ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต – ตอนที่ 461

ตอนที่461ความผิดปกติ
　　“ประเทศหนานเยว่และประเทศเป่ยหมิงจะสู้กัน？”หลินซีนเยียนพูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจประเทศเป่ยหมิงและหนานเยว่อาจจะมีปัญหาตรงชายแดนเล็กน้อยแต่ไม่เคยมีปัญหาใหญ่อะไรเมื่อตอนโม่จื่อเฟิงเป็นแม่ทัพได้ลงนามยุติสงครามขอเพียงโม่จื่อเฟิงยังดำรงตำแหน่งอยู่ประเทศเป่ยหมิงไม่กล้าเคลื่อนไหวแน่เว้นแต่…
　　ชายหนุ่มเห็นหน้านางครุ่นคิดเช่นนั้นจึงอธิบายต่อว่า“จะไม่สู้กันได้อย่างไร?เมื่อก่อนประเทศหนานเยว่มีเทพแห่งการสังหารอยู่ไม่ใช่เพียงประเทศเป่ยหมิงแม้แต่แคว้นหมันก็ยังไม่กล้าเข้าไปยุ่งแต่ว่าเจ้ารู้หรือไม่ว่าเทพแห่งการสังหารกลับตายแล้วข่าวลือกันว่าถูกคนของประเทศเป่ยหมิงฆ่าดังนั้นทั้งสองประเทศคราวนี้คงได้ก่อสงครามอย่างแน่นอน”
　　“เทพแห่งการสังหารที่เจ้าพูดถึงใช่…โม่จื่อเฟิงหรือไม่?”หลินซีนเยียนหน้าซีดจนถึงตอนนี้เมื่อพูดถึงสามคำนี้ที่ไรในใจของนางก็เจ็บปวดขึ้นมาทันที
　　ชายหนุ่มพูดขึ้นว่า“ใช่เหมือนอู๋เสวียนอ๋องจะมีชือเรียกเช่นนี้นะคนที่มีอำนาจของประเทศหนานเยว่ไม่มีแล้วสงครามครั้งนี้ไม่รู้ใครจะขนะใครจะแพ้แต่ก็ช่างเถอะขอแค่ไม่ส่งผลกระทบต่อแคว้นหมันของเราก็พอมันไม่ง่ายเลยที่สงครามระหว่างภายในจะหยุดเพิ่งแต่งตั้งจักรพรรดิได้ไม่กี่วันหากกระทบถึงแคว้นหมันคนที่ลำบากก็ไม่พ้นชาวบ้านธรรมดาเช่นพวกข้าหรอก”
　　หลินซีนเยียนตอบรับแล้วเดินไปยันบ้านที่ช่างตีเหล็กชี้ให้ระหว่างนางกำลังคิดเรื่องเรื่องที่เกิดขึ้นทำไมนางรู้สึกว่ามีความผิดปกติทำไมเรื่องเหล่านี้ถึงเกิดขึ้นพร้อมกัน
　　“เสี่ยวหลงพวกเจ้าที่อยู่ประเทศหนานเยว่และประเทศเป่ยหมิงต่างมีคนของเจ้าอยู่ทำไมถึงไม่มีข่าวเรื่องนี้ส่งมา?”หลินซีนเยียนหันกลับไปถามเสี่ยวหลงที่เดินตามอยู่ด้านหลัง
　　เสี่ยวหลงสีหน้าดูไม่ดี”จริงด้วยคนของนายท่านมีอยู่ทั่วใต้หล้าพูดตามหลักเหตุผลควรมีข่าวคราวส่งกลับมาแต่ว่านายท่านตายแล้วข่าวคราวนั้นถูกส่งไปให้ใครก็ไม่อาจทราบได้ แม่นางท่านไม่รู้อะไรถึงแม้ข้าจะเป็นหนึ่งในห้าของผู้บังคับบัญชาของนายท่านแต่ว่าข้าก็ติดต่อกับคนของข้าเท่านั้นคนที่ข้าสามารถติดต่อได้ก็ร้อยกว่าคนที่อยู่แคว้นหมันหน่วยงานอื่นข้าไม่มีช่องทางการติดต่อกับพวกเขา
　　สิ่งที่เสี่ยวหลงพูดหลินซีนเยียนเข้าใจได้การทำงานเช่นนี้สิ่งรู้น้อยก็ยิ่งดีดังนั้นจึงมีการแบ่งแยก
　　เพียงแต่ว่าคนอย่างโม่จื่อเฟิงเช่นนั้นจะยอมให้อำนาจและสิ่งที่เขาสร้างมาล่มสลายตามการตายของเขาไปหรือ?
　　ยิ่งคิดหลินซีนเยียนก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
　　หลินซีนเยียนและเสี่ยวหลงก็เดินมาถึงบ้านช่างอีกคนจากประสบการณ์ก่อนหน้าเสี่ยวจึงหาตัวเฒ่าแก่แล้วยื่นตั๋วเงินหนึ่งพันตำลึงออกมาก่อน
　　เฒ่าแก่นั้นเมื่อเห็นตั๋วเงินนั้นตาก็เป็นประกายแล้วถามหลินซีนเยียนเสร็จลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยอมตกลง
　　บนโลกใบนี้ยังมีคนที่เห็นแก่ความร่ำรวยมั่งคั่งขอเพียงเห็นราคาที่เขาควรค่าแก่การแลกหรือเปล่าเท่านั้น
　　เฒ่าแก่รับปากว่าจะทำให้เสร็จก่อนเที่ยงของวันพรุ่งนี้หลินซีนเยียนถึงได้พาเสี่ยวกลับไป
　　ระหว่างทางก็เห็นผู้คนอพยพไปยังตัวเมืองหลวงผู้คนข้างทางก็ได้แต่แสดงท่าทีอิจฉาผู้คนที่อพยพไปต่างมีญาติอยู่ที่เมืองหลวงเท่านั้นถึงจะอพยพไปได้ผู้คนที่ยังอยู่ไม่ใช่ว่าอยากอยู่แต่ไม่มีทางเลือก
　　หลินซีนเยียนคิดถึงผู้ลี้ภัยจากสงครามในปัจจุบันดูเหมือนสงครามไม่ว่าในอดีตหรือปัจจุบันคนที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดก็คงเป็นชาวบ้านธรรมดาๆ พอนึกถึงสงครามที่ในอินเตอร์เน็ตเรียกกันว่า แก๊สน้ำตา นางยิ่งรู้สึกว่ามันตลกหากมีสงครามเกิดขึ้นจริงผู้คนเหล่านั้นคงจะได้รู้ความน่ากลัวของสงครามจริงๆ
　　“แม่นางหลินหากทั้งสองประเทศก่อสงครามจริงแล้วพวกข้าที่เดินทางไปแหล่งกำเนิดเกิงจีนเล่า……”สีหน้าเสี่ยวหลงเต็มไปด้วยความกังวลติดตามอยู่ข้างกายหลินซีนเยียนทนไม่ได้ที่จะเอ่ยปากแหล่งกำเนิดเกิงจีนตั้งอยู่ที่ทะเลทรายระหว่างประเทศทั้งสามภายใต้สงครามเช่นนี้ใครที่วรยุทธ์สูงและแข็งแกร่งกว่าก็รอดจากอันตรายนะสิ
　　หลินซีนเยียนไม่ตอบแต่กลับถามกลับว่า“เสี่ยวหลงเจ้าไม่รู้สึกว่าเรื่องมันยิ่งน่าแปลกขึ้นทุกทีหรือ?หากโม่จืรอเฟิงตายจริงก็ตายที่บ้านตระกูลหรงทำไมถึงได้มีข่าวแพร่ออกไปว่าเขาถูกคนของประเทศเป่ยหมิงฆ่าละ?และอีกอย่างตระกูลหรงไม่ได้รับข่าวสารว่าจะมีสงครามระหว่างทั้งสองประเทศไม่เช่นนั้นไม่มีทางที่หรงเย่จะไม่ปริปากพูด เขาไม่รู้นั้นก็แปลว่ามีคนปิดข่าวที่มาของตระกูลหรง”
　　เสี่ยวหลงตกใจเล็กน้อยแต่ก็ดึงสติกลับมาได้ความหมายที่หลินซีนเยียนพูดนั้นในขณะเดียวกันสีหน้าของเขาก็แสดงความตกใจออกมา“จริงด้วยตระกูลหรงถึงเป็นหนึ่งในสามตระกลูใหญ่ใครกันที่มีความสามารถที่จะปิดข่าวสารของตระกูลหรงได้กัน?”
　　“ไม่ว่าอย่างไรก็ตามแต่ที่บ้านตระกูลหรงด้านนั้นยังเป็นไปตามแผนที่วางไว้การเดินทางไปแหล่งกำเนิดเกิงจีนครั้งนี้เห็นเพียงแต่การเคลื่อนไหวเท่านั้น”หลินซีนเยียนถอนหายใจ
　　“แม่นางวางใจเถอะเขาได้ให้คนของเราไปที่บ้านตระกูลหรงแล้วพวกเราออกเดินทางมาสิบกว่าวันแล้วทางด้านนั้นคงเดินตามแผนการที่วางเอาไว้เร็วสุดหนึ่งวันช้าสุดอีกสามวันคงมีข่าวส่งมาเวลาใกล้เข้ามาแล้วเพื่อไม่ให้หรงเย่เห็นความผิดปกติพวกเราต้องออกเดินทางจากบริเวณแคว้นหมันก่อนเที่ยงของวันพรุ่งนี้”เสี่ยวหลงเดินใกล้แล้วพูดเสียงเบาที่ข้างหูหลินซีนเยียน
　　ไกลออกไปคนที่ติดตามทั้งสองมาไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกันแต่ความสนิทสนมของทั้งสองมีบางอย่างผิดปกติแต่สำหรับหลินซีนเยียนแล้วนางไม่ได้ใส่ใจคนเหล่านี้
　　หลังจากที่กลับมาแล้วหรงเย่รอคนที่ออกไปซื้อของก็กลับเข้ามาหมดแล้วภายในเต็มไปด้วยของมากมายทั้งอุปกรณ์และของแห้ง