บทที่ 542 การปล้น
“พลังมังกรคชสาร?”
และเปลือกตาของ โม่ชางหลงกระตุกอย่างแรง
ถึงกับถอยหลังไป
ทันใดนั้นเฉินเตี๋ยนชางจึงอาศัยโอกาสจากช่องว่างนี้ตะโกน “เสี่ยวเกอรีบไป! ”
เฮลิคอปเตอร์เริ่มออกตัวอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าเฉินเกอจะไม่ยอมแพ้ แต่ปู่ของเขากำลังใช้พลังทั้งหมดเพื่อตัวเอง
หากเขายังรั้งอยู่ต่อ มีแต่จะเป็นตัวถ่วงให้กับปู่
ดังนั้น เขาจึงขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไป
โม่ชางหลงคิดจะไล่ล่า
แต่เฉินเตี๋ยนชางยังคงตามพัวพันไม่ปล่อย
“เฉินเตี๋ยนชางนายเหี้ยมโหดยิ่งกว่า นายใช้พลังพลังมังกรคชสาร และรับพลังกระจกวิเศษของฉันไป ถึงแม้ว่าฉันจะฆ่านายไม่ได้ แต่นายก็เสียหายอย่างหนักเช่นกัน ยังมีเวลาอีกสามเดือนกว่าจะถึงงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ เกรงว่านายคงมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ไม่นานแล้ว! ”
เผชิญหน้ากับความรุนแรงของ เฉินเตี๋ยนชาง
โม่ชางหลงไม่มีทางเลือกเช่นกัน
ในท้ายที่สุดแล้วพลังพลังมังกรคชสารทำให้ตนไม่อาจมองข้ามไปได้จริงๆ
โดยเฉพาะในตอนนี้ การที่โม่ชางหลงต้องต่อสู้เอาชีวิตกับ เฉินเตี๋ยนชางนั้นไร้ค่าเกินไป
หากเฉินเกอหนีไป ความคิดที่จะไปต่ออีกขั้นของเขาเองก็ล้มเหลวแล้วเช่นกัน
เขาไล่ เฉินเตี๋ยนชางออกไป
โม่ชางหลงวิ่งไล่ตามไปยังทางของเฮลิคอปเตอร์
“พรูด! ”
เฉินเตี๋ยนชางกระอักเลือด เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ไม่สามารถไล่ตามไปต่อได้อีก ได้แต่มองไปยังทิศทางของเฮลิคอปเตอร์อย่างเป็นห่วง
“ฉันกำลังบินอยู่ระดับสูงมาก นายน้อย เขาสมควรไม่ตามมาแล้ว! และตามมาไม่ได้แล้ว!”
คนขับเครื่องบินเอ่ย
“อืม ไม่รู้ว่าปู่เป็นยังไงบ้าง เฮ้อ ตอนเริ่มต้น ฉันคิดว่าปู่สามารถรับมือโม่ชางหลงได้มากพอ คาดไม่ถึงเลยว่า โม่ชางหลงกลับมีอาวุธวิเศษที่มีพลังร้ายกาจขนาดนี้อยู่ในมือ! ”
ในใจของเฉินเกอเป็นกังวล
“วางใจเถอะ พลังของนายท่านแข็งแกร่งมาก ถึงแม้ว่าอาวุธวิเศษของโม่ชางหลงจะทรงพลัง แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรนายท่านได้ ตอนนี้เขากำลังเล็งนายน้อย ขอแค่พวกเราหนีออกมาได้ แต่นี่ก็จะไม่เป็นการรบกวนสมาธิของนายท่าน! ”
ผู้คุ้มกันกล่าว
ทันใดนั้น เฮลิคอปเตอร์ก็สั่น
ราวกับด้านล่าง กำลังมีบางอย่างจับเฮลิคอปเตอร์เอาไว้
จากนั้น ก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่ด้านข้างของเฮลิคอปเตอร์
เป็นโม่ชางหลง
“เด็กน้อย ยังคิดจะหนี?”
โม่ชางหลงยิ้มอย่างเย็นชา
จากนั้นข้อมือของเขาก็ขยับและเปล่งแสงสีขาวจ้าออกมา
ตูมตูมตูม!
ไฟลุกโชน เศษก้อนหินกระจัดกระจาย
บนพื้นดิน เต็มไปด้วยความยับเยิน
คนขับเครื่องบินเสียชีวิตไปแล้ว
เฉินเกอเองก็บาดเจ็บเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาได้กลายเป็นปรมาจารย์ครึ่งระดับแล้ว ดังนั้นร่างกายของเขาจึงแตกต่างจากคนทั่วไปมานานแล้ว
ถัดมา เขาใช้มือข้างหนึ่งยันพื้นเอาไว้ และค่อยๆ ลุกขึ้นยืน
“จะหนีให้ลำบากไปทำไม ไปกับฉันเถอะ ก่อนจะถึงงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ ฉันจะต้องก้าวไปอีกขั้น!”
โม่ชางหลงยืนอยู่ข้างๆ และยิ้มจาง ๆ
“ฝันไปเถอะ!”
เฉินเกอกัดฟัน และพยายามอย่างเต็มที่
หวีด!
เสียงดังขึ้น พร้อมกับใบมีดสั้นที่ถูกยิงออกมา
มันโจมตีเข้าที่หน้าอกของ โม่ชางหลง
แต่ โม่ชางหลงกลับตอบสนองอย่างรวดเร็ว และหนีบมันเอาไว้ระหว่างสองนิ้ว
“วางอาวุธ เด็กน้อย นายยังเด็กเกินไป!”
เขาฝืนยิ้ม
ในขณะที่เฉินเกอ ตอนนี้หัวใจของเขากำลังดิ่งลงเบื้องลึก
เดิมที เขายังคิดว่าตนยังมีโอกาสรอด และต่อให้ต้องตาย ก่อนจะตาย ก็จะต้องไปยังงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์สักครั้ง
คาดไม่ถึงเลยว่า วันนี้ จะถูก โม่ชางหลงจับเอาไว้
แทนที่จะถูกเขาจับ และรับการทรมานจากเขา แบบนี้เขาจัดการตัวเองให้เสร็จสิ้นเสียยังจะดีกว่า!
ดวงตาของเฉินเกอฉายแววฆ่าฟันออกมา จากนั้นจึงโบกมือใส่ตนเอง
ทันใดนั้น
ฉึบฉึบฉึบ…..
มีดสั้นที่อยู่ในมือของ โม่ชางหลงส่งเสียงดังขึ้นมา
จากนั้นมันจึงเริ่มสั่นไม่หยุด
เฉินเกอตกตะลึง
โม่ชางหลงเองก็ประหลาดใจมากขึ้น เขาออกแรงมากขึ้นพยายามหยุดมีดสั้นเอาไว้
อย่างไรก็ตาม ดาบสั้นที่แต่เดิมสีดำวาวมาตอนนี้จู่ๆ มันก็เกิดแสงสีแดงวาบผ่านไป
ทันใดนั้น มีดสั้นกลับดูร้อนราวกับว่ามันเพิ่งถูกสกัดออกมาจากเตาเผาก็มิปาน
ฟู่!
ความรู้สึกร้อนลวก ทำให้ โม่ชางหลงส่งเสียงร้องออกมา
จนต้องปล่อยมีดสั้นออกไป
มีดสั้นบินกลับไปสู่มือของเฉินเกอ
“อาวุธวิเศษ! นี่คืออาวุธวิเศษ!”
โม่ชางหลงอุทาน
ดวงตาของเขาร้อนผ่าว
“คิดไม่ถึง ตระกูลเฉินของนายนอกจากภาพสุริยันแล้ว ยังมีอาวุธวิเศษเช่นนี้ พลังแกร่งกล้านัก หากฉันสามารถควบคุมอาวุธวิเศษนี้ได้ อย่างนั้นฉันโม่ชางหลงก็จะเป็นเหมือนเสือติดปีก ไร้คู่ต่อกร ในงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ฉันจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่!”
เขานึกคิดไปกับตัวเอง ราวกับว่ากำลังบ้าคลั่ง
เฉินเกอเซถอยหลังไปเล็กน้อย
“ด้วยความช่วยเหลือจากสวรรค์ ฉันไม่เพียงแต่ควบคุมกระจกวิเศษเอาไว้ แต่ยังพบเฉินเกอที่มีร่างกายลักษณะพิเศษ อีกทั้งยังมีอาวุธวิเศษนี้อีก ฉันจะอยู่ยงคงกระพันไร้คู่ต่อกร! ”
เขาเดินเข้าไปหาเฉินเกอด้วยดวงตาเปล่งประกาย
โอ้
จู่ๆ ร่างของเขาก็นิ่งไป
แขนซ้ายของเขาเริ่มสั่นสะท้านอย่างไม่หยุด
เส้นเอ็นสีเขียวบนมือ ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีแดง จากนั้นจึงปูดโปนขึ้นมา ราวกับว่ามีไส้เดือนกำลังคลานอยู่บนนั้น
แม้แต่ใบหน้าของเขา ก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงก่ำ
มีความเจ็บปวดพาดผ่านบนใบหน้าของเขา
“แว้งกัด? ”
เฉินเกอมองดู จากนั้นจึงรู้แล้วว่านี่คือโอกาส
เรารีบปล่อยอาวุธวิเศษออกไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
ปัง
โม่ชางหลงที่กำลังเจ็บปวด ใช้กระจกวิเศษเพื่อต้านกลับไป
วิ่ง!!!
เมื่อเฉินเกอเห็น เขาก็ไม่หยุดรอ
เขาอาศัยประโยชน์จากช่วงที่โม่ชางหลงกำลังโดนแว้งกัดอยู่ รีบวิ่งหนีเร็ว
“เจ้าเด็กหน้าเหม็น ไม่ว่านายจะไปยังสุดปลายฟ้า ฉันก็จะไปตามจับแก อาวุธวิเศษ ร่างกายพิเศษ ฉันต้องได้ครอบครองมัน!”
โม่ชางหลงไม่สามารถขยับได้ แต่กลับจ้องไปที่ด้านหลังของเฉินเกออย่างโหดเหี้ยมและเอ่ยคำราม
เฉินเกอไม่ได้หยุดฝีเท้าลงตลอดทางที่วิ่งขึ้นไปบนภูเขา
ตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าตนอยู่ที่ไหนแ และอยู่ห่างจากทะเลทรายตะวันตกเฉียงเหนือไปมากเท่าไหร่
สรุปคือหลังจากดูทิศตะวันตกเฉียงเหนือแล้วเขาก็วิ่งไปจนสุดทาง
ในพริบตา ก็ผ่านไปแล้วสามวันสองคืน
เฉินเกอวิ่งมายังลำธาร
เขากระหายน้ำอย่างยิ่ง จึงหยุดลงเพื่อดื่มน้ำ
“ดูเหมือนว่าฉันไม่ได้เลือกคุณผิด ตอนนี้พลังวิเศษในร่างกายของคุณ ได้แสดงออกมาอย่างเต็มที่แล้ว! ”
เฉินเกอหยิบดาบสั้นสีดำที่ตนพกติดตัวออกมา
เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมอย่างยินดี
“หืมม? นี่มันอะไรกัน?”
จู่ๆ เฉินเกอก็พบว่า ใบมีดสั้นนั้นแตกต่างจากเมื่อก่อนเล็กน้อย เนื่องจากทั้งสองด้านของมีดใบมีดในตอนนี้มีลายเส้นและแบบอักษรแปลกๆ ปรากฏขึ้นมา
“พั่วจวิน!”
ด้านหนึ่งถูกเขียนด้วยตัวอักษรจีนตัวเต็มเอาไว้
“นั่นคงจะเป็นชื่อของคุณใช่ไหม? พั่วจวิน ชื่อช่างอหังการเสียจริง!”
เฉินเกอคิดอยู่ในใจ
ส่วนอีกด้านหนึ่ง มีลวดลายละเอียดอ่อนบางอย่างสลักเอาไว้
จากการสังเกตของเฉินเกอ เขาพบว่ารูปแบบเหล่านี้ราวกับกำลังพูดได้มิปาน
เงาดำเล็กๆ เคลื่อนไหวอยู่บนนั้น
ราวกับพวกมันกำลังเคลื่อนไหวซ้ำๆ สองสามครั้ง
“หรือว่าเป็นเพราะว่าเมื่อครู่สัมผัสกับอาวุธวิเศษของ โม่ชางหลงดังนั้นพั่วจวินจึงถูกปลุกขึ้น บนนี้ดูเหมือนว่าจะกำลังสาธิตวิธีการใช้งาน! ”
เฉินเกอทำความเข้าใจอย่างรอบคอบ
เงาดำบนนั้น กำลังมีสี่การเคลื่อนไหวสี่แบบ
แต่สิ่งที่ทำให้เฉินเกอแปลกใจก็คือ
ในนั้น มีการเคลื่อนไหวหนึ่งที่มุ่งเป้าไปการใช้พั่วจวิน
จากนั้นการเคลื่อนไหวอีกสามแบบ ราวกับกำลังบอกวิธีในการใช้ดาบยาว
ยิ่งเฉินเกอดูมันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกเข้าอกเข้าใจมากขึ้นเท่านั้น
เฉินเกอค่อยๆ จินตนาการว่าตัวเองเป็นเงาดำบนใบมีดสั้น
พลังนั้นส่งผ่านไปยังตัวมีดสั้น
ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง!
ใบมีดสั้นยังคงส่งเสียงร้องออกมาอย่างไม่หยุด
ทันใดนั้น เฉินเกอก็ปล่อยกระบวนท่าออกไป
เสียงอากาศที่ถูกฉีกออกทำให้คนถึงกับขนหัวลุก
เมื่อใบมีดสั้นผ่านไป หินก้อนใหญ่ ต้นไม้ใหญ่ ก็ระเบิดออกทีละก้อน ราวกับว่าพลังของมันจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ
ใบมีดสั้นพุ่งเข้าหาเป้าหมายและกลับมาอย่างรวดเร็ว
ครั้งนี้เฉินเกอไม่ได้ถือมันไว้ แต่ใช้ความคิดในการควบคุมมีดสั้นเพื่อทำการโจมตีครั้งที่สอง
ด้วยวิธีนี้ มันดูเหมือนกำลังมีชีวิต และกลายเป็นผู้ช่วยของเฉินเกอ
เขาสามารถเดินไปรอบๆ เพื่อมองหาจุดอ่อนของฝ่ายตรงข้ามได้
ที่แท้…นี่ต่างหากคือวิธีการใช้พั่วจวินอย่างแท้จริง
