ตอนที่ 109 โดนเล่นงาน
ไป๋เจิ้งตงมองไป๋เสว่เอ๋อร์ผ่านกระจกใสและส่งยิ้มให้ “เสว่เอ๋อร์ จำเรื่องที่พ่อพูดกับลูกไว้ ดูแลตัวเองให้ดี”
ไป๋เสว่เอ๋อร์สะอื้นพร้อมพยักหน้า “พ่อ…ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”
ไป๋เจิ้งตงยิ้มให้เธอ พยักหน้ารับช้าๆ แล้วจึงค่อยๆ วางโทรศัพท์ลงอย่างช้าๆ
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังคงนั่งมองพ่อที่ถูกผู้คุมนำตัวไปแล้ว ในใจรู้สึกเจ็บปวดจนน้ำตาไหลออกมาตอนไหนก็ไม่รู้
ครั้งหน้าจะได้เจอกันตอนก็ไม่รู้ ตั้งสามปีกว่าที่พ่อจะได้ออกมา สามปีสำหรับเธอมันช้ามาก
พอออกจากเรือนจำ ดวงตาทั้งสองข้างของเธอแดงก่ำจนต้องใส่แว่นตาดำอำพรางแล้วขึ้นรถแท็กซี่ น้ำตาของเธอยังคงไหลต่อเนื่อง
หลังจากสงบจิตใจแล้ว เธอก็นึกถึงคำพูดของพ่อ รู้สึกหนาวเจ็บถึงขั้วหัวใจ
คนที่ใส่ร้ายให้กับตระกูลไป๋ จะเป็นศัตรูของตระกูลไป๋หรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างที่พ่อพูด คนๆ นั้นต้องพุ่งเป้ามาที่เธอ เขามีจุดประสงค์อะไรกันแน่”
การคาดเดาที่น่ากลัวทุกอย่างผุดอยู่ในสมองเธอ ยิ่งคิดก็ยิ่งฟุ้งซ่าน สุดท้ายขมับข้างศีรษะของเธอก็เต้นแรงทันที
ไม่ได้ ตอนนี้เธออยากไปหาเผยลี่เชิน
พอมาถึงเขตเมือง ก็สายมากแล้ว เธอวิ่งวุ่นตลอดเช้านี้ รู้สึกหิวมาก จึงลงจากรถแล้วหาร้านอาหารใกล้ๆ เผยซื่อเพื่อกินข้าว พอกินข้าวเสร็จก็รีบกลับบริษัท
พอถึงบริษัทได้สอบถามข้อมูล เธอถึงได้รู้ว่าเผยลี่เชินออกไปสังสรรค์ตลอดบ่ายนี้ จึงไม่อยู่บริษัท
กลับถึงบ้าน เธอจะบอกแม่เรื่องที่เธอไปเยี่ยมพ่อเมื่อตอนเช้าดีไหม? แต่พอคิดถึงคุณแม่ไป๋ที่จับคู่เธอกับเผยอี้ ก็ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด
เธอเดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าเดินมาถึงถนนที่ห่างไกลผู้คนตั้งแต่เมื่อไร เธอเดินไปก็คิดว่าจะทำอย่างไรถึงจะสืบเรื่องที่พ่อโดนใส่ร้ายได้
เธอเดินอย่างช้าๆ โดยไม่ได้สังเกตว่ามีคนตามหลังเธอมา
ตอนเธอเดินผ่าตรอกเล็กๆ มีผู้ชายชุดดำอยู่ด้านหลังจากนั้นก็รีบก้าวเท้าอย่างไว เดินมาจับไหลของเธอ ปิดปากเธอ
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกหายใจไม่ออก ถูกกระชากด้วยแรงมหาศาลจากด้านหลัง เธอยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไร ก็ถูกรงนั้นลากเธอเข้าไปในตรอกเล็กๆ
ไม่นะ!
ไป๋เสว่เอ๋อร์ใช้แรงที่มีอยู่พยายามดิ้นขัดขืน แต่แรงนั้นมีมากจนอาจทำให้ตายได้ เธอใช้ขาทั้งเตะทั้งถีบแต่ก็ไร้ประโยชน์
ทันใดนั้นมือที่ปิดปากเธอก็ถูกปล่อยออก ขณะที่ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังจะร้องขอความช่วยเหลือ ก็มีเสียง “ปึ้ง” มีบางอย่างกระแทกตรงขมับของเธอ จากนั้นเธอก็รู้สึกว่างเปล่า แขนขาอ่อนแรง
คนนั้นลากเธอเข้าไปในตรอกเล็กๆ แล้วทิ้งเธอไว้ที่พื้น จากนั้นเขาก็เตะเข้าไปที่ท้องของเธอ
ไป๋เสว่เอ๋อร์เจ็บจนร้องครวญคราง ร่างของเธอขดงอเป็นกุ้ง
“เธอคือไป๋เสว่เอ๋อร์ใช่ไหม? เธอมันไม่ใช่คน เดี๋ยวฉันจะสอนให้ว่าเป็นคนต้องเป็นอย่างไร”
ชายคนนั้นใส่หน้ากากสีดำปิดมิดเห็นแค่ดวงตาทั้งสองข้าง ขณะพูดมือข้างหน้าก็จิกที่ผมของไป๋เสว่เอ๋อร์ อีกมือก็ยกขึ้นจากนั้นก็ตบหน้าเธอ
“เพี๊ยะ!” เสียงจากแรงตบจนเกือบทำให้เธอสลบ ทันใดนั้นที่ปากของเธอก็มีเลือกไหลซิบๆ อยู่
“คุณ….คุณเป็นใคร…” ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดฟันพูด
“ฉันเป็นใครไม่สำคัญ สำคัญแต่ว่าเธอทำให้น้องสาวของฉันโกรธ”
ชายคนนั้นพูดแล้วผลักไป๋เสว่เอ๋อร์อย่างแรงจนร่างกระแทกไปข้างหลังศีรษะไปกระแทกเข้ากับกำแพง
“ปัง” ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกดวงตามืดมิด ใกล้จะหมดสติเต็มที
“หืม! ยังไม่สะใจเลย” ชายคนนั้นยืนขึ้นมองเธออย่างดูถูก “ครั้งนี้แค่สั่งสอนนะ จำไว้”
หลังจากพูดจบ ชายคนนั้นก็รีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกร้อนที่หลังศีรษะ เหมือนจะมีเลือดออก เธอสูดลมหายใจใช้แรงที่มีอยู่หยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าซึ่งตกอยู่ข้างๆ เพื่อติดต่อหาคนช่วย
ไม่นานก็โทรติด ไป๋เสว่เอ๋อร์ร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลเป็นทาง “เผยลี่เชิน ช่วยฉันด้วย”
ในเวลาเดียวกันที่ห้องพิเศษในร้านอาหารระดับสูง เผยลี่เชินกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะพร้อมกับบรรดาผู้ร่วมสัญญาทั้งหลาย
เขาได้ยินเสียงของหญิงสาว ตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ คิ้วขมวดเข้าหากัน “ว่าไงนะ?”
คำพูดของเขาทำให้ทุกคนหันมามอง สีหน้าที่เคร่งเครียดของเขา ทุกคนต่างตกใจจนไม่กล้าพูดอะไร
ผ่านไปหนึ่งวินาที เผยลี่เชินลุกขึ้น ดวงตาดูรีบร้อนกระวนกระวายใจ
“เธออยู่ที่ไหน? พูดซิว่าเธออยู่ที่ไหน?” เสียงของเขาเหมือนอยู่ในลำคอทั้งแหบแห้ง
ฉีเฟิงเห็นท่าไม่ค่อยดี จึงเอ่ยปากถาม “ประธานเผยมีเรื่องอะไรรึ?”
“เธอเกิดเรื่องแล้ว” สีหน้าเย็นชาทำให้ทุกคนตกใจเขารีบก้าวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว ฉีเฟิงตามเขาไป ทิ้งให้ทุกคนตกตะลึงจนอ้าปากค้าง
หลังจากรู้ตำแหน่งที่เธออยู่ เขารีบใงให้เจิงหงขับรถไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังช้าสำหรับเขาอยู่ดี “เร็วกว่านี้ได้ไหม”
พอมาถึงที่ชิงเฟิง ถนนแคบมาก เมื่อเขาเห็นตรอกซอยก็มีผู้คนอยู่เต็มไปหมด ลางสังหรณ์ถึงความไม่ปลอดภัยแผ่ซ่านไปถึงในหัว
รถยังไม่จอดสนิทดี เผยลี่เชินก็เปิดประตูรีบเดินเข้าไปหาผู้ชน
ตอนที่เขาเดินแหวกฝูงชน มองเห็นหญิงสาวที่นอนอยู่บนพื้น ร่างของเธอเต็มไปฝุ่น ยังมีคราบเลือด นอนหมดสภาพอยู่ตรงนั้น
ในขณะนั้นสมองของเผยลี่เชินราวกับมีอะไรบางอย่างปะทุขึ้นในหัวของเขา เขารีบเดินเข้าไปหาไป๋เสว่เอ๋อร์
“ไป๋เสว่เอ๋อร์!”
หนึ่งในฝูงชนตะโกนว่า “รถพยาบาลกำลังมา”
ดูเหมือนเผยลี่เชินจะไม่ได้ยินอะไร เขาก้าวไปข้างหน้า มองดูใบหน้าของหญิงสาวด้วยหัวใจที่เจ็บปวด
เขาอุ้มเธอขึ้นรถด้วยความระมัดระวัง พร้อมกับออกคำสั่ง “ออกรถไปโรงพยาบาล”
…………….
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป หมอออกมาจากห้องฉุกเฉิน กวาดสายตามองผู้คนที่อยู่ด้านนอก “ใครคือญาติครับ?”
เผยลี่เชินรีบเดินเข้ามาด้วยสายตาแค้นเคือง “เธอเป็นยังไงบ้างครับ?”
หมอแจ้งตามความเป็นจริงว่า “หลังจากที่ตรวจเธอแล้ว เธอได้รับบาดเจ็บที่ผิวหนังไม่ถึงกระดูก แต่สมองได้รับความกระทบกระเทือน เมื่อเอ็กซเรย์ไม่พบว่ามีเลือดคั่ง ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าห่วง เธอแค่สลบไป”
เผยลี่เชินได้ยินดังนี้ขมวดคิ้ว
หมอลังเลอยู่สักพัก “เมื่อพิจารณาแล้วคนไข้โดนคนทำร้ายอย่างหนัก ดังนั้นสภาพจิตใจต้องให้คนในครอบครัวช่วยดูแล”
ได้ยินว่าโดนทำร้ายอย่างหนัก ร่างเผยลี่เชินก็เหมือนถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็ง เขากำหมัดแน่น ในใจโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
ใครกัน! ที่กล้ามาลงมือทำร้ายไป๋เสว่เอ๋อร์ขนาดนี้?
ขณะนี้ฉีเฟิงเดินเข้ามาหาพร้อมกับรายงาน “ประธานเผย เมื่อกี้ได้สำรวจบริเวณรอบๆ ที่เกิดเหตุ ในซอยไม่มีกล้องวงจรปิด เพราะซอยชิงเฟิงเป็นซอยเก่า มีกล้องไม่มาก…..”
แต่ที่ปากซอยมีกล้องวงจรปิดที่ร้านติดตั้งไว้เอง ซึ่งบันทึกภาพของไป๋เสว่เอ๋อร์ไว้ได้ กล้องวงจรปิดแสดงให้เห็นว่าตอนที่เธอเดินมาถึงที่นั่น มีผู้ชายตามหลังเธอมาห่างประมาณยี่สิบเมตร อำพรางตัวไว้มิดชิด สงสัยว่าจะเป็นคนร้าย
เสียงของเผยลี่เชินดูเหมือนจะเล็ดรอดออกมาจากฟัน “สืบให้รู้ว่าเป็นใคร?”
ฉีเฟิงส่ายหัว
“ทำไมยังไม่รีบไปอีก”
ถ้าหากให้เขาสืบจนรู้ว่าเป็นใคร เขาคงไม่ปล่อยไว้แน่”
