บทที่ 865 ออกหน้าแทนศิษย์
เจินหยุนไห่และเจินเหมยรีบเดินไป เดินไปตรงหน้าสวีหมี
“ท่านอาจารย์ เฉินเกอเป็นยังไงบ้าง?”
เจินหยุนไห่ถามสวีหมีอย่างเป็นกังวลมาก
“ตอนนี้เฉินเกอไม่เป็นไร แต่ต้องใช้เวลาพักฟื้นหลายวัน พวกคุณช่วยฉันดูแลเขาให้ดี ฉันมีธุระนิดหน่อยต้องออกไปสักพัก!”
สวีหมีบอกเจินหยุนไห่สองพ่อลูก จากนั้นเขาก็พุ่งตรงออกไป กระโจนออกจากชายคาไป
สำหรับเรื่องที่สวีหมีจะไปทำอะไร เจินหยุนไห่กับเจินเหมยก็ไม่รู้เหมือนกัน
แต่พวกเขารู้เพียงเล็กน้อย คิดว่าสวีหมีจะต้องไปแก้แค้นให้เฉินเกอแน่นอน
จากนั้น เจินหยุนไห่กับเจินเหมยจึงรีบผลักประตูออกเดินเข้าไป เดินไปที่ข้างเตียงของเฉินเกอนั่งลงและมองไปที่เฉินเกอ
เวลานี้เฉินเกอนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง สีหน้าซีดเผือด ดูอ่อนแรงมาก
ทำอะไรไม่ได้ เขาได้รับบาดเจ็บภายในที่ร้ายแรงมาก แต่โชคดีที่สวีหมีได้ซ่อมแซมกำแพงลมปราณภายในของเฉินเกอแล้ว พักแค่ไม่กี่วันก็หายแล้ว
ขณะนี้ อีกฝั่งหนึ่ง
ในจวนตระกูลอู
อูฉีนั่งอยู่ในจวน เขารอคอยการกลับมาของพวกชิวหลิ่งทั้งสามอย่างใจจดใจจ่อ
“แย่แล้ว แย่แล้ว เจ้าบ้าน!”
และในเวลานี้ พ่อบ้านของตระกูลอูรีบวิ่งพุ่งเข้ามาจากข้างนอกอย่างเร่งรีบ สีหน้ากังวลและตื่นตระหนกมาก
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ลุกลี้ลุกลนอะไรขนาดนี้? ดูสภาพสิ?”
อูฉีขมวดคิ้ว จ้องพ่อบ้านอย่างไม่สบอารมณ์และถาม
“เจ้าบ้าน ชิวหลิ่ง ชิวหลิ่งพวกเขาทั้งสามตายหมดแล้ว!”
เพียงแค่ฟังพ่อบ้านบอกกับอูฉีด้วยเสียงสั่นเครือทันที
“อะไรนะ?”
อูฉีฟังแล้ว ทันใดนั้นก็ตกใจสีหน้าเปลี่ยน สิ่งนี้ทำให้เขาคาดไม่ถึงจริงๆ
เขาคิดไม่ถึงว่าพวกชิวหลิ่งทั้งสามที่มีพลังแข็งแกร่งขนาดนี้ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเกอ
ทันใดนั้น อูฉีก็ตื่นตระหนก
“นายแน่ใจนะ?”
อูฉีถามอีกครั้งอย่างไม่น่าเชื่อ
“เจ้าบ้าน ผมเห็นกับตา เห็นพวกชิวหลิ่งทั้งสามถูกหนึ่งกระบี่ฟันตายสามในคราวเดียว!”
พ่อบ้านตอบด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก การนึกถึงฉากเมื่อครู่ที่ทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว
เมื่อได้ยินคำพูดของพ่อบ้าน สีหน้าของอูฉีก็ตื่นตระหนกทันที
หากเป็นแบบนี้จริงๆ ทุกอย่างจะไม่ถูกเปิดเผยไม่ใช่เหรอ
“ตูม!”
วินาทีต่อมา มีเพียงเสียงดังผ่านไป
ทันใดนั้น ประตูของจวนอูก็ถูกพังบินเข้ามา
โชคดีที่อูฉีและพ่อบ้านหลบทันเวลา ไม่อย่างนั้นเกรงว่าพวกเขาทั้งสองคนจะกลายเป็นศพไปแล้ว
แต่เรื่องนี้ช้าเร็วก็ต้องเกิดขึ้น
เมื่อพวกอูทั้งสองตอบสนองกลับมา เงาดำก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทั้งสองแล้ว
อูฉีและพ่อบ้านเบิกตากว้างในเวลาเดียวกัน
ไม่รอให้พวกเขาทันพูดอะไร ที่ลำคอของทั้งสองก็เกิดคราบเลือดขึ้น
จากนั้น อูฉีกับพ่อบ้านก็ล้มตายจมกองเลือดทันที
หลังจากฆ่าพวกอูฉีทั้งสองแล้ว เงาดำก็กระโดดขึ้นอีกครั้ง ออกจากจวนอูอย่างรวดเร็ว
เมื่อคนอื่นๆ ในตระกูลรีบวิ่งออกมาก็ไม่เห็นร่างคนแล้ว เห็นเพียงศพของอูฉีและพ่อบ้านทั้งสองนอนจมกองเลือดอยู่ ทำให้ทั่วทั้งตระกูลอูครึกโครมทันที
คุณนายตระกูลอูหน้ามืดและเป็นลมหมดสติไป
ภายในค่ำคืนเดียว ทั่วทั้งตระกูลอูก็วุ่นวายไปหมด ไม่เป็นระเบียบไปหมด
วันถัดมา
ขณะที่เฉินเกอตื่นขึ้น เห็นสวีหมีนั่งอยู่ข้างเตียงพักผ่อนหลับตาอย่างเงียบสงบ
เฉินเกอลืมตาขึ้น ต้องการลุกขึ้น แต่รู้สึกถึงความเจ็บปวดในร่างกายของตัวเอง ความเจ็บปวดทำให้เขาไม่สามารถลุกขึ้นนั่งได้โดยตรง
ทันใดนั้น สวีหมีก็ลืมตาขึ้น
“เฉินเกอ นายตื่นแล้ว!”
สวีหมีเห็นเฉินเกอตื่นขึ้น ก็เผยรอยยิ้มมีความสุขมองดูไปที่เฉินเกอแล้วถามขึ้น
“อาจารย์ ผม”
“ไม่ต้องกังวล นายจะไม่เป็นอะไร แค่บาดเจ็บภายในเล็กน้อย พักฟื้นสักพักก็ดีขึ้นแล้ว!”
เฉินเกอกำลังต้องการพูดอะไรบางอย่าง ก็ถูกสวีหมีขัดจังหวะ
ได้ยินคำพูดของสวีหมี เฉินเกอก็สงบลงอีกครั้ง
“ก๊อกๆๆ!”
ขณะนี้ ได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง
สวีหมีเดินไปที่หน้าประตู เปิดประตูออก
เห็นเจินเหมยเดินเข้ามาพร้อมกับอาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะ
“เฉินเกอ นายตื่นแล้วเหรอ? รู้สึกยังไงบ้าง? มีตรงไหนเจ็บหรือเปล่า?”
เมื่อเห็นเฉินเกอตื่นขึ้น เจินเหมยมองเฉินเกอถามด้วยความกังวลอย่างมาก
เฉินเกอยิ้มจางๆ ส่ายหน้า ตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบามาก: “ฉันไม่เป็นไร พักฟื้นสักพักก็ดีขึ้นแล้ว”
และเวลานี้สวีหมีก็ออกจากห้องไปแล้ว โดยเว้นที่ว่างไว้ให้เฉินเกอและเจินเหมย
หลังจากเห็นสวีหมีจากไป เจินเหมยก็พูดกับเฉินเกอ: “เฉินเกอ บอกข่าวดีกับนายอย่างหนึ่ง เจ้าบ้านตระกูลอูเมื่อคืนถูกฆ่าตายในจวนอูแล้ว”
เมื่อฟังข่าวนี้แล้ว เฉินเกอก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าจะกะทันหันขนาดนี้
“อีกอย่าง เมื่อคืนนี้อาจารย์ของนายออกไปคนเดียวไม่รู้ไปไหน ฉะนั้น”
เจินเหมยมองไปที่เฉินเกอแล้วพูดต่อ ดูเหมือนจะเดาอะไรบางอย่างได้
“เธอคิดว่าเป็นฝีมือของอาจารย์ฉัน?”
เฉินเกอจ้องเจินเหมยแล้วถาม
“วันนี้ฉันได้ไปดูศพของอูฉวน มันเหมือนกับรอยแผลของชายชราสามคนที่อาจารย์ของนายฆ่าเมื่อวานนี้ ถูกฆ่าด้วยกระบี่เดียวทั้งนั้น!”
เจินเหมยอธิบายให้เฉินเกอฟัง
หลังจากฟังสิ่งที่เจินเหมยพูด เฉินเกอก็ตกอยู่ในห้วงความคิด
หากเป็นแบบนี้จริงๆ เป็นไปได้มากว่าจะเป็นฝีมือของอาจารย์ตัวเอง ก็คืออาจารย์ของตัวเองแก้แค้นแทนตัวเอง
“เฉินเกอ นายอย่าคิดมาก แต่เหมือนว่าตระกูลอูจะไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของอาจารย์นาย และเมื่อวานนายก็ถูกโจมตีอีกด้วย คนของตระกูลอูจะไม่ก่อเรื่องวุ่นวายอย่างแน่นอน”
เจินเหมยยังคงมองไปที่เฉินเกอกล่าวเตือนสติ
ครั้งนี้ตระกูลอูสูญเสียซ้ำสองอย่างในครั้งเดียว และพวกเขาก็ต้องไม่กล้าทำอะไรโดยภาระการณ์อย่างแน่นอน
หลังจากนั้น พวกโจวโน่ทั้งสี่ก็เดินเข้ามา
“เฉินเกอ นายรู้สึกยังไงบ้าง?”
โจวโน่รีบเดินไปที่ข้างเตียงของเฉินเกอและนั่งลง ถามอย่างห่วงใยอย่างมาก
เมื่อวานตอนที่เห็นเฉินเกอหมดสติไป เกือบทำโจวโน่ตกใจแทบแย่ คิดว่าจบเฉินเกอจะเป็นอะไรจริงๆ ซะแล้ว
“ดีขึ้นมากแล้ว ฉันไม่เป็นไร!” เฉินเกอตอบด้วยรอยยิ้มอย่างรู้ใจ
“พี่เฉิน จากนี้อีกหลายวันพวกเราก็พักผ่อนอยู่ที่นี่ให้ดีเถอะ รออาการบาดเจ็บของนายแล้วเราค่อยรีบเดินทางต่อ!” เล๋ยเล่ที่อยู่ข้างหนึ่งก็บอกกับเฉินเกอ
ตอนนี้เฉินเกอได้รับบาดเจ็บ ไม่สามารถรีบเดินทางต่อได้เร็วขนาดนี้อยู่แล้ว ดังนั้นรอเฉินเกอดีขึ้นบ้างค่อยว่ากันดีกว่า
“อืม ใช่แล้ว อาจารย์ล่ะ?”
เฉินเกอพยักหน้าโดยไม่มีความคิดเห็น จากนั้นก็นึกถึงสวีหมี มองไปที่พวกโจวโน่ถามขึ้น
“คณบดีเขาจากไปแล้ว เขาบอกพวกเราให้ดูแลนายให้ดี สำหรับเรื่องอื่นๆ นายไม่ต้องกังวล คณบดีช่วยจัดการให้นายแล้ว ตอนนี้ทางตระกูลอูตกอยู่ในความยุ่งเหยิงและตื่นตระหนก ไม่นานก็จะจบเห่แล้ว!” เล๋ยเล่ตอบกลับเฉินเกอทันที
เมื่อได้ยินแบบนี้ เฉินเกอก็รู้สึกสบายใจทันที แต่ภายในจิตใจของเฉินเกอก็หดหู่อย่างมาก คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกทำร้ายจนเป็นแบบนั้น ดูเหมือนว่าพลังของตัวเองจะยังไม่เข้มแข็งพอ
