ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ – ตอนที่ 212

ตอนที่ 212 จ่ายภาษีด้วยไอคิว

หวาเหวินมองเขารอบหนึ่ง แล้วยังคงพูดอย่างสงบนิ่ง “เพราะว่าฉันเองก็ชอบภาพวาดของคุณเฟิง เคยไหว้วานให้คนคนหาให้จนทั่วทุกที่ อย่างได้มาเก็บสะสมไว้เป็นอย่างมาก สุดท้ายก็ได้ข่าวมาจากการสอบถามอย่างนุ่มนวล สมุดบันทึกฐานะดั้งเดิมของครอบครัวตระกูลเฟิง ไม่สนใจเงินและความร่ำรวย ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ขายสมบัติประจำตระกูล และภาพวาดผืนที่อยู่กับคุณเหนียนก็จมลึกอยู่ใต้ดินเหลืองแล้ว ดังนั้นภาพวาดของปลอมผืนนี้ที่คนเอามาขายเจ็ดล้าน คุณพูดว่าเอาเปรียบหรือไม่ล่ะ?”

หลังจากที่เจียงหยู่รู้สึกแปลกใจ สีหน้าก็มองภรรยาของตัวเองด้วยความนับถือ

“เหวินเหวิน คุณยอดเยี่ยมจริง ๆ ”

“อย่าเสียงดังไป”อย่าว่าเขาโอ้อวดเลย หวาเหวินรู้สึกไม่สบายใจ อย่าเกินหน้าเกินตามองเขาอีกครั้ง

เพียงแต่กลับมาพูดตอนนี้ ถึงแม้จะรู้ว่าหวู๋จุนคนนี้เป็นนักต้มตุ๋น แต่หวาเหวินก็ไม่ได้เปิดโปง อย่างไรก็ตามเธอไม่ใช่พวกที่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น

ตลอดจนงานประมูลจบลง วัตถุโบราณทั้งสิบชิ้นได้ถูกขายออกไป ยอดบริจาคเพื่อการกุศลประมาณสามสิบกว่าล้าน

เสียงต่ำของเจียงหยู่ถามหวาเหวิน “เหวินเหวิน ของสิบรายการในตอนนี้ ทั้งหมดเป็นของปลอมหรือ?”

“ก็ไม่ใช่ทั้งหมดมีสามชิ้นที่เป็นของจริง แต่ว่าถูกทำให้ราคาสูงเกินจริง อย่างเช่นพัดไม้จันทน์ ราคาตลาดประมาณแสนกว่า ๆ สุดท้ายเขาขายให้คนอื่นไปสองล้านกว่า ๆ ยังมีปิ่นหยกม่วงประดับไข่มุก ถึงแม้ว่าจะทำได้อย่างประณีตงดงาม แต่ก็ถูกใช้แค่ในหมู่คนหนูที่ครอบครัวร่ำรวยทั่วไปเท่านั้น ไม่ใช่องค์หญิงหรือขุนนาง ดังนั้นราคาจึงไม่สมกับหนึ่งล้านหกแสน แน่นอนว่า คนพวกนี้มีเงินยินยอมที่จะให้ นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง จึงสมกับการจ่ายภาษีด้วยไอคิวแล้ว”

เจียงหยู่ฟังจบก็หัวเราะเสียงต่ำอย่างอดไม่ได้

“คุณหัวเราะอะไร?” หวาเหวินจ้องเขม็ง

“ผมแค่รู้สึกว่า คิดไม่ถึงว่าคุณจะมีอารมณ์ขันในเวลาแบบนี้ จ่ายภาษีด้วยไอคิว คุณนี่ก็คิดขึ้นมาได้”

“เดิมทีแล้วก็ใช่ ถ้าหากว่าฉันไม่ได้อยู่ในงาน วันนี้คุณก็คงโดนคนเอาเปรียบแล้ว ถึงเวลานั้นคุณก็ต้องจ่ายเช่นกัน” หวาเหวินมองเขา ด้วยสีหน้าท่าทางแบบฉันช่วยคุณไว้นะ

“ใช่ใช่ใช่ เหวินเหวินพูดไม่ผิด เพียงแต่พอพูดถึงแล้ว หวู๋จุนคนนี้ร้ายกาจจริง ๆ ของส่วนตัวที่เก็บไว้สิบชิ้น ของปลอมเจ็ดของจริงสาม ทำให้ทุกคนไม่ระแคะระคายเลย ช่างเป็นคนที่ปราดเปรื่อง” ไม่ใช่ว่าเจียงหยู่เข้าใจหวู๋จุนคนนี้นัก เพียงแค่รู้ว่าเขาทำเรื่องไม่ดีกับคนอื่น อ้าปากปิดปากล้วนบอกทำเพื่อการกุศล ให้ความรู้สึกเหมือนกันเศรษฐีบางคนที่เขาเคยเจอมาในชีวิตนี้

หวาเหวินยิ้มเยาะเย้ย “นักต้มตุ๋นแบบเขานี้ล้วนคุ้นเคยวิธีการในลู่ทางนี้ดี ขายของจริงและปลอมผสมกันไป ปราดเปรื่องโดยธรรมชาติ

หลังการประมูลจบลงทั้งสองคนก็เดินออกไป และได้บังเอิญเจอเข้ากับหวู๋จุนคนนั้นพอดี หวู๋จุนพอเห็นเจียงหยู่ก็กระตือรือร้นมาก “เจียงหยู่ วันนี้ไม่มีชิ้นไหนที่เข้าตาเลยหรือ? ล้วนไม่ได้ขายออกไป อัยหยา ช่างน่าเสียดายจริง ลุงหวู๋รู้สึกเสียใจแทนคุณมาก ๆ”

คำพูดนี้ความหมายจริง ๆ คือ เจียงหยู่คุณมีเงินมากมาย ทำไมคุณไม่ซื้อสักชิ้นล่ะ? ไม่ทำร้ายเงินคุณหรอก บิดาคนนี้ไม่พอใจยิ่ง

หวาเหวินหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาบังรอยยิ้มมุมปาก เพียงรู้สึกว่าน่าสนุกยิ่ง

“อา ผมเพียงแค่พาภรรยามาดูเท่านั้น และไม่มีอะไรถูกชะตาด้วย จึงไม่ได้ซื้อมา” แน่นอนว่าเจียงหยู่รับมือเข้าได้

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร ครั้งหน้า รอครั้งหน้าลุงจะเอาของที่ดีกว่าพวกนี้มา พอถึงตอนนั้นคุณจะต้องการซื้อไปแน่นอนเลย อย่างที่ทุกคนรู้กันฉันกับผู้เชี่ยวชาญในการประเมินราคาssเป็นเพื่อนกัน ดังนั้นสิ่งที่ผ่านการประเมินค่าของเธอล้วนเป็นสมบัติหายากทั้งสิ้น ต่อให้มีเงินก็ไม่แน่ว่าจะสามารถซื้อได้ หลานชายอย่าพลาดในครั้งหน้าเชียว”

หวู๋จุนคนนี้ช่างกล้าพูดเสียจริง ถ้าเป็นเพื่อนของssจริง ก็ล้วนสามารถพูดออกมาได้ ดูแล้วการคุยโวตามปกติแน่นอนว่าคุยโอ้อวดไม่น้อย

ไม่รอให้เจียงหยู่ตอบ หวาเหวินอดทนไม่ไหวแล้ว ยิ้มแล้วถามเขา “คุณหวู๋ ขอถามหน่อยถ้าคุณเป็นเพื่อนกับผู้เชี่ยวชาญในการประเมินss ถ้าอย่างนั้นคุณคงสะดวกจะบอกฉันได้ ปีนี้เธออายุเท่าไรแล้วหรือ? เป็นคนที่ไหน สัญชาติไหน ตอนนี้อาศัยอยู่ที่ไหนหรือ?”

“นี้……นี้เป็นความลับ ฉันไม่สามารถพูดได้ ssเป็นคนเก็บตัวเงียบมาก ไม่ชอบให้คนอื่นถามเรื่องชีวิตส่วนตัวของเธอ ฉันที่เป็นเพื่อนของเธอ แน่นอนว่าจะต้องช่วยเธอเก็บรักษาความลับ ขอให้คุณช่วยเข้าใจด้วยนะ แต่ว่าฉันสัญญา ถ้ามีโอกาส ฉันจะแนะนำภรรยาของหลานชายอย่างคุณให้รู้จักอย่างแน่นอน ดีไหม?” หวู๋จุนนั้นพูดออกมาโดยที่หน้าไม่แดงหัวใจไม่เต้น

แต่ทว่า หวาเหวินรู้สึกว่า จนกระทั่งปัจจุบันนี้ เป็นเรื่องตลกที่น่าตลกสุดเท่าที่เธอเคยฟังมา ไม่มีเป็นหนึ่ง