บทที่ 760 อาจารย์เฉิน
เฉินเกอยิงใบหลิวออกไป ใบหลิวที่แต่เดิมลอยอยู่ในกลางอากาศ และถูกผู้คนเหล่านั้นก็หัวเราะเสียงดังลั่นใส่
ในเวลาถัดมา ดวงตาของพวกเขาก็ต้องเบิกกว้างขึ้น เพราะจู่ๆ ใบหลิวก็ปรากฏรัศมีสีทองขึ้นในอากาศ
อีกทั้งมันยังใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ
จู่ๆ ก็มีเสียงดังโครมครามขึ้น
ในที่สุด ใบหลิวใบนั้นก็ได้แปรเปลี่ยนเป็นใบมีดขนาดใหญ่
เจตนาฆ่าที่น่าสะพรึงกลัวเข้าปกคลุมไปยังผู้คนทั้งหมดในทันที
“อะไรนะ! ”
ชายทั้งเจ็ดจ้องมองและเอ่ยร้องตะโกนลั่น
เมื่อคิดจะหนี กลับสายเกินไปแล้ว
ฉวบ ฉวบ ฉวบ!
บนคอของคนทั้งเจ็ด มีแสงสีทองพาดผ่านอย่างรวดเร็ว
ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างหัว พร้อมกับศีรษะที่ลื่นตกลงมาจากไหล่
“อา!”
ฉินหย่งร้องด้วยความตกใจ
หากเปลี่ยนเป็นเขา ในตอนนี้คงกำลังถ่มน้ำลายแน่
เจ็ดคนนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นยอดฝีมือของยอดฝีมือชั้นสูง แต่ตอนนี้ ศีรษะของพวกเขากลับตกลงไปที่พื้น หากเขาไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง ตีให้ตายฉินหย่งก็ยังไม่อยากจะเชื่อ
นี่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นฝีมือระดับอาจารย์แล้ว
“ขอบคุณท่านอาจารย์อย่างมากสำหรับความช่วยเหลือ!”
ฉินหย่งเองก็รู้สึกกลัวในเวลาเดียวกัน แต่ก็รู้สึกขอบคุณเฉินเกอเป็นอย่างยิ่งอีกด้วย
“คุณหันกลับไป หลับตาลง ฉันจะไปรักษาบาดแผลให้พี่สาวของคุณ!”
เฉินเกอไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เพียงแค่บอกกับเขาเสียงเรียบ
น่าขัน นักฝึกวิทยายุทธกำลังภายในขั้นสูง เฉินเกอไม่ได้มองอยู่ในสายตาเลยสักนิด
ถึงแม้ว่าฉินหยงจะไม่รู้วิธีรักษาบาดแผลของอาจารย์ท่านนี้ แต่ก็เห็นได้ชัดว่า เขาไม่คิดจะอธิบายให้ตนฟังแต่อย่างใด
ดังนั้นเขาจึงหันตัวกลับไป
เฉินเกอเปิดนัยน์เทพ จากนั้นอย่างจึงช่วยฉินเหมยรักษาบาดแผลของเธอ
นี่ถือเป็นเรื่องเล็กๆ เรื่องหนึ่ง หลังจากช่วยเหลือสองพี่น้องแล้ว เฉินเกอเองก็ไม่ได้วางแผนที่จะอยู่ต่อ
ในขณะที่กำลังจะจากไป
“อาจารย์โปรดรอสักครู่ ขอเรียนถามชื่อของท่าน ในอนาคตพวกเราตระกูลฉินจะพยายามตอบแทนบุญคุณอย่างดีที่สุด! ”
ฉินหย่งรีบวิ่งไปหาเฉินเกอและโค้งคำนับอีกครั้ง
เทพ! เทพอย่างยิ่ง!
คนตรงหน้า แทบจะเป็นเทพเจ้าในตำนานแล้ว
แม้ว่าจะเป็นคนโง่ขนาดไหน ก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อการดำรงอยู่ของเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ได้ นับประสาอะไรกับฉินหย่ง
“ชื่อถือว่าแล้วไปเถอะ ฉันเองก็ไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทน”
เฉินเกอส่ายหัวและเอ่ย “อย่างไรก็ตาม ฉันเห็นว่าพวกคุณล้วนเป็นนักฝึกวิทยายุทธกำลังภายในขั้นสูง คาดว่า ตระกูลฉินที่นายเอ่ย คงเป็นตระกูลลึกลับใช่ไหม อ้อใช่ หรือพวกคุณเองก็เข้าร่วมเทศกาลใต้ดิน?”
เฉินเกอคิดได้แค่ความเป็นไปได้นี้เท่านั้น
เมื่อได้ยินดังนั้น ฉินหย่งก็พยักหน้าอย่างแรง “ใช่ท่านอาจารย์ พวกเราตระกูลฉินเป็นตระกูลลึกลับ ดูแลกองกำลังของเมืองจี้โจวมาเนิ่นนานแล้ว เพียงแต่ต่อมาก็หมดอำนาจลงและถูกขับออกจากจี้โจว ที่ผ่านมา ตระกูลฉินของเรารับผิดชอบในด้านการจัดเทศกาลใต้ดินโดยเฉพาะ คาดไม่ถึง ในเวลาไม่ถึง 20 ปี พวกเราตระกูลฉินจะเข้าร่วมเทศกาลนี้กลับต้องใช้ตั๋วเข้าชม! ”
พูดไป ฉินหย่งก็มองไปที่เฉินเกอและถาม “นายท่าน คุณมาที่นี่ก็เพื่อเข้าร่วมเทศกาลใต้ดินหรือ? ไม่ทราบว่านายท่านเป็นแขกของตระกูลใด? หรือว่า?”
“ฉันไม่ใช่แขกของตระกูลใดทั้งนั้น พูดไปก็กลัวนายจะหัวเราะเยาะ ฉันมาเพื่อร่วมเทศกาลใต้ดิน แต่น่าเสียดายที่ จนกระทั่งตอนนี้ แม้กระทั่งบัตรเข้าร่วมยังไม่มีด้วยซ้ำ!”
เฉินเกอมีรอยยิ้มจาง ๆ
“อ๊ะ? อาศัยพลังของนายท่าน ทำไมถึง…”
ฉินหย่งแทบไม่อยากจะเชื่อ
ต้องรู้ว่า สำหรับผู้ที่ยิ่งใหญ่ระดับอาจารย์อย่างนี้ ไม่มีตระกูลไหนที่รู้เรื่องแบบนี้แล้วจะไม่โลภขึ้นมา
ถึงขั้นที่ต่อให้ต้องทุบกะโหลกตัวเองก็ต้องหาอาจารย์เช่นนี้เข้าไปเป็นพวกของตระกูลให้ได้
ทำไมน่ะหรือ?
ข้อแรก คุณจะได้รับแรงสมบัติบางอย่าง อีกทั้งยังสามารถมีส่วนร่วมในการควบคุมอุตสาหกรรมต่างๆ และสร้างความแข็งแกร่งให้ตัวเอง
ข้อสอง คุณจะได้รับการรับรองหลายๆ ด้าน
ส่วนข้อที่สาม อีกทั้งยังเป็นข้อสำคัญที่สุด ก็คือตระกูลจากรุ่นสู่รุ่น จะสามารถสิบทอดต่อไปได้อย่างมั่นคง
เดิมทีคิดว่า อาจารย์ยอดฝีมือเช่นนี้ ตระกูลในข้าราชบริพารคงมีจำนวนนับไม่ถ้วนแล้ว แต่คาดไม่ถึงเลยว่า อาจารย์คนนี้กลับไม่มีจริงๆ!
“อย่างนั้นนายท่าน ผมมีเรื่องคิดขอเนรคุณ! ”
ทันใดนั้น ฉินหย่งก็ล้มลงคุกเข่า
“หืม? ” เฉินเกอมองเขาอย่างสงสัย
“นายท่าน คุณเป็นผู้มีพระคุณของผมและน้องสาว อีกทั้งยังมีพลังขนาดนี้ ผมอยากขอร้องให้นายท่าน ช่วยปกป้องตระกูลฉินของเรา และเป็นแขกผู้มีเกียรติของเรา! ”
ในเวลานั้นตระกูลฉิน ถูกขับออกจากเมืองจี้โจวก็เพราะไม่มีผู้สนับสนุน
ถึงแม้จะเป็นตระกูลลึกลับ
แต่ฉินหย่งเองก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง บนโลกมีคนจำนวนน้อยนัก ที่อยู่เหนือระดับขอนักฝึกวิทยายุทธกำลังภายในขั้นสูง
หากตระกูลใดมีผู้แข็งแกร่งขนาดนี้นั่งอยู่ เกรงว่าความแข็งแกร่งของตระกูลนั้นจะก้าวไปอย่างก้าวกระโดด
ตอนนี้อาศัยความสามารถที่อาจารย์แสดงออกมา ฉินหย่งเข้าใจแล้วว่า เขาคือผู้ที่อยู่เหนือระดับขอนักฝึกวิทยายุทธกำลังภายในขั้นสูงคนนั้น
กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คืออนาคตของตระกูลฉิน
“แขก?”
เฉินเกอขมวดคิ้ว
“จากนี้ต่อไป คุณสามารถเป็นผู้อุปถัมภ์ของตระกูลฉิน พวกเราตระกูลฉิน จะเคารพคุณในฐานะเจ้านายทุกรุ่นจากนี้ไป! ”
ฉินหย่งเอ่ยร้องขอ
เรื่องนี้ เฉินเกอเข้าใจดี
ตัวอย่างเช่น ก่อนหน้านี้ ตนเองคิดว่าหลินจิ่วทนทุกข์อยู่ในตระกูลต้วน จากนั้นหลินจิ่วจึงค่อยบอกกับตนเองว่า เขาเป็นผู้อุปถัมภ์ของตระกูลต้วน เหอะเหอะ เพียงแต่ตระกูลต้วนถูกตนเองทำลายลงไปแล้ว
เห็นได้ชัดว่า ตระกูลฉินต้องการให้ตนปกป้องพวกเขา
แต่เดิม ตัวเฉินเกอไม่สนใจเรื่องพวกนี้
แต่ในขณะนี้ ตนเองต้องการที่จะเข้าร่วมเทศกาลใต้ดินจริงๆ บวกกับข้อแรกพวกเขา ก็สามารถเป็นเกราะกำบังให้กับตนเองได้ ส่วนข้อสองเรื่องนี้ก็ไม่ได้ขัดขวางงานของตนเองแต่อย่างใด
อาจกล่าวได้ว่านี่ถือเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว
“ได้! ”
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินเกอก็พยักหน้าเห็นด้วย
แน่นอนว่า ในภาพรวมแล้ว เมื่อเห็นคนหนุ่มคนนี้ปกป้องน้องสาวของตนอย่างสุดชีวิต เฉินเกอเองก็รู้สึกประทับใจอยู่บ้างเช่นกัน
ไม่นานนัก ฉินหย่งก็รีบโทรหาตระกูลของตนทันที
ระหว่างที่รอ ฉินหย่งก็ได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมด
ที่แท้ วันนี้เขาพาน้องสาวมาคุยธุระ
แต่ผลคือมีนักฆ่าเหล่านี้ปรากฏตัวขึ้น
สำหรับเรื่องที่ว่าเป็นฝ่ายใดที่ส่งมานั้น ฉินหย่งเองก็ยังไม่แน่ใจ แต่ก็พอเดาได้ว่าเป็นใครสั่งมา
ย่อมต้องเป็นตระกูลว่านนายของเมืองจี้โจว
เมื่อยี่สิบปีก่อน ตระกูลฉินถูกขับออกไปจากจี้โจว ก็เป็นเพราะตระกูลว่าน
นั่นเพราะเบื้องหลังของพวกเขา ได้รับการสนับสนุนจากคนที่ไม่อาจเข้าไปยั่วยุได้
ไม่นานนัก ก็มีรถกี่สิบคันมาถึง
เป็นคนของตระกูลฉินลึกลับ
ตอนนี้หลินจิ่วได้ป้องกันเปียวเปียวจากมาเรียบร้อยแล้ว
ตนเองสามารถกลับไปได้เองไม่มีปัญหา ในเมื่อตอบรับกับฉินหย่งไปแล้ว จึงต้องดูแลพวกเขาตระกูลฉิน
ตนเองจะต้องจริงจังมากขึ้นสักหน่อย
ดังนั้น เขาจึงติดตามฉินหย่งไปด้วย
พวกเขามุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์ที่ตระกูลฉินอาศัยอยู่ชั่วคราว
“หย่งเอ๋อ เหมยเหมย พวกคุณสบายดีหรือไม่?”
รถเพิ่งจะหยุดลง
ก็มองเห็นหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน
และคนๆ นั้นก็คือมารดาของฉินหย่ง ฮูหยินฉิน
และที่ประตู มีชายวัยกลางคนผู้หนึ่งยืนอยู่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
ด้านหลังของเขา มีชายชราผู้หนึ่ง คนวัยกลางคน และคนหนุ่มสาวอยู่ข้างหลัง
เห็นได้ชัดว่าทั้งหมดเป็นคนตระกูลฉิน
“แม่ พ่อ พวกเราไม่เป็นไร อีกทั้ง ล้วนเป็นเพราะอาจารย์เฉินช่วยเราเอาไว้ ไม่อย่างนั้น ลูกคงไม่มีโอกาสได้มาพบหน้าพวกท่านแล้ว!”
ฉินหย่งกล่าวอย่างตื่นเต้น
“โอ้? อาจารย์เฉิน? ”
ชายวัยกลางคนตกตะลึง อีกทั้งพวกชายชราต่างก็หันมามองเฉินเกอด้วยความประหลาดใจ…
