บทที่ 649 ในความลับ
“นาย!”
หวังเสี่ยวเหม่ยโมโหแทบกระอักเลือด
คนคนนี้ ไม่มีเหตุผลสักนิด!
“ที่รักที่รัก! คุณไม่เป็นไรนะ?”
หวังเสี่ยวเหม่ยเหลือบมองเฉินเกอและหม่าเสี่ยวหนานด้วยสายตาตักเตือน แล้วรีบวิ่งไปหาชายวัยกลางคน
ปากของเขาเต็มไปด้วยเลือดในขณะนี้
แต่เฉินเกอลงมือไม่หนัก เขายังมีสติ
“โทรหาประธานหวู เร็วเข้า! อย่าให้ไอ้หมอนี่หนีไปได้! ฉันจะฆ่าเขา!”
ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างโหดเหี้ยม
หวังเสี่ยวเหม่ยมองไปที่หม่าเสี่ยวหนานและเฉินเกอด้วยความโกรธ: “พวกแกจบเห่แน่ อย่าคิดหนี!”
พูดจบก็เริ่มโทร
“คนที่ถูกต่อยคนนี้ คือประธานจางสินะ? ประธานจางของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ต้าหัว?”
ขณะนี้ ผู้คนโดยรอบกำลังซุบซิบพูดคุยกัน
“จะไม่ใช่ได้ยังไง ประธานจางเป็นคนเหี้ยมโหด มีส่วนร่วมในการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ ทั้งทุจริตและสุจริต และประธานจางยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของประธานหวู่ นี่ๆๆ ก็แค่ตีนักเรียนจนๆ คนหนึ่ง ชายหนุ่มคนนี้คุ้มเหรอ กล้าลงมือกับประธานจาง?”
“เชรดแม่ จบเห่แล้ว คราวนี้ต้องรับผิดชอบถึงผลที่ตามมาจริงๆ แล้ว!”
ผู้คนรอบข้างต่างถอนหายใจ
บ้างมีความเห็นอกเห็นใจ บ้างก็มีความคิดที่จะรับชมความสนุกตื่นเต้น
และในไม่ช้า การสนทนาโดยรอบก็เงียบลงมาก
เพราะคนวัยกลางคน กำลังเดินมุ่งตรงมาที่นี่พร้อมกับลูกน้องหลายคน
ทุกคนรู้จักชายวัยกลางคนคนนี้อยู่แล้ว เขาก็คือหวูต้าหรง
อสังหาริมทรัพย์รายใหญ่!
“เกิดอะไรขึ้น?”
หลังจากหวูต้าหรงเดินมา ส่งเสียงเย็นชา
โดยเฉพาะเมื่อเห็นประธานจางกลายเป็นแบบนั้น ทำให้เขาอับอายขายขี้หน้า
ที่นี่ ยังมีคนที่ไม่ไว้หน้าตัวเองด้วยงั้นเหรอ?
รนหาที่ตาย!
หวังเสี่ยวเหม่ยรีบอธิบายเรื่องนี้อย่างเกินความจริง
จากนั้นเธอก็กอดอกหัวเราะเยาะและเดินไปหาหม่าเสี่ยวหนาน
“หม่าเสี่ยวหนาน เมื่อกี้เธอยังพูดอย่างชอบธรรมอยู่ไม่ใช่เหรอ? ดีนี่ ตอนนี้เธอโกรธให้ฉันดูอีกสิ ให้ฉันสัมผัสความเก่งกาจของเธอสิ?”
หวังเสี่ยวเหม่ยมองไปที่หม่าเสี่ยวหนานอย่างได้ใจ
“ยังมีแกและแก พวกแกจบเห่แน่ ที่อยู่ของบ้านพวกแก สักพักถูกตรวจสอบออกมาแล้ว จะทำให้ครอบครัวของพวกแกทั้งหมดตายรึเปล่ายังไม่รู้?”
หวังเสี่ยวเหม่ยกล่าวอย่างเย็นชา
ราวกับจะบอกทุกคนอีกครั้ง เห็นหรือยัง นี่คือชะตากรรมของการทำให้เธอขุ่นเคือง
ส่วนเด็กชายกลัวมากจนขาสั่น
โดยเฉพาะ หวังเสี่ยวเหม่ยที่ไม่เพียงแต่หาเรื่องเขา แม้แต่ครอบครัวของเขาก็ยังไม่เว้น
จึงกลัวยิ่งขึ้นไปอีก
“โอเค กล้าทำร้ายคนในที่ของฉัน? เบื่อชีวิตแล้วรึไง!”
และหวูต้าหรงได้ยินการสนทนาของผู้คนรอบข้าง ใบหน้าประกายความโกรธ
“เธอตีนักเรียนของฉันก่อน!”
หม่าเสี่ยวหนานตอบโต้อย่างรวดเร็ว
หวูต้าหรงคงไม่ฟังความจากหวังเสี่ยวเหม่ยข้างเดียวหรอกหน่า? ต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้ เขาจะไม่พูดด้วยเหตุผลเลยเหรอ?
“ตีนักเรียน? ตีนักเรียนคนไหน?”
หวูต้าหรงกล่าวอย่างเย็นชา
จากนั้นสายตาก็มองไปที่เด็กชายที่ถูกตี
เพี๊ยะ!
แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนคาดไม่ถึงก็คือ
หวูต้าหรงไม่เพียงแค่ไม่เข้าใจ ยังยกมือขึ้นยกมุมปากแล้วตบเข้าที่หน้าของนักเรียนชายอย่างหนักหน่วง
คราวนี้ ตีหนักขึ้น ทำให้เด็กชายล้มลงกับพื้นทันที
“ตีแบบนี้น่ะเหรอ?”
หวูต้าหรงมองไปที่หม่าเสี่ยวหนานด้วยรอยยิ้มเย็นชาและถาม
“คุณ! คุณ!”
หม่าเสี่ยวหนานโกรธจนหน้าซีด
“หึ วันนี้ฉันเป็นเจ้าภาพจัดงาน ฉันก็ไม่รำคาญที่จะทำให้พวกแกอึดอัดใจ แต่พวกแกกล้าที่ใช้ความรุนแรงในที่ของฉัน ไม่ปล่อยไปง่ายๆ แน่ เอาอย่างงี้ เรียกคนที่บ้านของพวกแกมาให้หมด คุกเข่าตรงหน้าน้องชายฉัน อ้อนวอนขออภัยจากเขา ฉันถึงจะปล่อยพวกแกไป” หวูต้าหรงกล่าวอย่างเย็นชา
“ประธานหวู่หวูต้าหรงนี่เป็นคนจอมเผด็จการจริงๆ เลย เมื่อเกิดเรื่องขึ้น ไม่เคยพุ่งเป้าไปที่ตัวบุคคลคนหนึ่ง แต่พุ่งเข้าหาคนทั้งครอบครัว โหดร้ายจริงๆ!”
“คนพวกนี้ ต้องจบเห่แล้ว!”
ทุกคนกล่าว.
“คุณครู เราไปกันเถอะ!’
ขณะนี้เด็กชายที่ถูกตบร้องไห้ด้วยความกลัว เดิมทางบ้านก็ลำบากอยู่แล้ว พ่อแม่ทำงานอย่างยากลำบาก แต่ตอนนี้ ยังต้องลากพ่อแม่ให้มาคุกเข่า
ความรู้สึกไร้พลัง และความกลัวแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย
ทำให้เด็กชายตัวสั่นเล็กน้อย
“ไป? ไม่ง่ายขนาดนั้นมั้ง? การประชุมจะเริ่มเร็วๆ นี้แล้ว ทางที่ดีอย่างทำให้ฉันเสียเวลา อีกอย่าง ผู้นำของโรงเรียนพวกแก คนที่บ้าน เรียกมาให้หมด ทำร้ายน้องชายของฉัน ก็ต้องมีข้อสรุป!”
หวูต้าหรงรังแกคนอื่น ตั้งแต่ต้นไปจนถึงราก มาเป็นชุดๆ
แม้แต่นักเรียนคนอื่นๆ ก็กลัวจนไม่กล้าหายใจ
เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องใหญ่ซะแล้ว
“หม่าเสี่ยวหนาน ตอนนี้เธอเข้าใจรึยัง คนบางคนไม่ควรยั่วยุ คนบางคนพวกเธอไม่สามารถยั่วยุได้เลย!”
หวังเสี่ยวเหม่ยกอดอกกล่าวด้วยเสียงแหลม
“เอาเถอะ ถ้าคุณจะให้เรียกคนจริงๆ ก็เรียกคนในบ้านของผมมาก็พอ!”
และเฉินเกอมองเขาอย่างเย็นชา
เดิมที เฉินเกอไม่ต้องการทำให้เป็นเรื่อง ก็แค่ต้องการที่จะสอนหวังเสี่ยวเหม่ยและชายวัยกลางคนคนนั้นให้เป็นบทเรียน
แต่ตอนนี้ ในเมื่อมีคนต้องการทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ฉะนั้นเฉินเกอก็ไม่ถือสา
และมองไปยังสายตาที่ยั่วยุของเฉินเกอ
หวูต้าหรงยิ้มอย่างเย็นชา: “โอเค งั้นนายก็เรียกมา ฉันจะคอยดู!”
พูดอยู่ เฉินเกอโทรออกไปยังเบอร์หนึ่ง
และหลังจากสิบนาที
ข้างนอกมีรถหรูจำนวนมาก แม้กระทั่งรถ ZF ก็มา
แล้วคนที่มาเหล่านี้คือใครล่ะ?
ธุรกิจยักษ์ใหญ่เกือบทั้งหมดในจินหลิงมาแล้ว
“ประธานหลี่?”
หวูต้าหรงหน้าชาไปตั้งเลย และหวังเสี่ยวเหม่ยก็ตกใจเช่นกัน
คน……นี้ คือใครกันแน่?
หวูต้าหรงกลืนน้ำลาย ถอนหายใจในใจ
“คนผมเรียกมาแล้ว คุณไปบอกกับพวกเขาเถอะ?”
เฉินเกอยิ้มอย่างเย็นชากลอกตาใส่หวูต้าหรง
“คุณชายเฉิน คนนี้ทำให้คุณขุ่นเคืองเหรอ?”
หลี่เจิ้นกั๋วเดินมาถาม
เมื่อได้ยินคำว่าคุณชายเฉิน หวูต้าหรงแทบฉี่ราดกางเกง
เชรดแม่ คุณชายเฉิน?
ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้คุณหมอหม่าจิ้นเคยบอก ว่าคุณชายเฉินอยู่ที่นี่
ตัวเองยังพยายามอย่างหนักเพื่อเชื้อเชิญ
แต่ตอนนี้ คนที่ตนหาเรื่อง กลับเป็นเฉินต้าเซ่า?
นี่มัน……
หวูต้าหรงตกใจจนหายใจไม่ทั่วท้อง
แล้วผู้คนโดยรอบ ก็เดือดขึ้นอีกครั้ง
เดิมผู้คนจำนวนมากล้อมรอบที่นี่
แต่หลังจากได้ยินเกี่ยวกับตัวตนของเฉินเกอ ก็ก้าวออกไปเปิดทางกว้างให้ด้วยความเคารพ
เฉินเกอพาหม่าเสี่ยวหนานและกลุ่มนักเรียน มาที่ที่นั่งเดิมและนั่งลง
“ที่จริงแล้วเขาเป็นคุณชายเฉิน หม่าเสี่ยวหนานมีที่พึ่งระดับนี้เลยเหรอ!”
หวังเสี่ยวเหม่ยก็ตกใจแทบแย่
เพี๊ยะ!
และหวูต้าหรงก็ยกมือตบส่งเสียงดังกังวาน
“แม่งเอ๊ย นังบ้านี่ คราวนี้เธอทำร้ายฉันพังอย่างอนาถแล้ว!”
หวูต้าหรงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
มีแม้กระทั่งความคิดอยากจะฆ่าหวังเสี่ยวเหม่ย
นี่เป็นเพียงเรื่องผิดพลาดเล็กน้อย
หวูต้าหรงรอผลที่ตามจะเป็นแบบไหน เขารู้อยู่แก่ใจ
และการบรรยาย แม้ว่าเจ้าภาพจะโง่ไปแล้ว แต่ยังคงดำเนินต่อไป
ในไม่ช้า สองชั่วโมงก็ผ่านไป
หม่าจิ้นได้ฟังเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ รีบวิ่งไปหาเฉินเกอ
“คุณชายเฉิน ขอโทษจริงๆ เกือบทำให้คุณลำบากใจแล้ว!”
หม่าจิ้นกล่าว: “หวูต้าหรงคนนี้ สมควรตายจริงๆ!”
“พอแล้ว ผ่านไปแล้ว ใช่แล้ว ทางฝั่งอาจารย์หนิงหย่วนนัดเป็นอย่างไรแล้วบ้าง?”
เฉินเกอถาม
“อาจารย์หนิงหย่วน รอคุณชายเฉินอยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้ว ผมมาเชิญคุณชายเฉินไป!”
หม่าจิ้นกล่าว
