บทที่ 618 ตำนานคุณชายเฉิน
ไม่ผิด ทั้งสองคนก็คือเฉินเกอกับหม่าเสี่ยวหนาน
หยางเยี่ยนก็รู้สึกว่าชีวิตของตัวเองเกือบจะถูกโค่นล้มแล้ว
เดิมทีนึกว่า หม่าเสี่ยวหนานไม่มีคนหนุนหลัง สามีตัวเองเก่งกาจขนาดนี้ จะจัดการเธอ ก็เป็นเรื่องที่ง่ายมาก
อีกอย่างเมื่อวานตอนที่เจอเฉินเกอ หยางเยี่ยนยิ่งรู้สึกว่า เฉินเกอก็เป็นแค่คนธรรมดา เขาก็ต้องมีวันที่ลำบากสักวันหนึ่ง
แต่คิดไม่ถึงเลย คนเขามีเงิน มีเงินมากเสียด้วย!
ขณะนั้นหัวเต็มไปด้วยเหงื่อ ไม่รู้ว่าจะโต้ตอบยังไงดี
และไม่นานนัก รถตำรวจคันหนึ่งได้ขับเข้ามาในโรงเรียน
เทียบกับเมื่อวาน ยังมีตำรวจเพิ่มขึ้นมาอีกสองนาย
“ครูหม่า พอดีเลยครูหยางเยี่ยนก็อยู่ตรงนี้ เรื่องมีความคืบหน้าแล้วครับ พวกเรายังจะไปคุยกันที่ห้องครูใหญ่หรือเปล่า?”
เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งมองไปที่หยางเยี่ยนอย่างเย็นชา
“ใช่…….ใช่ค่ะ”
หยางเยี่ยนในใจรู้สึกกังวลขึ้นมา
ทุกคนได้เข้าไปในห้องครูใหญ่
และบรรยากาศในห้องครูใหญ่ ก็ทำให้หยางเยี่ยนรู้สึกถึงความแปลกประหลาดเล็กน้อย
ราวกับว่าสายตาทุกคู่ที่จ้องมองมาทางเธอ ต่างเปลี่ยนไปหมดแล้ว
“เรื่องมีความคืบหน้าขึ้นมาก ทางตำรวจได้หลักฐานที่มีน้ำหนัก สงสัยว่าคดีทุนการศึกษาสูญหายนี้ มีคนอยู่เบื้องหลังบงการให้นักเรียนกระทำ อีกอย่างวิธีการที่บีบบังคับนั้น ช่างโหดร้ายมาก!”
เจ้าหน้าที่ตำรวจกล่าวกับครูใหญ่
“คุณตำรวจทั้งหลาย ลำบากแล้วครับ!”
หยางเยี่ยนในใจเต้นตึกๆ สีหน้าซีดไปทันที
เหลือบมองสามีแวบหนึ่ง เธอขอความช่วยเหลือด้วยการกลืนน้ำลาย
ในที่สุดเธอก็รู้ว่าความกระวนกระวายในใจของเธอมาจากไหน
แต่สามีของหยางเยี่ยนกลับก้าวถอยหลังไปอย่างโกรธเคือง
แม่งเอ๊ย เรื่องนี้ยุ่งไม่ได้เด็ดขาด ในแง่หนึ่งชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ฐานะของเขาต้องไม่ธรรมดาแน่ ไม่กล้าที่จะล่วงเกิน
อีกแง่หนึ่ง หากยุ่งต่อไป ตัวเองก็จะเอาตัวรอดยากแล้ว
และในเวลานี้ ที่หน้าประตูก็ได้มีพนักงานรักษาความปลอดภัยเดินไปเดินมา
ทันใดนั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจก็คำเปลี่ยนคำพูด ได้หยิบหมายจับออกมา: “ครูหยางเยี่ยน ทางตำรวจได้สงสัยว่าคุณกับสามีเป็นผู้ต้องสงสัยคนสำคัญ ก่อคดีอาญาที่ร้ายแรง เชิญพวกคุณไปกับเราด้วย!”
ได้ยินที่เจ้าหน้าที่ตำรวจพูด
สามีของหยางเยี่ยนตกใจทันที
“ไม่เกี่ยวกับผม เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ ไม่เกี่ยวกับผม!”
พูดจบ สามีของหยางเยี่ยนก็จะก้าวเท้าหนี
แต่แค่หนีไปถึงหน้าประตู ก็ถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยจับตัวไว้
“อ้า!”
หยางเยี่ยนก็เป็นบ้าทันที เริ่มวิ่งหนีไปทางประตู
เห็นได้ชัด พวกเขารู้ว่าตัวเองทำอะไรไปบ้าง หากถูกจับตัวไป สิบถึงยี่สิบปีก็คงจะออกมาไม่ได้
พนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนที่ประตู มัวแต่ช่วยกันจับตัวสามีของหยางเยี่ยน
ไม่คิดว่าหยางเยี่ยนก็จะวิ่งออกมา
ก็เห็นหยางเยี่ยนวิ่งไปทางบันได นักเรียนที่มาเรียนทั้งหมดต่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะที่เธอเตรียมตัวจะวิ่งลงบันไดนั้น
ฉึกๆ!
กระบองไฟฟ้ากะพริบด้วยแสงสีน้ำเงิน
เฉินเกอหยิบมันออกมาจากกระเป๋าของพนักงานรักษาความปลอดภัย
จี้ไปที่ร่างกายของหยางเยี่ยนอย่างรวดเร็ว
ฉึก!
หยางเยี่ยนตะโกนไปเสียงเดียว สั่นสะท้านไปทั่วร่าง ล้มลงแล้วชักกระตุกอยู่บนพื้นโดยตรง
“อ้า! นั่นมันครูหยางเยี่ยนไม่ใช่เหรอ?”
“โอ้มายก๊อต ทำไมมีคนมากมายมาจับเธอล่ะ?”
เหล่านักเรียนต่างเอามือกุมปากถอยหลัง
และเฉินเกอเห็นหยางเยี่ยนถูกปราบแล้ว อาศัยที่พวกเขายังไม่เข้ามา นั่งลงแล้วจี้ที่ร่างของหยางเยี่ยนอีกครั้ง
ฉึก！
ครั้งนี้ทำให้ หยางเยี่ยนขี้ไหลฉี่ราดโดยควบคุมไม่ได้
“หากไม่ใช่ว่าอยู่ตรงนี้ ฉันสับเธอเป็นหมื่นๆชิ้นไปนานแล้ว!”
ทิ้งกระบองไฟฟ้าไว้ด้านข้าง เฉินเกอเอ่ยปากอย่างเย็นเยือก
ด้วยนิสัยของเฉินเกอ เห็นคนที่จิตใจชั่วช้าอย่างหยางเยี่ยน ไม่ทำให้เธอปลี่ยนไปเหมือนกับผู้หญิงอย่างหลิวเฉิงนั้น เฉินเกอก็จะไม่ใช่เฉินเกออีก
เรื่องนี้ก็ถือว่าได้จบสิ้นแล้ว หลังจากที่จบเรื่อง เฉินเกอและหม่าเสี่ยวหนานก็ไปที่โรงพยาบาลไปเยี่ยมเมิ่งซีและแม่
เพียงแต่ว่าครั้งนี้ เฉินเกอตั้งใจอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเวลานาน แต่กลับผิดหวังมาก คนที่ร่างกายมีพลังจุดจื้อหยินคนนั้น กลับไม่ได้ปรากฏตัวอีกเลย
เดิมทียังนึกว่า เธอคือหมอ พยาบาล หรือคนไข้คนหนึ่งของโรงพยาบาล
แต่หลังจากที่ได้เดินทั่วโรงพยาบาลแล้ว เฉินเกอก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองแบบนั้นอีกเลย
มองดูเวลาค่อยๆผ่านไปทีละวัน ระยะเวลายิ่งอยู่ยิ่งใกล้เข้ากลางเดือนแล้ว
และหญิงสาวที่ร่างกายมีพลังจุดจื้อหยินนั้นก็ยังหาไม่เจอ ในใจเฉินเกอรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา
ส่งหม่าเสี่ยวหนานกลับไปที่โรงเรียนอีกครั้ง
เฉินเกอกำลังคิด ลองไปรอบๆโรงเรียนหรือสวนของโรงเรียน
ไปวนดูอีกครั้ง
ไม่มีเหตุผลนะ ตามที่อาจารย์ผีพูด เนื่องด้วยสภาพร่างกายที่พิเศษของพวกเรา หากพบเจอกัน ก็ต้องเกิดปฏิกิริยาอย่างแน่นอน!
ขณะนั้น เวลาช่วงเช้าทั้งหมดของเฉินเกอ ก็ได้ขับรถวนอยู่แถวโรงเรียนที่มัธยมปลายและมหาวิทยาลัยทั้งหมด
แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆเกิดขึ้น
“มหาวิทยาลัยจินหลิง!”
สุดท้าย เฉินเกอขับรถมาถึงมหาวิทยาลัยจินหลิงที่ตัวเองเคยเรียน
นี่เป็นมหาวิทยาลัยแห่งสุดท้ายในจินหลิงแล้ว หากไม่ทำแบบนี้ คนตั้งมากมาย เฉินเกอก็ไม่รู้จะไปตามหาที่ไหน
เห็นนักศึกษาตั้งมากมายต่างชี้มาทางรถของตัวเอง
เฉินเกอกลับมาถึงมหาวิทยาลัยที่ตัวเองเคยเรียน ก็รู้สึกอายเล็กน้อย
ไม่ควรที่จะทำตัวเด่นแบบนี้
จากนั้น เฉินเกอก็เลยกลับรถ จะไปจอดตรงสวนป่าเล็กที่เมื่อก่อนตัวเองเคยจอด
เมื่อไปถึงแล้วกลับพบว่า ที่จอดของเมื่อก่อน ได้จอดรถไว้หลายคัน
ที่นี่ ยังมีหญิงสาวที่แต่งตัวสวยงามมากมาย ยังมีรถหรูพวกเฟอรารี่และอื่นๆอีกหลายคัน และคุณชายหลายคนก็อยู่ที่นี่
ด้านนี้จึงมีคนรอบล้อมไม่น้อย ดูท่าทางแล้วมีคุณชายสองคนกำลังทะเลาะกัน
“รถคันนี้ของนาย ยังกล้าที่จะมาจอดตรงนี้เหรอ น่าอายชะมัด รถของกูคันนี้ สองล้านกว่านะ ฮึ่ม!”
คุณชายคนหนึ่งได้กล่าวขึ้น
“ว้าว คุณชายหยางหล่อมากเลย!”
“รถคันนี้ก็โคตรเท่เลย!”
กลุ่มสาวๆมองไปที่คุณชายหยางอย่างชื่นชม
คุณชายอีกคน รถของเขาแค่แปดแสนกว่าหยวน หญิงสาวที่อยู่ตรงนี้ ไม่มีใครออกหน้าแทนเขาเลย
ตอนนี้ปมด้อยปรากฏบนใบหน้าของเขา อดไม่ได้ที่จะโกรธจนต้องขับรถจากไป
คนที่มาที่นี่ ส่วนใหญ่จะเป็นเจ้าของรถหรู ก็ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ สวนป่าเล็กแห่งนี้ ได้กลายเป็นที่โอ้อวดรถหรูไปเสียแล้ว
ทุกวันหญิงสาวกับหนุ่มน้อยที่มาตรงนี้ช่างมากมายเหลือเกิน
และคุณชายหยางเห็นว่าบีบคนคนนั้นไปแล้ว ขณะนั้นสีหน้าเต็มไปด้วยความสะใจ
กำลังจะจอดรถเข้าที่
เวลานี้ ก็ได้ยินเสียงเร่งแรงม้าที่จี้ใจคนดังขึ้น จากนั้น รถลัมโบร์กีนี่ที่หรูหราโฉบเฉี่ยว ได้จอดขวางอยู่ตรงนี้
และการปรากฏตัวของรถลัมโบร์กีนี่ ทำให้บรรยากาศขึ้นสู่จุดสูงสุดโดยตรง
ก็เห็นชายหนุ่นชายที่สวมกางเกงเจ็ดส่วนใส่แว่นกันแดดเดินลงมาจากรถ
“ออกไป รถคันนี้เหมาะที่จะจอดตรงนี้เหรอ? รถกูนี่ ห้าล้านหยวนนะ!”
เขาเคี้ยวหมากฝรั่งตะโกน
“ว้าว! คุณชายลู่!”
“คุณชายลู่หล่อจังเลย!”
หญิงสาวต่างชื่นชม
ทุกคนต่างรู้ว่า ที่ตรงนี้เคย…
เคยปรากฏรถหรูระดับพรีเมี่ยมของคุณชายผู้ลึกลับ เขาก็อาศัยรถหรูคันนั้น คุณชายลึกลับคนนั้นจีบเทพธิดาของมหาวิทยาลัยติดทุกคน
เนื่องจากตำนานนี้ได้ถูกแพร่กระจาย ก็เลยกลายเป็นที่นิยมกันขึ้นมา
สวนป่าเล็กทางด้านตะวันตก ก็เลยได้กลายเป็นสถานที่อวดรถ
“คุณชายหยาง มัวดูอะไรล่ะ ยังไม่รีบถอยรถออกไปให้พี่ลู่หยวนของพวกเราอีก ให้พี่ลู่หยวนจอดรถตรงนี้?”
“ใช่ๆ ที่ตรงนี้ เหมาะกับรถของพี่ลู่หยวนมากที่สุดแล้ว!”
พวกหญิงสาวมองคุณชายหยางอย่างดูถูก
คุณชายหยางเม้มริมฝีปากเล็กน้อย สีหน้าเหมือนมีปมด้อย ขับรถออกไปอย่างโกรธเคือง และภาพนี้ ดึงดูดผู้คนมากมายมามุมดู ร่วมๆร้อยกว่าชีวิต
“ไอ้เด็กเวรพวกนี้ มีเงิน อยู่ในช่วงอายุที่สวยงามแบบนี้ น่าจะนำเงินไปทำสิ่งที่มีประโยชน์กว่านี้………”
เฉินเกอมองภาพที่อยู่ตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวด้วยรอยยิ้มแห้งๆ
จากนั้นก็เร่งเครื่อง รถลัมโบร์กีนีก็พุ่งมาที่กลุ่มคน…..
