บทที่ 955 สุสาน
ถูกต้อง มีกล่องสมบัติอยู่ด้านบนสุดของกองสมบัติเหล่านั้น
หลังจากเห็นกล่องสมบัตินี้ เฉินเกอก็รู้ว่ากล่องสมบัตินี้คือสิ่งที่เขากำลังค้นหา
แน่นอนว่ามันปรากฏขึ้นที่นี่ สิ่งที่ทุ่มเทไปในที่สุดก็เห็นผล
เฉินเกอไม่ได้สนใจเล๋ยเล่กับหวางหยุ่น แต่ได้เดินไปที่กล่องสมบัติ
เหยียบขึ้นทีละก้าว เฉินเกอเหยียบกองสมบัติเหล่านั้นขึ้นไปข้างบนเรื่อยๆ
ขณะที่เฉินเกอเดินเหยียบขึ้นไป สมบัตินับไม่ถ้วนก็หล่นลงมา
เมื่อเห็นฉากนี้ หวางหยุ่นก็รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น และรีบหยิบกระเป๋าเป้ของเขาออกมาใส่สมบัติทันที
สมบัติทองคำมากมายขนาดนี้ ชีวิตนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ทำให้เขาตื่นเต้นมาก
เล๋ยเล่ที่อยู่ข้างๆ ยืนดูท่าทางและพฤติกรรมของหวางหยุ่น
แม้ว่าเล๋ยเล่ก็ตกตะลึง กับเหรียญทองและสมบัติมากมายที่อยู่ตรงหน้าเป็นที่น่าดึงดูดใจ แต่เล๋ยเล่ก็เลือกที่จะยับยั้งความ
ปรารถนาของเขา
เพราะเฉินเกอพี่ชายเฉินเคยตักเตือนเขาว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นไม่ควรเคลื่อนย้าย ดังนั้นเขาต้องทำตามคำพูดของเฉินเกอ
ตอนนี้เฉินเกอขึ้นไปถึงจุดสูงสุดแล้ว และได้กล่องสมบัติ
เมื่อเปิดกล่องสมบัติ เห็นจี้หยกชิ้นหนึ่งวางอยู่ข้างใน จี้หยกนี้สว่างใส เป็นสีเขียวมรกต และมีลวดลายผีเสื้อ
จี้หยกนี้เป็นสิ่งที่เฉินเกอต้องการหามาตลอด
สำหรับประโยชน์นั้น มีเพียงเฉินเกอเท่านั้นที่รู้ และไม่มีใครรู้ถึงประโยชน์ของจี้หยกนี้
เฉินเกอหยิบจี้หยกออกมา จากนั้นเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อของตัวเอง นี่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด และจะให้คนอื่นเห็นไม่ได้
หลังจากนั้น เฉินเกอก็ลงมาจากด้านบน และกำลังจะออกไป
เมื่อได้รับจี้หยกนี้แล้ว เป้าหมายของการมาที่นี่ก็สำเร็จแล้ว ควรออกไปโดยเร็วที่สุด
“โอเค พวกเราไปกันเถอะ!”
เฉินเกอรีบบอกเล๋ยเล่และหวางหยุ่น
“พี่เฉิน คุณจะออกไปอย่างนี้จริงๆ เหรอ? ”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเกอ หวางหยุ่นก็ตะโกนบอกเฉินเกอทันที
เฉินเกอก็หยุดเดินทันที และหันไปมองหวางหยุ่นที่ยังคงยืนอยู่ตรงสมบัติทองคำเหล่านั้น
“หวางหยุ่น นายจำสิ่งที่ฉันบอกนายได้ไหม? หลังจากเข้ามาแล้ว ไม่ว่ามีสมบัติมากมายแค่ไหน อย่าแตะต้องมัน อย่าเอา
ออกไป!”
เฉินเกอมองดูหวางหยุ่นและพูดทีละคำ
“ฉันรู้ พี่เฉิน แต่..คุณต้องเผชิญกับสิ่งเหล่านี้ไม่รู้สึกหวั่นไหวเลยเหรอ? พี่เฉินลองคิดดูสิ มีสิ่งของเหล่านี้ชาตินี้เราก็สบาย
ไปตลอดชีวิต”
หวางหยุ่นมองไปที่เฉินเกอและพูดอย่างตื่นเต้น
เมื่อเฉินเกอมองไปที่หวางหยุ่น เขาสังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติทันที เขาพบว่าหวางหยุ่นเปลี่ยนไปเป็นคนละคน สายตา
ของเขามีความปรารถนาอย่างแรงกล้า และมีแสงสีแดงกะพริบเป็นระยะๆ
แน่นอนว่า ทั้งหมดนี้มีเพียงเฉินเกอเท่านั้นที่สามารถมองเห็น
“หวางหยุ่น ฉันจะพูดอีกครั้ง ไปกันเถอะ ห้ามเอาออกไป!”
เฉินเกอตักเตือนหวางหยุ่นอีกครั้งอย่างเคร่งขรึม
“ไม่ พี่เฉิน คุณไม่ให้ผมเอา แต่คุณก็ได้เอาสิ่งของอย่างหนึ่ง คุณยังเอาได้ ทำไมผมถึงเอาไม่ได้? ”
หวางหยุ่นตอบโต้เฉินเกออย่างไม่เกรงกลัว
เฉินเกอไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เพราะมูลค่าของจี้หยกนี้แตกต่างจากสมบัติทองคำเหล่านี้
“พี่หยุ่น พี่ก็ฟังพี่เฉินเถอะ รีบไปกันเถอะ อย่าเอาของพวกนี้เลย สิ่งของพวกนี้อาจต้องคำสาป!”
เล๋ยเล่ที่อยู่อีกด้านก็ได้ตักเตือนหวางหยุ่นเสียงดัง
แต่หวางหยุ่นถูกความโลภความปรารถนาครอบงำจนหมด เขาจะทำตามคำพูดของเฉินเกอและเล๋ยเล่ได้อย่างไร
“เป็นไปไม่ได้ ฉันขอบอกพวกคุณ วันนี้ฉันหวางหยุ่นต้องเอาสมบัติเหล่านี้ออกไปให้ได้ ในเมื่อพวกคุณไม่ต้องการ อย่าโทษฉันที่ไร้น้ำใจ ฉันจะไม่แบ่งให้พวกคุณ ทั้งหมดนี้เป็นของฉันคนเดียว!”
ในเวลานี้หวางหยุ่นแทบคลั่ง จ้องมองและตะโกนใส่เฉินเกอและเล๋ยเล่
“คุณ!”
เล๋ยเล่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงกับหวางหยุ่น ได้แต่มองเฉินเกอที่อยู่ข้างๆ
“พี่เฉิน..ตอนนี้พวกเราจะทำยังไงต่อไป? ”
เล๋ยเล่มองไปที่เฉินเกอและถาม
เฉินเกอจ้องตรงไปที่หวางหยุ่น และหรี่ตาของเขา เขารู้ว่าหวางหยุ่นไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ กิเลสความโลภที่อยู่ในใจของคนนั้นน่ากลัวที่สุด
“หวางหยุ่น ฉันจะถามคุณอีกครั้ง คุณจะไปไหม!”
เฉินเกอโมโหเล็กน้อย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธและจ้องมองหวางหยุ่น
“ฉันไม่ไป!”
หลังจากที่หวางหยุ่นได้ยิน เขาก็ตะโกนใส่เฉินเกอ
ในเวลานี้เฉินเกอมีอารมณ์โกรธที่รุนแรง
เฉินเกอตัดสินใจที่จะไม่พูดเรื่องไร้สาระกับหวางหยุ่นอีกต่อไป แล้วก้าวไปข้างหน้า พร้อมที่จะเดินไปหาหวางหยุ่น
แต่ขณะที่เฉินเกอเพิ่งก้าวออกไป ก็เห็นแสงเทียนรอบๆ ได้ดับลงทันที
หลังจากเปลวเทียนเดิมดับลงไป ก็มีเปลวไฟสีเขียวจางๆ ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
“แย่แล้ว!”
เมื่อเฉินเกอเห็นสิ่งนี้ ก็คิดในใจ
“หวางหยุ่น รีบขึ้นมาเร็ว!”
จากนั้นเฉินเกอก็ตะโกนเตือนหวางหยุ่น
ขณะที่หวางหยุ่นยังไม่ทันตั้งสติ เหรียญทองเหล่านั้นก็ละลายเป็นแอ่งน้ำสีเขียวแล้วดูดหวางหยุ่นเข้าไป
หวางหยุ่นก็ละลายไปพร้อมกับน้ำสีเขียว ไม่เหลือแม้แต่เศษกระดูก
เมื่อเห็นฉากนี้ทั้งเฉินเกอและเล๋ยเล่ต่างตกตะลึง
พวกเขาไม่คาดคิดว่าจะมีกลไกเช่นนี้ ดูเหมือนว่านี่คือผลกรรมของความโลภ
“เล๋ยเล่ ไป!”
หวางหยุ่นตายไปแล้ว เฉินเกอไม่มีทางเลือก เขาจึงหันกลับมาและตะโกนกับเล๋ยเล่ จากนั้นก็ลากเล๋ยเล่ให้รีบวิ่งออกจากถ้ำ
และวิ่งเข้าไปในช่องทางเดินที่พวกเขาเพิ่งมา
ทันทีที่ทั้งสองคนออกจากถ้ำ พวกเขาก็เห็นกำแพงนั้นปิดลงทันที
หากมาช้าอีกสองสามวินาที คิดว่าเฉินเกอทั้งสองคนอาจไม่สามารถออกมาได้ และอาจมีจุดจบลงเช่นเดียวกับหวางหยุ่น
ทั้งสองนั่งอยู่ในช่องทางเดิน
“พี่เฉิน..พี่หยุ่นเขา..”
เล๋ยเล่มองเฉินเกออย่างเศร้าๆ และถาม นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนตายต่อหน้าเขา ซึ่งทำให้เขาหวาดกลัวมาก
“เขาตายไปแล้ว..”
เฉินเกอยังพูดเบาๆ
การตายของหวางหยุ่น แม้จะทำให้เฉินเกอเศร้ามาก และนี่ไม่ใช่จุดจบที่พวกเขาต้องการเห็น
ถ้าหวางหยุ่นไม่โลภมาก และไม่ดื้อรั้นที่จะทำเช่นนั้น เขาก็จะไม่ถูกลงโทษ
จุดจบของหวางหยุ่น เป็นการลงโทษของถ้ำ
“น้ำเขียวนั่นคืออะไร? ”
เล๋ยเล่ถามเฉินเกอด้วยความแปลกใจ
“ฉันไม่รู้ น่าจะเป็นกรดซัลฟิวริกที่เข้มข้น สามารถกัดกร่อนได้ทุกอย่าง!”
เฉินเกออธิบายให้เล๋ยเล่
หวางหยุ่น พี่ชายและเพื่อนรักที่แสนดีของเขา เพราะความโลภ สุดท้ายลงเอยเช่นนี้
แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เฉินเกอสบายใจก็คือ อย่างน้อยเล๋ยเล่ก็ไม่เหมือนหวางหยุ่น
“เล๋ยเล่ ครั้งนี้คุณทำได้ดีมาก ไม่มีความโลภ และไม่ไปแตะต้องสิ่งของ!
หลังจากนั้น เฉินเกอก็มองไปที่เล๋ยเล่ ยื่นมือออกมาตบไหล่ของเล๋ยเล่ด้วยความชื่นชม
เมื่อได้ยินคำชมของเฉินเกอ เล๋ยเล่ก็ไม่ได้มีความสุข เพราะพวกเขาพึ่งสูญเสียเพื่อนร่วมทีมไป
