ตอนที่ 87 ฉันดีกับเธอมากเกินไปรึเปล่า
ไป๋เสว่เอ๋ออยากจะเอ่ยปากพูด แต่หากจะพูดเหมือนมีบางอย่างติดขัดอยู่ หล่อนกลับพูดอะไรไม่ออก
หล่อนควรจะอธิบายอย่างไรดี? หรือต้องบอกว่าหล่อนจะหาคนไปช่วยสืบหาข่าวคราวของพ่อจากนั้นบังเอิญถูกเผยอี้ได้ยินเข้างั้นหรอ? หรือจะพูดว่าตอนหล่อนกำลังแย่งมือถือ ไม่ทันระวังสะดุดล้มลงไปกอดอยู่บนตัวของเผยอี้พอดี?
พูดแบบนี้ไปตัวหล่อนเองยังไม่อยากจะเชื่อ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเผยลี่เชิน แต่สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องจริง ทว่าหล่อนไม่อยากบอกความจริงกับเผยลี่เชิน
มองดูฝ่ายหญิงใบหน้าแดงก่ำ ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ สีหน้าของเผยลี่เชินเคร่งขรึมมากขึ้น เขาพลิกมือวางปากกาลงบนโต๊ะอย่างเต็มแรง เสียงดัง “ปั้ง” ทำให้ไป๋เสว่เอ๋อรีบดึงสติกลับมา
หล่อนกัดริมฝีปาก มองไปที่เผยลี่เชิน พยายามตั้งสติ พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “ประธานเผยคะ เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรกวนใจหรือไปยุ่งกับรองประธานเผย”
เผยลี่เชินกระตุกคิ้วขึ้น สบตามองไปที่ฝ่ายหญิง มือของเขากำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว เขารอหล่อนอยู่นาน แต่หล่อนกลับพูดออกมาเช่นนี้?
“นี่ก็คือสิ่งที่คุณอยากอธิบาย?”
ไป๋เสว่เอ๋อเงยหน้าสบตามอง พูดออกมา “ฉันทำผิดไปแล้ว ไม่มีข้อแก้ตัวอื่นใด”
เผยลี่เชินโมโหอย่างมาก อันที่จริงเขากำลังรอคำอธิบายจากหล่อน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าหล่อนจะไม่อธิบายอะไรเลย! หล่อนทำแบบนี้ นั่นก็ถือว่ายอมรับแล้วว่าระหว่างหล่อนกับเผยอี้ยังมีบางอย่างคลุมเครือกันอยู่!
สายตาเผยลี่เชินไม่หยุดอยู่นิ่ง เต็มไปด้วยความโกรธ จ้องมองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อ อดกลั้นอารมณ์ไว้ “งั้นวันนี้คุณไปทำอะไรที่บริษัทการเงินฝู้ฉัย?”
ไป๋เสว่เอ๋อจับชายเสื้อตัวเองไว้แน่น รีบมองไปที่เผยลี่เชิน
แท้จริงแล้ว ไม่มีเรื่องไหนที่เขาไม่รู้
“ฉันไปหาประธานอู๋เพื่อขอโทษ และอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน”
เผยลี่เชินได้ยินเช่นนั้น ยิ่งโกรธมากขึ้น หน้าผากย่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาเม้มปาก จ้องมองมาที่ไป๋เสว่เอ๋อ พูดด้วยเสียงเย็นชา
“ไป๋เสว่เอ๋อ ผมดีกับคุณเกินไปรึเปล่า ทำให้ตอนนี้ไม่มีใครหลงเหลือในสายตาของคุณเลย ทั้งยังไม่มีกฎไม่มีเกณฑ์?”
หล่อนจำเป็นต้องตัดสินใจไปหาประธานอู๋ด้วยตัวเองงั้นหรือ? บริษัทตระกูลเผยร่วมงานกับบริษัทฝู้ฉัยมาตั้งหลายครั้ง คิดว่าเขาจะไม่เข้าใจนิสัยอารมณ์ของประธานอู๋เหรอ? ประธานอู๋โกรธง่ายหายเร็ว ถ้าเขาจะโกรธใส่อารมณ์กับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ เขายังจะทำธุรกิจอย่างมีคุณธรรมได้ยังไงกัน?
เขามักจะมีอารมณ์โมโหกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ที่จริงแล้วก็แค่ถือโอกาสระบายอารมณ์เฉยๆ โปรเจคที่พูดคุยกันอยู่สองฝ่ายก็ใกล้จะตกลงกันอย่างดีแล้ว ประธานอู๋ยังไม่ค่อยพอใจกับผลประโยชน์เล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงตั้งใจที่จะทำให้บริษัทตระกูลเผยเห็นใจ ทำตามคำขอร้องของเขาแค่นั้น
เขาให้ฉีเฟิงโทรศัพท์ไปเพียงเพราะอยากลองใจประธานอู๋ จะคอยดูว่าพวกเขาจะถ่วงเวลาได้นานเท่าไหร่ และตั้งใจที่จะไม่ไปหาเขาด้วยตัวเอง แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า หัวหน้าไม่เดือดร้อนแต่ลูกน้องกลับเป็นเดือดเป็นร้อนแทน เขายังไม่ถึงขั้นกระวนกระวายใจ แต่ไป๋เสว่เอ๋อกลับไปหาเขาก่อนแล้ว
เมื่อหล่อนไป ก็หมายความว่าบริษัทตระกูลเผยเป็นฝ่ายรุกเปิดเกมส์ก่อน เมื่อเรื่องเป็นแบบนี้ ประธานอู๋จึงยอมให้อภัยพวกเขาอย่างง่ายดาย และก็หมายความว่าเราเห็นใจพวกเขา
แน่นอนว่าไป๋เสว่เอ๋อมองเรื่องแบบนี้ไม่ออก
เห็นไป๋เสว่เอ๋อไม่พูดอะไรออกมาพักใหญ่ เผยลี่เชินจึงลุกขึ้นยืน เดินไปหาหล่อน หยุดอยู่ตรงหน้าที่ห่างกันเพียงเล็กน้อย มองตรงไปที่หล่อน “เงยหน้าขึ้น”
ไป๋เสว่เอ๋อค่อยๆเงยหน้า มองไปที่เขา
เผยลี่เชินยกมือขึ้น นิ้วอันเรียวยาวของเขาเฉี่ยวผ่านหูของหล่อน ฝ่ามือค่อยๆบรรจงลูบลงบนหัวของหล่อน “ผมดีกับคุณมากเกินไปใช่ไหม?”
สายตาของเผยลี่เชินดูแปลกและห่างเหิน เวลาตอนนั้น ทำให้ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกทั้งแปลกทั้งกระวนกระวายใจ หล่อนทำตัวไม่ถูกก้าวถอยหลัง พูดด้วยน้ำเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน “ประธานเผย ฉันขอโทษ….”
หล่อนยังพูดไม่ทันจบ เอวของหล่อนถูกบีบแน่น ตัวของหล่อนถูกแรงของฝ่ายชายจับไว้แน่น หมุนตัวมาอีกด้าน เผยลี่เชินก็โอบกอดหล่อนไว้แล้วครึ่งหนึ่ง ไม่รอให้หล่อนตอบอะไร หล่อนก็ถูกฝ่ายชายผลักออก ตัวของหล่อนกระเด็นไปอยู่หน้าโต๊ะทำงาน
ด้านล่างของตัวหล่อนเต็มไปด้วยเอกสาร ส่วนบนของตัวถูกเขากดทับไว้แน่นจนตัวเอียง เวลาต่อมา หล่อนรู้สึกได้กลิ่นหอมมาเตะจมูก หล่อนมองอะไรไม่เห็น ริมฝีปากถูกบางอย่างกดไว้
ทำให้หล่อนพูดอธิบายอะไรไม่ได้และไม่ฟังหล่อนพูดอะไรทั้งนั้น จูบหล่อนอย่างดูดดื่มและเร่าร้อน เป็นการกระทำที่ไม่อ่อนโยนเอาซะเลย กระทั่งทำให้รู้สึกเจ็บขึ้นมา ไป๋เสว่เอ๋อยังคงอยู่ในท่าเดิม จำต้องรับลมหายใจของฝ่ายชายที่จู่โจมมาที่ปากหล่อนไม่ยั้ง แต่ก็ไม่กล้าทำอะไร
จนปากของหล่อนเต็มไปด้วยเลือดสด เผยลี่เชินจึงจะยอมปล่อยหล่อนออกอย่างรุนแรง หล่อนเงยหน้าขึ้นมอง เผอิญไปสบตาของเขาที่เต็มไปด้วยความอัดอั้น
“ไป๋เสว่เอ๋อ ทำไมเธอถึงดื้อขนาดนี้?”
มือของเผยลี่เชินแนบมาที่หน้าอกของหล่อน ค่อยๆเอื้อมมือลงมาปลดกระดุมขอเสื้อของหล่อน ไป๋เสว่เอ๋อตกใจเกรงว่าเขาจะทำอะไร รีบยื่นมือออกมาห้ามเขาไว้
“เผยลี่เชิน อย่าทำอะไรตรงนี้….”
ประตูของห้องทำงานไม่ได้ล็อค อาจจะมีคนเข้ามาได้ตลอดเวลา ถ้ามีคนเข้ามาเห็นทั้งสองกำลังทำอะไรที่นี่…หล่อนจะทำยังไง?
ตระกูลไป๋แบกรับคำวิพากษ์วิจารณ์มากมายที่ไม่ดีอยู่แล้ว ถ้าหล่อนจะถูกทำอะไรไม่ดีอีก หล่อนรู้ดีว่าคำพูดของคนมันน่ากลัวแค่ไหน หล่อนจะไม่ทำร้ายตัวเองแบบนี้….
เผยลี่เชินเห็นหล่อนน้ำตาคลอเบ้าแทบจะเอ่อล้นออกมา หน้าอกร้อนไปหมด ท้องของหล่อนก็อุ่นขึ้นมา เขากอดหล่อนไว้ ไม่พูดอะไรเดินไปตรงโซฟา
เขาไม่อยาก ไม่อยากทำแบบนี้กับหล่อน แต่ในหัวของเขาก็นึกถึงแต่ฉากเหตุการณ์ที่หล่อนกับเผยอี้โอบกอดกันเมื่อครู่ ภาพเหตุการณ์นั้นราวกับเข็มหนึ่งเล่ม ที่ทิ่มแทงเข้าไปในใจของเขา เจ็บปวดเป็นที่สุด เขาอยากที่จะลืมมันไปแต่ก็กลับทำไม่ได้
“เผยลี่เชิน…”
ไป๋เสว่เอ๋อกลัวมาก มือทั้งสองของหล่อนจับปกเสื้อเขาไว้ ร้องขอด้วยเสียงอันแผ่วเบา แต่ตอนนี้ เผยลี่เชินไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
เขาแนบชิดไปใกล้ๆหูของหล่อน หายใจรดอย่างเร่าร้อน เดิมทีเขาหยุดอยู่ที่ปากด้วยท่าทีที่ทะนุถนอม แต่ตอนนี้เขาราวกับจะกลืนกินหล่อนไปทั้งตัว
ทุกสิ่งทุกอย่างถูกหล่อหลอมเป็นลมหายใจและท่าทางที่หนักหน่วง ไป๋เสว่เอ๋อรับศึกหนักอยู่ด้านล่างของเขา เหลือบไปมองประตูที่สามารถมีคนเปิดมาได้ทุกเมื่อ หล่อนไม่สบายใจ แต่อารมณ์ของร่างกายก็เพิ่มขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง จนลอยขึ้นสูง..
ตัวของหล่อนอ่อนแรงลงเหมือนสายน้ำ แม้แต่คำขอร้องยังพูดออกมาไม่ได้ ทำได้เพียงอดกลั้นเอาไว้
ทันใดนั้น “ก๊อกๆ” มีคนเคาะประตู
ไป๋เสว่เอ๋อตึงเครียด เกร็งไปหมดทั้งตัว สีหน้าของเผยลี่เชินเปลี่ยนไปทันที สายตาบ่งบอกถึงความต้องการแต่อดกลั้นไว้
สวี่เยว่หรูที่ยืนอยู่หน้าประตูไม่ได้ยินเสียงตอบรับอะไร จึงพูดถามขึ้น “ประธานเผย ฉันมาส่งเอกสารค่ะ”
สายตาของเผยลี่เชินหยุดนิ่ง เอื้อมมือออกไปหยิบถ้วยแก้วเขี่ยก้นบุหรี่บนชุดน้ำชา โยนไปทางประตู
ถ้วยแก้วเขี่ยบุหรี่แตกกลางประตู “เพล้ง!” เสียงดังขึ้น แตกกระจายลงเต็มพื้น
ทันใดนั้น หน้าประตูก็ไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นอีก
เผยลี่เชินก้มหน้าลง มองไปที่สายตาอันหวาดกลัวของไป๋เสว่เอ๋อ ใจสั่นไปหมด ฝ่ามืออันใหญ่ลูบไปที่หน้าผากของหล่อนไปยังมุมปาก “อย่ากลัวเลย” คำพูดสั้นๆ เหม่อจนพูดอะไรไม่ออก
หลังจากนั้นสิบนาที ไป๋เสว่เอ๋อจัดเสื้อให้เรียบร้อย เงยหน้ามองไปตรงคนที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ใจของหล่อนสับสนไปหมด
เผยลี่เชินมองดูหญิงสาวที่ดูกระวนกระวายใจ เงียบไปครู่หนึ่ง เมื่อพูดขึ้น น้ำเสียงนิ่งขรึมขึ้นมาทันใด “ออกไปก่อนเถอะ พิจารณาตัวเองดีๆ”
ไป๋เสว่เอ๋อกัดริมฝีปาก ค่อยๆเดินหันหลังไปที่ประตู เห็นเศษแก้วที่แตกกระจัดกระจายหน้าประตู ลังเลอยู่สักพัก หยิบถังขยะที่อยู่ด้านข้าง ก้มตัวลงไปเริ่มเก็บเศษแก้วอันใหญ่ก่อน
“ไป๋เสว่เอ๋อ”
หล่อนเพิ่งจะเก็บได้สองชิ้น ก็มีเสียงดังอย่างโมโหตะโกนมา
“ถ้าเธออยากทำงานทำความสะอาด ผมจะให้แผนกบุคคลเปลี่ยนตำแหน่งเดี๋ยวนี้!”
ไป๋เสว่เอ๋อได้ยินดังนั้น ใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมา หล่อนหยิบถังขยะไปไว้อีกด้าน หันมองเศษแก้วครู่หนึ่ง สุดท้ายเปิดประตูออกและเดินออกไป
หล่อนปิดประตูห้องลง รีบเดินตรงไปที่ประตูห้องทำงาน เพิ่งจะผลักประตูเข้าไป ประตูอีกด้านหนึ่งก็มีเสียงดังขึ้น
สวี่เยว่หรูโผล่หัวออกมาจากห้องทำงานของตน มองออกมาดูไป๋เสว่เอ๋อที่รีบเดินเข้าไป และมองไปยังห้องทำงานของประธานบริษัท สายตาคลุมเครือ
รู้สึกได้ว่า ความสัมพันธ์ระหว่างเผยลี่เชินกับไป๋เสว่เอ๋อต้องไม่ธรรมดาแน่นอน!
