ตอนที่ 37 ความสุขในการร่วมมือ
ยามเหชิญหน้ากับความตื่นเต้นของพ่อค้าเร่ หวาเหวินยิ้มโดยไม่ได้กล่าวอะไร
“ฉันจะบอกให้ แม่หนู เธอย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วฉันจะไม่กล้าลงมือกับเธอ นี่เธอกำลังให้ร้ายชื่อเสียงฉันอยู่รู้หรือไม่?”
พ่อค้าเร่อาศัยว่าตนเป็นผู้ชาย ตวาดเสียงดังลั่น
หวาเหวินจะสาวเท้าจากไป ด้วยไม่อยากสนทนากับคนประเภทนี้มากเกินไป
“หยุด เธอจะไปทั้งอย่างนี้เลยหรือ?”
“ไม่อย่างนั้นจะทำไมหรือคะ?” หวาเหวินหันกลับมากวาดสายตาผ่านร่างพ่อค้าเร่ด้วยความนิ่งเฉย
“เธอจงใจทำลายชื่อเสียงฉัน ถ่วงดุลทำการค้าฉัน เธอจะซื้อของเหล่านี้…..หรือไม่อย่างเธอก็ชดใช้เงินให้ฉัน”
“คุณเป็นคนไร้ยางอายอย่างนั้นล่ะสิ?” ชุนเถาอารมณ์ร้อนต้องการเข้าไปต่อว่าเล่นงาน
กลับถูกหวาเหวินรั้งไว้ “ฉันก็แค่พูดเรื่องจริงเท่านั้นค่ะ ในส่วนของของคุณฉันไม่สามารถซื้อได้ เพราะว่าแต่ไรมาฉันไม่เคยซื้อของปลอม”
ในการดูสินค้าแต่ไรมาหวาเหวินไม่เคยเคยมองพลาด ดังนั้นเหรียญหวู่ตี้ที่ไม่ได้ตั้งใจทำแม้แต่นิดของพ่อค้าเร่คนนี้เป็นของปลอม หวาเหวินก็พูดไว้แล้วว่า จะเป็นของเลียนแบบขั้นสูงยังไม่อาจนับได้
อย่างมากก็เป็นสินค้าเลียนแบบยอดแย่ที่ไว้ตบตาคน ของแบบนี้ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่อาจซื้อ
“ไม่ซื้อก็ไปไม่ได้” พ่อค้าเร่ผู้นั้นขวางเบื้องหน้าเขาไว้เป็นการเล่นลูกไม้อย่างหน้าด้านๆ
ชุนเถาต้องการจะลงมือด้วยความโมโห แต่หวาเหวินปกติก็ไม่ใช่คนที่จะตอแยได้
เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แกล้งทำเป็นกดเบอร์ “ฮัลโหล สมาคมคุ้มครองผู้บริโภคใช่ไหมคะ ฉันอยากจะร้องเรียน….”
ยังพูดไม่ทันจบ พ่อค้าเร่ก็วิ่งกลับไปแผงลอยของตนอย่างรวดเร็ว
ยิ้มด้วยใบหน้าประจบประแจง “แม่หนู เข้าใจผิดแล้ว เข้าใจผิดแล้ว เหอๆ ฉันแค่ล้อเล่นกับเธอน่า”
หวาเหวินยิ้มเยาะ นำชุนเถาและหยินซิ่งไปเดินเล่นต่อ
“คุณหนูคะ ทำไมเมื่อสักครู่นี้ไม่ให้พวกเราสั่งสอนเจ้านั่นสักหน่อยล่ะคะ?” ชุนเถารู้สึกคับข้องใจ
หวาเหวินเพียงแค่หัวเราะ “คนแบบนั้นจำเป็นด้วยหรือ? พวกเรามาที่นี่ครั้งแรก ต่อไปคาดว่ายังจะมาอีกบ่อยครั้ง ไม่ควรโอ้อวดเกินไป ทำตัวอ่อนน้อมไว้ดีที่สุด
“คุณหนูพูดถูก” ชุนเถาพยักศีรษะ
“พี่ชุนเถา คุณหนูพวกเราเป็นคนเช่นไรพี่ยังไม่รู้อีกหรือ ปกติก็ไม่นิยมต่อสู้กับใคร คนแบบนั้นไม่ใช่ระดับเดียวกับพวกเราหรอก เป็นแค่ขยะก็ดีถมถืดแล้ว” หยินซิ่งเข้าใจถึงนิสัยของหวาเหวินได้ดีกว่า
เจ้านายกับคนใช้ทั้งสามเที่ยวเล่นกระจัดกระจาย
อีกด้านหนึ่ง เจียงหยู่ซึ่งเป็นตัวแทนตระกูลเจียงเดินทางไปที่สำนักงานใหญ่บริษัทตระกูลหวา
กรรมการผู้จัดการของบริษัทตระกูลหวา หรือก็คือประธานกรรมการในนาม พี่สาวคนโตของหวาเหวิน หวาซวงได้ต้อนรับเจียงหยู่อย่างกระตือรือร้น
อีกทั้งยังนำที่ดินผืนนั้นก่อนหน้าที่สัญญาว่าจะยกให้กับตระกูลเซี่ย มอบให้กับตระกูลเจียง
หวาซวงเป็นนักธุรกิจที่ฉลาดคนหนึ่ง หลังจากที่เซ็นสัญญาก็ยังไม่ลืมที่จะเยินยอ “ต่อจากนี้ก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะคะ ที่จริงที่ดินผืนนั้นอย่างไรก็ประเมินค่ามิได้ พวกเราเองก็อาลัยที่จะขาย คิดว่าหลังจากที่น้องห้าแต่งงานกับใคร ก็จะให้เป็นสินติดตัวเจ้าสาว สุดท้ายพ่อแม่ฉันก็ยังรู้สึกว่าหลายปีนี้ยังคงติดค้างน้องห้า จึงอยากจะชดเชยให้กับเธอ พวกเราไม่มีข้อเรียกร้องอะไรเพียงหวังว่าในอนาคตคุณจะดีกับน้องห้าของพวกเรา”
คำพูดอันสวยหรู
เจียงหยู่รู้อยู่แก่ใจที่ตระกูลหวาใจกว้างเช่นนี้ สาเหตุก็เพราะที่ดินผืนนั้น ก่อนหน้านี้พวกเขาตกลงไว้กับตระกูลเซี่ย เป็นเบี้ยในการต่อรอง
ตระกูลเซี่ยช่วยเหลือเงินทุนพวกเขา พวกเธอจึงต้องมอบที่ดิน
แต่จะมอบให้เปล่าๆมันก็ฟังดูไม่ดีเท่าไหร่ ดังนั้นจึงวางแผนใช้การแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ตบตนผู้คน
ตระกูลเซี่ยบอกว่าเป็นสินสอด ตระกูลหวาบอกว่าเป็นสินสอดติดตัวเจ้าสาว
เพื่อรักษาหน้าตา ในความเป็นจริงแล้วหลายปีมานี้หวาเหวินมีสถานะอะไรในตระกูลหวา มีน้ำหนักในหัวใจบิดามารดาเพียงไร เจียงหยู่เข้าใจชัดเจนอยู่นานแล้ว
แต่ความจริงก็ส่วนความจริง อย่างไรก็ต้องพูดบนพื้นฐานการรักษาหน้าตา
เจียงหยู่หยิบสัญญาการโอนที่ดินมาไว้กับตัว “คุณพี่โปรดวางใจ ผมจะดีกับเธอครับ”
“เช่นนั้นคุณชายเจียงกับพวกเราก็นับว่าเป็นการร่วมมือที่มีความสุข…ไม่สิ ไม่ควรเรียกคุณชายเจียง ต้องเรียกว่าผู้จัดการเจียงสินะคะ” หวาซวงยิ้ม
เจียงหยู่ยิ้มโดยที่ไม่กล่าวอะไร
“ใช่แล้ว อาทิตย์หน้าเป็นงานครบรอบวันแซยิดของคุณแม่ คุณกับน้องห้าสามารถไปได้ไหมคะ?”
