ตอนที่ 146 เดิมพันอะไร
สุดท้ายแล้ว หวาผิงก็ใช้เวลากว่า 1 หนึ่งชั่วโมงในการค่อยๆย่อยสลายความจริงที่แสนน่ากลัวเหล่านี้
แต่เธอก็คิดไม่ออกเลยจริง ๆ เลยว่าวันเกิดในวันนั้นของเธอ ตามหลักการเดิมเธอค่อนข้างมีความสุขมาก
มีคนมาร่วมงานมากมาย แล้วก็ยังมีของขวัญอีกหลายชิ้น
ขนาดแซ่จื๋อจ้วนก็ยังให้ของขวัญแก่เธอ —— สร้อยข้อมือสือเซิงฉานเหมียน
และต่อมา เธอก็ได้รับการ์ดใบหนึ่ง นอกจากนี้ยังมีนกกระดาษสีเขียวอีกหนึ่งตัวด้วย
บนนั้นถูกเขียนไว้ว่า —— ยัยปีศาจ สุขสันต์วันเกิด
ชื่อเสียงเรียงนามก็ไม่มี แต่หวาผิงกลับน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาในทันที
ยัยปีศาจชื่อเรียกนี้ ไม่มีคนเรียกเธอแบบนี้มาหลายปีแล้ว นั้นเป็นเพราะว่าคนอื่นไม่รู้ มีเพียงแค่คน ๆ นั้นเท่านั้นที่รู้
แต่คน ๆ นั้นได้จากเธอไปแล้ว จากเธอไปนานแล้ว
หวาผิงไม่อยากนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องที่แสนเจ็บปวด แต่กลับควบคุมจิตใจของตัวเองไม่ได้
เมื่อเห็นตัวอักษรที่แสนคุ้นเคนเหล่านั้น การ์ดอวยพรหลากสีสันใบนั้น แล้วก็นกกระดาษตัวนั้น เธอก็รู้ในทันทีว่าเป็นเขา
เนิ่นนานหลายปีขนาดนี้ เขายังจำวันเกิดของเธอได้เสมอ
สีเขียวเป็นตัวแทนความสงบสุข นกกระดาษเป็นสิ่งที่หวาผิงชอบมากที่สุด
เขาต้องไปอยู่ในกำลังรักษาสันติภาพ เพื่อปกป้องสันติภาพของโลก ตั้งแต่วันนั้น พวกเขาทั้งสองก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
ดังนั้น ต่อมาในตอนที่เธอร้องเพลง Here, After, Us ของ Mayday ในวันนั้น เธอจึงได้น้ำตาไหลอาบแก้ม
และรู้สึกเสียใจมาก
ทุกคนล้วนมีความหลังของตัวเอง นั้นก็คือความลับที่อยู่ภายในใจของตัวเอง
นั้นเป็นความทรงจำที่เกี่ยวกับคนที่เธอเคยรักอย่างสุดใจ เมื่อความทรงจำปรากฏขึ้นมา เธอก็มักจะทำร้ายตัวเอง
คืนนั้นหวาผิงลืมตัวไปจริง ๆ แต่กลับนึกไม่ถึงว่า จะเมาจนขาดสติถึงขั้นไปคลอเคลียอยู่บนตัวของหวางเซียวอี้ได้
เธอกับหวางเซียวอี้ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นใช่ไหม?
หลังจากที่หวาผิงตื่นแล้ว กินอาหารแล้ว เธอคิดไตร่ตรองอยู่นานมาก สุดท้ายก็ตัดสินใจโทรศัพท์ไป
ในตอนนั้น เป็นเวลา 4 ทุ่มครึ่งแล้ว
“นาย…..นอนรึยัง?” เธอถาม
“เธอเป็นใคร?” หวางเซียวอี้ยังทำโอทีอยู่ที่บริษัท
“แฮ่ก ฉันหวาผิง” เธอขาดความมั่นใจเล็กน้อย
“อื้อ”
“คือว่า….คืนนั้นฉันดื่มหนักไปหน่อย ต้องขอโทษด้วยนะ ……… ฉันได้ยินมาจากผู้ช่วยของฉันว่านายมาส่งฉันที่บ้าน แล้วก็ยังอ้วกใส่นายด้วย ………. ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะ”
“ไม่เป็นไร” หวางเซียวอี้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แล้ว …. เสื้อผ้าที่ฉันอ้วกใส่ราคาเท่าไหร่ เดี๋ยวฉันชดใช้ให้”
หวางเซียวอี้อยู่ในห้องทำงานอีกห้องหนึ่ง เขาวางปากกาในมือลง จากนั้นก็เอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย
“คุณหนูหวาผิง ไม่ต้องชดใช้หรอกครับ แต่เธอเดิมพันแพ้ยังไงก็ต้องให้แต้มต่อกับผม ก็ต้องทำตามสัญญานะครับ?”
หวางเซียวอี้พูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ ด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงออกถึงอาการหน้าแดงหรือใจเต้นแต่อย่างใด
“พนันอะไร?” หวาผิงแสดงสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้ง
เห็นได้ชัดว่าผู้ช่วยสาวได้เล่าตกหล่นช่วงรอยต่อนี้ไป หรือพูดได้ว่า ในตอนที่พนัน มีเพียงแค่หวาเหวินและเจียงอยู่เท่านั้นที่อยู่ด้วย ส่วนผู้ช่วยสาวนั้นไม่รู้เรื่องแต่อย่างใด
“ในเมื่อลืมไปแล้ว งั้นฉันจะบอกอีกรอบละกัน วันนั้นเธอได้พนันแข่งดื่มเหล้ากับฉัน ใครดื่มได้เยอะแล้วไม่เมา คนนั้นชนะ”
“แล้ว… คนที่แพ้จะเป็นยังไง?” หวาผิงรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ไม่ดี
“เอาแบบนี้ เธอแอดวีแชทฉันก่อน ฉันมีวิดีโอ เธอเห็นเดี๋ยวเธอเข้าใจเองแหละ”
“ได้ วีแชทของฉันคือเบอร์โทรศัพท์ของฉันเอง นายแอดมาได้เลย”
หวาผิงวางสายไป แล้วเปิดวีแชท ด้วยความรู้สึกที่ลุ้นระทึกอยู่ในใจ
ท่าทางการพูดของผู้ชายคนนั้นก็ถือว่าดีไม่ใช่น้อย แต่น้ำเสียงของเขากลับฟังดูแปลก ๆ
หลังจากที่หวาผิงเพิ่มวีแชทของหวางเซียวอี้แล้ว ฝั่งนั้นก็ส่งวิดีโอหนึ่งเข้ามา
หลังจากที่เปิดดู หวาผิงก็เกือบจะทำโทรศัพท์ร่วงหล่นลงพื้นในทันที
ไม่อยากจะเชื่อว่า คนที่แพ้จะต้องไปกับคนที่ชนะ? แบบนี้มันเกินไปแล้วจริง ๆ
หลังจากที่เงียบอยู่นาน เธอถึงได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จากนั้นก็ส่งวีแชทออกไปเงียบ ๆ
“คุณชายหวาง นั้นเป็นเพราะฉันเมาหนักไปหน่อย ไม่นับเนอะ คุณเองก็อย่าไปคิดจริงเลยนะ”
