บทที่ 761 ช่างเป็นคนเทพจริงๆ
เมื่อได้ยินคำที่ลูกชายใช้เรียกเฉินเกอ ยังหนุ่มขนาดนี้ ฉินสวนเฟิงสงสัยเป็นอย่างมาก
ลูกชายเรียกท่านอาจารย์เต็มปากเต็มคำ แต่ไม่ว่าเขาจะมองยังไง ก็รู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้ดูธรรมดา
หรือว่าลูกชายเข้าใจผิด?
แต่แม้ว่าในใจจะคิดแบบนี้ แต่ฉินสวนเฟิงยังคงจับมือกับเฉินเกออย่างเป็นมิตร แสดงความรู้สึกขอบคุณ
แน่นอนอยู่แล้ว ในฐานะผู้สูงอายุ จากการสนทนาหลายครั้ง ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงการดูถูกอยู่บ้าง
“เหอะๆ น้องเฉินเกอ นี่คือหินเจิ้งเล๋ยที่เพิ่งเล่าให้คุณฟัง นี่คือหินที่แข็งที่สุดในโลกก้อนหนึ่ง ไม่ว่าฉันจะอาศัยอยู่ที่ไหน ฉันก็มักจะพกหินก่อนนี้ติดตัวตลอด!”
หลังมื้ออาหาร ฉินสวนเฟิงและคนอื่นๆ พาเฉินเกอไปรอบ ๆ
พูดถึงเรื่องหินเจิ้งเล๋ยนี้
และชื่อที่ฉินสวนเฟิงใช้สำหรับเรียกเฉินเกอ ก็เปลี่ยนจากคำว่าท่านอาจารย์เฉินก่อนหน้า เปลี่ยนเป็นน้องเฉิน
รวมถึงผู้อาวุโสหลายคนในตระกูล ก็เรียกว่าน้องเล็กเฉินเกอเช่นกัน
ซึ่งสิ่งนี้ทำให้ฉินหย่งที่อยู่ด้านข้างวิตกกังวล คอยขยิบตาให้พ่อ เตือนพ่อ นี่มันเสียมารยาทกับท่านอาจารย์มากไปแล้ว!
แต่ฉินสวนเฟิงเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
ขณะนี้ ไม่รอเฉินเกอถาม ก็ก้มหน้าก้มตาอธิบายที่มาของหินเจิ้งเล๋ย
ลือกันว่า นี่คือหินขนาดใหญ่บนยอดเขาภูเขาไท่อู เกิดพลังสุริยะจันทราพิเศษเมื่อนานมาแล้ว อีกอย่าง ไม่รู้ว่าหินก้อนนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้มีพลังพิเศษหรือไม่
สามารถดึงดูดให้ฟ้าผ่าฟ้าร้องโหมกระหน่ำได้เสมอ
แต่ แม้ว่าจะถูกถล่มด้วยฟ้าผ่าที่มากมาย แต่หินก้อนนี้ ก็ไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เลย
ตั้งแต่นั้นมา หินก้อนนี้ถูกเรียกว่าหินเจิ้งเล๋ย
พูดถึงตรงนี้ ฉินสวนเฟิงมองไปที่เฉินเกออย่างได้ใจเล็กน้อย:
“เป็นยังไงบ้างน้องเฉินเกอ ของที่ระลึกหินก้อนนี้ของฉันมีค่ามากใช่ไหมล่ะ?”
ฉินสวนเฟิงกล่าวขึ้น
ผู้อาวุโสหลายคนต่างก็ยิ้มเช่นกัน
ในใจคิดเจ้าเด็กน้อยคนหนึ่ง จะรู้จักอาวุธวิเศษนี่ในโลกนี้ได้ยังไง!
เฉินเกอได้ยินดังนั้น จึงยิ้มย่างขมขื่น จากนั้นผงกศีรษะ: “ดูเหมือนว่ามันจะมีค่าจริงๆ!”
“ฮ่าๆ แต่ทำไมไม่ว่าจะดูสีหน้าของน้องเฉินเกอยังไง ก็เหมือนไม่ค่อยเชื่อ พอดีเลย ลูกชายของฉันบอกว่าน้องเฉินเกอมีพลังเหนือธรรมชาติมากมาย เหมาะเจาะพอดี ให้พวกเราครอบครัวตระกูลฉิน ได้เปิดหูเปิดตา!”
ฉินสวนเฟิงพูดอย่างคล่องปาก
“ใช่แล้วน้องเฉินเกอ งั้นคุณลองแยกหินเจิ้งเล๋ยที่ไม่สามารถแตกหักได้ในตำนาน ให้พวกเราได้เปิดหูเปิดตาสิ!”
ผู้อาวุโสบางคนหัวเราะกล่าว
แต่พูดก็ส่วนพูดหัวเราะก็ส่วนหัวเราะ พวกเขาพูดแบบนี้ ก็รู้สึกเป็นการเยาะเย้ยเล็กน้อย
เฉินเกอได้ฟังและรับรู้ความหมายพวกเขาอย่างชัดเจนมากเช่นกัน
ก็ใช่ ตัวเองก็แค่ช่วยฉินหย่งคนนี้ในฐานะพี่ชายน้องสาว จากนั้นก็ได้สัญญากับฉินหย่งว่าจะเป็นที่พักพิงให้พวกเขา ให้พวกเขาเคารพตัวเองชั่วลูกชั่วหลาน เห็นได้ชัดว่า ฉินสวนเฟิง และผู้อาวุโสหลายคนในตระกูลฉินต่างไม่พอใจอย่างมาก
เช่นเดียวกับในงานเลี้ยงอาหารค่ำ พวกเขาไม่ได้พูดถึงอะไรเกี่ยวกับการผู้เป็นที่พักพิงเลย นี่มันก็ชัดเจนแล้ว
“หินเจิ้งเล๋ยนี่ เป็นของที่แข็งที่สุดในโลกจริงๆ ฟ้าผ่าไม่สะทกสะท้าน ถล่มไม่ได้! เพียงเพราะมันดูดซับพลังสุริยะจันทราพิเศษเป็นเวลานาน จึงมีพลังทิพย์ กลายเป็นหินทิพย์ไปแล้ว และยากที่จะกระตุ้น ซึ่งก็คือจุดเด่นของหินเจิ้งเล๋ยนี่!”
เฉินเกอพูดกล่าวเบา ๆ
“เหอะๆ หรือตามที่น้องเฉินเกอพูด สิ่งของอะไรก็ตามที่ได้ที่มีพลังทิพย์ ก็คือของสิ่งของทิพย์ งั้นถ้าพูดแบบนั้น สิ่งของมากมายก็ไม่สามารถทำลายได้เลยสิ?”
ฉินสวนเฟิงไม่เข้าใจสิ่งที่เฉินเกอพูด แต่ก็เพราะว่าไม่เข้าใจ ดังนั้นฉินสวนเฟิงจึงถามกลับอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
“จะพูดว่าไงดีล่ะ ที่คนไม่สามารถทำลายได้ นั่นเป็นเพราะว่า สิ่งของทิพย์ต้องจัดการด้วยพลังทิพย์แห่งฟ้าดิน กำลังภายในของพวกคุณ และพลังธรรมดาทั่วไป ไม่สามารถก่อให้เกิดอันตรายใดๆ กับหินทิพย์นี้ได้!”
เฉินเกอกล่าว
“ฉันเข้าใจแล้ว นี่น้องเฉินเกอกำลังหัวเราะเยาะผู้เฒ่าผู้แก่อย่างพวกเรา ว่าความแข็งแรงน้อยน่ะ……”
หนึ่งในผู้อาวุโส มองไปที่เฉินเกอที่ยิ้มอย่างขมขื่น ในขณะเดียวกันก็ล้อเล่นเรื่องเฉินเกอกับผู้อาวุโสหลายคน
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการตักเตือนเฉินเกอ: คนหนุ่มสาว พูดจาต้องมีขอบเขต อย่าเย่อหยิ่งเกินไป!
ฉินหย่งฟังออกออกอยู่แล้วว่าคุณปู่หมายถึงอะไร กล่าวอย่างลุกลี้ลุกลน: “คุณปู่ ท่าอาจารย์เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น……”
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นจริงๆ ……พวกคุณอย่าเข้าใจผิด!”
เฉินเกอก็พูดขึ้นเช่นกัน
เมื่อเป็นแบบนี้ สีหน้าของฉินสวนเฟิงและผู้อาวุโสหลายคน จึงดีขึ้นเล็กน้อย
ใครจะรู้ว่าเฉินเกอยังพูดไม่จบ:
“ความหมายของผมคือ ด้วยพลังของพวกคุณ ไม่เหมาะที่จะพุ่งชนหินทิพย์นี้ด้วยซ้ำ เหตุผลไม่ใช่เพราะความแข็งแกร่งที่ต่ำหรือไม่ต่ำ! นี่เป็นเหมือนความแตกต่างระหว่างฟ้าและดิน ผ่านทะลุได้ยาก!”
เฉินเกอพูดเบาๆ
“นาย!”
และทุกคนในตระกูลฉิน เบิกตากว้าง พูดได้ว่าตอนนี้ ต่างเต็มไปด้วยความโกรธ
สีหน้าของฉินสวนเฟิงก็ย่ำแย่ไปมากเช่นกัน:
พวกเขาหลายคนกัดฟัน
“นี่มันแน่นอนอยู่แล้ว และการแยกหินเจิ้งเล๋ยนี้ มีอะไรน่าแปลกเหรอ?”
เฉินเกอมองไปยังพวกเขา ส่ายหน้ายิ้มอย่างขมขื่น
“เหตุผลที่หินเจิ้งเล๋ยไม่กลัวฟ้าผ่าธรรมดา นั่นเป็นเพราะว่ามันเป็นเหมือนสายฟ้าเหล่านี้ ล้วนเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติของโลก ดังนั้นจึงไม่กลัว และถ้าหากใช้เวทมนตร์บางอย่างที่เหนือกว่าฟ้าผ่าเพื่อแยก หินเจิ้งเล๋ยนี้ย่อมถูกทุบละเอียดได้เป็นธรรมดา!”
เฉินเกอกล่าว
“หึ เด็กน้อยพูดได้หน้าไม่อาย กล้าพูดว่าใช้เวทมนตร์ยังไง?”
ในที่สุดผู้อาวุโสคนหนึ่งก็ทนความบ้าบิ่นของเฉินเกอไม่ได้ พูดสั่งสอนตรงๆ ทันที
ส่วนฉินสวนเฟิงก็ไม่ห้ามปราม เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ผู้อาวุโสผู้นี้พูด ก็เป็นสิ่งที่ฉินสวนเฟิงต้องการแสดงออกเห็นเช่นกัน
“งั้นพวกคุณดูให้ดีล่ะ!”
เฉินเกอยิ้มเล็กน้อย
ทันใดนั้นก็ทำท่าประสารมือกระบี่
ท่องคาถาในใจ
เหนือมือที่ทำท่าประสารมือกระบี่มีควันแสงปรากฏขึ้น
และภายในควันแสง เกิดไฟฟ้าสถิตที่เป็นสีฟ้าอ่อนไขว้ไปมาอย่างต่อเนื่อง
ฉากนี้ ทำให้ทุกคนตะลึง ถอยหลังไปก้าวหนึ่งทันที
ในช่วงเวลาถัดไป ก็เห็นเฉินเกอก็ชูควันสายฟ้าขึ้นด้านบน
ทันใดนั้นรอบด้าน ลมฝนก็เปลี่ยนสี ฟ้าแลบฟ้าร้องกึกก้อง ลมพัดรุนแรงขึ้นอย่างกะทันหัน
ลมที่รุนแรง ดูเหมือนจะสามารถฉีกมุมปากของผู้คนได้ในพริบตา
“อะไรกัน!!!”
ทุกคนตื่นตระหนก มองเฉินเกออย่างเหลือเชื่อ
รู้สึกหวาดกลัวจับใจ
เปรี้ยง!
ตามมาติดๆ ด้วย เสียงระเบิดดังขึ้นจากท้องฟ้า
ทำให้คนขนลุกทั้งตัว
สายฟ้าแลบขนาดใหญ่ มันไม่ใช่สีน้ำเงิน แต่สะท้อนด้วยสีสันสดใส
สวยงามมาก
แต่ความรู้สึกที่ให้ มีความน่ากลัวอยู่ลึกๆ
สายฟ้านี้ฟาดลงบนหินเจิ้งเล๋ยโดยตรง
บูม!!!
เสียงระเบิดดังขึ้น ควันโขมง เศษหินละเอียดกระจุยอย่างรุนแรง
หินเจิ้งเล๋ยนี้ ก็ถูกทำให้แตกละเอียดไปอย่างนั้น!
เพียงแค่มองไปที่การเปลี่ยนแปลงจากท่าประสารมือกระบี่ของเฉินเกอ สภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงในบริเวณโดยรอบ ก็ค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ
ท้องฟ้ายามค่ำคืน ก็กลับคืนความเงียบในเหมือนก่อนหน้า
ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
และผู้คนของตระกูลฉิน ทุกคนราวกับถูกจี้สกัดจุดในขณะนี้ ทุกคนเงียบ และไม่กล้าหายใจอีกต่อไป
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน
“พรึ๊บ!”
“พรึ๊บ!”
“……”
ผู้คนตระกูลฉิน รวมทั้งผู้อาวุโสเหล่านั้น คุกเข่าลงภายใต้การเริ่มนำของฉินสวนเฟิง:
“ท่านอาจารย์เฉิน ช่างเป็นคนเทพจริงๆ!”
