บทที่ 547 การค้นพบโดยบังเอิญ
เฉินเกอรีบมุ่งหน้าไปยังที่ตั้งของเทือกเขาว่านซา
เนินทรายที่นี่มีลักษณะไขว้ไปมาเป็นกากบาท
ถึงจะไม่มากถึงหมื่น แต่ก็นับได้ว่ามีเนินทรายถึงหลายพันแห่ง
ไม่แปลกใจที่ที่นี่ถูกเรียกว่า เทือกเขาว่านซา
เฉินเกอทำการค้นหา แต่เขาก็เจอทีท่าของบ่อน้ำโบราณว่าอยู่ใด
ในขณะนั้นเอง จมูกของเฉินเกอก็ได้กลิ่นบางเบา
เขาก้มลงมอง บนพื้น มีรอยเลือดหลงเหลืออยู่
คราบเลือดเหล่านี้ เป็นสีเขียวเข้ม เป็นคราบของสัตว์ประหลาด
การโจมตีของเฉินเกอเมื่อครู่ แม้จะไม่ได้ทำให้มันถึงตาย แต่ก็ทำให้สัตว์ประหลาดตนนั้นบาดเจ็บไม่น้อย
พั่วจวินไม่ว่าความสามารถในการป้องกันของคุณจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่มันก็สามารถทำลายลงได้ในครั้งเดียว!
หลังจากแกะรอยเลือดไป ไม่นานนัก เฉินเกอก็พบบ่อน้ำโบราณ
มันตั้งอยู่ใกล้ๆ กับทางตอนเหนือของเนินทราย ถูกปกปิดเอาไว้อย่างมิดชิด ราวกับถ้ำในภูเขา
“สัตว์ประหลาดนั่น มาถึงที่นี่แล้ว! ”
เมื่อเฉินเกอเข้าไปเขาก็ได้กลิ่นเหม็นสาบโชยมา
แต่เพื่อช่วย ฉินหยาเฉินเกอไม่มีทางเลือก เขากลั้นหายใจและกระโดดลงไปในบ่อน้ำ
บ่อน้ำมีความลึกมาก แต่ปลายบ่อ กลับมีแม่น้ำสายหนึ่งอยู่ด้านล่าง
และบนฝั่งของแม่น้ำ กลับมีโลกอีกใบหนึ่งตั้งอยู่
นี่คือพิภพใต้บาดาลแห่งหนุ้ง
เฉินเกอเพิ่งขึ้นมา
เขาก็เห็นว่าตอนนี้มีสัตว์ประหลาดกำลังแลบลิ้นออกมา และมองไปที่คนทั้งสองที่นอนอยู่บนพื้น ซึ่งก็คือ ฉินหยาและ เฉินเมิ่งเสว่
ทันใดนั้นเมื่อมีคนปรากฏตัวขึ้น มันจึงหันกลับมา
มันหันหน้าไปทางเฉินเกอและเผยให้เห็นเขี้ยวยาว
บนหน้าอกของมันยังคงมีเลือดไหลออกมา
“ฉินหยา! ฉินหยา! เธอเป็นอะไรรึเปล่า?”
เมื่อเห็นว่าฉินหยาหน้าขาวซีด หมดสติไปแล้ว เฉินเกอก็รีบตะโกนขึ้น
“สัตว์ร้าย ฉันจะดูว่าแกจะหนีไปไหนได้อีก! ”
เฉินเกอโกรธ
เมื่อพั่วจวินในมือปรากฏขึ้น มันก็พุ่งเข้าหาสัตว์ประหลาดในทันที
ความเร็วนั้นรวดเร็วอย่างยิ่ง
และการถูกพั่วจวินและเฉินเกอโจมตีถึงสองครั้ง ก็ทำให้สัตว์ประหลาดประหลาดใจเช่นกัน
ฉึบฉึบ!
เสียงดังขึ้น พร้อมกับพั่วจวินที่ทะลุเข้าหน้าอกด้านซ้ายของสัตว์ประหลาด มันกรีดร้องดังลั่น
จากนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง เป็นพั่วจวินที่เจาะเข้าที่คอของมันอีกครั้ง
สัตว์ประหลาดปิดคอเอาไว้ และกรีดร้องอย่างไม่หยุด
เฉินเกอร้อนรนขึ้น เขาจับหัวของมัน จากนั้นจึงถือพั่วจวินเอาไว้ และยกมีดขึ้นตัดหัวของสัตว์ประหลาดทั้งตัวออกมา
“ฉินหยา!”
หลังจากเสร็จสิ้นทั้ เขาก็วิ่งไปข้างๆของ ฉินหยาอย่างเร่งรีบ
หลังจากตรวจสอบดู ยังดีที่ฉินหยาแค่หายใจไม่ออกและหมดสติไป ดูเหมือนว่ามันยังไม่ทันได้ลงมือ
แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะมองโลกในแง่ดีได้ง่ายๆ หลังจากเดินอยู่บนทะเลทรายมานาน ฉินหยาและ เฉินเมิ่งเสว่แทบจะหายใจไม่ออกแล้ว
“ทั้งสอง เพื่อช่วยพวกคุณ ขอโทษจริงๆ! ”
เฉินเกอพูดกับตัวเอง
ในสถานการณ์แบบนี้ เขาได้แต่ช่วยผายปอดเท่านั้น ไม่อย่างนั้น เกรงว่าชีวิตจะตกอยู่ในอันตรายแล้ว
แน่นอนว่า รวมถึงเฉินเมิ่งเสว่ด้วย
สิบนาทีต่อมา
“เสี่ยวหยา เป็นยังไงบ้าง?”
เฉินเกอกอดฉินหยาเอาไว้ และสั่นเล็กน้อย
ในที่สุดเปลือกตาของฉินหยาก็กระตุกขึ้นเบาๆ และค่อยๆ ได้สติขึ้นมา
“เฉิน….เฉินเกอ?”
หลังจากลืมตาขึ้น ฉินหยาก็จับแขนของเฉินเกอด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
เมื่อครู่เนื่องจากกำลังรีบร้อย เฉินเกอจึงโยนหน้ากากทิ้งไป
ถูกฉินหยาพบเข้า เขาจึงได้แต่ตอบสนองอย่างเสียไม่ได้
“เฉินเกอเป็นคุณจริงๆ! ”
เมื่อเห็นเฉินเกอฉินหยาก็รู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะร้องไห้
“ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? ฉันพบนายอีกครั้งแล้วเฉินเกอ นายรู้ไหม ปีนึงแล้ว ทุกวันฉันเอาแต่คิดถึงนาย ทุกวัน!”
ฉินหยาซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินเกอ
เธจัอบมือของเฉินเกอเอาไว้แน่นเพราะกลัวว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความฝัน เมื่อตื่นขึ้น เฉินเกอก็จะหายตัวไปอีกครั้ง
โอ้!
หัวใจของเฉินเกอฉายแววแห่งความขมขื่น
ชีวิตนี้ของเขา เกรงว่าคงได้แต่ต้องพ่ายแพ้ให้แก่ฉินหยาแล้ว
ซ้ำตอนนี้ เขาจะทนให้เธอต้องเจ็บปวดอีกครั้งได้อย่างไร
เฉินเกอเย็นชา
เขาแสดงท่าทางประหลาดใจออกมา “เฉินเกอ? คุณหนู คุณจำคนผิดหรือเปล่า? ”
เฉินเกอเอ่ย
“นายพูดมั่วซั่ว ฉันจะจำใครก็ผิดได้แต่ไม่ใช่นายแน่!”
ฉินหยาเช็ดน้ำตาของเธอและจับมือของเฉินเกอไว้แน่น
“แต่ผม ไม่ใช่เฉินเกอที่คุณพูดถึงนี่? ผมชื่อเฉินเสวียน เฉินเกอที่คุณพูดถึง เป็นคนที่ก่อนหน้านี้คุณบอกผมว่าแบกคุณคนนั้นน่ะหรือ? ทำไม? ผมหน้าเหมือนเขามากหรือ?”
เฉินเกอกล่าวด้วยท่าทางไม่แยแส
แน่นอนว่าน้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปเป็นต่ำลงเหมือนกับตอนที่ได้พบกับฉินหยาในทะเลทราย
ส่วน ฉินหยาเมื่อเห็นการแสดงออกของเฉินเกอ ก็ทำให้เธอรู้สึกแปลกประหลาดไม่คุ้นเคยขึ้นมา อีกทั้งน้ำเสียงนี้ ยังไม่เหมือนเลยสักนิด
ใช่ เฉินเกอที่ตนเองรัก ทั้งผอมและเงียบอย่างยิ่ง อีกทั้งยังมีผิวขาวอย่างยิ่ง
แต่คนตรงหน้าเธอ แม้ว่าเขาจะหน้าเหมือนเฉินเกอเก้าสิบเปอร์เซนต์แต่เขาก็แข็งแกร่งเกินไป อีกทั้งผิวของเขาก็คล้ำเล็กน้อย
หรือว่า บนโลกนี้จะมีคนที่หน้าตาเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนอยู่จริงๆ?
“นายไม่ใช่เฉินเกอจริงๆ แต่ว่านายทั้งสองหน้าตาเหมือนกันมากเกินไป มากเกินไปจริงๆ นายอย่าได้หลอกฉันได้ไหม?”
ฉินหยาถามอย่างรีบร้อน
“ผมไม่รู้ว่าเฉินเกอที่คุณกำลังพูดคือใคร และก็ไม่เคยพบด้วย ทำไม? พวกเราเหมือนกันขนาดนั้นเลยหรือ?”
เฉินเกอเอ่ย
“อืมอืม! ”
ฉินหยาพยักหน้า
“แต่ว่า ก็ไม่เหมือน เฉินเกอเขาเป็นผู้ชายอ่อนแอ เขาไม่มีทักษะอย่างคุณ พี่ชาย เป็นคุณที่ช่วยพวกเราหรือ?”
ฉินหยาเช็ดน้ำตาของเธอ
ในดวงตาของเธอ อดไม่ได้ที่จะฉายแววสูญเสียอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
แม้ว่าเขาจะคล้ายกับเฉินเกอมาก แต่ว่า เฉินเกอไม่มีทักษะที่ทรงพลังแบบนี้
เขาไม่ใช่…..
“อืม พวกเธอถูกเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้จับมา โชคดี ที่ผมมาทันเวลา”
เฉินเกอเอ่ย
“อ้อใช่ ผมชื่อเฉินเสวียน หากมีโอกาส คุณสามารถให้รูปถ่ายของเฉินเกอคนนั้นให้ผมดูสักหน่อยว่าพวกเราคล้ายกันมากขนาดไหน!”
“อืม! ”
ฉินหยายังคงมองเฉินเกอด้วยความไม่อยากเชื่อ
แต่…คนตรงหน้านี้ให้ความรู้สึกแปลกหน้ามากเกินไปสำหรับตน
“อือ…”
ในขณะนั้นเอง เฉินเมิ่งเสว่ก็ฟื้นขึ้นมา
“เมิ่งเสว่เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? ”
ฉินหยารีบเข้าไปช่วยประคองเธอ
“ไม่เป็นไร เมื่อครู่แต่ฝันแปลก ๆ! ”
เฉินเมิ่งเสว่เกาหัวของตน
“ฝันแปลก ๆ เหรอ?”
“อืม ดูเหมือนฉันจะฝันว่ามีคนจูบฉัน! ”
เฉินเมิ่งเสว่เอ่ย
“เธอนี่นะ นี่มันเวลาไหนแล้ว พวกเราเอาชีวิตยังจะแทบไม่รอด เธอยังมีเวลามาล้อเล่นอีก!”
ฉินหยาหมดคำพูด
“จริงๆ นะ!”
ได้ฟังบทสนทนาระหว่างสองสาว
เฉินเกอก็หน้าแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“อ๊ะ! คุณคือพี่ชายคนนั้น?”
ในเวลานี้เอง เฉินเมิ่งเสว่ก็จำเฉินเกอได้
ใบหน้าของเธอประหลาดใจขึ้นอย่างอดไม่ได้ อีกทั้งยังแดงก่ำขึ้นมาด้วยเช่นกัน ดวงตาของเธอเบิกกว้าง และที่จ้องไปที่ใบหน้าของเฉินเกออย่างเขินอาย สีหน้าเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง
ก่อนหน้านี้ เธอมักเอาแต่จินตนาการว่าพี่ชายของเธอหน้าตาเป็นอย่างไร
จะเป็นคุณลุงหน้าตาหยาบกระด้างคนหนึ่งหรือไม่?
แต่ว่า คิดไม่ถึงว่าเมื่อพี่ชายถอดหน้ากากออก เขาถึงกับดูหล่อเหลาขนาดนี้
ลมหายใจของ เฉินเมิ่งเสว่พุ่งเร็วขึ้นมา
“อืม ผมชื่อเฉินเสวียน! ”
เฉินเกอเอ่ย
“พี่เฉินเสวียน ขอบคุณที่ช่วยพวกเรา!”
เฉินเมิ่งเสว่เอาแต่จ้องมองไปที่เฉินเกอ
ฉินหยาเองก็จ้องมองเฉินเกอเช่นกัน
ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะตัวเองตาฝาดหรือไม่ แต่เมื่อครู่ เธอเห็นใบหน้าของเฉินเกอเป็นสีแดงขึ้นเล็กน้อย จนทำให้เธอรู้สึกว่าเขาคล้ายกับเฉินเกอมาก
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ที่แห่งนี้ไม่แน่ว่าอาจจะยังมีสัตว์ประหลาดอยู่ ผมพาพวกคุณออกไปก่อนดีกว่า”
เฉินเกอพูดจบก็ลุกขึ้นยืน
เขาหันไปมองสภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างละเอียด
“นี่คือประตูหิน?”
ทันใดนั้น เฉินเกอก็มองเห็นด้านหนึ่งของกำแพงหิน
มีรอยแตกออกเป็นสี่เหลี่ยม
มันเป็นเหมือนประตู
“ดูเหมือนจะเป็นจริงๆ!”
ฉินหยาเองก็มองไปที่ทางนั้นด้วย จากนั้นจึงพยักหน้าอย่างอดไม่ได้
