บทที่ 897 หน้าผา
อย่างไรก็ตามเฉินเกอไม่ให้โอกาสมันแน่นอน
เฉินเกอกลิ้งลงไปที่พื้นและลอดเข้าไปใต้ท้องของหมีขาว จากนั้นได้เฉือนท้องของหมีขาว แล้วใช้กระบี่ซิงหยวนทิ่มแทงเข้า
ไปในท้องหมีขาว
คราวนี้ ในที่สุดก็สามารถเจาะท้องหมีได้
“โฮ่ง!”
หมีขาวรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง ทันใดนั้นก็คำรามขึ้นไปบนฟ้า
แต่นี่ก็ไม่สามารถฆ่าหมีขาวได้อย่างสมบูรณ์ ยิ่งทำให้มันบ้าคลั่งมากขึ้น และโจมตีเฉินเกออย่างบ้าคลั่งและต่อเนื่อง
คนกับหมีตัวหนึ่งกำลังกระโดดไปรอบๆภูเขา ดูแล้วตลกมาก
อย่างไรก็ตามในขณะนี้ หมีขาวเปลี่ยนเป้าหมายของมัน โดยมุ่งเป้าไปที่เล๋ยเล่และทั้งสี่คนที่ซ่อนตัวอยู่ด้านข้าง และหัน
ศีรษะของเขาและพุ่งไปที่เล๋ยเล่และทั้งสี่คน
“ระวัง!”
เฉินเกอตะโกนเตือนเล๋ยเล่และทั้งสี่คน
เล๋ยเล่และทั้งสี่คนรีบตั้งสติ และหลบจากด้านหลังต้นไม้ใหญ่
“ตูม!”
หมีขาวชนต้นใส่ไม้ใหญ่ และแรงกระทบที่รุนแรงสั่นสะเทือนจนทำให้เล๋ยเล่และทั้งสี่คนกระเด็นออก
ในเวลานี้เท้าของเจินจียืนไม่นิ่ง เหยียบพลาด และเธอก็ลื่นหล่นลงไปที่หุบเขา
เมื่อเฉินเกอเห็น ก็รีบวิ่งมาทันที เตะตัวหมีขาว จนหมีขาวหล่นลงภูเขา และตกลงไปในหุบเขา
จากนั้น เฉินเกอเตรียมจะไปช่วยเจินจี
แต่เนื่องจากดินโดยรอบได้ทรุดลง เฉินเกอจับตัวเจินจีได้ และทั้งคู่ก็หล่นลงไป
“เฉินเกอ”
“เจินจี!”
เมื่อเห็นทั้งสองตกลงไปในหุบเขา เล๋ยเล่และโจวโน่ก็ตะโกนเสียงดัง
หลังจากผ่านไปนานพอสมควร เฉินเกอและเจินจีค่อยๆฟื้นขึ้นมา
หลังจากทั้งสองตื่นขึ้นมา พากันประหลาดใจมาก ไม่คาดคิดว่าพวกเขาจะไม่ตาย แต่ถูกแขวนไว้บนกิ่งไม้
“เจินจี ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เฉินเกอถามเจินจีด้วยความเป็นห่วง
เจินจีส่ายหัวเล็กน้อย และตอบว่า “ฉันไม่เป็นไร แต่แขนของฉันเจ็บนิดหน่อย น่าจะข้อแขนเคล็ด!”
ด้วยเหตุนี้ เจินจีจึงลูบแขนของเธอ
เฉินเกอคว้าแขนของเจินจีอย่างรวดเร็ว และบีบนวดเบาๆ
“โชคดี ที่กระดูกไม่หัก น่าจะแพลง!”
หลังจากตรวจสอบเสร็จ เฉินเกอก็ให้คำตอบ
ได้ยินคำตอบของเฉินเกอ เจินจีก็รู้สึกโล่งใจ
“แล้วตอนนี้พวกเราจะลงไปยังไง?”
เจินจีมองไปที่ด้านล่าง ยังมีระยะห่างจากด้านล่างพอสมควร และข้างล่างก็มืดสนิท มองไม่เห็นว่าข้างล่างเป็นยังไง
“เดี๋ยวก่อน คุณได้ยินเสียงอะไรไหม?”
ในตอนนี้เฉินเกอมองไปที่เจินจีและถาม
หลังจากพูดจบ ทั้งสองคนก็นิ่งเงียบ และตั้งใจฟังการเคลื่อนไหวจากด้านล่าง
หลังจากฟังสักพัก ทั้งสองคนก็แสดงอาการประหลาดใจ ในเวลาเดียวกันก็มีปฏิกิริยา มองหน้ากันและอุทานว่า “มันเป็น
เสียงน้ำไหล!”
“ใช่ ใช่แล้ว มันเป็นเสียงของน้ำ มีแม่น้ำอยู่ด้านล่าง!”
เฉินเกอพยักหน้าพูดอย่างมั่นใจ
“คุณคิดจะ…”
เมื่อเจินจีเห็นท่าทางของเฉินเกอ และก็เข้าใจทันที มองไปที่เฉินเกอและพูด
เฉินเกอยิ้ม มีเพียงเจินจีคนเดียวที่เข้าใจความคิดของเขาได้อย่างรวดเร็ว
“คุณเข้าใจฉันดี เราไม่มีทางอื่น นอกจากต้องลองเสี่ยง!”
เฉินเกอพูดกับเจินจี
ความที่สูงขนาดนี้ พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นที่จะลงไป ทางเดียวคือเสี่ยงโชค ตกลงไป ตกลงไปในแม่น้ำด้านล่าง
“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ทำตามที่คุณบอก!”
เจินจีไม่ได้คัดค้านคำแนะนำของเฉินเกอ แต่ตอบตกลงทันที
เธอเชื่อในตัวเฉินเกอมาก แม้ว่าต้องตายเธอก็จะตายไปพร้อมกับเฉินเกอ และบางทีพวกเขาอาจไม่ตายก็ได้
“เตรียมพร้อมหรือยัง?”
เฉินเกอมองไปที่เจินจีและถามอีกครั้ง
เจินจีพยักหน้าอย่างแน่วแน่
เมื่อสิ้นเสียง เฉินเกอก็กอดเจินจีไว้แน่น จากนั้นก็กระโดดลงไป
ทั้งสองหล่นลงไปอย่างรวดเร็ว
“ตูม!”
ไม่กี่วินาทีต่อมา ทั้งสองก็ตกลงไปในแม่น้ำ ทำให้น้ำกระเซ็นขนาดใหญ่
แน่นอนว่าทั้งสองเดาถูกต้อง มีแม่น้ำอยู่ด้านล่าง
แม่น้ำช่วยชีวิตพวกเขาสองคน
ตั้งแต่ต้นจนจบเฉินเกอไม่ยอมปล่อยเจินจี และพาเจินจีว่ายน้ำไปที่ฝั่ง
ในเวลานี้พวกเขาสองคนเปียกโชกด้วยน้ำ น้ำในแม่น้ำนี้เย็นมาก และเป็นน้ำหิมะที่ละลายลงมาจากภูเขา
เจินจีตัวสั่นด้วยความหนาวเย็น
เฉินเกอรู้ดีว่าพวกเขาต้องหาที่อบอุ่นทันที
ไม่รอช้าเฉินเกอจึงรีบเข้าไปในพุ่มไม้รอบๆ หากิ่งไม้จำนวนมากออกมา แล้วใช้วิธีที่เก่าแก่ที่สุดในการก่อไฟ
หลังจากการกระทำบางอย่าง เปลวไฟก็จุดขึ้นเล็กน้อย และไม่นานกิ่งไม้ทั้งหมดก็มีเปลวไฟขึ้นมา
“เจินจี รีบมา รีบถอดเสื้อผ้าออกมาผิงไฟให้แห้งให้อบอุ่น!”
เฉินเกอรีบพูดกับเจินจี
หลังจากที่เจินจีได้ยิน ก็รีบเดินไปที่ด้านข้างของเฉินเกอ ถอดเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วนั่งข้างๆเฉินเกอ
เฉินเกอดึงเจินจีไว้ในอ้อมกอด และทั้งสองนั่งอยู่ข้างกองไฟเพื่อให้อบอุ่น
เจินจีกอดแนบเฉินเกอ ใบหน้าของเธอแดงขึ้นทันที
ภายใต้แสงไฟ เขาดูขี้อายและน่ารักมาก
เฉินเกอกอดเจินจีไว้แน่น ทำให้เจินจีรู้สึกปลอดภัยมาก
มีเพียงเฉินเกอเท่านั้นที่สามารถทำให้เจินจีรู้สึกปลอดภัย
“เฉินเกอ ดีใจที่มีคุณอยู่เคียงข้าง!”
เจินจีพูดขณะเงยหน้าขึ้นมองเฉินเกอด้วยรอยยิ้มจางๆ
เฉินเกอยิ้มอย่างรู้ทัน และจุมพิตที่หน้าผากของเจินจีเบาๆ
“จากนี้ไปฉันจะอยู่เคียงข้างคุณเพื่อปกป้องและรักคุณตลอดไป!”
เฉินเกอพูดกับเจินจี
เจินจีพยักหน้าทันที แน่นอนว่าเธอเชื่อในสิ่งที่เฉินเกอพูด ตราบใดที่เฉินเกออยู่เคียงข้างเธอ เธอก็ไม่กลัวอะไรเลย
หลังจากใช้นานกว่าครึ่งชั่วโมง ในที่สุดเสื้อผ้าของพวกเขาก็แห้ง
ทั้งสองรีบใส่เสื้อผ้าของตัวเอง แล้วออกจากพุ่มไม้
พวกเขาต้องรีบไปพบกับเล๋ยเล่และทั้งสามคน
เฉินเกอและเจินจีก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ตลอดทางได้เดินลอดผ่านป่าไม้
และในขณะนี้ จู่ๆหมาป่าสีดำก็พุ่งออกมาจากพุ่มไม้ และพุ่งตรงไปกัดเฉินเกอ
เฉินเกอตั้งสติอย่างรวดเร็ว และด้วยหมัดของเขา ต่อยเข้าที่หัวของหมาป่า
“วู้!”
หมาป่าส่งเสียงหวีดร้อง แล้วล้มลงกับพื้นและเสียชีวิต
หมัดของเฉินเกอไม่เบา สามารถฆ่าหมาป่าได้ทันที มีพลังมหาศาล
แต่นี่ก็ดีเช่นกัน ท่ามกลางหิมะเหมือนมีคนส่งถ่านมาให้ และนำความอบอุ่นมาสู่พวกเขาทั้งสอง
“เจินจี คุณหิวไหม?ยังไม่เคยกินเนื้อหมาป่าใช่ไหม?
เฉินเกอมองไปที่เจินจีและถาม
เจินจีตะลึง และส่ายหัว เธอเข้าใจความคิดของเฉินเกอ ดูเหมือนว่าเฉินเกออยากจะกินหมาป่าตัวนี้
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย ฉันก็ยังไม่เคยกินเหมือนกัน วันนี้เราโชคดีพอที่จะได้ลิ้มรสชาติของเนื้อหมาป่า ยังไงพวกเราก็ไม่มีอะไร
กิน พอดีเอามันมากินแก้หิว!” เฉินเกอพูดแนะนำเจินจี
