ตอนที่ 58 แค่เล่นสนุกนิดหน่อยเท่านั้น
เขาคลาดไปเพียงแค่สามนาทีเท่านั้น ทำไมเธอถึงหายตัวไปได้?
เผยลี่เชินปล่อยลู่อี้หลิง ขมวดคิ้วเครียด กวาดสายตาไปรอบด้านอย่างรวดเร็ว
ยังคงไม่เห็นเงาของไป๋เสว่เอ๋อร์! ทั้งชายหนุ่มกลุ่มที่เคยนั่งดื่มเหล้าอยู่ตรงบาร์ก็ไม่อยู่ หรือว่า…
เผยลี่เชินกำหมัดแน่นอย่างอดกลั้นไม่อยู่ สาวเท้าไปข้างหน้า เอ่ยถามบาร์เทนเดอร์ภายในบาร์ “ผู้หญิงผมยาวที่ยืนอยู่ตรงนี้เมื่อครู่ คุณเห็นหรือเปล่าว่าเธอไปไหน?”
บาร์เทนเดอร์ส่ายหน้า ตอบคำถามอย่างไร้อารมณ์ “ไม่เห็น”
เผยลี่เชินกำหมัดแน่นขึ้น โทรศัพท์หาไป๋เสว่เอ๋อร์ทันที
โทรติด แต่กลับไม่มีคนรับสาย เวลานั้นเอง ลู่อี้หลิงปรากฏตัวข้างหน้า ดึงรั้งแขนเผยลี่เชินไว้ “ประธานเผย ไหนบอกว่าจะไปสนุกกับฉันไง?”
สีหน้าของเผยลี่เชินเย็นชา สะบัดมือหญิงสาวออก สายตาฉายแววเย็นเยียบ “คุณลู่ กรุณาสำรวมด้วย!”
เขาตัดบทด้วยประโยคนั้น แล้วหันหน้ากวาดตามองหาไป๋เสว่เอ๋อร์ต่อไป
ลู่อี้หลิงได้ยินเข้า รอยยิ้มบนหน้าตึงเครียดขึ้น “ประธานเผย ดูท่าคุณจะเป็นห่วงเป็นใยเลขาคนนั้นเหลือเกินนะ!”
เสียงภายในร้านเหล้าดังกระหึ่ม เสียงของลู่อี้หลิงเองก็ดังมาก แต่ยังถูกกลบด้วยเสียงเพลง ถึงอย่างนั้นเผยลี่เชินยังคงได้ยินอย่างชัดเจน เขาหยุดเท้า หันกลับมามองหญิงสาว นัยน์ตาเคร่งเครียด หลังจากจดจ้องเธออยู่ครู่หนึ่ง ก็เอ่ยถามเสียงเข้ม “ฝีมือเธอใช่ไหม?”
จะบังเอิญขนาดนั้นได้ยังไง ทันทีที่เขาถูกลู่อี้หลิงดึงตัวไป ชั่วเวลาเพียงแวบเดียว ไป๋เสว่เอ๋อร์กลับหายตัวไปซะได้ ยกเว้นเสียแต่ว่าจะมีคนวางแผนไว้
ลู่อี้หลิงยิ้มน้อย ๆ เอนร่างพิงกับบาร์ กระพริบตาเบา ๆ มองเขาเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ฝีมืออะไรกันคะ? ฉันก็แค่นึกสงสัยขึ้นมาเท่านั้น…”
เธอสงสัย สงสัยว่าผู้หญิงที่ลู่ชิงอวี่สนใจจะมีค่าในสายตาของเผยลี่เชินสักแค่ไหน
เธอกับลู่ชิงอวี่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ลู่ชิงอวี่เจอปัญหาตอนอยู่กับเผยลี่เชิน เรื่องนี้เธอรู้หมดทุกอย่าง ในฐานะพี่สาว เมื่อน้องชายขุ่นเคืองใจ เธอก็ต้องหาทางเอาคืนให้ได้
เผยลี่เชินสังเกตสีหน้าของหญิงสาว ก็เข้าใจได้ในฉับพลัน
เธอจงใจ! จงใจนัดพวกเขามายังที่นี่ จงใจดึงเขามายังฟลอร์เต้นรำ จงใจหาเรื่องให้เขา! การดำเนินงานโปรเจกต์ที่ดินผืนนั้น เพราะลู่ชิงอวี่เลินเล่อจนทำให้ตระกูลลู่ต้องเสียผลประโยชน์ ในฐานะคนของตระกูลลู่ จึงต้องเอาคืนเขาไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม!
ถึงอย่างไรที่ดินผืนนี้ก็เปรียบเสมือนเนื้อก้อนใหญ่ ใคร ๆ ต่างจับจ้องตาเป็นมัน เขาได้มันไป คนอื่นไม่พอใจก็เป็นเรื่องธรรมดา
เผยลี่เชินกำหมัดแน่น สาวเท้าไปข้างหน้า ประจันหน้ากับลู่อี้หลิง เอ่ยเสียงเข้ม “ไป๋เสว่เอ๋อร์อยู่ที่ไหน?”
ลู่อี้หลิงประสานสายตากับเขาตรง ๆ ยังคงเหยียดยิ้ม ไม่พูดแม้แต่ประโยคเดียว
“บอกมา เธออยู่ที่ไหน!” เสียงของเขาราวกับจะทะลุแทรกลำคอออกมา น้ำเสียงค่อนข้างแปร่งพร่า
ลู่อี้หลิงยืดตัวตรง มุมปากยกยิ้ม ประจันหน้าอย่างร่าเริง เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเชื่องช้าไม่ร้อนรน “ได้ยินชิงอวี่ว่า เลขาคนนั้นเป็นผู้หญิงของประธานเผยเหรอคะ? ดูท่าประธานเผย–”
เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็รู้สึกว่าข้อมือถูกรัดแน่น ราวกับถูกอะไรบางอย่างบีบคั้นอย่างฉับพลัน ความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามากะทันหันทำให้เธอย่นคิ้ว จนหน้าถอดสี
“เผยลี่เชิน…ปละ…ปล่อยนะ!” ลู่อี้หลิงเอ่ยด้วยเสียงหอบปนโกรธ
เผยลี่เชินจ้องมองเธอด้วยแววตาไร้ซึ่งความปรานี เขาจงใจเค้นแรงที่มือหนักหน่วงขึ้น “เธออยู่ที่ไหนกันแน่?”
ลู่อี้หลิงรู้สึกเหมือนกระดูกข้อมือของเธอจะถูกเขาบีบจนแตกหัก ทั้งไม่นึกว่าเผยลี่เชินจะไม่สนใจถึงสถานะของเธอเลยแม้แต่น้อย กล้าทำกับเธอถึงขนาดนี้!
“คุณ……” เธอหอบกระชั้นด้วยความเจ็บปวด ไม่สามารถพูดอะไรออกมา “ฉะ…ฉันจะพาคุณไปเอง!”
เผยลี่เชินได้ยินอย่างนั้น จึงยอมปล่อยมือจากเธอ
ลู่อี้หลิงย่นคิ้วพลางสะบัดมือที่ปวดร้าว สีหน้าบิดเบี้ยวทรมาน ชายหนุ่มยืนมองเธออยู่ข้าง ๆ เธอจึงจำใจต้องเดินนำไปข้างหน้า
ออกจากห้องโถงใหญ่ของร้านเหล้า เสียงเพลงพลันเบาลงไปไม่น้อย พวกเขาผ่านโถงทางเดิน เดินเข้าไปยังประตูห้องเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านในสุด ภายในห้องมืดสนิด เธอเปิดสวิตซ์ไฟตรงกำแพง กวาดสายตาไปยังหญิงสาวที่ถูกทิ้งไว้บนโซฟา พยัเพเยิดหน้าไปทางนั้น
ภายในห้องนั้นโล่งมาก มีเพียงไป๋เสว่เอ๋อร์เอนพิงโซฟาไม่กระดิกตัว เผยลี่เชินขมวดคิ้วทันควัน ก้าวเท้ายาวไปข้างหน้า
ไป๋เสว่เอ๋อร์คล้ายกำลังหลับอยู่ เสื้อผ้าบนเรือนร่างไม่มีร่องรอยถูกดึงทึ้ง
เขาหันมาอย่างฉับพลัน จ้องมองลู่อี้หลิงที่ยืนตรงขอบประตูด้วยแววตาดุดัน “เธอทำอะไรกับเขา?”
ลู่อี้หลิงตอบอย่างเสียไม่ได้ “แค่รมยาสลบเท่านั้น หลับไปสักสองชั่วโมงเดี๋ยวก็ตื่น”
น้ำเสียงของเธอเรียบเฉย เหมือนไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร แต่สีหน้าของเผยลี่เชินตึงเครียดขึ้นฉับพลัน เขาก้มตัวลงโอบเอวหญิงสาวบนโซฟาแล้วอุ้มขึ้น จากนั้นหันกลับมา
“ลู่อี้หลิง ผมไม่รู้ว่าคุณมีเป้าหมายอะไร ถ้าหากไม่พอใจก็มาเจรจากับผมโดยตรง อย่าแอบซุกซ่อนทำเรื่องลับหลังแบบนี้!”
ไม่ว่าลู่อี้หลิงจะไม่พอใจจากคำสั่งของพ่อ หรือช่วยแก้แค้นแทนลู่ชิงอวี่ลูกพี่ลูกน้องของเธอ การกระทำของเธอในครั้งนี้ นับว่าเลวร้ายเกินรับไหว เล่นตลกกับคนข้างกายของเขา เขาย่อมไม่ทน
ลู่อี้หลิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “ประธานเผย! ฉันก็แค่เล่นเกมกับคุณเท่านั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อย ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วยคะ?”
“เล่นเกม?” เผยลี่เชินยิ้มเย็น “คนที่แพ้เดิมพันคือลู่ชิงอวี่ คนที่ยอมตกลงยกที่ดินคือลู่ผิงชวน ปัญหาใด ๆ ที่เกี่ยวกับที่ดินผืนนั้น คุณไม่ควรมาเคลียร์กับผม”
“ถ้าหากคุณทำไปเพื่อที่ดินผืนนั้น คุณควรจัดการกับความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง แต่คนของผม คุณไม่มีสิทธิ์มาแตะต้อง!”
พูดจบ เขาก็อุ้มไป๋เสว่เอ๋อร์เดินออกไปข้างนอก ขณะที่เดินถึงประตู ก็หยุดเท้าฉับพลัน เอ่ยต่อว่า “เรื่องที่พ่อคุณฝากฝังผมไว้ผมคงทำไม่ได้ ด้วยเหตุผลอะไรคุณเองคงรู้อยู่แก่ใจ”
เมื่อพูดขาดคำแล้วเขาก็ไม่เอ่ยอะไรอีก เพียงอุ้มไป๋เสว่เอ๋อร์ไว้แล้วเดินออกไปด้านนอก
ลู่อี้หลิงหันร่าง มองเงาด้านหลังชายหนุ่มที่ค่อย ๆ ห่างออกไปทุกที แววตาแฝงรอยยิ้มตึงเครียด
เดิมทีเธอแค่คิดจะช่วยชำระหนี้แค้นให้ลู่ชิงอวี่เท่านั้น ไม่นึกว่าเผยลี่เชินจะรับมือยากขนาดนี้
เมื่อตอนแรกที่พบกันตอนเช้าในร้านกาแฟ เธอรู้สึกว่าเขาเป็นคนสุภาพเถรตรง นอกจากใบหน้าอันหล่อเหลาแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรดี แต่ว่าตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าเผยลี่เชินที่โมโหกราดเกรี้ยวดูน่าสนใจขึ้นมาบ้างแล้ว…
เผยลี่เชินอุ้มไป๋เสว่เอ๋อร์ออกมาจากร้านเหล้า จนพ้นสภาพแวดล้อมเสียงเพลงกระหึ่มดังเสียดแทงแก้วหู แต่เส้นประสาทภายในหูยังคงเต้นตุบ ๆ
เขาก้มหน้าลงมองหญิงสาวที่ยังคงหลับอยู่ในอ้อมกอด นึกแค้นเคืองจนยากจะสงบใจได้ลง
ก่อนเขาจะมา ก็รู้อยู่ว่าลู่อี้หลิงคงมีแผนการอะไรบางอย่าง คนสกุลลู่ไม่มีใครไว้ใจได้ เขาเองก็เตรียมใจไว้อยู่แล้ว คิดว่าลู่อี้หลิงจะทำตัววุ่นวาย ตั้งใจทำให้เขาลำบาก แต่ไม่นึกว่าเธอกลับพุ่งเป้าลงมือกับไป๋เสว่เอ๋อร์
หลังกลับมาถึงโรงแรม เผยลี่เชินก็ติดต่อแพทย์เอกชนประจำเมืองทันที ให้เขามาดูอาการไป๋เสว่เอ๋อร์
หลังตรวจดูอาการอย่างคร่าว ๆ แล้ว หมอก็รายงานอาการกับเขา “คุณลู่ครับ คุณผู้หญิงคนนี้ได้รับยาสลบ คงจะหมดสติสักสองสามชั่วโมง แต่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”
เผยลี่เชินเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ยานี่มีผลข้างเคียงอะไรหรือเปล่าครับ?”
“หลังได้สติอาจมีอาการเวียนหัวคลื่นไส้ ทั้งยาชนิดนี้จะส่งผลให้เห็นภาพหลอน ดังนั้นอาจจะเห็นภาพหลอนเป็นระยะเวลาสั้น ๆ แต่ก็ไม่หนักหนามากนัก จำเอาไว้ว่าหลังฟื้นแล้วให้ดื่มน้ำมาก ๆ”
เผยลี่เชินย่นคิ้ว พยักหน้ารับคำ แล้วไม่พูดอะไรอีก
หลังจากให้เจิงหงไปส่งหมอแล้ว เผยลี่เชินก็กลับมายังห้อง มองหญิงสาวที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง บังเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดอยู่ภายในใจ
อารมณ์ของเขาช่วงนี้ คล้ายกับถูกเธอปั่นป่วนได้ง่ายดายเสียเหลือเกิน
