ตอนที่ 93 เสื้อผ้าดูไม่ได้เอาเสียเลย
ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองเผยลี่เชินอย่างประหลาดใจ
น้ำเสียงของเขาผ่อนคลายลงมากทีเดียว “ไว้รอขาของคุณหายก่อน ผมจะจัดการให้”
เมื่อเขาพูดจบและเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ตอบอะไรอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงตัดสินใจหันกลับไปและเตรียมออกก้าวเดิน แต่แล้วทันใดนั้นหลังมือของเขาก็สัมผัสได้ถึงไออุ่นขึ้นมา
ไป๋เสว่เอ๋อร์เอื้อมมือออกไปจับเขาไว้โดยไม่รู้ตัว เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรจุกขึ้นมาในลำคอ “นั่นจะทำให้คุณต้องลำบากหรือเปล่าคะ”
ถ้าเกิดการนัดพบเธอกับคุณพ่อของเธอต้องทำให้เผยลี่เชินลำบากแล้วล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นสู้เธอไม่พบเสียจะดีกว่า
เมื่อเห็นสายตาของหญิงสาวเปี่ยมล้นด้วยความห่วงใย เผยลี่เชินรู้สึกซาบซึ้ง แต่เพื่อรักษามาดของเขาเอาไว้เช่นเคย เขาจึงยิ้มอย่างแผ่วเบาที่มุมปาก “ไม่หรอก”
เมื่อได้ยินเขาพูดดังนั้น ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงรู้สึกโล่งใจอย่างเงียบๆ
เมื่อได้พักที่คฤหาสน์เป็นเวลาสองวัน ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงกลับไปเผยซื่อเพื่อเริ่มทำงานอีกครั้ง ขาที่บาดเจ็บของเธอมีอาการดีขึ้นมาก บาดแผลก็เริ่มปรากฏสะเก็ดแผลแล้ว แต่ว่าถ้าหากไม่ระวังไปโดนเข้าล่ะก็ ก็อาจทำให้เจ็บได้อยู่เหมือนกัน
เธอเปลี่ยนไปใส่กางเกงเพื่อปกปิดบาดแผล ส่วนด้านบนก็สวมเสื้อเชิ้ตสีครามน้ำทะเลเพื่อให้เข้าชุดกัน ซึ่งนอกจากจะทำให้ความเคร่งขรึมเป็นทางการของกางเกงหายไปแล้ว แต่ก็ยังไม่ทิ้งกลิ่นอายของความเป็นผู้หญิงไปอีกด้วย
เมื่อกลับมาถึงยังบริษัทแล้ว เธอมองไปที่กองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ ทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาในทันที เธอหายไปเพียงแค่สองวันเท่านั้น แต่งานของเธอกลับกองพะเนินสูงถึงเพียงนี้เลย…
เธอเลือกเอกสารที่ต้องใช้อย่างเร่งด่วนออกมาก่อน รวบรวมเข้าไว้ด้วยกันและส่งไปยังห้องทำงานของเผยลี่เชินในทันที
เมื่อเธอผลักประตูเข้าไป เผยลี่เชินกำลังฟังรายงานผลการดำเนินงานจากผู้ใต้บังคับบัญชาอยู่ “นี่คือสรุปผลการดำเนินงานของแผนกคุณใช่ไหม คุณคิดว่าผมจะพอใจกับผลลัพธ์ที่ออกมานี้ไหม”
พนักงานเหล่านั้นถูกตำหนิจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง พวกเขาได้แต่ส่ายหัวตอบรับ
สายตาของเผยลี่เชินดุดัน เขากระแทกเอกสารลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง “ยังจะไม่ไปคิดหาวิธีจัดการอีก!”
พนักงานเหล่านั้นรีบหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาและออกไปจากห้องไปในทันที เผยลี่เชินขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาก็มองเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เขาขมวดคิ้วแน่นอีกครั้ง “ทำไมถึงมาที่บริษัทล่ะ”
เขากำชับกับเธอแล้วว่าให้เธอพักผ่อนสักระยะหนึ่ง รอให้บาดแผลหายดีก่อนแล้วค่อยกลับมา ไม่คาดคิดว่าเพียงแค่สองวัน เธอก็ใจร้อนรีบกลับมาเสียแล้ว
ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินไปหาเขาอย่างยิ้มแย้ม พร้อมกับส่งเอกสารในมือให้เขา “ตอนนี้ฉันเดินเหินค่อนข้างเป็นปกติแล้วล่ะค่ะ อยู่บ้านน่าเบื่อจะตาย ฉันก็เลยมาทำงานดีกว่า”
เผยลี่เชินกำลังจะพูดบางอย่าง สายตาของเขากลับไปหยุดที่ปกคอเสื้อของเธอ ดวงตาของเขากลับมืดมนขึ้นมา
เมื่อเห็นว่าท่าทีของชายหนุ่มจู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที ยังไม่ทันที่ไป๋เสว่เอ๋อร์จะถามอะไรออกไป เธอก็ได้ยินเสียงอันแสนเย็นชาของเขาสั่งเธอ “มานี่”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะก้าวเข้าไปหาเขาสองก้าว
มือที่มองเห็นข้อนิ้วอย่างชัดเจนเอื้อมมาหาเธอ พร้อมกับคว้าปกคอเสื้อของเธอเอาไว้ ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึงไปครู่ เมื่อเธอก้มลองมอง เธอก็เห็นนิ้วอันเรียวยาวของเขากำลังติดกระดุมเม็ดบนสุดของปกคอเสื้ออย่างรวดเร็ว
นี่… คือกระดุมเม็ดเดียวที่เธอไม่ได้กลัดให้เรียบร้อย มันไม่ได้เปิดเผยส่วนใดมากมายนัก ผู้ชายคนนี้ ช่างเข้มงวดเกินไปเสียจริง
เมื่อสังเกตเห็นสายตาของหญิงสาว สีหน้าของเผยลี่เชินก็เข้มขึ้นเล็กน้อย “มาบริษัทแต่ทำไมแต่งตัวไม่เรียบร้อยเอาเสียเลย”
เธอแต่งตัวไม่เรียบร้อยอย่างนั้นหรือ
ไป๋เสว่เอ๋อร์คิดคำพูดเพื่อโต้กลับออกสองประโยค แต่เมื่อคิดว่าที่นี่คือบริษัทเผยซื่อ คำพูดของเผยลี่เชินก็คือกฎระเบียบของบริษัท ทันใดนั้น เธอก็กลืนคำพูดของเธอกลับลงไป
เผยลี่เชินเห็นว่าเธออยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับชะงักเอาไว้ “มีอะไรจะพูดงั้นเหรอ”
เธอจะไปกล้าได้อย่างไรกันล่ะ!
ไป๋เสว่เอ๋อร์ฉีกยิ้มออกมาและหัวเราะเบาะๆ “ไม่มีค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอไปทำงานก่อนนะคะ”
“รอก่อน” เผยลี่เชินผลักแก้วกาแฟที่ว่างเปล่าไปข้างหน้าอย่างเบามมือ “ขอกาแฟให้ผมแก้วหนึ่ง”
“ได้ค่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์นำแก้วกาแฟออกไปจากห้องทำงานของเขา เมื่อตอนที่เธอเดินผ่านห้องทำงานของสวี่เยว่หรู เธอก็มองเข้าไปในห้องนั้นหลายครั้งต่อหลายคราโดยไม่รู้ตัว
ประตูทางเข้านั้นปิดสนิท ที่สำคัญคือไฟในห้องก็ยังคงปิดอยู่เช่นกัน ดูเหมือนว่าข้างในจะไม่มีใครอยู่
เธอไม่มาอย่างนั้นเหรอ
เมื่อชงกาแฟเสร็จเรียบร้อยแล้ว ระหว่างที่ไป๋เสว่เอ๋อร์จะไปส่งกาแฟให้เผยลี่เชินที่ห้องทำงาน เมื่อเธอใกล้ถึงโต๊ะของเขา เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามเขา “ประธานเผยคะ วันนี้เลขาสวี่ไม่มาทำงานเหรอคะ”
เผยลี่เชินพลิกเอกสารสัญญากองหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าของเขา พร้อมกับตอบด้วยท่าทีสบายๆ ว่า “ผมให้เขาไปดูแลที่ห้องเก็บเอกสารสักพักหนึ่ง”
เมื่อไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินดังนั้น เธอก็เข้าใจในทันที เผยลี่เชินกำลังลงโทษสวี่เยว่หรูเนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ภายในใจของเธอยังคงลังเลอยู่เล็กน้อย เธอยืนนิ่งสองจิตสองใจอยู่ที่หน้าประตู
เผยลี่เชินเห็นว่าเธอมีท่าทีที่แปลกไป เขาจึงเงยหน้ามองเธอ “ยังมีธุระอะไรอีกหรือเปล่า”
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้ามองตรงไปยังเผยลี่เชิน “พรุ่งนี้คุณให้เธอกลับมาทำงานที่ห้องประธานกรรมการบริษัทเหมือนเดิมดีไหมคะ”
ถึงแม้ว่าเธอกับสวี่เยว่หรูจะทำงานด้วยกันได้ไม่นาน แต่เธอก็ได้รู้จักบุคลิกและนิสัยของสวี่เยว่หรูเกือบทั้งหมดแล้ว ครั้งนี้สวี่เยว่หรูถูกลงโทษ ไม่รู้ว่าจะสวี่เยว่หรูจะจัดการกับเธออย่างไร สู้เธอทำดีกับสวี่เยว่หรูยังจะดีเสียกว่า จะเป็นการดีที่สุดถ้าเธอทั้งสองคน สามารถยุติสงครามยื้อยุดฉุดชิงนี้ได้ในเร็ววัน
อีกอย่าง เมื่อสวี่เยว่หรูไม่อยู่ งานส่วนใหญ่ของห้องประธานกรรมการบริษัททั้งหมดก็ตกไปอยู่ที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอไม่อาจจัดการกับมันทั้งหมดได้ด้วยตัวคนเดียว
เผยลี่เชินรู้สึกประหลาดใจ เขาเลิกคิ้วขึ้นมองเธอ “ทำไมล่ะ”
น้ำเสียงของไป๋เสว่เอ๋อร์จริงจังมากขึ้น เธอจ้องมองตรงไปที่ชายหนุ่ม “ประธานเผยคะ เคยได้ยินเรื่องราวของเหลียนผั่วกับลิ่นเซียงหรูไหมคะ ถ้าเกิดฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่ยอมลดราวาศอก อาจทำให้สถานการณ์ระหว่างทั้งสองฝ่ายยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ ฉันมาที่บริษัทเผยซื่อ ก็เพื่อช่วยให้คุณประสบความสำเร็จ ไม่ใช่มาเพื่อชิงชัยกับใครค่ะ”
ดวงตาของเผยลี่เชินสว่างเป็นประกาย ความรู้สึกประหลาดใจแวบเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น ที่มุมปากของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา
ผู้หญิงคนนี้สามารถมองเรื่องราวออกได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ความสุขุมและความชาญฉลาดที่เธอแสดงออกมาให้เห็นในทุกอิริยาบถนั้น ก็ยังมีเสน่ห์ชวนจับใจยิ่งนัก
ถ้าหากเธอไม่ได้ยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าล่ะก็ เขาคงรีบคว้าตัวเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาเสียแล้ว
“ประธานเผยคะ คุณคิดว่าอย่างไรคะ”
เมื่อเผยลี่เชินกลับมาตั้งสติได้ เขาก็ตอบเธอกลับไปด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบ “ก็เอาตามที่เธอบอกก็แล้วกัน”
ใบหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์ปรากฏรอยยิ้มขึ้น “ขอบคุณมากค่ะ ท่านประธาน”
เมื่อไป๋เสว่เอ๋อร์ออกมาจากห้องทำงานของเผยลี่เชินแล้ว เธอก็มุ่งหน้าตรงไปที่ห้องเก็บเอกสารในทันที
การที่ย้ายสวี่เยว่หรูไปอยู่ที่ห้องเก็บเอกสารนั้น ก็เพื่อพักงานของเธอไม่กี่วันเท่านั้น ให้เธอได้คิดทบทวนถึงความผิดพลาดทีได้ทำไป แต่ว่าสำหรับสวี่เยว่หรูแล้ว นี่คือการปฏิบัติที่มีความหมายที่ต่างออกไป
ไม่กี่วันก่อน ตอนที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ทำผิดพลาด ยังไม่เห็นเผยลี่เชินสั่งให้ไป๋เสว่เอ๋อร์มาที่ห้องเก็บเอกสารเลยนี่นา เธอเป็นคนจัดให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ไปทำงานวิ่งเต้นนั้น และเธอยังรับโทรศัพท์แทนเผยลี่เชิน เขายังโกรธขนาดนี้เลย…
เธอคิดดังนั้นและกระแทกแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะในทันที เธอหายใจแรงด้วยความโกรธ พลางนั่งลงที่เก้าอี้ข้างตัว และค้อนสายตา
“เรียบร้อยค่ะ พี่เยว่หรู งานของห้องเก็บเอกสารนี่สบายมากเลยนะคะ แค่นำข้อมูลทั้งหลายมาแยกตามหมวดหมู่ก็เสร็จเรียบร้อย อีกอย่างพี่ก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ได้สักพักแล้ว พี่ไม่ต้องกลับไปอีกหรอกค่ะ” เสี่ยวหลิวแห่งห้องเก็บเอกสารรีบให้กำลังใจเธอ
“เธอจะไปรู้อะไร! ฉันทำงานอยู่ข้างกายประธานเผยมาตั้งกี่ปี ไม่เคยมีสักครั้งที่จะถูกเขาลงโทษแบบนี้ ทั้งหมดนี่เป็นเพราะไป๋เสว่เอ๋อร์คนเดียว! พอผู้หญิงคนนั้นมา ฉันทำอะไรก็ขัดหูขัดตาประธานเผยไปเสียหมด”
เสี่ยวหลิวยังคงอยากจะให้กำลังใจเธอ แต่เมื่อเธอได้ยินเสียงดังมาจากด้านนอกของห้องทำงาน เธอจึงวางแฟ้มเอกสารที่อยู่ในมือเสีย “พี่เยว่หรู อย่าโกรธไปเลยค่ะ ฉันขอออกไปดูข้างนอกก่อนนะคะ”
เสี่ยวหลิวออกมายังด้านนอกของห้องเก็บเอกสาร เธอมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ไกลๆ ที่บริเวณประตูทางเข้า เธอคนนี้มีใบหน้าที่แสนงดงาม ดวงตาที่เปล่งประกาย และบุคลิกที่แสนเพียบพร้อม เธอคนนั้นกำลังเดินตรงมาอย่างรวดเร็ว
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มกว้างให้กับเสี่ยวหลิว พร้อมกับถามเธออย่างสุภาพว่า “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าเลขาสวี่อยู่ไหมคะ”
เสี่ยวหลิวดันกรอบแว่นขนาดใหญ่บนจมูกของเธอขึ้น และรีบพยักหน้าตอบรับ “พี่เยว่หรูอยู่ข้างในค่ะ คุณเป็นใครเหรอคะ”
“ฉันเป็นเพื่อนร่วมงานของเธอ ชื่อไป๋เสว่เอ๋อร์ค่ะ พอดีฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอหน่อยค่ะ”
เสี่ยวหลิวเข้าใจในทันที และรีบพาไป๋เสว่เอ๋อร์เข้าไปยังห้องเก็บเอกสาร เธอมองอย่างมีเลศนัยไปที่สวี่เยว่หรูที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม พร้อมกับเอ่ยปากเรียกเธอ “พี่เยว่หรู มีคนมาพบพี่ค่ะ”
“ใครกัน!” สวี่เยว่หรูหันศีรษะของเธอมาด้วยอารมณ์ปนรำคาญ แต่เมื่อเธอเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์เข้า สีหน้าของเธอก็ชะงักไปในทันที “ทำไมถึงเป็นเธอ”
เสี่ยวหลิวออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ ภายในห้องจึงเหลือเพียงผู้หญิงสองคน
“ประธานเผยให้ฉันมาบอกคุณค่ะ พรุ่งนี้คุณกลับไปทำงานที่ห้องประธานกรรมการบริษัทตามเดิมได้แล้วค่ะ”
เมื่อไป๋เสว่เอ๋อร์ก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย พร้อมกับพูดเสริมว่า “เลขาสวี่ ตอนที่คุณไม่อยู่ งานจำนวนมากขนาดนั้น ฉันคนเดียวไม่อาจจะทำมันได้สำเร็จหรอกค่ะ ท้ายที่สุดแล้ว คุณทำงานกับประธานเผยมานานแล้ว คุณมีประสบการณ์ในเรื่องนี้ดีค่ะ”
เมื่อได้ยินไป๋เสว่เอ๋อร์พูดเช่นนั้น สวี่เยว่หรูก็ถลึงตามองในทันที หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ควบคุมอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติและมองไป๋เสว่เอ๋อร์ด้วยสายตาที่เย็นชาแทน
“แล้วยังไง เธอบอกให้ฉันกลับไป ฉันก็ต้องกลับไปงั้นเหรอ”
