ตอนที่ 112 มีความหมายกับฉัน
เผยอี้เห็นสีหน้าตกตะลงของหญิงสาว สายตาหยุดอยู่ที่มุมปากของเธอ
เขาเดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้ากังวล ขมวดคิ้ว “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
วันนี้ที่บริษัทไม่รู้ใครปล่อยข่าวว่าไป๋เสว่เอ๋อร์ ถูกลอบทำร้าย ตอนแรกเขาก็ไม่เชื่อ ต่อมาก็ได้ยินว่าไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่มาทำงาน อีกทั้งเผยลี่เชินก็ไม่อยู่ เขาจึงพบความผิดปกติ
เขารู้สึกลังเลใจ หลังเลิกงานก็ไปเที่ยวผัเที่ยวบาร์ดื่มเหล้า แต่ก็รู้สึกไม่มีอารมณ์ มาโรงพยาบาลได้ยังไงก็ยังไม่รู้ คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอเธอที่นี่แทนที่จะเจอในห้องวอร์ด
“ไม่มีอะไรแล้วคะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดไปเรื่อยเปื่อย ขณะกำลังจะหันหลังกลับ เผยอี้ก็คว้าข้อมือของเธอไว้
ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ทันได้หลบ สายตาของเธอเห็นเงาดำๆ เธอจึงใช้สติจ้องมองถึงได้เห็นชัดเจนว่าเป็นโจ๋วฝันยืนขวางหน้าเธอไว้
“คุณชายรองอย่าได้คิดทำอะไร?”
เผยอี้เห็นชายวัยละอ่อนยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง สีหน้าเปลี่ยนไป “นายเป็นใคร มายุ่งอะไรด้วย?”
โจ๋วฝันถามคำก็ตอบคำเหมือนเดิม “ผมเป็นบอดี้การ์ดของคุณไป๋ตามคำสั่งของคุณชายเผย มีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยขงคุณไป๋”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินบบนี้เธอมองโจ๋วฝันด้วยความชื่นชม พราะคิดไม่ถึงว่าเด็กคนี้จะมีความน่าเชื่อถือได้มากกว่าที่เธอคิดไว้
“เฮอะ!” เผยอี้เย้ยหยัน สายตาแสดงถึงความโกรธ “อย่างฉันเนี่ยนะจะทำร้ายเธอ? ถอยไป!”
โจ๋วฝันได้ยินแต่ยังคงยืนขวางหน้าไป๋เสว่เอ๋อร์ไว้ ไม่ขยับไปไหน
เผยอี้รู้สึกโกรธยื่นมือเพื่อผลักโจ๋วฝันออกไป แต่แล้วก็มีเสียง “ผัวะ” โจ๋วฝันยื่นมือจับมือเขาไว้
“คุณชายรองมีอะไรก็พูดกันดีๆ ก็ได้ครับ ไม่เห็นต้องลงไม้ลงมือกันเลย! การดูแลความปลอดภัยของคุณไป๋เป็นหน้าที่ของผม กรุณาอย่าทำให้ผมต้องลำบากใจเลยครัน”
เผยอี้ถูกความโกรธครอบงำ สะบัดมือโจ๋วฝันออก กำลังจะพูดต่อ ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็พูดแทรกขึ้นก่อน “เผยอี้!”
“ถ้าคุณต้องการมาเยี่ยมฉัน ฉันรู้สึกทราบซึ้งใจ แต่ถ้าไม่ใช่ คุณก็ไม่ควรทำให้ทุกคนในโรงพยาบาลวุ่นวาย ใช่ไหม?”
สีหน้าของเผนอี้เปลี่ยนไป เขาหัวเราะเย็นชา จ้องมองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ “ดูเธอซิไป๋เสว่เอ๋อร์ คิดว่าตัวเองดีเลิศหรือไง”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินแบบนี้จึงหัวเราะออกมา “ในเมื่อคุณไม่ได้มาเยี่ยมฉัน ก็ไม่จำเป็นต้องมีเรื่องกับเขา”
เธอพูดจบหันหลังช้าๆ เดินกลับไปที่วอร์ด แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะเรียกโจ๋วฝัน “โจ๋วฝันเราไปกันเถอะ”
โจ๋วฝันได้ยินจึงเดินตามเธอกลับไป
เผยอี้เห็นทั้งสองเดินจากไป นิ้วมือทั้งห้ากำเป็นหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว
เผยลี่เชินซึ่งยืนอยู่ตรงหัวมุมได้เห็นเหตุการณ์นั้นพอดี ที่มุมปากปรากฎรอยยิ้มให้เห็น เห็นทีต้องขึ้นเงินเดือนให้โจ๋วฝันเสียแล้ว
เผยอี้เห็นหญิงสาวเดินไปไกลแล้วได้แต่กัดฟันระงับความโกรธไว้ กำลังจะหันหลังกลับก็เห็นเผยลี่เชินยืนอยู่ด้านหลังไม่ห่างจากเขา จ้องมองเขาอยู่
ขณะนั้นเขาดูตื่นเต้น ดูท่าแล้วเขาคงจะเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว
เผยอี้จ้องมองเขาอย่างลึกซึ้งก่อนจะละสายตาและเดินออกห่างจากตัวเขาตอนเดินมาถึงเผยลี่เชิน เสียงชายหนุ่มดังขึ้น “จำกฎไม่ได้แล้วหรือไง?”
แม้ว่าพวกเขาจะเป็นลูกต่างแม่ แต่ก็ยังเป็นพี่น้องกัน การเผชิญหน้ากันแบบนี้ เผยอี้ไม่เอ่ยปากทักทาย นั่นแสดงว่าเผยลี่เชินไม่เคยอยู่ในสายตาของเขา
เผยอี้ก้าวเท้าไปก็กัดฟันไป “พี่ใหญ่”
เผยลี่เชินมองมาที่เขาด้วยสายตาเย็นชา “มาเยี่ยมไป๋เสว่เอ๋อร์รึ?”
เผยอี้ปฏิเสธ “ไม่ใช่”
เผยลี่เชินตอบกลับ “ไม่ใช่ก็ดีแล้ว”
เผยอี้ได้ยินตามนั้นสีหน้าดูหม่นหมอง เขาไม่สามารถสะกดอารมณ์โกรธได้ จึงถามด้วยเสียงสูง “แล้วถ้าฉันมาเยี่ยมเธอ พี่จะทำไม?” พี่ใหญ่ให้คนมาเฝ้าเธอ ทำเหมือนฉันเป็นขโมย จะเข้าใกล้เธอยังทำไม่ได้ แบบนี้มันเกินไปรึเปล่า?”
“เกินไป?” ได้ยินคำพูดนี้ของเผยอี้ เผยลี่เชินก็ทำเหมือนเป็นเรื่องตลก “เผยอี้นายใช้สิทธิ์อะไรมาอยู่ใกล้ชิดเธอ? นายกันเธอเกี่ยวข้องกันด้วยรึ? นายมีเพชรในมือ แต่ก็ยังอยากได้แฟนเก่า ใครกันแน่ที่เกินไป นายยังไม่ชัดเจนอีกหรือ?”
เขาพูดไม่เท่าไร ก็ทำให้เผยอี้พูดไม่ออก
เผยอี้กำหมัดแน่น นิ่งไปนาน จากนั้นก็มองไปที่เผยลี่เชินพร้อมเสียงหัวเราะ “ฉันไม่คิดว่าพี่ใหญ่จะจริงจังกับเธอขนาดนี้”
“จะจริงจังหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวกับนาย สนใจเรื่องของตัวเองดีกว่ามั้ง”
เผยลี่เชินพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเย็นๆ แล้วเดินจากไป
เผยอี้มองตามร่างที่เดินจากไป ราวกับถูกคนชกหน้า สมองมึนงงแทบหายใจไม่ออก
เผยลี่เชินไปถึงห้องวอร์ด เขาก็ไม่เห็นโจ๋วฝัน ขณะกำลังจะเปิดประตูก็ได้ยินเสียงไป๋เสว่เอ๋อร์ดังมาจากด้านใน “คิดไม่ถึงว่าเธออายุแค่ยี่สิบเอ็ด เป็นหนุ่มน้อยแต่มาทำงานเป็นบอดี้การ์ด”
“ครับ”
“เธอทำงานกับเผยลี่เชินมานานแค่ไหนแล้ว?”
“สามปีแล้วครับ”
“ก็นานนะ เก่งจริง งั้นเธอก็ต้องรู้จักเขาดีซิ? เธอช่วยบอกฉันทีว่าในช่วงสามปีที่ผ่านมาเขาเย็นชาเหมือนตอนนี้ไหม?”
เผยลี่เชินได้ยินคำพูดในห้องวอร์ดอย่างชัดเจน ได้ยินเสียงแปลกๆ ของหญิงสาว คิ้วขมวด ยกมุมปากโดยไม่ตั้งใจ
ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้าถามเรื่องของเขาจากปากของบอดี้การ์ด
ไม่รอให้โจ๋วฝันได้ตอบ เขาก็ผลักประตูเดินเข้าไปในห้องวอร์ด
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองตามเสียง พอเห็นชายหนุ่มตัวก็แข็งทื่อในทันที
แย่แล้วที่พูดเมื่อกี้เขาคงจะได้ยินหมดแล้ว? เธอเพียงแก้เซ็งจึงพูดไปแบบนั้น…..
เผยลี่เชินแค่มองหน้าโจ๋วฝัน โจ๋วฝันก็เดินออกจากห้องวอร์ดพร้อมปิดประตู
ไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งบนเตียงไม่กล้าเงยหน้าสบตาเขา เผยลี่เชินเดินเข้าไปหาเธอ หยุดอยู่ที่เตียง ก้มลงมองเธอ
“ไป๋เสว่เอ๋อร์”
เขาเรียกชื่อเธอด้วยเสียงเบาแต่หนักแน่น
ป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้าช้าๆ มาหยุดอยู่ตรงมุมปากของเขา
เผยลี่เชินโน้มตัวลงด้วยสายตายากจะคาดเดา “อยากรู้จักฉันรึ?”
“ไม่…..ไม่ใช่” ไป๋เสว่เอ๋อร์ปฏิเสธ
เผยลี่เชินปฏิเสธต่อคำตอบของเธอ และนั่งลงข้างๆ เธอ โดยไม่เหลียวมองใบหน้าเธอ “อยากรู้อะไร ทำไมไม่ถามกันตรงหน้าเลยล่ะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกละอายใจจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไร แก้มทั้งสองข้างร้อนผ่าวเมื่อไรก็ไม่รู้ “ไม่แล้ว”
“ไม่แล้ว?” เผยลี่เชินขมวดคิ้ว “อยู่กับโจ๋วฝันพูดตั้งเยอะแยะ พออยู่กับฉันกลับไม่พูด หรือว่าเธอมีอะไรกับโจ๋วฝัน?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น” แก้มของไป๋เสว่เอ๋อร์แดงทั้งสองข้าง
โจ๋วฝันอายุน้อยกว่าเธอสองสามปี เธอจึงเห็นเขาเป็นเหมือนน้องชาย จะคิดเกินเลยไปได้อย่างไรกัน
“งั้นเธอก็……เผยลี่เชินลากเสียงยาว เอามือเสยคางของเธอขึ้น เพื่อให้เธอมองเขา “งั้นเธอก็มีความหมายกับฉัน”
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตาที่อบอุ่นของเขา ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว คำพูดของเธอสั่นไปหมด ตอนแรกไม่กล้าสบตาเขา
แต่เผยลี่เชินไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆ จึงถามต่อ “หือ? ใช่ไหม
