ตอนที่ 66 ออกเดทกับฉัน
ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจเข้าลึกๆเงยหน้ามองเผยลี่เชิน ในใจรู้สึกผิดขึ้นมาทันที
เรื่องนี้เป็นความคิดด้านเดียวของเธอ ถ้าลู่ผิงชวนไม่เห็นแก่พวกเขาแต่ใช้วิธีตาต่อตา ฟันต่อฟันกับฟันกับพวกเขาถึงเวลานั้นคนที่เสียหายก็คือพวกเขา
จึงไม่น่าแปลกใจที่ท้ายที่สุดของเรื่องจะจบลงด้วยดี เผยลี่เชินจึงพูดกับเธอว่าเธอผิด ซึ่งเธอก็ผิดจริง แต่เผยลี่เชินได้คิดคำนวณผลที่คาดว่าจะเกิดขึ้นจริงรึ
เผยลี่เชินเห็นหญิงสาวตะลึง งุ้มที่ริมฝีปาก “เข้าใจรึเปล่า?”
“เข้าใจแล้วคะ….” ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลอยู่เล็กน้อย รู้สึกผิดจนไม่กล้ามองหน้าเขา
เธอไม่เพียงแต่ผิด แต่เธอยังไม่รู้ความผิดพลาดของตนเอง เมื่อกี้เธอก็ยังทำท่าหยิ่งยโสใส่เผยลี่เชิน…
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ่งคิดก็ยิ่งละอายใจ หน้าแดงโดยไม่รู้ตัวแถมหูยังร้อนผ่าว
“ดังนั้นครั้งหน้าก่อนจะทำอะไร ต้องคิดถึงผลที่จะเกิดขึ้นอย่างน้อยสามอย่างกับเรื่องที่เธอจะทำ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินดังนี้จึงได้แต่พยักหน้ารับ เงยหน้าขึ้นมองโดยไม่ตั้งใจ เห็นลูกกระเดือกขึ้นลงของเขาแล้วจิตใจรู้สึกว้าวุ่นเล็กน้อย
เผยลี่เชินสังเกตเห็นสายตาของหญิงสาว จึงยื่นมือออกมาโอบกอดเธอไว้แล้วถามว่า “เธอกำลังมองอะไร?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกว่าร่างของตัวเองอยู่แนบชิดกับร่างของชายคนนี้และไม่มีผ้าขั้นอยู่ตรงกลางระหว่างเธอกับเขา ตอนนั้นเองใจของเธอเต้นแรงจนจุกถึงลำคอหน้าอกเหมือนกวางตัวน้อยถูกชนกระแทก
มือทั้งสองของเธอแนบอยู่บนอกของชายหนุ่ม พยายามที่จะผลักเขาออกไป แต่ยิ่งเธอพยายามก้าวถอยหลังมากเท่าไร เผยลี่เชินก็พยายามกอดเธอแน่นมากขึ้น
ทันใดนั้นเธอรู้สึกว่าบริเวณลำคอร้อนผ่าว เผยลี่เชินมองลงไปดุจดั่งเปลวไฟลุกโชน เขาหายใจลึก พูดด้วยเสียงแหบห้าว “ไป๋เสว่เอ๋อร์ ห้ามใช้สายตาแบบนี้จ้องมองผู้ชายเด็ดขาด”
เมื่อสักครู่ตอนที่เธอจ้องมองบริเวณลำคอของเขา เขารู้สึกเหมือนมีเปลวไฟลุกโชนอยู่ในร่างกายเขา
“อ๊ะ?” ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังไม่ตอบสนองใดๆ ก็รู้สึกที่เท้าเบาๆ ร่างของเธอทั้งหมดอยู่ในอ้อมกอดของเผยลี่เชินเสียแล้ว
ชายหนุ่มอุ้มเธอออกจากห้องน้ำ เดินไปที่เตียงนอน ไป๋เสว่เอ๋อร์ถึงเข้าใจในทันที “อย่า…ฉัน…”
แต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยร้อนผ่าวไปทั่วร่างขนาดนี้ ที่ถูกผู้ชายอุ้มจากที่นี่เดินไปถึงที่นั่นตอนนี้เธอรู้สึกอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปแทรกไว้ที่ไหน
เธอถูกวางลงบนผ้าห่มนุ่มๆ เสี้ยววินาทีต่อมาก็เงยหน้ามองเห็นดวงตาที่สดใส ลุ่มลึกของเผยลี่เชิน ฝ่ามือทั้งสองของเขาวางอยู่ข้างลำตัวทั้งสองของเธอ กล้ามเนื้อแต่ละส่วนเต็มไปด้วยพละกำลัง เตรียมพร้อมเต็มที่
“เผยลี่เชิน…” ไป๋เสว่เอ๋อร์มีบางอย่างอยากจะพูด ใบหูยังคงร้อนผ่าว เสียงของฝ่ายชายที่ไม่อาจปฏิเสธได้ลอยเข้ามา
“ดึกแล้ว”
เช้าตรู่วันต่อมาไป๋เสว่เอ๋อร์ถูกปลุกด้วยเสียงบทสนทนา เธอลืมตาตื่นขึ้นพบแต่ความว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงาของฝ่ายชาย
หัวใจของเธอว่างเปล่า เธอลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็ได้ยินเสียงเบาๆ ดังมาจากประตู
เธอตื่นนอน เพราะเสื้อผ้าเมื่อคืนเปียกหมดทั้งตัว เธอจึงจำใจต้องใส่เสื้อผ้าของเผยลี่เชิน
ตอนเดินมาถึงประตูเห็นประตูถูกเปิดแง้มไว้ พอมีช่องเล็กๆ ให้ได้ยินเสียงสนทนาดังมาจากทางนั้น
เดิมทีไป๋เสว่เอ๋อร์ตั้งใจจะเดินไปที่ห้องน้ำ แต่เกิดได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคย “ฉันเชื่อในความรู้สึกของตัวเอง ประธานเผย คุณไม่ควรปฏิเสธฉัน?”
เธอขมวดคิ้ว นิ่งไปสักพักในสมองมีใบหน้าของลู่อี้หลิงลอยเข้ามา
ทำไมเป็นเธอ? เธอมาหาเผยลี่เชินทำไมกัน?
ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินเข้าไปทางประตูไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงพูดของเผยลี่เชิน “คุณหนูลู่ เมื่อวานผมได้คุยกับท่านรองนายกเทศมนตรีแล้ว ผมไม่ใช่นักการศึกษามืออาชีพ ไม่สามารถสอนคุณได้ ได้โปรดเข้าใจผมด้วย”
“ฉันไม่สนใจหรอกคะ ประธานเผยขอเพียงเป็นคุณ จะเป็นมืออาชีพหรือมือสมัครเล่น ฉันไม่แคร์ ฉันแคร์แต่ความรู้สึกเท่านั้น”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่ที่ประตูจึงได้ยินบทสนทนาของพวกเขาอย่างชัดเจน
ฟังดูเหมือนลู่อี้หลิงต้องการให้เผยลี่เชินทำให้เธอคุ้นเคยกับธุรกิจ แต่ตอนที่พวกเขาพบกันครั้งแรกลู่อี้หลิงปฏิเสธเขาอย่างชัดเจนไม่ใช่รึ? แล้วทำไมถึงปลี่ยนมาสนใจเขาได้?
“ต้องขอโทษคุณหนูลู่ด้วย ผมมีธุระที่ต้องจัดการ ไม่อาจอยู่เป็นเพื่อนคุณได้” เผยลี่เชินพูดด้วยเสียงเย็นชา
“เผยลี่เชิน ที่จริงวันนี้คุณมาหาฉันเพราะพ่อฉันบอกให้คุณมา ไม่ใช่เพราะคุณจะไปฝ่ายบริหารอสังหาริมทรัพย์ใช่ไหม?”
เผยลี่เชินได้ยินดังนี้จึงกล่าวตอบ “เมื่อวานผมพบกับท่านรองนายกเทศมนตรี หัวหน้าหม่าเรียบร้อยแล้ว หัวหน้าหม่าก็เข้าใจสถานการณ์ดี จึงไม่ต้องรบกวนคุณหนูลู่”
ลู่อี้หลิงหัวเราะเบาๆ พูดโดยไม่ลังเล “ไม่ได้เป็นการรบกวน วันนี้พ่อฉันไปทำงานต่างจังหวัด เขาไม่ได้สั่งอะไร หัวหน้าหม่าก็ไม่กล้าเซ็นต์หนังสือให้คุณ เมื่อวานก็ส่วนเมื่อวาน เรื่องงานอาจจะสะเพร่า ดังนั้นเขาจึงให้ฉันมาหาคุณ ฉันพูดแบบนี้คุณจะเชื่อไหม?”
เผยลี่เชินจะไม่เชื่อได้อย่างไร เรื่องดำเนินมาถึงวันนี้ เขาก็ไม่อยากให้เกิดข้อผิดพลาดอะไรอีก
“งั้นรบกวนคุณหนูลู่แล้ว ผมขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะตามคุณไป”
“เดี๋ยวก่อน” ลู่อี้หลิงก้าวไปข้างหน้า มองดูเผยลี่เชินพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “ฉันไปกับคุณไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร แต่ฉันอยากให้คุณรับปากฉันเรื่องที่ฉันจะขอร้องคุณ”
เผยลี่เชินขมวดคิ้วเล็กน้อยถามด้วยเสียงต่ำ “ขอร้องเรื่องอะไร?”
ลู่อี้หลิงหลิ่วตาเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มสดใส “ออกเดทกับฉันสักครั้ง”
เผยลี่เชินได้ยินดังนี้เขาขมวดคิ้วในทันที จ้องมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ความเงียบผ่านไปสองสามวินาที จึงมีเสียงเย็นชาดังขึ้น “คุณหนูลู่ล้อผมเล่นใช่ไหม?”
ก่อนหน้านี้เขาเคยได้ยินว่าอารมณ์ของลู่อี้หลิงเอาแน่ไม่ได้ ยากต่อการคาดเดา แม้การกระทำภายนอกจะแสดงออกมาชัดเจน แต่ภายในยากต่อการคาดเดา ผู้ชายหลายคนต้องเสียรู้ให้เธอ แต่เธอเองกลับไม่สนใจเก็บมาคิดให้เป็นเรื่องเป็นราว คนอื่นอาจเปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เธอกลับเปลี่ยนผู้ชายเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า
เหมือนครั้งก่อน เธอก็ไม่ได้เล่นตามกติกา ใครก็เดาไม่ออกว่าเธอคิดอะไร ครั้งนี้ก็เหมือนกัน
ลู่อี้หลิงขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่สีหน้าดูจริงจัง “เผยลี่เชิน แม้ว่าฉันจะชอบล้อเล่น แต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะล้อเล่นกับใครก็ได้ อย่างน้อยครั้งนี้ฉันก็ตั้งใจจริง”
เผยลี่เชินมองเธออยู่นานโดยไม่พูดอะไร จากนั้นเธอก็พูดต่ออีก “ช่วงนี้พ่อฉันงานยุ่ง คุณคิดให้ดีนะ ถ้าหากพลาดโอกาสนี้ไป วันหลังฉันไม่สามารถไปกับคุณได้แล้ว”
พูดจบก็โบกไม้โบกมือไม่สนใจ
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นที่จะได้ที่ดินนั้นโดยเร็วไว ซึ่งเป็นความฝันที่ยาวนาน แม้ว่าเขาจะไม่อยากออกเดทกับลู่อี้หลิง แต่เขาก็ต้องตกลง
เผยลี่เชินตอบกลับ “ได้ ผมรับปากคุณ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ซึ่งยืนอยู่ที่ประตูได้ยินคำพูดเขา หัวใจรู้สึกเต้นแรง อารมณ์ที่เกิดจากความไม่ชัดเจนของคำพูดกระจายอยู่ภายในใจทันที
เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ รีบเดินไปข้างๆ รู้สึกสับสนเล็กน้อย
เธอควรเข้าใจที่เผยลี่เชินรับปากแบบนั้นก็เพื่อให้ได้ที่ดินผืนนั้นมา แต่ทำไมพอคิดถึงว่าเผยลี่เชินจะออกเดทกับลู่อี้หลิงแล้ว ทำให้หัวใจของเธอเหมือนถูกบีบอัดอย่างแรง
เธอหายใจเข้าลึกๆ นั่งลงที่ข้างเตียงพร้อมกับเสียงปิดประตู
เผยลี่เชินเดินเข้ามา เห็นไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งอยู่ที่เตียง เขาจึงมองหน้าเธอ “ตื่นแล้ว?”
“อืม” ไป๋เสว่เอ๋อร์ตอบด้วยเสียงเย็นๆ ไม่มีการตอบสนองของเขา
เมื่อเห็นความผิดปกติของเธอ เผยลี่เชินก็ตระหนักถึงบางสิ่ง เขามองเธอ พูดเสียงเบาๆ “เธอได้ยินหมดแล้ว?”
หัวใจของไป๋เสว่เอ๋อร์เต้นแรงและเร็ว มือกุมที่ชายเสื้อ ผ่านไปสองวินาทียังคงแสร้างทำเป็นสงสัยถามเผยลี่เชินกลับไป “ได้ยินอะไร?”
