บทที่ 778 คันมือ
เวลานี้ ในโรงอาหาร
มีสมาชิกคนหนึ่งที่มือเต็มไปด้วยรอยแผล กำลังถือถาดด้วยมือทั้งสองข้างอย่างสั่นเทา เพิ่งจะนั่งลงในที่นั่งหนึ่ง
“เฮ้ย ใครให้นายนั่งลง? พี่หยุนเฟยของเรายังขาดผลไม้ รีบหน่อย ไปเอาผลไม้ให้กับพี่เฟย”
ข้างชายหนุ่ม มีวัยรุ่นสองสามคนนั่งอยู่อย่างเย็นชา
แต่วัยรุ่นพวกนี้ แต่ละคนดูเหมือนจะหยิ่งจองหองยิ่งนัก และเห็นได้ชัดว่า กำลังกลั่นแกล้งชายหนุ่มคนนี้
ในบรรดาคนทั้งหลาย เห็นได้ชัดว่า คนที่นั่งอยู่กลางฝูงชน ก็คือพี่หยุนเฟยคนนั้น แต่ในขณะนี้ เขากำลังหรี่ตาลง ปากยิ้มหยอกเย้า มองดูฉากตรงหน้า
“ได้ ฉันไปเอาเดี๋ยวนี้!”
ชายหนุ่มกัดริมฝีปากเล็กน้อย แม้ว่าจะมีความอัปยศมาก แต่เขาก็ยังคงยืนขึ้น ไปหยิบผลไม้ แล้วไว้ข้างๆหยุนเฟย
ทันทีที่นั่งลง
ชายหนุ่มด้านข้างก็ตะโกนอีกครั้ง
“ระยำ นายเอาผลไม้อะไรมา? ไปเปลี่ยนของเล็กมาเลย รีบไปเร็วเข้า!”
ชายหนุ่มนั้นหัวเราะเยาะ
หลังจากพูดจบ พวกคนด้านข้าง ก็อดไม่ได้ที่จะปิดปากกลั้นหัวเราะ
และในที่สุดชายหนุ่มก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
“หม่าเฟิง พวกนายจะสิ้นสุดได้หรือยัง ทุกคนต่างเป็นเด็กฝึกของแกงค์ดากอน มีสิทธิ์อะไรที่ฉันจะต้องเชื่อฟังพวกนายทุกอย่าง?”
ชายหนุ่มตบโต๊ะ
“ตะคอก? ยังกล้าเถียงกลับ? ดูเหมือนว่าบทเรียนที่ให้กับนาย ยังไม่เพียงพออย่างมาก!”
หลังจากพูดจบ หม่าเฟิงก็โยนแอปเปิ้ลบนโต๊ะ ปาโดนจานอาหารในมือของชายหนุ่มโดยตรง
เสียงดังตกกระแทก จานอาหารกระจัดกระจายไปทั่วพื้น
“นาย!”
หน้าผากของชายหนุ่มเส้นเลือดปูดโปนขึ้น
กำหมัดไว้แน่น แต่ก็กลืนอารมณ์โกรธนี้เข้าไปจนได้
“รังแกคนมากเกินไปจริงๆ ได้ยินกันว่าไอ้หมอนี่ ตอนที่เข้ามาในแกงค์ใหม่ๆ ขยันขันแข็งมาก ในการประเมินครั้งหนึ่ง เหนือกว่าจูหยุนเฟยนั่น สุดท้ายก็กลายเป็นสภาพนี้ ถูกคนของจูหยุนเฟยรังแกเหยียดหยามทุกวันนายดูรอยแผลเป็นบนร่างกายของเขาสิ!”
“เฮ้ย! แล้วจะทำอย่างไรได้ ถูกจูหยุนเฟยกลั่นแกล้ง ยังจะมีอะไรดีอีก คาดว่าอยู่ในทีมฝึกของแกงค์ดากอน ไอ้หมอนี่ก็อยู่ได้ไม่นานแล้ว!”
“ว่ากันว่า นายจูหยุนเฟยนี่ มีที่มาไม่ธรรมดาใช่ไหม? ไม่เพียงแต่มีความสามารถเท่านั้น ภูมิหลังก็ยิ่งใหญ่ด้วย!”
“นี่เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว นายก็ไม่คิดเลย ว่าจูหยุนเฟยนามสกุลคือจู จูเป่าชิ่งหัวหน้าจูของทีมหนึ่ง เหมือนจะเป็นอาแท้ๆของเขา และฉันยังได้ยินคนพูดว่า หลานสาวของหัวหน้าหลง ซึ่งก็คือสาวน้อยมังกรที่สวยสดงดงามในตำนาน ดูเหมือนจะมีใจให้กับจูหยุนเฟยคนนี้อย่างมาก!”
“ให้ตายเถอะ ไม่น่าแปลกใจเลย ไอ้หมอนี่โดนกลั่นแกล้งขนาดนี้ ยังไม่มีใครกล้าห้ามเลย!”
คำว่าปฏิเสธ เด็กคนนี้ถูกสร้างขึ้นมาแบบนี้ไม่มีใครกล้าพูดอะไร
ทุกคนต่างหวาดกลัวจนเงียบสงบ
ในขณะนี้ ยังมีท่าทีเหมือนดูเรื่องตื่นเต้น มองดูชายหนุ่มที่ถูกรังแก
ส่วนจูหยุนเฟยนั้น ยังคงหรี่ตาอยู่ตลอดเวลา ค่อยๆกินอาหารโดยไม่เร่งรีบ
ส่วนหม่าเฟิง ก็เดินไปหาชายหนุ่มคนนั้นอย่างไม่ยอมจบง่ายๆ
“ฮ่าๆ มีอะไร? ไม่พอใจ?”
หม่าเฟิงยิ้มเยาะ จากนั้นใช้เท้าขยี้ข้าว ใต้ฝ่าเท้าอีกครั้ง
แล้วก็คว้าข้าวสกปรกหนึ่งกำมือ เอาไว้ตรงหน้าของชายหนุ่ม
“แก ไม่เห็นคุณค่าของผู้อื่นเช่นนี้ ถึงกับกล้าเหนือกว่าลูกพี่ของเรา วันนี้อาหารดีๆไม่มี มีแค่ข้าวนี้ แกเก็บขึ้นมากินให้หมด!”
หม่าเฟิงพูดอย่างโหดเหี้ยม
ใบหน้าของชายหนุ่มแดงก่ำ
ปัง!
ไม่รอให้ชายหนุ่มตอบสนอง บนตัวเขา ก็ได้ถูกลูกน้องอีกคนโจมตีแล้ว ล้มลงบนพื้นโดยตรง
จากนั้นหม่าเฟิงดึงผมของชายหนุ่มไว้ทันที ยัดข้าวเหล่านี้เข้าปากของเขา
“โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว!”
ผู้คนรอบข้างต่างรู้สึกหวาดกลัวจนลุกขึ้นยืน
แต่ไม่มีใครกล้าพูดมากอะไร
“เสี่ยว…..เสี่ยวเฟย?”
แต่ในขณะนี้ หน้าประตูมีเสียงสั่นคลอนเล็กน้อย
คนนี้ ไม่ใช่เฉินเกอแล้วจะเป็นใครได้
เมื่อกี้ เฉินเกอกับท่านซินแสกุ่ยและหยุนเห้าเทียน เพิ่งเดินเข้ามา ก็ได้เห็นฉากตรงหน้าโดยบังเอิญ
ส่วนหยุนเห้าเทียนเมื่อเห็นสมาชิกในแกงค์ต่อสู้กัน กำลังจะห้ามปราม
แต่เห็นได้ชัดว่า เฉินเกอที่อยู่ด้านข้าง ปรากฏไอเยือกเย็นขึ้น ทำให้เขาตกใจจนกลืนคำพูดที่กำลังจะพูดโดยตรง
เหมือนว่า คนผู้นี้รู้จักคุณเฉินหรือ?
และดวงตาของเฉินเกอแดงก่ำเล็กน้อย
ชายหนุ่มที่ถูกทุบตีตรงหน้า คือเพื่อนรักของตัวเอง ไป๋เสี่ยวเฟยไม่ใช่หรือ
ถ้าหากเห็นไม่ชัด เสี่ยวเฟยที่มีรอยแผลทั้งตัว ตัวเองแทบจะจำไม่ได้เลย
“อืม? ที่แท้คือหัวหน้าหยุนเอง?”
และในขณะนี้เอง ได้เห็นหยุนเห้าเทียนเข้ามาแล้ว พวกหม่าเฟิงยังคงให้เกียรติหยุนเห้าเทียนบ้าง ถึงได้หยุดมือลง
“คุณ……คุณชายเฉิน?”
ส่วนไป๋เสี่ยวเฟยที่ล้มอยู่บนพื้น เมื่อเห็นเฉินเกอแล้ว
ทั้งร่างสั่นสะท้านทันที
ทันใดนั้น น้ำตาแห่งความเสียใจน้อยใจ ก็หลั่งไหลทะลักออกมา ราวกับน้ำท่วมเขื่อนแตก
“คุณชายเฉิน!”
ไป๋เสี่ยวเฟยร้องไห้เรียก
“เสี่ยวเฟย รีบลุกขึ้น!”
เฉินเกอรีบวิ่งเข้าไป ช่วยพยุงไป๋เสี่ยวเฟยขึ้นมา
พูดตามตรง ถ้าอยู่ในสถานที่อื่น คนพวกนี้ ร่างกายน่าจะอยู่คนละที่ละทางแล้ว แต่มีหยุนเห้าเทียนอยู่ที่นี่ เชื่อว่าหยุนเห้าเทียนจะให้ความยุติธรรมแก่เพื่อนรักของตัวเอง
แน่นอนว่า ไม่ว่าความยุติธรรมนี้จะให้หรือไม่ก็ตาม เรื่องนี้ก็จะไม่จบลงง่ายๆ
เพราะนิสัยในตอนนี้ของเฉินเกอก็เป็นเช่นนี้ ไม่สนว่าใครจะถูกหรือผิด และไม่สนว่าตรงหน้าจะเป็นใคร เพียงแค่แตะต้องเพื่อนรักของตัวเอง แม้ว่าเพื่อนของตัวเองจะมีความผิดก่อน คนตรงข้ามก็จะต้องชดใช้อย่างแสนสาหัส
เมื่อหยุนเห้าเทียนรู้ความสัมพันธ์ของไป๋เสี่ยวเฟยกับเฉินเกอ ก็โกรธเช่นกัน
รีบประณามพวกหม่าเฟิงทันที
แต่พวกหม่าเฟิง ไม่กลัวหยุนเห้าเทียนเลย
“ฮ่าๆ หัวหน้าหยุน คุณไม่ได้ฝึกพวกเรา ถ้าเก่งมากพอ ก็ไปหาหัวหน้าจูมา พวกเราฟังของหัวหน้าจูเท่านั้น และเราสั่งสอนคนในทีมของเราเอง ก็ไม่ได้อยู่ในการดูแลของคุณด้วย!”
หม่าเฟิงยิ้มเยาะ
คนหนุนหลังของพวกเขา ก็คือจูหยุนเฟยนั่นเอง ส่วนใครที่อยู่เบื้องหลังของจูหยุนเฟย ก็ไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว
ในเวลานี้ หยุนเห้าเทียโกรธเกรี้ยวจนพูดไม่ออก
ท่านซินแสกุ่ยรีบพยุงไป๋เสี่ยวเฟยไว้ อยากให้ไป๋เสี่ยวเฟยนั่งพักผ่อน
คาดไม่ถึงว่า หม่าเฟิงขยิบตาส่งสัญญาณให้กับพวกเพื่อนๆที่อยู่ข้าง
ในทันใดนั้น ก็เห็นวัยรุ่นคนหนึ่ง วิ่งไปตรงตำแหน่งที่ไป๋เสี่ยวเฟย กำลัง จะนั่งลง
“ขอโทษนะ ที่นี่มีคนนี้แล้ว!”
พูดจบ ทั้งหลายก็เริ่มหัวเราะเยาะ
“พวกคุณ……”
ดวงตาของท่านซินแสกุ่ยเต็มไปด้วยไฟโกรธ
หลังจากนั้น ก็ช่วยพยุงไป๋เสี่ยวเฟยไปนั่งอีกด้านหนึ่ง
กำลังเตรียมจะนั่งลง
“ขอโทษนะ ที่นี่ก็มีคนอยู่แล้ว!”
ชายหนุ่มอีกคนก็แย่งนั่งลงไปก่อน
เฉินเกอขมวดคิ้ว
ในขณะนี้ เหลือบมองไปที่จูหยุนเฟย ที่นั่งอยู่ด้านข้าง กินข้าวอย่างสงบ โดยไม่ขยับเขยื้อนเลย
ก็เข้าใจแล้วว่ามันหมายถึงอะไร
“ยากที่จะจินตนาการเสียจริงๆ ว่าฐานแกงค์ดากอนของพวกคุณ กลับเป็นเช่นนี้!”
หลังจากช่วยพยุงไป๋เสี่ยวเฟยไปนั่งหลายที่ ก็โดนคนตัดหน้าแย่งนั่งไปก่อน ท่านซินแสกุ่ยพูดด้วยความโกรธ
ดังนั้นในตอนนี้ จึงพยุงไป๋เสี่ยวเฟยไว้ แล้วเดินไปตรงที่นั่งหน้าประตู
ส่วนหม่าเฟิง ในขณะนี้มือล้วงกระเป๋าแล้วยิ้มเล็กน้อย
แล้วรีบเดินเข้าไป
“ขอโทษนะ……”
“เพี๊ยะ !!!”
ทันทีที่หม่าเฟิงนั่งตัดหน้า แล้วเอ่ยปากขึ้น มือตบที่เหมือนเงา ก็ตบเข้าที่ใบหน้าของเขาโดยตรง
“อ๊าก!”
หม่าเฟิงบินพุ่งออกไปทั้งตัว กระแทกโต๊ะอาหารติดต่อกันสิบกว่าโต๊ะ
ฟันเต็มปาก ร่วงกระจัดกระจายไปทั่วพื้นทันที
ใบหน้าครึ่งหนึ่งหดตัวเข้าไป
เห็นได้ชัด การตบนี้ ตบจนใบหน้าของเขาผิดรูปไปเลย
คนที่ลงมือ ก็คือเฉินเกอนั่นเอง
เฉินเกอมือข้างหนึ่งล้วงในกระเป๋า อีกข้างหนึ่ง ตบฝุ่นบนตัวเบาๆ พูดกับเด็กฝึกที่ตกตะลึงทั้งห้องว่า
“ขอโทษทีนะ เมื่อกี้ฉันคันมือ!”
