ตอนที่ 96 อนุญาตนาย
เธอกับเขาไม่เคยอยู่ในระยะประชิดกันขนาดนี้มาก่อน เจียงหยู่เองก็ดื่มเหล้ามาด้วย
ดังนั้นเมื่อเห็นแววตาของหวาเหวินที่ฉายแววขมุกขมัวออกมา และยังนำมาซึ่งความรู้สึกคลุมเครือบางอย่าง
คนๆคนนี้คือภรรยาของเขา………
ทุกวันหลังเลิกงาน เขามักจะกลับมายังเฟิงหวาหลี่ จนสุดท้ายสถานที่แห่งนี้ก็กลายเป็นบ้านของเขาไปแล้ว
เจียงหยู่คิดไม่ถึงว่าเขาจะนำบ้านที่เคยเป็นสถานที่พักผ่อนชั่วคราวหลังนี้ในตอนแรก
ยกให้ภรรยาตัวน้อยของตัวเองไป
และยิ่งคิดไม่ถึงว่าภรรยาของเขาจะกลายเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากขนาดนี้ ใคร ๆ ต่างก็อยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
ผู้ชายคนไหนเห็นต่างก็พากันตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ เหมือนกับโดนยาพิษอย่างไรอย่างนั้น ต่อให้ลำไส้จะปั่นป่วน แต่ก็ยังอยากที่จะลิ้มลองรสชาตินี้อยู่ดี
เดิมทีหวาเหวินก็มีความงดงามเป็นเนื้อแท้อยู่แล้ว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งใบหน้าที่ดูอิ่มน้ำ ดั่งคริสทัลที่กระทบแสงในยามค่ำคืนอย่างไรอย่างนั้น
ดอกชบาที่ใสบริสุทธิ์ งดงามดุจดั่งธรรมชาติ
ในเวลานี้เจียงหยู่ควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่
เขาก้มหน้าลง จากนั้นก็โน้มตัวลงไปจูบบนริมฝีปากที่แดงก่ำเล็กน้อยของเธอ……
วินาทีต่อจากนั้น….. หวาเหวินกลับย่อตัวลงแล้วแทรกตัวออกมาจากตัวของเขา
ส่งผลให้เจียงหยู่จูบลงไปบนกำแพงสีขาว……
หยินซิ่งที่ถือของเดินออกมาพอดี ก็เห็นเข้ากับภาพอันน่าเหลือเชื่อนี้
“เอ่อ…….คุณผู้ชายเมามากแล้ว เลยจูบกับกำแพง” หยินซิ่งพูด
หวาเหวินก้มหน้าลงและอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ จากนั้นก็วิ่งขึ้นข้างบนไป โดยไม่หันกลับมามองอีกแต่อย่างใด
เจียงหยู่เองก็รู้สึกลำบากใจเลยไม่กล้าหันกลับไป ทำได้แค่เพียงหยิบเสื้อนอก แล้วกลับขึ้นไปห้องตัวเอง
หยินซิ่งได้นำเรื่องเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางคืนเล่าให้กับชุนเถาฟัง ทั้งสองคนกลั้นหัวเราะจนเกือบตาย
ต่อมาเรื่องนี้ก็กลายเป็นความมืดที่ล้างยังไงก็ล้างไม่ออกสำหรับเจียงหยู่ไป………
อยากจะจูบกับเธอ แต่เธอกลับหลบหลีก จนเผลอไปจูบกับกำแพงบ้าน
นึกไม่ถึงว่าเจียงหยู่องค์ชายผู้สูงส่งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้คนนี้ จะมีมุมน่ารักขนาดนี้ด้วย
เช้าวันรุ่งขึ้น
เวลา 6.30 โมง เวลาอาหารเช้า
เจียงหยู่เปลี่ยนเป็นชุดสูทลงมานั่งตรงข้ามกับหวาเหวิน
“อรุณสวัสดิ์” เขาเอาแต่ก้มหน้าลง เพราะยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอยู่
“อรุณสวัสดิ์” หวาเหวินตอบเขา
“เหวินเหวิน เธอไม่กินเนื้อ ร่างกายเธอจะได้สารอาหารครบถ้วนเหรอ?” เขาเห็นเธอกินมังสวิรัติมานานแล้ว จึงรู้สึกเจ็บปวดใจ
“ซากศพของสัตว์ มันอร่อยตรงไหน?”
เจียงหยู่ : “……….”
“เอาเถอะ นายชนะ”
เมื่อถูกหวาเหวินใช้คำกริยานี้ เจียงหยู่ก็ไม่กล้ากินเนื้ออีกแต่อย่างใด
หลังจากนั้น หวาเหวินก็นึกเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาได้
หลังจากที่เธอถอยกลับไปด้วยความกลัวแล้ว เธอก็รีบทำการค้นหาในป๋ายตู้และจือฮูทันที
ผลลัพธ์สุดท้ายที่ปรากฏออกมา ผู้ชายมีความต้องการทางด้านกายภาพ
ดังนั้นเธอจึงได้ครุ่นคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็เอยปากพูดขึ้นว่า “ฉันอยากคุยกับนายสักหน่อย”
“ว่ามา”
“นาย……นายสามารถออกไปหาผู้หญิงข้างนอกได้นะ ฉันไม่ถือสา เพียงแค่อย่าให้มันวุ่นวายจนรู้ถึงหูของนักข่าวก็พอ จะไปหาที่ไหนก็ได้ฉันไม่เป็นไร…การแต่งงานของเราก็เป็นเพียงแค่ข้อตกลงเท่านั้น ไม่ใช่ความจริง ดังนั้นนายมีสิทธิ์ที่จะไปหาผู้หญิงคนอื่น มาบำเร่อความต้องการ……ขั้นพื้นฐานของนาย”
เมื่อหวาเหวินพูดจบ ก็หน้าแดงขึ้นมาทันใด
เจียงหยู่จ้องมองมาด้วยความตกใจ พร้อมกับคิดว่า ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้พูดจาไร้สาระแบบนี้ได้?
“ทำไม? ทำไมถึงได้พูดเรื่องนี้” เจียงหยู่เงยหน้าขึ้นมองไปทางใบหน้าอันงดงามของเธอ
“ฉันคิดว่า นายก็เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง นายเองก็อยากให้ผู้หญิง……อยู่เป็นเพื่อน ฉันทำเรื่องนี้ไม่ได้ นายสามารถไปหาผู้หญิงคนอื่นมาทำได้……เรื่องนี้ฉันอนุญาต ฉันเองก็จะเก็บความลับของนายไว้” หวาเหวินพูดขึ้นมาด้วยความจริงจัง
เจียงหยู่เอามือเท้าคางเล็กน้อย “เธอเป็นภรรยาที่แสนดีมากจริง ๆ”
“ฉันพูดจริง ๆ นะ ไม่ได้ล้อเล่น”
เขามองไปทางเธอราว ๆ 5 วินาที ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ฉันเองก็ไม่ได้ล้อเล่น ฉันมีเธอ ก็พอแล้ว”
