บทที่ 563 ความลับเมื่อแปดร้อยปีก่อน
เฉินเกอเดินตรงไปทางเมือง
ขณะนี้ กลับหยุดลง
เขาหันหลังไปพูดว่า “ฉันบอกแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจจะช่วยนาย นายไม่จำเป็นต้องมาตามฉัน ตอนที่ฉันอารมณ์ยังดีอยู่ นายไปเถอะ ไม่เช่นนั้น นายจะมีจุดจบเหมือนเหมือนพวกนั้น!”
เสียงของเฉินเกอเย็นชามา
คนข้างหลังที่เดินตามเฉินเกอมา คือหยางเว่ย
“คุณผู้ชายอย่างพึ่งโมโหไปเลย แต่แค่ว่าข้าน้อย เห็นรูปลักษณ์ของคุณผู้ชายแล้ว คล้ายกับคนคนหนึ่งมาก และคนคน นี้ก็สำคัญต่อตระกูลหยางเรามาก ฉะนั้น หยางโม๋วอยากจะรู้จักกับคุณหน่อย!”
หยางเว่ยพูดด้วยความเคารพอย่างสูง
ไม่รอให้เฉินเกอถาม เขาก็เปิดปากอธิบายแล้ว
“คุณผู้ชาย ตระกูลหยางของพวกเรา รอคนคนหนึ่งมาโดยตลอด เขาพูดว่าคนคนนั้นจะปรากฏตัวอยู่ที่นี่ไม่ช้าก็แล้ว ฉันเห็นว่าคุณผู้ชาย คล้ายมากจริงๆ หยางโม๋วตามตอแยคุณแบบนี้ เป็นเพราะว่ามีสาเหตุจริงๆ!”
“อืม? รอคนคนหนึ่ง?”
เฉินเกอขมวดคิ้ว
“ใช่แล้วคุณผู้ชาย ฉันได้ให้คนที่บ้านส่งรถมาแล้ว ไม่รู้ว่าคุณผู้ชายจะมีเวลาหรือเปล่า กลับบ้านตระกูลหยางพร้อมฉันหน่อย!?”
หยางเว่ยพูด
ใช่แล้ว ในตอนที่ตัวเองถูกวัยรุ่นคนนี้ช่วยเหลือ ก็รับรู้ได้ว่ารู้สึกคุ้นเคยกับวัยรุ่นคนนี้
แต่ว่าทำไมถึงคุ้นเคย หยางเว่ยก็นึกไม่ออกแล้ว
จนกระทั่งเมื่อกี้ได้มองใบหน้าของวัยรุ่นอย่างละเอียดชัดเจน หยางเว่ยถึงได้สติขึ้นมากะทันหัน
ใช่เขาหรือเปล่า?
ฉะนั้น หยางเว่ยรีบสั่งให้คนในบ้านส่งรถมา แล้วตัวเองก็ตามเขาตลอดเวลา
“คนที่พวกนายรอคนนั้น คล้ายกับฉันมาก?”
เฉินเกอถาม
“คล้ายมากๆ แต่ว่าคุณผู้ชาย ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่จะสามารถพูดคุยได้ คุณไปที่บ้านตระกูลหยางกับฉัน แค่เห็นก็จะรู้เรื่องทุกอย่าง!”
เฉินเกอพยักหน้า
เพราะว่าสีหน้าของหยางเว่ย ไม่เหมือนว่ากำลังพูดโกหกอยู่ ช่วงนี้เรื่องที่แปลกประหลาดก็มีมากมายเกินไปแล้ว มีคนให้พวกเขารอคนคนหนึ่งที่นี่อีก จะมีความเกี่ยวข้องอะไรกับตัวเองหรือเปล่า?
เฉินเกอไม่สามารถไม่คิดมากในเรื่องพวกนี้ได้
จึงตอบตกลงไป
ในไม่ช้ารถก็มาถึง คนขับรถได้ขับมาถึงวิลล่าตระกูลหยาง
หลังจากผ่านการพูดคุยระหว่างทาง เฉินเกอก็เข้าใจแล้ว
หยางเว่ยที่อยู่ในบ้านตระกูลหยาง ในไห่เฉิงนี้ ก็ถือว่าเป็นวงศ์ตระกูลที่ใหญ่
หยางเว่ย ก็คือเจ้าของในตอนนี้ของตระกูลหยาง
ตระกูลหยางที่ตั้งแต่เริ่มต้นสร้างธุรกิจจนกระทั่งถึงตอนนี้ มีประวัติศาสตร์ราวๆ แปดร้อยกว่าปีแล้ว
เป็นวงศ์ตระกูลที่ลึกลับละเอียดยิบตระกูลหนึ่ง
หยางเว่ยพูดว่า ก่อนที่จะสร้างธุรกิจ ตระกูลหยางก็แค่ชาวประมงบนชายหาด หลังจากนั้นก็เกิดเรื่องเรื่องหนึ่งขึ้น ถึงได้ทำให้มีการเปลี่ยนแปลงฟ้าราวกับเหวขึ้น
“คุณหยาง ฉันหวังว่าสิ่งของที่นายจะให้ฉันดู สามารถทำให้ฉันเกิดความสนใจได้!”
อยู่ข้างหลังของหยางเว่ย เฉินเกอพูดเตือนด้วยความเย็นชา
หยางเว่ยก็เหงื่อโชกไปทั้งตัว เพราะว่าภาพลักษณ์และท่าทีของวัยรุ่นคนนี้ จะเก่งไปเล็กน้อยจริงๆ
“คุณผู้ชาย ฉันไม่ได้พูดเล่นกับคุณจริงๆ เชื่อว่าหลังจากเห็นแล้วคุณก็จะเข้าใจ ทุกอย่างที่หยางโม๋ว ทำ ไม่ใช่ความบังเอิญแน่นอน!”
ขณะนี้ที่พูด หยางเว่ยได้เหลือบมองซ้ายขวา
พาเฉินเกอไปที่ห้องลับหนึ่งของเขา
“คุณผู้ชาย คุณดูสิ!”
หยางเว่ยทนกับอาการบาดเจ็บของตัวเอง แล้วหยิบภาพโบราณหนึ่งออกมา ส่งต่อให้เฉินเกอ
“นี่คือภาพวาดภาพหนึ่ง?”
เฉินเกอจับไว้ในมือ รู้สึกมีความแปลกใจเล็กน้อย
“ใช่ครับคุณผู้ชาย พูดให้ถูกต้องคือ เป็นภาพวาดคนครับ!”
หยางเว่ยหยักหน้า
เฉินเกอค่อยๆ เปิดภาพนี้ออก บนภาพวาด เป็นภาพวาดคนที่เป็นนายทหารท่านหนึ่ง
นายทหารท่านนี้ วาดเหมือนจริงมาก ดูดีเก่งกาจมากๆ บนมือถือดาบยาวด้ามหนึ่ง เพียงแค่มองเห็น ก็ทำให้เฉินเกอรู้สึกหวาดกลัว
แน่นอน นี่ไม่ใช่จุดสำคัญ และคนในภาพวาดนี้ ไม่ใช่ใครที่ไหน คือเทพเจ้าในโลงศพที่หน้าตาคล้ายกับตัวเอง
สิ่งที่จับอยู่ในมือ คือกระบี่ชิงหยูที่ตัวเองพกติดตัวอยู่ตลอดเวลา
“คือเขา!”
หนังตาของเฉินเกอกระตุกไปหนึ่งที
“คุณผู้ชาย ท่านรู้จัก? ท่านดูสิ ฉันไม่ได้โกหกท่าน ฉันมีเรื่องที่เป็นเหตุผลจริงๆ เพราะว่าท่านคล้ายกับคนที่เรารอมาโดยตลอดจริงๆ!”
เฉินเกอไม่รู้ว่าจะตอบยังไงแล้ว
ออกจากทะเลทรายไป ยังสามารถเจอเขาต่อที่นี่อีก เฉินเกอเชื่อว่านี่ไม่ใช่ความบังเอิญ เป็นใครกันแน่? ถึงได้ยิ่งใหญ่เช่นนี้ เขารู้ได้ยังไงว่าตัวเองจะมาที่นี่แน่นอน?
“ใครเป็นคนบอกให้พวกนายรออยู่ที่นี่ เขาอยู่ไหน?”
จู่ๆ เฉินเกอก็ถามขึ้น
ไม่พูดถึงเรื่องอื่น ถ้าหากว่าสามารถหาคนลึกลับคนหนึ่งที่มหัศจรรย์ได้ งั้นข้อปริศนาทั้งหมด ก็สามารถไขออกได้แล้ว
คิดไม่ถึงว่าหยางเว่ยจะส่ายหัว
“ใครให้พวกเรารอนั้น ฉันเองก็ไม่แน่ใจแล้ว เพราะว่านี่เป็นเรื่องเมื่อแปดร้อยปีที่แล้ว แต่ว่าซินแสกุ่ยนั่นคำนวณได้แม่นมากจริงๆ คนที่ฉันจะสามารถรอได้ ถ้าหากว่าเป็นคุณจริงๆ ละก็ งั้นภารกิจเมื่อแปดร้อยปีของพวกเราก็สำเร็จแล้ว!”
บนสีหน้าของหยางเว่ยมีความดีใจ
“แปด…แปดร้อยปีก่อน?”
เฉินเกอตกใจอีกครั้ง
เพราะว่าความหมายของหยางเว่ยเขาเข้าใจแล้ว มีคนให้เขารอตัวเองในวันนี้ เมื่อแปดร้องปีก่อน?
ภายใต้การไถ่ถามของเฉินเกอ หยางเว่ยก็ได้นำเรื่องในตอนนั้นพูดออกมาทั้งหมดอย่างละเอียด
ที่แท้ แปดร้อยปีก่อน บ้านของหยางเว่ยเป็นแค่ชาวประมงธรรมดา แต่ว่ามีวันหนึ่ง บรรพบุรุษของหยางเว่ยไปจับปลากลับมาในช่วยเย็น ระหว่างทางก็เจอขอทานชราที่กำลังขอข้าวกินอยู่ บรรพบุรุษของเขาใจดี จึงพาขอทานชรากลับมาที่บ้าน แล้วทานอาหารทะเลไปมื้อหนึ่ง
หลังจากที่ทานจนอิ่มแล้ว
ก็คิดไม่ถึงว่าขอทานชรานั่นจะไม่ยอมไป
บอกว่าจะให้พวกเขาตระกูลหยางเปลี่ยนแปลงพรหมลิขิต เป็นคนที่ที่เก่งกาจร่ำรวย
ตอนนั้นบรรพบุรุษต่างก็มีความสุขกันใหญ่ นึกว่าเขาดื่มจนเมาแล้ว
แต่ว่าคิดไม่ถึง หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นแล้วพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า “ขอแค่พวกเธอยอมตกลงช่วยเหลือฉันเรื่องหนึ่ง จากนี้ไปฉันก็จะทำให้พวกเธอมีชีวิตที่สุขสบายร่ำรวยไม่มีเรื่องต้องกังวล! หลังจากนั้น เขาก็หยิบทองออกมาจากกระเป๋าเยอะมาก!”
บรรพบุรุษต่างก็อึ้งกันไปหมด
รีบถามขอทานชราคนนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น
หลังจากนั้นเขาก็หยิบภาพคนภาพนี้ออกมา
บอกว่าให้พวกเราตระกูลหยางรอการปรากฏตัวของคนคนนี้ในที่นี่ แล้วนำกล่องไม้นี้ให้เขา หลังจากนั้นมาตระกูลหยางของพวกเรา ก็จะกลายเป็นวงศ์ตระกูลที่ร่ำรวย
หลังจากนั้น ขอทานชราท่านนี้ก็จากไปแล้ว
ตระกูลหยางของพวกเราก็มีสถานการณ์ที่เปลี่ยนไป ไม่ถึงหนึ่งปี ก็มีบ้านที่ไห่เฉิง ก่อตั้งธุรกิจ แล้วสืบทอดมาจนถึงตอนนี้
แน่นอนว่า เรื่องนี้ ต่างก็เป็นสิ่งที่พ่อของฉันบอกฉันไว้ก่อนที่ท่านเสียชีวิตไป ขณะนั้น ฉันไม่ได้นำมาใส่ใจ คิดว่าเป็นเรื่องเมื่อแปดร้อยปีก่อนแล้ว ไม่ได้มีหลักฐานอะไรมายืนยันได้
“ฉะนั้นวันนี้ที่เจอคุณผู้ชาย ฉันตกใจมากจริงๆ!”
หยางเว่ยพูด
เฉินเกอได้ยินเรื่องราวที่หยางเว่ยเล่าแล้ว ก็มีความตกใจเล็กน้อยจริงๆ
“ขอทานชรา? ขอทานชราคนนี้อีกแล้ว? ทำไมถึงบังเอิญเช่นนี้ อยู่ที่ประเทศทั้งหลายที่เป่ยโม่ เขาก็เคยปรากฏตัวออกมาแล้ว ตอนนี้ก็มาปรากฏตัวอีก เวลาต่างกันประมาณพันๆ ปี หรือว่าจะเป็นผู้สืบทอดที่ยิ่งใหญ่ของขอทานชรา หรือว่า ทั้งสองก็คือคนเดียวกัน?”
เฉินเกอรู้สึกว่าตัวเองขนลุกไปหมดแล้ว
คนคนหนึ่งที่รู้จักและเข้าใจตัวเองมาก แล้วยังมีคนลึกลับที่มีความแปลกประหลาดอยู่ข้างกายของตัวเอง ไม่ว่าใคร ก็ล้วนแต่รู้สึกไม่สบายใจ
“จริงด้วยคุณผู้ชาย ตอนนั้นขอทานชรายังเหลือคำพูดไว้สองประโยค!”
หยางเว่ยมองไปทางเฉินเกอ
“คำพูดอะไร?”
“ข้างดอกฮิกังปะนะ(เป็นดอกไม้ที่เติบโตในนรก)เกิดใหม่ ก็จะปรากฏมังกรขึ้นที่เอ๋อตง！”
