บทที่ 582 เซ่งจู้น้อย
“คุณชายเฉิน?”
หญิงสาวทั้งหลายต่างประหลาดใจ
“ชื่อนี้ดูเหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน แต่ก็จำไม่ได้จริงๆ!”
“ฮึ่ม! ฉันได้ไปค้นหาโดยเฉพาะ พูดออกมา พวกเธอตกตะลึงเกือบตาย!”
หยุนเฟยพูดขึ้น
“เป็นยังไง?”
“ฉันได้ยินคนพูดว่า คุณชายเฉินคนนี้ มีที่มาที่ยิ่งใหญ่มาก ทรัพย์สินที่มี เหนือจินตนาการของคนธรรมดาเลยจริงๆ พูดสั้นๆก็คือ เธอสามารถขอเงินเท่าไหร่ เขาก็สามารถให้เงินเธอเท่านั้นในทันที!”
หยุนเฟย พูดด้วยแววตาอิจฉา
“จริงๆเหรอ? ยังมีคุณชายไฮโซแบบนี้ด้วย?”
พวกผู้ชายก็พูดด้วยความอิจฉาและเกลียดชังในทันที
“แน่นอนอยู่แล้ว! ไม่เพียงแต่ร่ำรวย คุณชายเฉินท่านนี้ ยังมีความสามารถยิ่งนัก ไม่ใช่คุณชายเสเพลของตระกูลอย่างพวกนาย ที่สามารถเทียบเท่าได้!”
หยุนเฟยอดไม่ได้ที่จะมองไปทางน้องชายทั้งหลาย ส่ายหัวเบาๆ
“เทียบไม่ได้ก็เทียบไม่ได้ เราก็ไม่กล้าเทียบกับเขา!” พวกชายหนุ่มก้มหน้าลง
“ที่จริงฉันกลับรู้สึกว่า คนคนหนึ่งต่อให้จะมีเงินมากมาย เขาก็ไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างไร้ความกังวลใดๆโดยสิ้นเชิง ตราบใดที่เป็นคน ไม่ว่าเขาจะมีเงินหรือไม่มีเงิน ก็จะมีความกังวลทั้งนั้น บางทีคุณชายเฉินท่านนั้น ก็มีความกังวลที่คนธรรมดาอย่างพวกเราไม่มี พวกนายก็ไม่ต้องรู้สึกละอายใจ!”
หยุนฉิง ยิ้มอย่างอ่อนหวานในขณะนี้
คำพูดของเธอ ดูเหมือนจะสามารถทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจตลอดเวลา ดุจดั่งอาบสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ดีขึ้นมากในทันที
ส่วนเฉินเกอมองไปที่หยุนฉิง ก็ยิ่งดูยิ่งรู้สึกชอบ เคยเห็นผู้หญิงอย่างหยางเสว่และจ้าวยีฟานจนชิน อย่างหยุนฉิงแบบนี้ หายากในโลกแล้วจริงๆ
ใช่เลย ต่อให้คุณมีทรัพย์สินของครึ่งหนึ่งในโลก แล้วสามารถเป็นยังไงได้?
ก็ยังเหมือนกัน คุณไม่สามารถเปลี่ยนโชคชะตาของตัวเอง เปลี่ยนโชคชะตาของตระกูลได้ แม้แต่ผู้หญิงที่ตัวเองรัก ก็ไม่สามารถปกป้องได้
ตราบใดที่ยังเป็นคน ก็จะมีความกังวล!
เฉินเกอกำลังครุ่นคิดถึงคำพูดนี้ ก็เลยทำให้ใจลอย
ในตอนที่รินชาให้หยุนเฟย น้ำชาก็ล้นออกมาอย่างไม่ทันระวัง หกลงบนเสื้อผ้าของหยุนเฟยทั้งหมด
“อ๊ะ! ไอ้สารเลวๆ!”
หยุนเฟยถูกลวกจนลุกขึ้นยืนทันที ราวกับสุนัขจิ้งจอกที่โดนเหยียบหาง
“ไอ้สารเลว นายตาบอดหรือไง?”
หยุนเฟยจ้องมองไปที่เฉินเกอ ตะคอกอย่างโกรธแค้น
และเป็นเพราะเสียงตะคอกนี้ ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากในที่งาน
และหยุนเฟย ยิ่งอารมณ์ขึ้น ยกฝ่ามือขึ้นกำลังจะตบหน้าเฉินเกอ
ในสายตาของเธอ ผู้ชายคนนี้ เป็นเพียงคนรับใช้คนหนึ่งเท่านั้น ตอนนี้ กล้าที่จะล่วงเกินตัวเองต่อหน้าผู้คน อารมณ์ฉุนเฉียวของหยุนเฟยขึ้นมาแล้ว ก็ใช่ว่าจะจัดการได้ง่ายๆ!
แต่เมื่อฝ่ามือของหยุนเฟยหยุดห่างจากใบหน้าของเฉินเกอครึ่งเซนติเมตร ทันใดนั้น ก็มีพลังอย่างหนึ่งส่งเข้ามา เจ็บปวดดั่งเช่นโดนเข็มทิ่มแทง ผ่านทะลุฝ่ามือของตัวเอง
ทันใดนั้น ฝ่ามือของหยุนเฟยก็เลือดไหลไม่หยุด
ราวกับโดนตีใส่กระบองเพชร
“เจ็บมาก! เจ็บมาก! มือของฉัน!”
หยุนเฟยกุมฝ่ามือของตัวเองไว้ แล้วเริ่มร้องไห้
“ไอ้หมอนี่ นายกล้าเอาเข็มแทงพี่หยุนเฟยของเรา นายหาที่ตาย!”
พวกผู้ชายก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น นึกว่าเฉินเกอลอบทำร้าย เลยโมโหในทันที
ยังจะลงไม้ลงมือ
“หยุดนะ พวกนายทำอะไรอยู่!”
ทันใดนั้นเอง เสียงที่มีความตื่นตระหนกและโกรธเกรี้ยวก็ดังขึ้น ตะโกนห้ามปรามพวกคนที่กำลังจะลงไม้ลงมือในทันที
และฝูงชนในงานก็เงียบลงในทันทีเช่นกัน
เพราะว่า คนคนนี้ก็คือหยุนหลิน หัวหน้าของตระกูลหยุน
หยุนหลิน เห็นเฉินเกอที่ยืนมือไขว้หลัง ท่าทีเรียบเฉย
สีหน้าขาวซีด รีบวิ่งพุ่งเข้าไปอย่างร้อนรน
“เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!”
ตบหน้าสามครั้งที่เสียงดังฟังชัดย่างต่อเนื่อง
ตบจนสายหนุ่มทั้งสายเกือบล้มทั้งยืน
“พ่อ พ่อทำอะไร พวกเขาทั้งสามแค่แก้แค้นให้ฉันเท่านั้น พ่อดูไอ้หมารับใช้นี่ ทำให้มือของฉันถลอกแล้ว!”
หยุนเฟยได้เห็นน้องชายลูกพี่ลูกน้องทั้งสามโดนตี โกรธจนกระทืบเท้า
“เพี้ยะ!”
และหยุนหลินก็พลิกมือตบหน้าหยุนเฟยอีกครั้ง
“ช่างกล้านัก! หมารับใช้อะไรกัน ฉันว่าพวกแก จะตายยังไงก็คงไม่รู้ตัว!”
ปากของ หยุนหลิน สั่นกระตุก
หยุนเฟยโดนตบจนร้องไห้
“พ่อ เพราะอะไร? ไอ้หมารับใช้นี่ทำร้ายฉัน!”
หยุนเฟยพูดอย่างไม่พอใจ
“เพี๊ยะ!”
เป็นการตบหน้าที่ดังก้องอีกครั้ง “ตัวสารเลว ยังกล้าพูดจาโอหังยังไม่รีบขอโทษคุณชายเฉิน!”
หยุนหล้างตักเตือนอย่างโหดเหี้ยม
จากนั้นก็มองไปที่เฉินเกอ โค้งคำนับด้วยความเคารพ “คุณชายเฉิน ลูกสาวเบาปัญญา เกือบจะล่วงเกินคุณชายเฉิน หวังว่าจะให้อภัย!”
“ห๊า?”
หยุนเฟยไม่คาดคิดว่า คุณพ่อถึงกับโค้งคำนับให้คนรับใช้คนนี้
และพวกหนุ่มสาวก็ล้วนตกตะลึงหมด
มองฉากนี้ด้วยความเหลือเชื่อ
“เห็นแก่หน้าของน้องเฉิงเอ๋อร์ คนนี้ ฉันไม่ถือสากับพวกเขาหรอก แต่เตือนลูกสาวของคุณหน่อย ต่อไป อย่าตบหน้าคนอื่นง่ายๆ!”
เฉินเกอพูดอย่างเย็นชา
มองไปที่หยุนเฟย
หยุนเฟยหน้าแดงทันที “คุณ……คุณคือคุณชายเฉิน? คุณชายเฉินผู้ลึกลับ ที่มาจากเมืองหนานหยาง?”
เธอกลืนน้ำลายเข้า
เป็นดั่งเทพเจ้ามหาเศรษฐีในตำนาน ก็คือเขา?”
“ยัยตัวดี โชคดีที่คุณชายเฉินไม่ถือสากับแก พวกแกทั้งหลาย ยังไม่รีบขอโทษคุณชายเฉิน!”
หยุนหลินรีบพูดขึ้น
คนอื่นบอกเพียงว่าเฉินเกอเป็นคุณชายมหาเศรษฐี แต่ว่า ความสยองของเขา มีเพียงผู้ที่เคยประสบด้วยตัวเองเท่านั้น ที่จะเข้าใจ!
“ขอ……ขอโทษค่ะ!”
แม้ว่าจะรู้สึกไม่น่าเชื่อ แต่หยุนเฟย ดูจากท่าทีของพ่อ ก็รู้ว่าท่านนี้เป็นตัวจริง ในขณะนี้ หยุนเฟยหน้าแดง ก้มหน้าลง แล้วขอโทษเฉินเกอ
ในเวลาเดียวกัน ดวงตาคู่สวยอดไม่ได้ที่จะกลอกลูกตาไปมา แอบสังเกตสีหน้าของเฉินเกอที่มองดูตัวเอง
บางที ความขัดแย้งในครั้งนี้ อาจสามารถจุดประกายแห่งความรักกับคุณชายเฉิน ผู้มีทรัพย์สมบัติมากมายนับไม่ถ้วน
แต่เธอคิดผิดแล้ว เฉินเกอไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำ!
ก็ได้หันสายตาไปที่อื่น ซึ่งทำให้หยุนเฟย ผิดหวังยิ่งนัก
ส่วนพวกคนที่เหลือ ยิ่งไม่กล้าออกเสียง
มีเพียงหยุนฉิง เท่านั้น ที่กะพริบดวงตาที่กลมโต มองไปที่เฉินเกอด้วยความสงสัย
ในขณะนี้เอง ผู้คนด้านนอก ก็ส่งเสียงดังโวยวายกะทันหัน
ความสนใจของเฉินเกอและหยุนหลิน ก็หันไปด้านนอกทันที
ก็ได้เห็นว่า กำลังมีกลุ่มคนสามสิบสองคน ที่สวมชุดแปลกประหลาด แบกเกี้ยวไว้ กำลังเดินมาทางนี้
เกี้ยวใหญ่มาก
ราวกับห้องนั่งเล่นห้องหนึ่ง
ด้านบนมีเก้าอี้ตัวใหญ่วางไว้ บนเก้าอี้ตัวใหญ่ ชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำนั่งอยู่อย่างสง่า
ด้านข้างเกี้ยว ยังมีผู้อาวุโสสองท่านตามมา
ขณะที่พวกเขาเดินมาตามทาง ผู้คนบนถนน ต่างก็โค้งคำนับให้กับพวกเขา
ขบวนแบบนี้ เฉินเกอได้เห็นเป็นครั้งแรก นี่ดูมีอำนาจยิ่งกว่าการเดินทางของจักรพรรดิในสมัยโบราณ มีถึงสามสิบหกคนแบกเกี้ยว
“เขาก็คือเซ่งจู้น้อย?”
เฉินเกอพูดอย่างเย็นชา
“ใช่ครับ คุณชายเฉิน!”
หยุนหลินเช็ดเหงื่อแตกตรงหน้าผาก ตอนนี้เขาอึดอัดมากที่สุด
แทรกกลางระหว่างเทพแห่งความตายทั้งสอง หากไม่ระวังเพียงนิดเดียว ก็จะถูกกวาดล้างทั้งตระกูล เขาไม่กล้าล่วงเกินใครทั้งนั้น
ในขณะนี้ โค้งคำนับให้กับเซ่งจู้น้อย พร้อมตอบคำถามของเฉินเกอด้วยความเคารพ
ส่วนคนที่เหลือ ต่างก็โค้งคำนับต้อนรับเซ่งจู้น้อย พูดให้ชัดก็คือ ก้มหน้าลง 45 องศา
ชายอาวุโสสองคนข้างเกี้ยวทั้งสองฝั่ง เมื่อเห็นการกระทำของทุกคน ก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
แต่ว่า ตอนที่พวกเขามองไปทางด้านเฉินเกอ
คิ้วก็ขมวดพร้อมเพรียงกัน โดยไม่ได้นัดหมาย
เพราะเฉินเกอก็กำลังมองพวกเขาอย่างเย็นชา พร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋าไว้….
