสวนของนายน้อยตระกูลหรง เหล่าไพร่พลภายในสวนนั้นมีประสบการณ์ต่อเรื่องพรรค์นี้มาแล้วมากมาย ดังนั้นไม่นานก็มีแม่นมอาวุโสรุดหน้ามาเลิกม่านเกี้ยวขึ้น
“แม่นาง เรียนเชิญ นายน้อยรออยู่ในห้องแล้ว” แม่นมอาวุโสกล่าวเสียงนอบน้อม
หนีหว่านแสยะมุมปาก “ทำไม นายน้อยไม่ออกมารับข้ารึ” เจ้าบ่าวรับเจ้าสาวลงเกี้ยว นี่มิใช่กฎจากอดีตสืบสานมาจนปัจจุบันรึ
แม่นมอาวุโสผู้นั้นระเบิดหัวเราะ “โอ้ว แม่นาง ที่นี่เป็นถึงตระกูลหรง จะเทียบกับที่อื่นไม่ได้ อีกอย่างนะ อนุที่รับเข้ามาทุกนางล้วนต้องการให้นายน้อยออกมารับด้วยตนเอง เช่นนั้นเขาจะไม่ยุ่งแย่รึ เรื่องเล็กน้อยนี้ นายน้อยจะมีเวลาว่างขนาดนั้นเสียที่ไหน”
ในน้ำเสียงของแม่นมอาวุโสเปี่ยมด้วยความเหยียดหยามและเสียดสี หนีหว่านยังไม่ทันได้เข้าสู่สวนของหรงอวี๋นอย่างเป็นทางการ แต่กลับรับรู้ว่าอนุของหรงอวี๋นอยู่ภายในสวนแห่งนี้มีตำแหน่งเป็นเช่นไรได้จากท่าทีของแม่นมอาวุโสผู้นี้แล้ว
นางไม่ได้กล่าวอะไร ยันกายลุกขึ้นยืนอย่างใจกว้าง ยื่นมือไปเลิกผ้าคลุมหน้าแดงของตนเองลง จากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องของหรงอวี๋นด้วยแผ่นหลังเหยียดตรง
การเคลื่อนไหวนี้ กลับทำให้แม่นมอาวุโสที่ตามอยู่ด้านข้างพิศวงอยู่ระลอกหนึ่ง “อัยยะ แม่นาง ผ้าคลุมหน้านี้ต้องให้เจ้าบ่าวเป็นฝ่ายเปิดออกจึงจะมงคลนะ”
หนีหว่านหัวเราะเสียงเย็น “นายน้อยยุ่งอยู่กับการงานทุกเมื่อเชื่อวัน หากว่าอนุทุกคนต้องให้เขามาเริกผ้าคลุมหน้าล่ะก็ เขาคงยุ่งเกินกว่าจะมาได้เสียที่ไหน ในฐานะอนุของเขา การช่วยแบ่งเบาภาระให้เขาจึงถือว่าเป็นสิ่งสมควร เรื่องพรรค์นี้ ข้าทำเองก็ได้แล้ว”
หยิบยกคำกล่าวของแม่นมอาวุโสก่อนหน้ามาอุดปากของแม่นมอาวุโสเอาไว้ แต่ไรมาหนีหว่านไม่ใช่คนที่จะยอมพ่ายแพ้ง่ายๆ
สีหน้าของแม่นมอาวุโสแปรเป็นซีดขาว ตอนที่ยังอยากกล่าวอะไรนั้น ก็ได้มองเห็นหนีหว่านผลักเปิดประตูห้องหรงอวี๋นและเดินเข้าไปแล้ว
หนีหว่านหมุนกายมาปิดประตูห้อง จึงค่อยเดินรุดหน้าต่อไป ตัดผ่านฉากกั้นตรงหน้าประตูอ้อมสู่ด้านในห้อง
หรงอวี๋นแม้แต่ชุดมงคลเจ้าบ่าวสีแดงก็ไม่ได้สวม แต่กลับเป็นเสื้อคลุมส่วนในของชุดนอน ราวกับเพิ่งตื่นจากภวังค์นิทราขึ้นมา เขาหาววอดหนึ่งครั้ง นั่งอยู่ขอบเตียงพลางโบกมือไปทางหนีหว่าน กล่าวประโยคหนึ่งเบาๆ “มาแล้ว?”
“อืม” หนีหว่านราวกับไม่ได้แยแสท่าทีของเขา ทำเพียงถามเสียงเย็น “ของที่ท่านว่าเล่า?”
หรงอวี๋นราวกับไม่พึงพอใจต่ออาการของนางนัก เรื่อยมาผู้หญิงต่างก็อิงแอบใจกับเขา เอาใจเขา ฉับพลันถูกผู้หญิงนางหนึ่งปฏิบัติต่อเขาอย่างเย็นชาเช่นนี้เขาค่อนข้างปรับตัวไม่ได้ “นิสัยของเจ้าเย็นชาอย่างนี้ตลอด? แต่ว่าไม่เป็นไร สิ่งที่ข้าชื่นชอบมากที่สุดคือความตื่นเต้นของการพิชิต ตอนที่เจ้าทอดกายใต้ร่างวิงวอนความเมตตาจากข้า ค่อยมีรสชาติเพิ่มขึ้นหน่อย ของ…ข้ามีแน่ แต่ว่า เจ้าเพิ่งผ่านประตูเข้ามาก็ถามหาข้าจากข้าแล้ว รู้สึกว่าเป็นไปได้หรือ? ข้ายังไม่ทันได้สิ่งที่ข้าต้องการเลย…”
ตอนที่หรงอวี๋นเอ่ยคำนั้นก็ชี้ไปยังส่วนล่างของตนเอง ผู้ชายที่เพิ่งตื่นนอน การตอบสนองของกายวิภาคออกจะชัดเจนขนาดนั้น โดยเฉพาะภายใต้ชุดคลุมอันแสนแบบบาง ยิ่งเห็นความกักขฬะอันไร้ขอบเขตอย่างชัดเจน
หนีหว่านมุ่นหัวคิ้ว ขบปากล่างแน่น ของที่เขาต้องการคืออะไร นางรู้ดี
“เจ้ายังนิ่งทื่ออยู่ทำอะไร? ไม่ใช่อยากช่วยเจ้านายของเจ้ารึ ไม่มีของสิ่งนั้นของข้า เขาย่างสู่บึงยะเยือก จะต้องตายเป็นแน่ ใช้เรือนร่างของเจ้ามาแลกกับชะตาชีวิตของเขา มองอย่างไร ก็ราวกับจะคุ้มค่าอยู่ ว่าไหม” หรงอวี๋นยิ้มอย่างมุ่งร้ายมากขึ้น ให้ความรู้สึกจำพวกหยอกเย้าเหยื่อของสัตว์ร้ายทำนองนั้น
หนีหว่านกำหมัดแน่น และคลายออกหลายครั้ง แต่ว่า จากต้นจนจบนางไม่ได้เผยความอ่อนแอแม้เพียงเล็กน้อยออกมาต่อหน้าหรงอวี๋นเลยสักนิด ท้ายที่สุด นางผละปล่อยกำปั้นอีกครั้ง และเดินเข้าไปทางขอบเตียง
ภายในห้อง ก็มีเสียงครวญครางสุขสมดังลอยออกมา เหล่าไพร่พลภายในสวนเหลือบมองไปทางห้องแวบหนึ่ง ทั้งหมดต่างเผยรอยยิ้มอย่างรู้กันออกมา จากนั้นแต่ละคนก็จากสวนไปอย่างหน้าเรื่อหูแดง ภายในสวนเปลี่ยนเป็นว่างเปล่าในพริบตา ช่างโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงานัก
ยามที่ฟ้าใกล้มืด หรงอวี๋นจึงมายังด้านในสวนให้คนเตรียมข้าวของสำหรับอาบน้ำ ตอนที่เขาล้างเนื้อตัวกลับมาภายในห้อง หนีหว่านเองก็ตื่นขึ้นมาอย่างนวยนาด
เพียงแต่ แววตาของหนีหว่านถมึงทึงอย่างยิ่งยวด ทำให้เขามองแววบเดียวแล้วก็มุ่นหัวคิ้วขึ้นมา “ทำไม เกลียดข้า?”
หนีหว่านไม่ยี่หระเขา ทำเพียงจ้องตรงไปด้านหน้าแน่นิ่ง กัดฟันถาม “ของเล่า?”
เมื่อหรงอวี๋นได้ยิน ก็พลันหัวเราะขึ้น โน้มตัวไปด้านหน้ายื่นมือเข้าไปจับคางนางแน่น จากนั้นก็ถ่มน้ำลายรดใบหน้าของนาง “ผู้หญิงที่ข้าหรงอวี๋นเคยนอนด้วย แค่ปริปากก็ถามข้าถึงของที่จะช่วยชีวิตผู้ชายคนอื่น เห็นข้าหรงอวี๋นรังแกง่ายจริงๆ เชียว?”
“กล่าวเช่นนี้ท่านหมายความว่าอย่างไร” หนีหว่านหรี่ตาลงพักหนึ่ง
“ความหมายหรือ…” หรงอวี๋นเอียงคอหัวเราะอย่างมาดร้าย ลูบไล้พวงแก้มของหนีหว่านอย่างแผ่วเบา “บนโลกนี้ของที่สามารถต้านความหนาวจากบึงยะเยือกได้ก็มีแต่พวกสมุนไพรจูหยุนนั่น ยังจะมีของอย่างอื่นได้อีกเสียที่ไหน อัยยะ ผู้หญิง ทำไมถึงหลอกง่ายเยี่ยงนี้!”
“เจ้า!” ถึงแม้จะรู้ผลลัพธ์แบบนี้ตั้งแต่แรก ทว่าตอนที่ได้ยินกับหูตัวเองหนีหว่านก็ยังคงโกรธขึ้ง นางนึกอยากเหนี่ยวมือตบเข้าบนหน้าของหรงอวี๋นสักฉาด แต่ว่าได้ผ่านการทารุณกรรมครึ่งค่อนวัน นางในตอนนี้นั้นร้าวระบมทั้งร่างกายอย่างหนักหนา เพิ่งเงื้อมือก็ถูกหรงอวี๋นจับหมับที่ข้อมือแล้ว
“ตอนนี้เจ้ามีกะใจทะเลาะกับข้า ก็ไม่สู้รีบกลับไปดูหน้าเจ้านายเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายดีกว่ากระมัง!” หรงอวี๋นแค่นเสียงเย็น ดึงข้อมือของนางขว้างนางลงจากเตียง
เมื่อหนีหว่านได้ยิน สีหน้าเผยความงุนงง ชั่วขณะทั้งใบหน้าซีดเผือด ขบแนวกรามตวาดลั่น “หรงอวี๋น! เจ้ามันคนสารเลว เจ้าหมายความว่าอย่างไรกันแน่ พวกเจ้าทำอะไรกันแน่ หากว่าเจ้านายข้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ข้ากลายเป็นผีก็จะไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่!”
