ตอนที่ 74 เพราะเธอทั้งนั้น
ไป๋เสว่เอ๋อกัดปากแน่น ไม่พูดอะไร ใบหน้าของเธอร้อนฉ่า
เมื่อครู่ที่ขณะที่เธอกำลังตะลึง แต่เมื่อได้ยินเผยลี่เชินจะขึ้นเงินเดือนให้ เธอรีบตอบโต้เขากลับอย่างอัตโนมัติว่า “ประธานเผย”
ในเวลาเดียวกันพนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟให้พอดี เวลาพอเหมาะพอเจาะกับที่เธอทำตัวไม่ถูก ไป๋เสว่เอ๋อแอบถอนหายใจออกเบาๆ มองดูเป็ดย่างสีสันแวววาวน่ากิน เรียกน้ำย่อยได้ดีเลย
บนโต๊ะอาหารเงียบขึ้นมาทันใด นัยน์ตาของไป๋เสว่เอ๋อไม่มีสิ่งใดนอกเสียจากอยากจะดื่มดำกับอาหารโอชะ เวลาผ่านไปไม่นาน เธอรู้สึกเหมือนมีสายตาบางคนจดจ้องมาที่ตัวเอง
เธอเงยหน้าขึ้นมา สบตากับเผยลี่เชินพอดี ตอนที่ฝ่ายชามองหน้าเธอ นัยน์ตาบ่งบอกถึงความขบขัน ไม่รีรอที่จะให้ไป๋เสว่เอ๋อตอบโต้อะไร เขาก็หลบสายตาไปเสียก่อน
ไป๋เสว่เอ๋อมึนงงไปหมด เอ่ยปากถามขึ้น “เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”
เผยลี่เชินวางตะเกียบลงอย่างเรียบง่าย หันไปมองหน้าเธอ สีหน้าของเขาไม่เหมือนตอนแรกที่แสนจะเย็นชา แต่กลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาเยอะทีเดียว “ปากคุณเปื้อน”
ใบหน้าอันขาวใสของไป๋เสว่เอ๋อ มีน้ำจิ้มเป็ดเปื้อนอยู่ที่มุมปาก เป็นจุดสีดำๆ เหมือนขี้แมลงวัน ติดอยู่ที่ข้างปาก ทำให้เกิดความสุขบนโต๊ะอาหารขึ้นมาไม่น้อยเลย
ไป๋เสว่เอ๋อหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมา เช็ดที่ริมฝีปาก มองไปที่เผยลี่เชินต่อ ถามเขาอย่างจริงจัง “มีอีกไหมคะ?”
“จุดสีดำ” อยู่ทางขวา แต่เธอกลับไปเช็ดทางซ้าย เผยลี่เชินมองมาที่เธอ ใบหน้าดูผ่อนคลาย ไม่รู้จะทำยังไงจนต้องยื่นมือออกมาเช็ดให้เธอเบาๆ
นิ้วเรียวยาวของเขาเชิดคางเธอขึ้น นิ้วโป้งของเขาบรรจบลงที่ปากของเธอเบาๆ พลางเช็ดคราบน้ำจิ้มออก
“เสร็จแล้ว” เผยลี่เชินเก็บมือลง
นิ้วของเขาเต็มไปด้วยไออุ่น ฝ่ามือที่มีความหยาบเล็กน้อยจับคางและมุมปากของเธอ ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ หน้าแดงหัวใจเต้นรัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ไป๋เสว่เอ๋อรีบก้มหน้าลง เก็บความรู้สึกที่ตื่นเต้นกระวนกระวายอยู่ภานใน เธอเพิ่งจะก้มหน้ากินบะหมี่ได้แค่สองคำ ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำลอยเข้ามา
“การประชุมผู้บริหารระดับสูงของเช้าวันพรุ่งนี้คุณเข้าร่วมประชุมกับผมด้วย พูดคุยเรื่องโครงการที่หนานไห่สักหน่อย”
การประชุมผู้บริหารระดับสูงครั้งที่แล้วเป็นวันที่ไป๋เสว่เอ๋อเพิ่งเข้ามาทำงานพอดี ในที่ประชุมนั้นเผยอี้เป็นตัวตั้งตัวตีตั้งความสงสัยในความสามารถของเธอและยังท้าพนันกับเผยลี่เชินต่อหน้าผู้บริหารระดับสูง ถึงตอนนี้พวกเขาทำโครงการที่หนานไห่ได้สำเร็จ เป็นเรื่องปกติที่จะต้องพิสูจน์ให้ทุกคนได้เห็น
ไป๋เสว่เอ๋อเข้าใจดี เผยลี่เชินพาเธอไปด้วยก็เพื่อพิสูจน์และแสดงให้ทุกคนเห็น เพราะในเมื่อก่อนหน้านี้ทุกคนคิดว่าเธอเป็นเพียงคนสวยที่ไม่มีความสามารถอะไรเลย
เธอเงยหน้ามองเผยลี่เชิน พยักหน้า
เธอยอมรับว่าหลายครั้งหลายหนเผยลี่เชินเป็นผู้ชายที่ทำให้คนหวั่นไหวได้ง่าย สุขุมนุ่มลึก ความสามารถเก่งกาจ และยังเป็นคนที่ใส่ใจความรู้สึกเธอมาก แต่ทว่า ระหว่างเขากับเธอมีเส้นขนานบางๆกั้นอยู่…
ขณะเดียวกันนี้ ในห้องหรูหราไฮคลาสในอาคารตี้จิ่ง
เผยอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะกลมริมระเบียงจิบวิสกี้ ไม่พูดอะไร ใบหน้าตึงเครียดจนทำให้น่าตกใจ
จินจิงจิงนั่งอยู่ภายในห้อง นั่งมองผู้ชายที่กำลังดื่มดำผ่านประตูกระจกที่กั้นอยู่ รู้สึกใจร้อนกระวนกระวาย
ตั้งแต่วันนี้จนตอนนี้ เขาอยู่ในสภาพแบบนี้มาโดยตลอด แม้ว่าเธอไม่ถามก็สามารถเดาได้ วันนี้เผยลี่เชินกลับเมืองไห่เฉิง เผยอี้โมโหขนาดนี้คงเป็นเพราะโดนเขาทำอะไรมาแน่นอน
จินจิงจิงสูดลมหายใจเข้าลึก เดินไปที่ระเบียง นั่งลงข้างๆเผยอี้ ยื่นมือยั้งแก้วที่เขากำลังยกขึ้นดื่ม ทำเสียงอ้อนเขาอย่างนุ่มนวล “คุณชายอี้ ไม่ต้องดื่มแล้ว คุณดื่มไปตั้งเยอะแล้ว ฉันเห็นแล้วก็เป็นห่วง”
“เป็นห่วง?” เผยอี้ยิ้มแห้ง มองไปที่จินจิงจิง ผลักมือเธอออก ยกแก้วขึ้นมาดื่มอย่างต่อเนื่อง
พอเผยลี่เชินกลับมาที่บริษัท ก็วางมาดด่าว่าเขายกใหญ่ แถมยังด่าตำหนิเขาต่อหน้าไป๋เสว่เอ๋อ เขาจะไม่โกรธได้อย่างไรกัน? เดิมทีเขาคิดที่จะใช้โอกาสที่เผยลี่เชินไปทำงานต่างเอง อนุมัติโครงการเยอะหน่อยเพื่อทำผลงาน แต่คิดไม่ถึงเลยว่า จะถูกเขาคัดค้านปฏิเสธทั้งหมด!
เผยอี้ยิ่งคิดยิ่งโมโห หยิบขวดเหล้าด้านข้างขึ้นมารินเหล้าลงไปในแก้ว จินจิงจิงมองดูเขาอยู่ด้านข้าง ไม่กล้าที่จะพูดปลอบ ทำได้เพียงเอ่ยปากถาม “คุณชายอี้ คุณไม่มีความสุขฉันก็ไม่มีความสุข ไม่อย่างนั้นคุณบอกฉันได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น อย่าเก็บกดเรื่องเครียดไว้ใจคนเดียวเลย”
เผยอี้ยังไม่ทันได้พูดอะไร โทรศัพท์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะก็สั่นขึ้นมา เขาหยิบขึ้นมาดู เป็นข้อความประกาศประชุมผู้บริหารระดับสูงของบริษัทในวันพรุ่งนี้ตอนเช้า
เขายิ้มเย้ย สายตาเย็นชา “ประชุมผู้บริหารระดับสูง?” เพียงแค่กลัวว่าจะมาเล่นงานฉันคนเดียวนี่สิ เผยลี่เชิน นายมันก็แค่ได้ที่ดินที่หนานไห่มาแล้วมันยังไงกัน! ไหนจะมีไป๋เสว่เอ๋อ! ฉันไม่เชื่อว่าคนตระกูลไป๋อย่างเธอจะมีความสามารถเป็นเลขาของประธานผู้บริหารได้! ช่างน่าขันเสียจริง!
เขาพูดพลาง วางมือถือลงบนโต๊ะอย่างแรงและดื่มเหล้าต่อ จินจิงจิงเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ทำตัวออดอ้อนไปซบที่ไหลของเผยอี้ สายตาเหลือยไปมองที่หน้าจอโทรศัพท์
ที่แท้เหตุผลที่ทำให้เผยอี้อารมณ์เสียได้มากขนาดนี้ไม่เพียงมีแต่เผยลี่เชิน แต่ยังมีไป๋เสว่เอ๋อ…เมื่อก่อนอยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรมตี้เหา เพราะผู้หญิงคนนี้ทำให้เผยอี้โกรธโมโหใส่เธอ และยังมีครั้งที่แล้ว ที่เธอแอบใส่บางอย่างลงไปในเหล้าของไป๋เสว่เอ๋อ แต่ถูกเผยอี้จับได้ เขาจึงไม่สนใจเธออยู่หลายวัน
จินจิงจิงกัดริมฝีปากแน่น เหมือนมีอะไรติดอยู่ภายในใจ ทันใดนั้นมืออันใหญ่โตโถมเข้ามา ผลักเธอลงไปอีกด้าน “ออกไป! อย่ามายุ่งกับผม!”
จินจิงจิงถูกผลักออกอย่างไร้เยื่อใย อีกนิดนึงก็จะทำเธอตกลงมาจากเก้าอี้ เธอกำหมัดแน่น มองดูเผยอี้ดื่มเหล้า ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ลุกขึ้นกลับห้องไป
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะไป๋เสว่เอ๋อ!
โกรธโมโหจนลุกเป็นไฟ ขณะนั้นเอง จินจิงจิงเอาเรื่องที่ไม่ดีที่ผิดพลั้งทั้งหมดโทษไปที่ไป๋เสว่เอ๋อเพียงผู้เดียว เธอกัดฟันแน่น ตัดสินใจอย่างแน่วแน่! เธอจะไม่มีทางปล่อยไป๋เสว่เอ๋อไปง่ายๆแน่นอน!
……
เมื่อออกมาจากร้านล้านกุ้ยฟาง ไป๋เสว่เอ๋อกลับบ้านทันที เพิ่งจะเปิดประตูออก เดินไปที่สวิตช์ไฟ เห็นไฟในห้องนั่งเล่นเปิดอยู่หนึ่งดวง แสงไฟในห้องสลัวเล็กน้อย
ไป๋เสว่เอ๋อมองไปรอบๆ ไม่เห็นเงาของใคร เอ่ยปากเรียกขึ้น “แม่..”
ผ่านไปครู่เดียว แม่ไป๋ยืนอยู่ที่หน้าบันได เมื่อเห็นไป๋เสว่เอ๋อก็รีบเดินลงมาหา “เสว่เอ๋อกลับมาแล้วหรอลูก!”
ไป๋เสว่เอ๋ออารมณ์ดี รีบออกไปรับแม่ “แม่ แม่ทานข้าวเย็นแล้วยังคะ? หนูเอาเป็ดย่างมาฝากค่ะ”
ก่อนที่เธอจะกลับ คิดว่าแม่คงยังไม่ได้ทานข้าว จึงสั่งกลับบ้านหนึ่งชุด
“แม่ทานโจ๊กนิดหน่อยแล้ว วางไว้บนโต๊ะเถอะ” แม่ไป๋พูดขึ้น ยื่นมือออกไปรับกล่องอาหาร วางไว้ด้านข้าง “งานเป็นยังไงบ้าง?”
“ราบรื่นดีค่ะ”
“งั้นก็ดีแล้ว ลูกรีบกินนะ แม่จะไปหั่นผลไม้ให้ลูกสักหน่อย” แม่ไป๋พูดขึ้น เดินตรงไปยังทางไปห้องครัว
ไป๋เสว่เอ๋อกำลังคิดอยากที่จะเดินไปตรงโซฟา ทันใดนั้นเธอรู้สึกว่าเฟอร์นิเจอร์ในห้องดูไม่เหมือนเดิม ของตกแต่งที่เคยมีอยู่ในห้องหายไปหมดแล้ว ตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า
ไป๋เสว่เอ๋อมองดูโต๊ะอันว่างเปล่าข้างโซฟา ถามขึ้นด้วยความสงสัย “แม่ หยกรูปงุ่นที่เคยตั้งอยู่ตรงนี้อยู่ที่ไหนคะ?”
เมื่อก่อนของตกแต่งในห้องรับแขกมีค่อนข้างเยอะ แต่มองดูตอนนี้ เหมือนกับว่าทุกอย่างหายไปหมดแล้ว แต่ทว่าก่อนหน้าที่เธอจะไป ทุกอย่างยังอยู่ที่เดิมดี
ชะงักไปไม่กี่วินาที แม่ไป๋เพิ่งจะเอ่ยปาก “แม่ขายทั้งหมดไปพร้อมกับเฟอร์นิเจอร์ไม้แล้ว วางไว้ที่บ้านก็ไม่มีประโยชน์อะไร”
ครู่เดียว แม่ก็ถือจานผลไม้ออกมาจากห้องครัว วางไว้บนโต๊ะน้ำชา ยื่นไว้ตรงหน้าไป๋เสว่เอ๋อ “เสว่เอ๋อ รีบกินผลไม้สิ”
“โอเคค่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อตอบรับ และถามขึ้นต่อ “แม่ เฟอร์นิเจอร์กับของตกแต่งงานศิลปะเหล่านี้ ขายได้ประมาณเท่าไหร่หรอคะ?”
สีหน้าของแม่ไป๋ไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ ลังเลอยู่สักพัก พูดออกมา ”ไม่เท่าไหร่หรอกลูก ถ้าลูกต้องการ แม่จะเอาเงินพวกนั้นให้ลูก”
“แม่ หนูไม่ได้หมายความอย่างงั้น หนูไม่ได้ขอเงินจากแม่” ไป๋เสว่เอ๋อนั่งยืดหลังขึ้นตรง น้ำเสียงจริงจัง
“หนูแค่อยากจะเตือนแม่ วันหลังอย่าเล่นไพ่นกกระจอกอีกนะคะ ไม่อย่างงั้นเงินที่เรามีทั้งหมดก็จะไม่เหลือเลย”
แม่ไป๋ได้ยินอย่างนั้น รีบพยักหน้า “แม่รู้แล้ว! แม่ก็ไม่ได้ใช้เงินฟุ่มเฟือยนะ!”
