บทที่ 925 ไผ่ญาณ
“ดิง! ”
เมื่อเฉินเกอนึกว่าตัวเองกำลังจะต้องตาย บริเวณโดยรอบทั้งหมดก็ฟื้นคืนสู่สภาพเดิมในทันที
“ยินดีกับคุณด้วย เฉินเกอ คุณผ่านด่านทดสอบด่านที่สี่นี้แล้ว! ”
ถ่าบันเดินไปถึงหน้าเฉินเกอ มองเฉินเกอด้วยรอยยิ้มและเอ่ยออกมา
ได้ยินคำพูดนี้ เฉินเกอก็ลืมตาขึ้นมา
“ผม ผมผ่านแล้วหรือ? ”
เฉินเกอเอ่ยถามด้วยความตกใจเล็กน้อย
“ถูกต้อง คุณผ่านแล้ว! ”
ถ่าบันพยักหน้าตอบรับอย่างปฏิเสธไม่ได้
“เพราะอะไร? หรือเป็นเพราะเสียสละตัวผมเองเลยถือว่าผ่านด่านทดสอบเหรอ? ”
เฉินเกอเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจเล็กน้อย
“ไม่ ด่านนี้ไม่ได้จะทดสอบว่าคุณจะเสียสละชีวิตตัวคุณเองหรือไม่ แต่จะดูว่าเพื่อสิ่งล่อลวงและความปรารถนาแล้วคุณจะเลือกที่ละทิ้งเพื่อนของตัวเองหรือไม่”
“ตอนนี้ดูท่าคุณจะไม่ใช่คนเช่นนั้น ดังนั้นด่านนี้คุณผ่านแล้ว! ”
ถ่าบันมองไปที่เฉินเกอและเอ่ยอธิบาย
หลังจากที่ฟังคำอธิบายของถ่าบัน เฉินเกอถึงเข้าใจ
ถ้าหากเมื่อกี้ตัวเองเลือกออกมาข้อหนึ่ง ไม่ว่าจะเลือกคนไหนก็ล้วนแต่ล้มเหลวทั้งนั้น
“ยังมีอีกข้อหนึ่ง เมื่อกี้หากคุณเลือกออกมาคนหนึ่ง คนที่คุณเลือกออกมาจะต้องตายจริงๆ! ดังนั้นชีวิตของพวกเขาทั้งสามคุณเป็นคนรักษาเอาไว้! ”
จากนั้นได้ยินเพียงถ่าบันเอ่ยเตือนเฉินเกออีกคำหนึ่ง
เฉินเกอรู้สึกตกใจในทันที ดวงตาก็เบิกกว้างขึ้นมา
ทันใดนั้นในใจเฉินเกอก็เกิดความรู้สึกกลัวภายหลังขึ้นมา เขารู้สึกดีใจที่เมื่อกี้ตัวเองไม่ได้ไปเลือก ไม่อย่างนั้นจะต้องมีคนตายจริงๆ
“เอาล่ะ เฉินเกอ จนกระทั่งตอนนี้คุณเป็นคนที่แกร่งกล้าและใจดีที่สุดที่ฉันเคยพบเจอมา ต่อจากนี้จะเป็นด่านสุดท้ายแล้ว เตรียมตัวพร้อมหรือยัง? ”
ถ่าบันมองเฉินเกอแล้วเอ่ยออกมา
“อืม มาเถอะ! ”
หลังจากเฉินเกอก็สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ แล้วตอบกลับมา
เมื่อเสียงเงียบไป ถ่าบันก็พาเฉินเกอไปถึงป่าไผ่ในพริบตาเดียว
“นี่คือ? ”
เฉินเกอมองถ่าบันเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจอย่างมาก ไม่เข้าใจว่าถ่าบันพาตัวเองมาที่ป่าไผ่ทำไม
“ที่นี่คือไผ่ญาณ คุณมีเพียงแต่ต้องไปตัดไผ่ญาณให้ขาดเท่านั้นถึงจะสามารถผ่านการทดสอบด่านนี้ไปได้”
ถ่าบันอธิบายให้กับเฉินเกอ
ได้ยินถึงตรงนี้ เฉินเกอก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมา เขารู้สึกว่าไม้ไผ่อันนี้น่าจะตัดให้ขาดได้ง่ายมาก
“แบบนี้ก็ง่ายมากน่ะสิ? ”
เฉินเกอมองถ่าบันและเอ่ยด้วยความมั่นใจเต็มหน้า
“เหอะๆ คุณไปลองดูสิ! ”
ถ่าบันก็ยิ้มเรียบเฉยเป็นการให้สัญญาณ
หลังจากฟังจบ เฉินเกอก็เดินไปข้างหน้า เดินไปหยุดยืนตรงหน้าไผ่ญาณ
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง เฉินเกอก็ใช้แรงโบกมือตัดลงไปที่ไผ่ญาณที่อยู่ตรงหน้าต้นนี้
“ตูม! ”
มือของเฉินเกอตัดลงไปบนต้นไผ่ญาณต้นนี้อย่างแรง
แต่ว่าต้นไผ่ญาณต้นนี้กลับไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย
เห็นภาพนี้แล้ว เฉินเกอถึงกับตกใจไปในทันที เขาคาดไม่ถึงว่าตัวเองจะไม่สามารถตัดต้นไผ่ญาณให้แหลกละเอียดได้
“เป็นอย่างไรบ้าง? ไม่ง่ายเลยใช่ไหม? ”
ถ่าบันมองเฉินเกอแล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าสนใจอย่างมาก
ตอนนี้เฉินเกอรู้แล้วว่าทำไมถ่าบันถึงปล่อยให้ตัวเองไปลองอย่างใจเย็นอย่างนี้ จะตัดต้นไผ่ญาณนี้ให้ขาดไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างนั้นเลยจริงๆ
“เฉินเกอ ต้นไผ่ญาณแต่ละต้นล้วนแต่มีความหมายที่แตกต่างกันแฝงอยู่ มีเพียงแต่หลังจากคุณได้ตระหนักรู้ถึงความหมายและเหตุผลที่แฝงอยู่ในนั้น คุณถึงจะสามารถตัดมันขาดได้ ทั้งหมดนี้ล้วนขึ้นอยู่กับวาสนาของคุณแล้ว
เวลานี้ได้ยินเพียงถ่าบันเอ่ยคำบอกใบ้ให้กับเฉินเกอ
หลังจากฟังคำบอกใบ้ของถ่าบันแล้ว เฉินเกอก็เข้าใจความหมายที่อยู่ข้างในทันที
“ถ้าอย่างนั้นผมควรจะไปสัมผัสรับรู้ถึงความหมายของไผ่ญาณที่อยู่ข้างในอย่างไรดี? ”
เฉินเกอสอบถามเกี่ยวกับวิธีการกับถ่าบัน
“วางมือของคุณไว้บนไผ่ญาณเพื่อสัมผัสรับรู้ มันจะถ่ายทอดความหมายในตัวของมันเองเข้ามาในสมองของคุณเอง! จำคำนี้เอาไว้ ใช้ใจไปสัมผัสรับรู้ อย่าถูกจูงให้เดินไป! ”
ถ่าบันบรรยายรายละเอียดด้วยความอดทน
พูดจบ เฉินเกอก็ทำตามที่ถ่าบันพูดออกมา นำมือของตัวเองไปวางเอาไว้บนไผ่ญาณที่อยู่ตรงหน้า
ทันใดนั้น ต้นไผ่ญาณต้นนี้ก็เกิดแสงสีฟ้าอ่อนสว่างขึ้นมา แสงสว่างส่องแสงไปที่มือของเฉินเกอในทันที
วินาทีต่อมา เฉินเกอก็เข้าไปสู่ช่องว่างสีขาวช่องหนึ่ง
ในช่องว่างมีชายชราคนหนึ่งอยู่ในนั้น
ชายชรานั่งอยู่บนพื้น ด้านหน้าของเขามีกระดานหมากล้อมวางอยู่
เฉินเกอรู้สึกอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็เดินเข้าไป เดินเข้าไปและหยุดยืนตรงหน้าชายชรา
“พ่อหนุ่ม คุณมาแล้ว นั่งเถอะ! ”
ยังไม่รอให้เฉินเกอเอ่ยปาก ชายชราก็เอ่ยปากพูดคุยและสั่งเฉินเกอคำหนึ่ง
หลังจากเฉินเกอได้ยินแล้ว ก็นั่งลงไปในทันที
“มา เล่นกับฉันตาหนึ่งเป็นอย่างไร? ”
หลังจากนั่งลงมา ชายชราก็เอ่ยปากแนะนำเฉินเกออีกครั้ง
หลังจากเฉินเกอได้ยิน ต้องไม่มีความเห็นสักนิดอยู่แล้ว ดังนั้นจึงพยักหน้าเห็นด้วย “ได้แน่นอนอยู่แล้ว ได้เล่นหมากรุกกับผู้อาวุโสถือว่าเป็นเกียรติสำหรับผม”
ได้ยินคำพูดนี้ของเฉินเกอ ชายชราก็ยิ้มออกมาโดยไม่เอ่ยอะไร
พริบตาเดียว บนกระดานหมากรุกก็สะอาดหมดจดทันที
“ผู้อาวุโสเชิญคุณก่อน! ”
เฉินเกอเอ่ยกับชายชราที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเคารพ
ชายชราก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยเช่นกัน แต่ว่าไม่ได้ยื่นมือไปเล่นหมากรุก
วินาทีต่อมา ภาพมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้นมา
เห็นเพียงเบี้ยหมากรุกที่อยู่ในกล่องใส่หมากรุกขยับขึ้นมาเองได้ บินออกมาและร่อนลงบนกระดานหมากรุก
เห็นถึงฉากนี้แล้ว ทำให้เฉินเกอรู้สึกประหลาดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ
ถึงคราวเฉินเกอแล้ว เฉินเกอก็ค่อยๆ หยิบเอาเบี้ยสีดำออกจากกล่องใส่หมากรุกช้าๆ เม็ดหนึ่งแล้ววางลงบนกระดานหมากรุก
หมากล้อม เฉินเกอเคยได้สัมผัสมาบ้างแล้ว แต่ก็แค่พอจะรู้บ้างนิดหน่อยเท่านั้น ไม่ได้ชำนาญมากเท่าไหร่
ด้วยความรวดเร็ว เฉินเกอกับชายชราก็เธอวางลงฉันวางกลับไป
ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ เฉินเกอก็พ่ายแพ้ไป
“พ่อหนุ่ม อย่าเพิ่งใจร้อนไป ต้องรู้ถึงวิธีการเข้าใจความหมายลึกซึ้งในหมากกระดานนี้”
ได้ยินเพียงชายชราเอ่ยกับเฉินเกอ
คำพูดนี้ของชายชรามีนัยยะเหนือคำพูดอยู่ ในคำพูดมีความหมายอื่นแฝงอยู่
เฉินเกอรู้ว่า หากตัวเองต้องการที่จะเข้าใจความหมาย ดูท่าจะต้องลงมือจากหมากกระดานนี้แล้ว
พูดจบ ทั้งสองก็เริ่มรอบที่สอง
แต่ว่าดูจากรอบที่สองนี้ เห็นได้ชัดว่าเฉินเกอจะก้าวหน้ากว่ารอบแรกมาก
ในรอบแรกโดยพื้นฐานแล้วเฉินเกอเป็นฝ่ายตั้งรับอยู่ตลอด ดังนั้นจึงทำให้สุดท้ายตัวเองไม่มีแรงที่จะต่อสู้กลับไปได้ ถูกจูงจมูกเดินไปเลยโดยตรง
และในรอบนี้เฉินเกอก็เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้น เขาไม่ไปเป็นฝ่ายตั้งรับเองอีก แต่เลือกที่จะฝ่ายเริ่มต้นโจมตี ต่อสู้กับชายชราอย่างไม่สามารถสลัดตัวออกมาได้
แต่ว่าผลสุดท้าย เฉินเกอก็เป็นฝ่ายแพ้อยู่ดี
“พ่อหนุ่ม รอบนี้ก้าวหน้าอย่างมาก ห่างกับความสำเร็จเพียงแต่ก้าวเดียวเท่านั้น! ”
ชายชราเอ่ยปากเตือนเฉินเกออีกครั้ง
ต่อมา รอบที่สามก็เริ่มต้นขึ้น
ทันทีที่เริ่มเกม เฉินเกอก็เริ่มต้นโจมตีเองก่อน ไม่เปิดโอกาสให้ชายชราได้มีโอกาสในการโจมตีเลยแม้แต่น้อย
รอบนี้เฉินเกอจะไม่มีทางยอมให้ชายชราจูงตัวเองเดินไปเด็ดขาด เขาจะเป็นฝ่ายจูงชายชราเดินเอง
เป็นเช่นนั้นจริงๆ หลังจากผ่านการประลองสองเกมก่อนหน้านั้นแล้ว ทักษะการเล่นหมากล้อมของเฉินเกอก้าวหน้าไปอย่างก้าวกระโดด แตกต่างไปจากสองเกมก่อนหน้านั้นไปอย่างสิ้นเชิง ทำให้ตัวเฉินเกอเองยังรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก
หลังจากผ่านการต่อสู้ที่ดุเดือดนี้แล้ว สุดท้ายในรอบนี้เฉินเกอก็ได้รับชัยชนะ
“พ่อหนุ่ม ยินดีด้วยคุณเข้าใจความหมายสำเร็จแล้ว คุณกลับไปได้แล้ว! ”
หลังจากชนะ ชายชราเอ่ยกับเฉินเกอโดยตรง
เฉินเกอเองก็ประหลาดใจ
ยังไม่รอให้เฉินเกอเอ่ยปากสอบถามสาเหตุ เฉินเกอก็ถูกส่งออกไป
